De Week (van 09-05-06)

*Hassle Hound - Limelight Cordial
Ik stel mijn prioriteiten verkeerd. Mijn favoriete OOR-recensent, Matthijs Linneman, schrijft dat Hassle Hound gelijkenis met The Books vertoond en ik laat de plaat wekenlang onbeluisterd op mijn harde schijf slingeren! Ai ai. Ja, dit is een erg leuke plaat. Al had er (natuurlijk!) wat in geschrapt in kunnen worden. Tracks met gegiechel, flauwe casio-drums en oordovende piepjes hoeven niet. Maar in alle andere nummers is het zeer prettig vertoeven in de vrolijke wereld van Hassle Hound. Luister eens naar The Sugarmaker's Friend, vol enthousiaste kreetjes.. Of Gullaby: "Do I sound convincing?... No! Was there a moment just then when you felt appreciated? The answer is.. No!"Muzikale lol en het werkt. Overigens had mijn Subs-cirkel slachtoffer Erik ook al lovende woorden over voor dit werkje. Leest! Er is echt niks mooiers dan een goed geplaatste sample.

*DJ Shadow - The Private Press
Over dat laatste kan DJ Shadow meepraten.. Pénétrez dans cet univers musical! Let the beat bop! Let the beat bop! Ik ben deze week eindelijk dit album gaan waarderen. Het stond al jaren onder een dikke laag stof in de kast. Tegelijkertijd is nu ook volledig tot me doorgedrongen waarom de recensies in 2002 lichtelijk negatief gestemd waren. Ik had nooit echt tot me laten doordringen dat dit DJ Shadow's eerste werk na de klassieker Endtroducing was. Die plaat heb ik nog steeds niet gehoord, maar dat zal binnenkort gaan gebeuren. Alhoewel.. Zal er wel weer niet van komen. De eerste 8 nummers van The Private Press zijn uitstekend. Erg goed zelfs. Vooral de combi's Giving Up The Ghost/Six Days en Mongrel/Meets His Maker zijn heerlijk. Losjes uit de mouw geschudde samplekunstjes. Jammer dat de plaat daarna een wat kouder karakter krijgt. Liever zet men de plaat uit na track 8. Monosylabik, de track die als eerste online was gelekt is bijvoorbeeld een overbodige poging tot IDM. Maar ik laat mijn positieve gevoelens niet verknallen en zap langs de crap naar het aardige einde (Blood on the Motorway), en dan snel gewoon weer naar het begin.

*Cibelle - The Shine Of Dried Electric Leaves
Zomerse muziek voor deze warme tijden. Devendra Banhart doet mee in het nummer London, London, op dit vederlicht knisperende brazilectro plaatje van de zangeres Cibelle. Hij is muzikaal duidelijk op zijn gemak.

*Punch-Drunk Love
*Höstsonaten
*Human Nature
*No Man's Land
*Elephant
*Takeshis'
PT Anderson zat eigenlijk in hetzelfde schuitje als DJ Shadow. Zo vroeg in je carrière al je magnum opus hebben afgeleverd. Dan kan je output de jaren daarna alleen maar gaan tegenvallen. Misschien is de truc om gewoon snel met een opvolger te komen, en niet zoals Shadow jaren en jaren de spanning op te bouwen, zich ondertussen bezighoudend met matige zij-projecten. PT Anderson wachtte half zo lang als de DJ en kwam met Punch-Drunk Love. Een film die mij volledig ontgaan was en het was alleen maar dankzij het feit dat P.S. Hoffman er een rolletje in heeft dat ik 'm op het spoor kwam. De film heeft een magnifieke vreemde opening, heel in de verte te vergelijken met de bizarre opening van Me and You and Everyone We Know. In P-D Love zien we de neurotische Sandler vroeg in de ochtend op zijn werk. Hij drinkt een bakske en BAM daar vliegt een auto door de lucht. Dan staat er ineens een harmonium op de stoep en komt er een niet onaantrekkelijke vrouw (Emily Watson) aangelopen. Dan is de koek wel op. De 2 protagonisten draaien wat om elkaar heen, de neuroot heeft problemen met zijn agressie, zijn zussen,en een callgirl die 'm probeert af te persen. Aan het end is alles ok. Dit alles begeleidt door muziek van Brion, al veerde ik bij de intiteling daar al nauwelijks meer voor op van mijn stoel, daarvoor was de muziek van Brion in I Heart Huckabees te matig. Zo ook in deze film. Voorlopig was zijn soundtrack voor Eternal Sunshine een one-shot hit.
In de categorie oude klassiekers: Herfstsonate van Ingmar Bergman. Eerste film die ik van die man zie en het is wel even wennen aan de ouderwetse (?) beeldtaal. Erg veel te theatrale dialogen. Na het stroeve begin komt het verhaal op gang en zien we de uitbarsting van een al jaren sluimerende conflict tussen moeder (Ingrid Bergman) en dochter. (de geweldig spelende Liv Ullmann) Wordt de moeder niet te hard door Ullmann aangepakt? Of verdient ze het? De waarheid doet pijn.
Ik had al erg veel negatieve verhalen gehoord over Human Nature, de debuutfilm van Michel Gondry. En inderdaad, een erg flauwe komedie over de perikelen van een man opgevoed als aap (Rhys Ifans), die manieren krijgt bijgebracht door een dokter (Tim Robbins) die zich daarvoor bezighield met het leren van tafelmanieren aan muizen.. Ja, zo flauw dus. Er zijn wel hilarische momenten, vooral rond de neppe Franse dokterassistente (Miranda Otto).. Toch verspilde energie van zo'n topcast. (Ook nog Station Agent Dinklage)
No Man's Land was waarschijnlijk de beste film van deze week. Een humoristische film, die toch droevig stemt. Een tragkomedie dus, over de absurditeit van oorlog. Mensen zijn onnavolgbare beesten. Of ze nu in een geciviliseerde samenleving met journalisten leven, of niet. Bosniër en Serviërs die elkaar afslachten, terwijl er een in de pauze een krant pakt, om hoofdschuddend over het gedonder in Rwanda te lezen. Een man op een mijn in een loopgraaf. Als hij opstaat zal het ding afgaan. Een man op een mijn.
Elephant is net als het eerder dit jaar geziene Last Days een film met heel veel stiltes. Het uit de werkelijkheid gegrepen gegeven, Columbine Highschool aanslag, is ditmaal een stuk interessanter. Dat verklaart gedeeltelijk al waarom deze film veel beter is. Bovendien wennen de stijlkenmerken waar ik tijdens Last Days nog over klaagde kennelijk. Scènes die opnieuw langskomen, bijvoorbeeld. De film is ook als kunstmatig kijkje in een enorme Amerikaanse highschool interessant, nooit geweten van de Gay Straight Alliance clubjes. De Happy Hands club, beroemd van Napoleon Dynamite, komen we hier niet tegen.. In The Usual Suspects schijnen homo-erotische dialogen een belangrijk en interessant aspect te vormen. In Elephant speelt homoseksualiteit dus ook een rol, niet alleen in het GSA clubje waar de camera een tijdje blijft hangen in zijn tocht door de high school. Want uit het niets kussen de 2 latere daders in de douche op de fatale ochtend.. (Wat van Sant ermee wil zeggen?) Misschien dat je aan de buitenkant helemaal niks van een mens weet.
En dan Takeshis'.. Een surrealistische rondleiding door het hoofd van Takeshi. Fascinerend, maar wat langdradig. Bovendien compleet losgeslagen van de realiteit, of de filmconventies zo u wilt. Mist daardoor wel wat magie, al heb ik zeker genoten.