De Top 25 van..11 november 1996

1.We Whants To Live Forever - Dune
2.One en One - Robert Miles
3.The Box (mix) - Orbital
4.Hardcore Feelings - C.L. en Mental T.
5.Another One Bites Too Dust - Captain Jack
6.Fade To Gray - Mark
7.Hardcore Feelings (just a joke mix) - je weet wel
8.Say You Be There - Spice Girls
9.I'm Raving - Scooter
10.Days Of Our Livez - Bone Thugs N Harmony
11.Allelujah - Zucherro Forniciari
12.Can We Kick It - World of Orange
13.Venus in Chains - U96
14.Spring - RMB
15.This Is Your Night - Amber
16.Quit Playin Games - B. Boys
17.Kiss It - Nance
18.My Kingdom - Future Sound Of Londen
19.You Never Walk Alone - Liverpool FC
20.1st of Tha Month - Bone Thugs 'n Harmony
21.Fly Away - Lipstick
22.Il Volo - Zucherro F.
23.Se A Vida E - The Petshop Boys
24.Sing - Nakatomi
25.Pray - DJ Bobo

Tip van de week Lolo Ferrari - Airbag Generation
(volledige lijst in authentieke spelling)

Och ja, Lolo Ferrari. Dook tijdens een rondje zappen ineens op uit de zee. Naakt natuurlijk. Ze zat bij Ivo Niehe, die zich kennelijk niet te goed voelde voor een freakshow, waarin ze haar nieuwe plaatje met een praatje en een moeizaam (dansen was lastig) stukje playbacken promootte. Ik was toen verblind door de omvang van haar "airbags". Maar eigenlijk is het een treurig staaltje psychologie. Intellectueel gezin, verwaarloosd door haar ouders, maffe echtgenoot etc. Belangrijker, het liedje is ook gebakken lucht. Zucht..
Ik houd van artiesten met een heel groot.. oeuvre, zoals Jandek, maar piepklein is ook niet erg. Nakatomi, bijvoorbeeld. 3 singles en 1 album. Krijgt het automatisch iets bijzonders. Het enige album heeft de maffe titel Live At The Gabbatoire. Echt een puike woordspeling.. Bovendien vind ik de associatie met gabber vreemd. Tuurlijk, gabber was hip en zo verkoop je misschien wat meer plaatjes, maar toch. Nakatomi is een standaardvoorbeeld van eurodance of anders happy hardcore. Met een leuke zangeres. Eigenlijk was het natuurlijk een van de vele projecten van Wessel van Diepen en ene Dennis van Drieschen. Samen vooral bekend van de Vengaboys, inderdaad. Wessel alias DJ Delmundo is tegenwoordig kennelijk pensioen, want de laatste jaren heb ik weinig meer van 'm vernomen. Jammer, want de man heeft een gouden eurotrash touch, denk ook aan de klassieker James Brown Is Dead. Misschien wel de eerste dance-hit die de eerste positie van de vaderlandsche hitparade behaalde.
Sing was de 3e en laatste single van Nakatomi. Happy Harcore moet natuurlijk happy zijn, maar dit is té . Ik geloof niet dat er woorden zijn dit te omschrijven. Enkel uitgestrekte groene weides, veel te veel bloemetjes en een tevreden grazende koe. En dan komt daar Julie Andrews aangelopen met die stoet Oostenrijkse kindertjes, die keihard lalala beginnen te zingen. Just sing! Sing a song! Ik vond ooit een cassettebandje op straat. House for kids heette het geval. Daar stond dit liedje op.. In een Nederlandse bewerking. Door het slechtste kinderkoor aller tijden. Knettervals, en aangezien de muziek dat niet was, lag het dus niet aan het cassettebandje. Ideale afwasplaat. Lalala! Zing.. Zing een lied! Laat maar horen, hoe hard je ziiiiiiingen kan!
Na het up-tempo swingende Get Down, was het voor de Backstreet Boys weer tijd voor een -relatieve- ballade. In Amerika zat er trouwens nog een single tussen, die in Nederland pas later verscheen. We zullen zien of die er nog in komt. Ik betwijfel het want de titel zegt me niks. Quit Playin' Games is natuurlijk wel een klein hoogtepuntje in het oeuvre van de B-boys. Het zit een stuk beter in elkaar dan Get Down. In feite een vederlichte variant van die typische r&b lovesongs waar Boyz II Men (iets?) eerder hits mee scoorden. Zij zongen wel wat beter. Namen meer risico's, hadden meer soul.
Hoe vaak zou een Iraniër de top 10 van de Europese hitparades hebben gehaald? In elk geval 1 keer: deze keer dus. RMB is namelijk een duo bestaande uit de Duitser Rolf Maier Bode en de Iraanse Duitser Farid Gharadjedaghi. Vreemd dat een duo door het leven gaat met de initialen van de ene helft. Ik kan nergens vinden dat Maier in zijn eentje begon. Samen verkochten ze 250.000 exemplaren van dit singletje. In Duitsland alleen al. Ongelofelijke aantallen uit een ander tijdperk. Spring mengt Born Slippy met Enigma. Het intro is zweverig en sfeervol. Er komt zelfs iets wat op een lijkt panfluit aan de pas. Daarna knalt er, na een verrassend subtiele snare roll aankondiging, een logge zware beat in. Met heel veel galm. Op de achtergrond begint een synthesizer koor van Vangeliaanse proporties zich te roeren. Al snel wordt de beat de nek weer omgedrukt. Een lente-pianootje begeleidt de break waar een zangeres eerst lieflijk en dan dreigend "the wind, the birds, the love, the air,the breeze, the June, the spring in me" declameert. Het zal wel door die Iraniër komen dat ik eerst "The Jew" verstond. Wat me een interessante tekstuele wending leek. Er bestaan (niet verbazingwekkend) vele versies van dit nummer, zo is er bijvoorbeeld Spring II, wat de beat een helder en beter geluid meegeeft.
Net als de meeste happy hardcore acts beperkte zich Scooter na een tijdje enkel tot covers. Billy Idol's Rebel Yell bijvoorbeeld. I'm raving is de rave-versie van Walking In Memphis. Put on your raving shoes... In the middle of the pouring rain. Vreemd genoeg is Mark Cohn, meer dan Scooter, een ideale kandidaat voor Single Luck. Als ie al niet langs is gekomen. Het nummer is zo tijdloos en zovaak gecoverd dat het bijna niet te geloven is dat het "pas" uit 1991 stamt. De versie van Scooter is in elk geval leuker dan die van Cher.. Sterker nog het is weer een uitstekende hit. Natuurlijk is daar weer het gejuich van het pubiek en de galmende stem (WICKED! ) van H.P Baxxter, als altijd met precies de juiste hoeveelheid echo. Ook is er plaat voor wat filosofische twijfel: But do I really feel the way I feel? Vast wel. Baxxter is en blijft een van de meest overtuigende vocalisten in de eurodance. Niet omdat hij talent heeft, maar puur op wilskracht, enthousiasme en het simpele feit dat hij (en heel Scooter) al een eeuwigheid in de hitparades bivakkeren. I'm Raving samplet trouwens ook nog een klassieke folkmelodie, maar ik kan niet op de naam van het origineel komen. Ik dacht eerst aan de melodie uit The Riddle (van Nik Kershaw) een melodie die later door Gigi D'Agostini werd gebruikt. Maar die is toch net even anders. Het is sowieso jammer dat het melodietje erin zit, het is er, technisch gezien, wel goed ingepast, maar het past niet in de Walking In Memphis cover. Een smetje.
En dan zijn er nog die 2 Queen covers hoog in de lijst. Zou ik bij de cover van Scooter nog wel durven beweren dat het origineel wat toevoegt. Heck, die versie is beter dan het origineel van Cohn! Met deze 2 Queen covers ligt dat toch anders. Misschien begint me nu de ideeënarmoede van deze acts eindelijk wat te ergeren. Het is toch wel wat te gemakkelijk om onder een klassieke melodie een beat te duwen, wat nieuwe vocalen en klaar.
Dan zit ik er wat Dune betreft echter mijlenver naast. Want dat is verrassend.. anders. Het lijkt wel of de producers achter Dune het licht hebben gezien en gedacht hebben: Enya! Het artwork is een stemmig foto in blauw/groene natuurtinten. Het hoofd van de zangeres zweeft, buitenproportioneel groot, in een veld naast een berg. Hoe langer je ernaar kijk, hoe fouter en vreemder het eruit ziet. De mannelijk helft van het duo rent door het bruine gras. Ik heb het al eerder gezegd, wat zijn rol is in de groep is me nog altijd onduidelijk. Ik denk dat het Oliver Froning moet wezen, die in het begin misschien wel meehielp met het produceren van de songs, maar later simpelweg het gezicht werd.
Het nummer dan. Het eerste wat opvalt is het massale en dure orkest dat is ingehuurd. Het gaat hier om het London Session Orchestra onder leiding van Gavyn Wright, bepaald geen beginner in de wereld van de poporkestratie. Dit fascineert me, want het betekent onherroepelijk toch een enorme investering van het label (of Dune zelf) in deze single. Een verbijsterende carrièremove, want voor de duidelijkheid, dit is een nummer zonder beats. Hoe kon men verwachten dat dit een succes zou worden? In Nederland deed de single in elk geval niets. Dat verhinderde niet dat ik er toen waanzinnig van onder de indruk was. Het komt natuurlijk niet voor niets op 1 binnen. Wat een emotionaliteit! Brian May heeft dat toch mooi gepend. Eigenlijk zou deze versie ook wel in de Lord of the Rings kunnen. (En "We Whants, klinkt ook als Gollem) Er is dezelfde massale orkestratie en ook een dun en lief stemmetje. Bombast! Maar helaas geen gitaarsolo of iets wat kan tippen aan het galmen van Freddie Mercury.
Dus snel terug naar Scooter. Klik.