De Week (van 13-06-06)

*Goo Goo Dolls - Let Love In
Altijd wel een zwak voor de Goo Goo Dolls gehad. Een van mijn allereerste kopietjes (oh nostalgie) was van hun succesplaat Dizzy Up The Girl. Goed merk cdr trouwens, want na 8 jaar speelt ie nog steeds. Dizzy Up was nog 'ns een fijne plaat vol melodramatische ballades en strakke en erg goede light alternative rock. Dit nieuwe werkje steekt daar maar magertjes bij af. Hebben de Goo Goo Dolls echt een cover van Supertramp (Give A Little Bit) nodig om hun plaat te vullen? Let Love In is 2 of 3 nummers daargelaten enkel geschikt als trip down memory lane.

*Destroyer - Rubies
Destroyer is Daniel Bejar, "bekend" van de New Pornographers. Zucht, moet ik hun platen dan toch een keer serieus luisteren. Rubies mag er namelijk best weten, zet het werk van die andere bekende Pornographer A.C. Newman in de schaduw. Bejar is een man naar mijn hart met teksten vol zelfverwijzingen en andere pseudo-intellectuele poespas. Heerlijk. Er is zelfs een "wiki" met een fanschare die daar alles analyseert. Ik probeerde ooit op een fanforum voor Sufjan Stevens iets vergelijkbaars van de grond te krijgen. Wilde niet lukken. Men was meer geïnteresseerd of Sufjan homo is..
Het knappe aan Rubies is dat het een plaat is in een geheel eigen muzikaal universum. Ok, de man zingt wat als Bob Dylan en de ladida's zijn erg indiehip. Maar verder.. Verfrissend. Benieuwd of ik nog wat langer in deze plaat blijf hangen.

*Jolie Holland - Springtime Can Kill You
Een rustgevend muziekje tijdens de 2e helft van Nederland - Servië, dat kwam goed uit..Verder weinig memorabel hoor.

*Deconstructing Harry
*The Breakfast Club
*Before Sunrise
*Ladri Di Biciclette
*The Hudsucker Proxy
*Nói Albinói
Misschien een tijdje geen Woody Allen films kijken. Deoconstructing Harry gaf me een drie dubbel déjà vu gevoel. Een film vol referenties aan eerdere Allen films, vergelijkbare verhaallijnen.. En halverwege herinnerde ik me dat het déjà vu gevoel ook nog verklaard kon worden doordat een paar scènes in Wintergasten met Jonathan Safran Foer zaten.
The Breakfast Club was vanaf de heerlijke openingshit van de Simple Minds stiekem de leukste film van de week. En dat terwijl de film eigenlijk ontzettend grillig is. Het acteren is niet al te best en de hele situatie, met nablijvende scholieren op een zaterdagmiddag, is iets te geforceerd. Wat dat betreft is de film goed te vergelijken met een toneelstuk. Hughes maakte later nog een theaterbewerking, maar je zou bijna verwachten dat 't andersom zou zijn gegaan. De film mist de natuurlijke flow van Linklater's Dazed and Confused. Daar zijn de personages niet aan 1 plek gebonden, waardoor alles wat natuurlijk overkomt. Aan de andere kant is The Breakfast Club ook bedoelt als een film over "stereotypen", dus misschien was het niet meer dan logisch om die dan wat dik aan te zetten. En ach, zoals altijd, clichés zijn zo erg nog niet. Mijn 2 belangrijkste kritiekpunten op de film kwam ik meteen op de wikipedia-pagina tegen. What else is new? Het is inderdaad zonde dat het leukste meisje (Allison) in een barbiepopje wordt verandert, wat misschien nog acceptabel (of grappig) was geweest als ze daarna een koppeltje had gevormd met "de nerd". Maar neen. Jammer. En nu ga ik een rode zakdoek om mijn schoen binden. Don't Don't Don't!
Het blijft zonde dat ik Before Sunrise pas na opvolger Before Sunset heb gezien. Met die opvolger toonde de ouder geworden Linklater zich een romanticus, want hij kon het kennelijk niet over zijn hart verkrijgen om Jesse & Celine voor de eeuwigheid uit elkaar te laten blijven. Before Sunrise heeft niet het mooie camerawerk van de opvolger, maar heeft wel de 2 mooiste momenten van het tweeluik. Het moment dat het koppeltje een lp van Kath Bloom in een hokje luistert en het fictieve telefoongesprek in een café zijn behoorlijk geniaal.
Ladri di Biciclette is mijn favoriete neo-realisme film tot nu toe. Het is geweldig hoe de film er in slaagt zowel de Italiaanse joie de vivre als de intense droefheid van het hoofdpersonage laat zien. Mijn gedachten gingen door al dat katholicisme al snel uit naar de Bredase bisschop die vond dat men een brood mag stelen. En wat als je fiets je brood is?
Zo. En dat waren er 11. 11 Coen Bros films. The Hudsucker Proxy lijkt in het begin een soort duistere Sjakie en de Chocolade fabriek. Later wordt de film steeds komischer. Bijna flauw eigenlijk, maar ze komen er mee weg. De beste van hun flauwere komedies, zou ik zeggen. De film zit zo volgepropt met geintjes, dat een 2e (en 3e!) keer kijken geen slecht idee bleek. De leukste rol vol irritante maniertjes is van Jennifer Jason Leigh, als de journaliste met een zwak voor de "imbeciel" Tim Robbins. Die 2 en hun hilarische Muncie strijdkreet vormen voor mij de duidelijkste "nod" naar die vorige week al gememoreerde Capra film. (Buffalo gals can't you come out tonight!) Bijna net zo goed is Jim "You know.. For drinks" True-Frost in de rol van de rijmende liftboy. Heck, Paul Newman was ook al prima. Veel goede acteerprestraties dus en een slim script.
Het viel me ook weer op dat de Coen films bijna altijd een interessante verteller hebben, die standaard ook ergens opduikt in het verhaal. Nu zien of ze met hun volgende film hun ouderwetse niveau weer 'ns kunnen benaderen.
Nói albinói is een poel vol IJslandse droefenis. Bijna té . Misschien hadden er net iets meer grappen in moet zitten, als een soort Kaurismäki touch.. Toch een erg fijne film van Dagur Kári. (die van Dark Horse, dat ik op punten een betere film vond) Goede, typisch IJslandse muziek trouwens, in beide films. Van Dagur's eigen band, meen ik.