De Week (van 06-06-06)

*Motorpsycho - Black Hole/Blank Canvas
Zo, dat is toch even wat anders dan de mp3's. Het artwork van dit dubbel-album is imponerend. Niet omdat het mooi is, maar wel als massief boekwerk.. Plaat 1 in de cd-speler en gaan! No Evil knalt heerlijk uit de speakers. Op dat moment dacht ik dat het toch een topplaat zou worden. Helaas het enthousiasme zakt eigenlijk al heel snel en dat komt doordat de plaat maar doordendert. Een groot rotsblok aan geluid dat over de luisteraar wordt gekieperd. Vermoeiend. En ja, dan kom je toch weer uit op het aloude punt dat ze beter 7 nummers eraf hadden kunnen gooien en een enkelvoudige plaat met 10 nummers hadden kunnen uitbrengen.
Het leukste aan deze release is natuurlijk het mijmeren over het vertrek van Håkon Gebhardt. Ik heb me nooit in de achtergronden van Motorpsycho verdiept, maar ze wekten op mij de indruk van een zeer hechte drie-eenheid. Håkon Gebhardt droeg tenslotte ook muziek aan, hij was zeker niet het standaard type drummer. Misschien dat de andere 2 zijn evolutie maar niks vonden en eigenlijk zelf de touwtjes in handen wilden houden. 2 consuls, 1 gewone burger, zeg maar. De teksten op de plaat lezen in elk geval als een lange afrekening. Misschien projecteer ik te veel.. Toch, het kan geen toeval zijn dat het tekstueel snoeiharde You Lose (!) als enige door inval-drummer Jacco wordt ingespeeld. Wraak, denk ik dan.
Hoogtepunt is voor mij Kill Devil Hills van cd 1. Ook zo'n denderend nummer, maar deze is het meest raak van allen. Vooral als ongeveer halverwege de gitaren riffs als geweerschoten beginnen af te vuren. Het "outro" is ook zeer ijl en sfeervol.
Cd 2 wint desondanks met gemak omdat de laatste 4 nummers van dat deel allemaal goed zijn. Zo is daar de uitgestrekte ballade Before The Flood, een nummer dat aan Motorpsycho's beste, meest poppy periode doet denken. Net zoals de daaropvolgende akoestische ballade Fury On Earth. Ook goed is het slotnummer. Het heeft een te lange titel, maar het is juist als een van de weinige nummers qua tijdsduur puntig. Een optimistisch en swingend einde van een donkere plaat, in de hoofdstijl van de plaat: rockend.

*Andrew Bird's Bowl of Fire - The Swimming Hour
Dit album werd mij onverwacht toegespeeld. Bird is een van die artiesten waarvan ik elke keer vergeet dat er 'n oeuvre voor die plaat van vorig jaar bestaat. En dan heb ik nota bene de ep Weather Systems in de kast staan. Het is zo "normaal" dat een artiest in dit genre me opvalt bij zijn debuut, dat het wennen is als de man al een heel oeuvre achter zich heeft liggen. Hoe dan ook was ik er nooit toegekomen om zijn eerdere werk te beluisteren. Zonde, want (ook) dit is een prima plaat. Mijn aversie tegen Bird is helemaal verdwenen, geloof ik. The Swimming Hour is iets minder vol dan zijn recente werk. De instrumenten ademen meer, soleren jazzy. Bird zelf wilde een plaat met soul maken, nou ok, een blues & soul amalgaam op zijn Vic Chestnutt's is het wel geworden.Het is altijd verfrissend om na alle lo-fi prutsers een werkelijk goede muzikant aan het werk te horen. Met interessante harmonieën en uitmuntend spel.

*Beu - Uit De Huid
Het is mooi dat Spinvis navolgers krijgt. Tekent de invloed van zijn vernieuwende muziek. Chagrijnen zullen klagen dat we nu nog meer pseudo-poëtisch gewauwel krijgen, maar ik zeg het is in elk geval een poging om een interessante Nederlandstalige tekst te schrijven. (Zelfs Marco Borsato schijnt zijn tekstschrijvers op de cryptische toer te hebben gezet)
Beu heeft een gratis te downloaden ep'tje uit. (Want ze menen dat "de cd"uit de tijd is, dat is een bekend eufemisme voor 40 afgewezen demo's naar platenmaatschappijen)
Uit De Huid schijnt het begin van een drieluik te wezen. De omschrijving van dit eerste deel is het meest belovend, want Beu "verliest zich in warme samples." (en strakke beats) Ga 'm halen, want er valt inderdaad genoeg te beleven. De vocalist snerpt me wat teveel, maar de gitaarlijnen zijn fijn en er zijn strijkertjes en interessante ritmes. Mijn favoriet is Blijven Steken waarin de zanger door een filtertje in een soort onverstaanbaar Nederduits (komt door dat effectje) over kleuren begint te zingen.

*The Purple Rose Of Cairo
*Sweet And Lowdown
*It's A Wonderful Life
*Manhattan
*Lonesome Jim
*Dark Horse
*Sexy Beast
Over een uitstekende filmweek gesproken. Veel goede Woody Allen films, te beginnen met het magische The Purple Rose Of Cairo. Deed mij denken aan een klein Annie MG Schmidt boekje waar ik vroeger geen genoeg van kon krijgen Ging over ene mevrouw Knoops, een deftige tante die met haar nichtje een vreemd soort theatervoorstelling bezoekt. Ik ben de naam van het soort theater kwijt, maar het wisselde film en "live" toneelspel af. Op een bepaald moment belandde mevrouw Knoops en haar nichtje in de film..In een bos, geloof ik. Waar mevrouw Knoops vosjessjaal tot leven komt. In Woody's versie stapt er een filmster van het doek. Dat doet hij niet zomaar, neen, deze avonturier is verliefd op de immer innemende Woody favoriet Mia Farrow, die verlangt naar een beetje magie in haar leven. (En dus altijd in de bioscoop zit te zwijmelen) De Hollywood-bazen vrezen ondertussen voor daling van inkomsten. Dus wordt de acteur die dit personage heeft gecreëerd naar het stadje in New Jersey gestuurd om dit akkefietje op te lossen. Natuurlijk belandt hij al snel bij Farrow die nu moet kiezen tussen fictie en werkelijkheid. En dan weet Woody het verhaal een uitstekende draai, als einde, te geven.Waar hij zelf ook erg tevreden over was, want pas toen hij deze plotwending bedacht wist hij dat het script waar hij al tijden met worstelde iets zou worden.
Sweet and Lowdown is een vrij recente Allen film over de fictieve gitarist Ray Emmet. De film heeft net als Zelig de vorm van een documentaire, met nagespeelde scènes. Eerlijk gezegd dacht ik de hele film braaf dat Ray Emmet echt had bestaan. (En dit "gewoon" Woody's versie van zijn leven was) Ik bedoel, er zijn wel meer muzikanten waarover de meest bizarre verhalen rondgaan. Het maakt eigenlijk ook niet uit of Ray echt of nep is, de film zou nog steeds een prima keuze zijn voor de muziekles. Beter als Walk The Line. Sweet and Lowdown is echt een prima film, over een even arrogante als onzekere man. Die te laat zijn fouten inziet. Fijne muziek ook. Jazz werkt voor mij toch het best in een soundtrack. Ray Emmet's gitaarkunstjes werden ingespeeld door Howard Alden. Die draagt zeker bij aan het slagen van deze film al is daar natuurlijk ook hoofdrolspeler Sean Penn, die weinig verkeerd kan doen. Ook Samantha Morton is uitstekend als immer zwijgende love interest. Ziet, enkel pluspunten.
Zelden zo verrast geweest door een film als met It's A Wonderful Life. Een Vido-tip die zou laten zien waar de Coen Bros de mosterd haalden. Nou, dat moet hij me nog eens uitleggen. Ik rekende op een duistere thriller à la Miller's Crossing, maar It's A Wonderful Life is, en de titel zegt het al, een hopeloos goed gemutste kerstfilm. Ongelofelijk sentimenteel en romantisch, en dat is stiekem wel leuk natuurlijk. Zou hier standaard vertoond moeten worden met kerst, gebeurd in Amerika wel. Het lijkt A Christmas Carol wel, al is Scrooge dan opgesplitst in 2 bankiers.
Manhattan was de minste Woody-film van de week, maar is in het genre weer wel een van de betere. Woody's relaties en echtscheidingen films, bedoel ik. Zwart-wit films zijn trouwens très, hm, froid.. Het geeft een iets rustiger filmbeeld, wat fijner kijken is. Bovendien heeft het gewoon stijl. 2 dingen die verder nog opvielen aan Manhattan.. Meryl Streep speelt een schrijfster, wat heel logisch aanvoelt na Adaptation. En een ander ding is dat het me in deze film voor het eerst opvalt dat Woody zelf niet zo'n heel goede acteur is. De laatste scène waarin hij zijn 17-jarige vriendin (!) probeert over te halen in New York te blijven, had hij nog wel 'n keer over mogen doen.
Ik kon Trees Lounge nog niet vinden, dus dan maar door met de recente Buscemi-film Lonesome Jim. Op Imdb door een "user" omschreven als indie-cliché, en dat is een waarheid als een koe. Van dit soort clichés kan ik (nog) geen genoeg krijgen. Ik heb er geen bezwaar tegen om Casey Affleck, als mislukkeling, terug naar zijn ouderlijk huis zien gaan, waar hij, jaja, uit het niets een mooie vrouw tegenkomt (Liv Tyler) die 'm "redt". En zijn leven heeft weer zin! Einde.
Wat dat verhaallijntje betreft is Dark Horse vergelijkbaar. Wederom een loser, een dyslectische geldloze graffiti-kunstenaar, genaamd Daniel en wederom een vrouw die zijn leven zin geeft. De IJslandse regisseur Dagur Kári lardeert dit gegeven echter met een van de beste porties droge humor van het jaar. Het zou zonde zijn om clous te verklappen, maar zo zijn er bijvoorbeeld geniale scènes rond de poging van een dikke vriend van Daniel om scheidsrechter te worden. Dark Horse is wel wat aan de lange kant, de film kent ook nog een droevige kant, waarin het verhaal wordt doorsneden met een figuur dat de omgekeerde weg als Daniel bewandelt. (Dus in de goot belandt) Dat geeft de film achteraf wat meer lagen om over na te denken, maar tijdens de film was ik ervan overtuigd dat het ook best bij de hoofdlijn had mogen blijven. Ook Dark Horse is in smaakvol zwart-wit trouwens en het moment dat de film 2 seconden in kleur verandert is magisch.
Sexy Beast was de minste film van dit rijtje. Een niet meer dan degelijk crime-verhaaltje, over een gepensioneerde crimineel, tegenwoordig dikke goedzak. Helaas, daar is zijn verleden al om hem in te halen, in de persoon van Ben Kingsley als ene Don.. De fans van Unkle zouden kunnen kijken voor diens nerveuze beats & bass muziek.