De Top 25 van..14 oktober 1996

1.Hardcore Feelings - Charly Lownoise en M. Theo
2.Just a Girl - No Doubt
3.Little Boy - Captain Jack
4.How Bizarre - OMC
5.Pray - DJ Bobo
6.Seven Days in One Week - BBE
7.Il Volo - Zucherro Forniciari
8.Dance Into The Light - Phil Collins
9.Mother Mother - Tracy Bonham
10.Only Happy When It Rains - Garbage
11.I Can't Help Myself - The Kelly Family
12.Coco Jamboo - Mr. President
13.A Night to Remember - U96
14.Virtual Insanity - Jamiriquau
15.Turn It Up and Down - Capella
16.Boom Boom Biddy Bye - Cypres Hill
17.Lets Make a Night to Remember - Bryan Adams
18.Stranger in Moscow - Micheal Jackson
19.Love Fool - The Cardigans
20.Million Miles From Home - Dune
21.Incancebile - Laura Pausini
22.Bananana - Technohead
23.Smells Like Teen Spirit - Nirvana
24.Bom Digi Bom - Ice MC
25.Hero of the Day - Metallica

Geen tip van de week: Herfstvakantie
(volledige lijst in authentieke spelling)

Terwijl Metallica de metalfans danig teleurstelde, om niet te zeggen razend maakte, met hun "grunge" album Loaded, komen de singles wel allemaal de top 25 binnen. Ok, niet echt hoog, maar toch. Hero of the Day, het zegt mij weer helemaal niks, ik kan me geen videoclip herinneren. Ik denk ook steeds dat Loaded het album was met de Thin Lizzy cover Whiskey in the Jar. Wrong. Dat is een paar jaar later op Garage inc, een coverplaat die denk ik als een tussendoortje (goedmakertje?) moet worden gezien. Hero of the Day werd opgenomen toen Metallica zich voorbereidde op Lemmy's 50e verjaardag. Ze waren kennelijk uitgenodigd op zijn feestje.. Ik ben niet thuis in de wereld van Motörhead, maar misschien is het snelle en agressieve stuk rond 2.30 een "nod" naar Lemmy. Zelf ga ik voor de solo die daarna, iets te voorzichtig en te zacht, wordt ingezet. Ik ben de titel van het Metallica liedje wat een per weken terug deze lijst sierde alweer vergeten, maar wat ik wel weet is dat Hero of the Day een stuk beter is. Rauwer en vetter.
Ik voelde vorige week al aankomen dat Pausini vroeg of laat ook in de lijst zou verschijnen en deze week is het zover. Ik herinnerde me laatst dat ik in groep 8 ook nog een tijdje een cursusje Italiaans volgde. (Je kon kiezen uit Spaans, Russisch en Italiaans) Misschien dat ik door al die Italiaanse hits uit die tijd daarvoor koos. Of omgekeerd. Ik kon er in elk geval he-le-maal niks van.. Incancebile spel je trouwens zo:Incancellabile.. Zou het onherstelbaar betekenen? Ze kan wel zingen die Laura. Marco eat your heart out. Nutteloos feitje: Ze heeft ook versies van haar albums in het Spaans uitgebracht.
Van Italia naar Sverige. Ik krijg toch altijd een beetje de kriebels van Love Fool. Aan de ene kant is het overduidelijk de enige echt tijdloze klassieker die the Cardigans op hun naam hebben staan, aan de andere kant, brr, ik vind Nina Persson vooral in dit nummer zingen als een zeurpiet. De drums zijn wel lekker gortdroog.
Zoals ik altijd al zeg, ik heb een te groot hart, ik heb dan ook altijd medelijden met zwervers. In Breda valt het aantal nog wel mee, maar, vreemd genoeg, in Kaiserslautern waren er bijvoorbeeld tientallen de ene nog treuriger dan de andere. Hoe kom ik daar nu weer bij.. Wel, zat er in de zwart-wit videoclip van Stranger in Moscow niet een treurige zwerver die door Michael wat geld wordt gegund? Het regende in elk geval. (I was walking in the rain)
Maar nu komt het.. Met afstand het leukste weetje van deze week. Mijn "fondness" voor Stranger in Moscow is niet vreemd, want het blijkt dat deze muziek grote gelijkenis vertoond met de "end credits" van Sonic the Hedgehog 3! En als ik ergens een fan van was in die tijd, was het van Sega's Megadrive en Sonic. Mijn moeder had in groep 6 zelfs een supergaaf Sonic carnavalspak gemaakt! Kijk deze korte documentaire maar, als je net zo'n nerd bent als ik. Michael Jackson heeft nummers voor Sonic 3 geschreven, als dat niet gaaf is..! En in de documentaire is ook nog in een flits de zwerver uit de videoclip te zien. (Maar misschien geeft een andere voorbijganger 'm een muntje, en niet Michael)
Niks slechts te melden over het nummer. Ik moet ooit ook nog het volledige oeuvre van de King of Pop op de kop tikken. (Let bijvoorbeeld in dit nummer op het jongetje dat "Michael!" schreeuwt, geniale touch.)
De artiest met de lastigste naam en de mooiste hoeden maakt zijn verdiende entree. Enige overeenkomst met de robotachtige white male funk van Michael valt 'm ook niet te ontzeggen. En dan die dansjes. Superclip en het beste nummer in zijn oeuvre.
De hoogst genoteerde Italiaan is Zucchero "Sugar" Fornaciari met Il Volo. Il = De. Dat weet ik nog want de hele cursus bestond uit zinnetjes met de woorden Il uomo, Il Cane en Il Banana. Ja, dat werd slapstisck waarschijnlijk. Volo.. Hmm. Wil? Neen, vlucht.. Op de voorkant van het singletje zien we een foto van de beste man in kleurtinten die maar van 1 fotograaf kunnen wezen: Anton Corbijn. Fornaciari heeft een, ongetwijfeld stijlvol bedoelde hoed op, maar dat is niet echt gelukt. Zeker in combinatie met de sullige zonnebril, al zijn de glazen nog niet zo rond als het typische Lennon-brilletje. Dan heb ik het dus niet over de afbeelding boven dit stukje, daar is zijn hoed gewoon- hands down- van een niveau waar "Jamiriquau" nog jaloers op zou zijn.
Fornaciari mag zich graag afficheren als blues-muzikant, zijn eerste album heette bijvoorbeeld Blue's, maar daar is op dit nummer niks van te merken. Het nummer kan prima tussen Eros en Laura staan. Een zoet synthetisch strijkersbad en in het intro een griezelig eletronisch "shakertje". Het nummer heeft wel het oude vertrouwde Italiaanse pathos en een superieure minimale break, inclusief gefluister. Op het moment suprème op falsetto overschakelen is ook behoorlijk fijn, op zijn Chris Martin's. Ondanks dit alles zou het echt (nog?) beter zijn geweest als Zucchero wat meer als Paolo Conte had geklonken.
Tegenwoordig verkeerd Fornaciari in de kringen van Pavarotti en Andrea Bocelli, hij ontdekte laatstgenoemde min of meer. Il Volo was zijn laatste hitnotering in Nederland. totdat hij in maart 2005 samen met Ilse DeLange het liedje Blue tot de 23e plaats bracht, wat me volledig ontgaan is.
Oh ja dan is daar ook nog ineens Phil Collins. Die man was eigenlijk al helemaal "uit" toen. En nu nog denk ik.. Dance Into the Light komt van het album met dezelfde naam. Dat album was een poging om zijn oude fans weer voor zich te winnen na het droevige/depri Both Sides. Bovendien hadden de fans geklaagd over een teveel aan drummachines op dat album, waarop Phil braaf die dingen de deur uitdeed en dat zelfs in de liner notes nog eens benadrukte. Toch treurig. Bovendien lukte de missie niet, want ook dit album verkocht dramatisch. Aan de single lag het niet, best een kek nummer met leuke blazertjes. Enige probleem: het bpm had wat hoger moeten liggen. Meer richting ska-territoria, ofzo. Het Braziliaanse drumgeluid in de eerste seconden voorspelt een opzwepend carnavalsnummer, maar daarna zakt het meteen in tot een, relatief, trage song. Misschien gedwongen door de 6/8 maat, wat toch altijd iets slepends in zich heeft. Dus..Ik gooide het ding in Cooledit en ik zweer dat het een stuk beter wordt bij een aanzienlijke versnelling.
Ik had Hardcore Feelings voor deze week bewaard, omdat ik wist dat ie de nummer 1 positie zou behalen. Nu schuif ik 'm nog maar een weekje door, dat kan prima..
Terug naar Il Volo.. Klik.