De Week (van 16-05-06)

*Imaginary Film: Luctor et Emergo
1.Johnny Dowd - Betrayal
2.DJ Food - The Crow
3.Bauer - Pyrfic
4.Badly Drawn Boy - Fall in a River
5.Cornelius - Drop
6.David Holmes - Gritty Shaker
7.The Stooges - 1969
8.The Twilight Singers - Fat City (Slight Return)
9.Primal Scream - Blood Money
10.DJ Shadow - Six Days
11.Talking Heads - This Must Be The Place (Naive Melody)
12.The Afghan Whigs - Faded

Waarschijnlijk de beste cd-cirkel van de Subjectivisten tot nu toe. Echt een leuk thema en zowel mijn eigen cd als de cd die ik ontving behoorden, mijns inziens, tot meest geslaagde in de reeks van 7 cirkels. (Er zal wel een verband zijn)
Tagline van de film die ik van Bas van Duren ontving: He tried his luck in the city, until luck tried him...
Verhaaltje wat ik erin hoorde:
Close-up van het hoofd van een man in een dierentuin. We horen de geluiden van exotische vogels. We horen iemand anders praten. Camera zoomt uit. Er staat een man met een pistool op hem gericht. You Sold Me Out You Lil' Weasel.
Cut.
Intiteling. Terwijl de titels zien we beelden van een grote stad. Een rivier aan de rand van de stad. Een man loopt over de brug. Het is de man die net een pistool tegen zijn kop had. Hij gaat de stad in.
De man is in de stad, in zijn kamer. Vrolijk.
Er is een feestje aan het water. De rivier. Veel drugs, veel vrouwen, onder wie een love interest.
De man valt erin. Hij drijft dronken en stoned de rivier af.
Een zwerver onder een brug.
De man komt in de problemen. Wapens, maffia. Ruzies.
Berooid ligt hij voor zijn huis, dat een ruïne is geworden.
Are you alive or are you dead?
Maar de man glimlacht en staat op. Hij wankelt. Love interest verschijnt. (Dea ex machina..) Ze ondersteunt hem.
Man en zijn vriendin in de trein. De stad uit. Gelukkig op een Goo Goo Dolls Iris-achtige manier. (zonder dat dit liedje speelt)
Aftiteling.
Vooral die track van DJ Food is behoorlijk geniaal, moet ik echt meer van horen. Ooit. (Het album Kaleidoscope slingert inmiddels op de harde schijf, maar dat zegt niks..)
Zo'n imaginaire film werpt ook een heel nieuw licht op Faded van the Afghan Whigs. Uitstekende keuze voor het slot. De aftiteling begint denk ik te lopen als de piano begint te klingelen en de trein vertrekt.. (Het beeld wordt langzaam zwart)

*Rough Trade International Sampler 02
Herontdekt samplertje wat ooit bij de Oor zat. Geweldig werk van Hal, The Veils en vooral Sun Kil Moon, al was ik daar dit jaar al eerder enthousiast over.

*Osama
*Storytelling
*Naked
*The Ladykillers
*The Return
*Annie Hall
*Chicken Run
Veel zware kost qua films deze week. Nou ja in de 1e helft van de week dan. Osama is een film om heel droevig van te worden. De film draait om de armzalige omstandigheden van een gezin zonder mannen (oma, moeder, dochter) onder het Taliban-regime in Afghanistan. Moeder en dochter mogen niet meer werken, waarop de moeder de dochter als jongen verkleedt. Dat gaat niet lang goed.. Esthetisch gezien wel een geweldig land, interessante kleding, met uitzondering van de boerka, al die tulbanden en middeleeuwse baarden.
Storytelling is ook al een gitzwarte film. Todd Solondz doet zijn gebruikelijke rondje zout strooien in de wonden van het Westen. Ik had de soundtrack van Belle & Sebastian al jaren op cd, waarbij ik me toch een andere film had voorgesteld. Grappiger en lichter.
Nog meer treurnis in Naked, maar dat was wel een erg goede film, de beste van de week. Een Dostojevskiaanse anti-held strompelt door de stad ondertussen eindeloos fascinerende wartaal uitslaand. Geweldige muziek ook, die jammer genoeg zover ik weet niet op cd is uitgebracht. Tintelende harpwatervallen, afwisselend sereen en hectisch, begeleiden Johnny's tocht langs vrouwen, een nachtwaker en nog meer vrouwen. Amusant was ook het deja-vu gevoel dat ik af en toe kreeg bij sommige zinnen. Later opgezocht, en ja, de film is geplunderd door verschillende artiesten. (Onder andere Orbital)
Eindelijk wat lichters met het formule-filmpje The Ladykillers van de Coen broers. Iets beter dan Intolerable Cruelty, omdat er iets meer eigens van de Coens in lijkt te zitten, lees: dooien en wat duisternis.. (Vergelijkbaar met Intolerable Cruelty in de zin dat het formule-films zijn met grote sterren) De ster in the Ladykillers is Tom Hanks als boef. Doet ie lekker vet. (Schmierend is het goede woord, denk ik)
In het Russische The Return keert Papski Mourinho na 12 jaar terug bij zijn gezin. Onmiddellijk neemt hij zijn tienerzoons mee op een trip naar een eiland, ondertussen hen met harde hand manieren en respect lerend. De ene zoon is overdreven positief ingesteld, de ander te negatief. Als uiteindelijk ook de positieve zoon een hekel aan zijn vader begint te krijgen gaat alles mis. De film laat een paar fascinerende vragen over, wat altijd goed is. Erg mooie blauw/groene kleuren trouwens, de hele film. Af en toe té mooi, alsof je naar een Windows desktop wallpaper zit te kijken.
Ik vond een website met de 1000 beste films ooit, geselecteerd door de NY Times, dus laten we daarin eens wat grasduinen. Enter: Annie Hall. Het wordt me steeds duidelijker dat komedie nu niet bepaald mijn favoriete genre is. Zeker als er echt punchlines worden gelanceerd die grappig móeten zijn. Zoals hier. Niet dat ik niet gelachen heb, maar toch. Annie Hall is een film uit de jaren '70 en dat is eigenlijk niet te merken. De kleren hebben zo'n enorme retro-feel dat ze ook uit het nu zouden kunnen komen. Eh.. Of een film van nu die probeert de jaren '70 te laten zien. De film raakt eigenlijk aan Eternal Sunshine materiaal, met Woody Allen die door zijn eigen verleden (gebroken relatie) wandelt, ondertussen commentaar leverend.
Tekenfilms zijn uit, leve klei-animatie. Chicken Run is bijna net zo leuk als Wallace & Gromit, ook van de Aardman studio. Swingende kippetjes, woehoe. Een groot feest.