De Week (van 23-05-06)
*Madlib - The Beat Konducta vol. 1-2
Niets leuker dan vergelijken.. En ja, Jay Dee Dilla's album Donuts wint met speels gemak. Dat komt vooral door diens samples, die velen malen "catchier" zijn. Meer soul. Madlib is meer van de rauwe blikkerige kant. Een ander probleem is dat Dilla 31 liedjes in 43 minuten propt en Madlib er 35 in een uur serveert. Scheelt toch wat op het bekende achtbaaneffect. Niet dat Madlib niet af en toe in de roos schiet. Zo samplet hij ergens wat gedeelten uit Van Dyke Parks' Song Cycle, wat zo logisch voelt dat ik even dacht dat ik het zelf al had bedacht. Een van de leukere schetsjes op the Beat Konducta is Chopstyle, bestaande uit een simpele basslijn en keiharde handclap en daarachter tinkelt het heelal. Oneindig. Erg magisch.
*Loose Fur - Born Again in the USA
Tot mijn grote verrassing is dit een van de leukste platen tot nu toe, dit jaar. Zoveel verwachtingen heb ik niet bij een zijprojectje van Jeff Tweedy, zeker na A Ghost Is Born. Ik had beter moeten weten want Jim 'O Rourke is weer van de partij, al is de muziek op Born Again mijlenver verwijderd van Yankee Hotel Foxtrot. Het is wel bijna even goed. Want het trio (de onvolprezen drummer Glenn Kotche is er ook nog) is ditmaal in Pig Lib land belandt. Daar word ik erg blij van. De vocalen op de plaat worden gedeeld door Jeff en Jim, waarbij vooral die laatste zich verrassend goed manifesteert. Het beste nummer is "zijn" Stupid As The Sun. Up-tempo, positief agressief en vol Malkmusiaanse breaks.
Andere lekkernijen zijn de melancholische piano in An Ecumenical Matter, de dubbele gitaarsolo's in het dynamisch rockende Wreckroom, wat trouwens begint als een echt Wilco nummer en eindigt met een Jandek "tomsparade". Ook heel aardig is het poppy (wie weet zelf Beatlesque!) Wanted.
*Roy Santiago - The Specialist
Mede-weblogger Roy S. is crimineel af en noemt zich voortaan gewoon bij zijn hele naam.. Speciaal voor zijn trouwe fanschare (meestal de Elroys genoemd) is hier een kort ep'tje, waarop Roy op de voorkant in de badkamer staat en kijkt alsof hij net heeft ontdekt dat hij 's nachts in een vrouw is verandert.. De muziek dan. Om het minpunt maar meteen gehad te hebben, de plaat lijkt wel uit Plan 9 From Outer Space afkomstig, of de ontvangst op mijn stereo van 747 AM. De meeste nummers worden begeleid door een piepend geruis. Extreem lo-fi waar Johnston nog wat van kan leren. Maar wij luisteren daar dapper doorheen en vinden 5 prima nummers. Tijdens opener Flames Rise lijken de snaren wel van Roy's gitaar te rammelen, wat een leuke videoclip zou opleveren: Roy die na een tijdje verstrikt raakt in zijn eigen snaren. Mijn favoriete nummers zitten aan het end: Hit Me Where It Hurts Me heeft een geweldige zanglijn en afsluiter Kill It, Throw It een paar interessante slaggitaarakkoorden. (Scrabblewoord)
*Kimya Dawson - Remember That I Love You
Zo, eindelijk een plaatje van Kimya gehoord. Moest er altijd nog 'ns van komen, nu The Moldy Peaches nog 'n keer. Remember That I Love You is duidelijk een kanshebber voor het schattigste, liefste plaatje van het jaar. De vrouwelijke Daniel Johnston las ik in de OOR en dat klopt ergens wel, minus haar knuffelbeertjes-gehalte dan.
Het grootste nadeel van de plaat is het enigszins beperkte geluidspalet.. Dat is niet goed voor de replay value. 12 liedjes, allemaal op de akoestische gitaar en allemaal identiek gespeeld en gezongen. Daarom is het zo fijn dat er in 12/26 (alweer zo'n lief protest liedje over de Tsunami) een banjootje opduikt. Ergens anders zit nog een viool, maar die had dan weer beter achterwege kunnen blijven. Al is het liedje Underground, met viool, dan weer wel leuk. Kimya wil niet begraven worden: "So I tattoo instructions on my ass, that they don't ever put this body in a casket." Naast 12/26 is het hoogtepunt My Mom, beiden niet toevallig met back-up vocalen. Een lied over haar psychisch zieke moeder. Hartverscheurend!
*L'Argent
*Bubble
*The Big Lebowski
*Boyz N The Hood
*Husbands and Wives
*Aguirre, der Zorn Gottes
*Along Came Polly
Ik houd me nog wel even bezig met "de beste 1000 films van de NY Times". Alleen zou ik L'Argent daar zelf niet onder rekenen. Wie weet was ik niet in de juist stemming wegens de CL-finale die ook bezig was. (En misschien beter kijkvoer was) Hoe dan ook.. Is er iets blijven hangen van L'Argent? Knars, knars. Mooie ronde politie-Renaultjes. Een vaag plot over hoe geld de mens tot slechte dingen drijft.
Bubble was heel wat beter. Een film van Soderbergh met een aangenaam rustige puls, die de saaie levens van 3 fabrieksarbeiders volgt. De muziek is van de hand van Robert Pollard, die zich inderdaad beter op het componeren van soundtracks zou kunnen richten. Bubble bevat wel een vreemde dubbele twist. Min/min, zeg maar. De film heeft alle kenmerken van een kort verhaal, waarin op een eind toch meestal een konijn uit de hoed wordt getoverd.. Die lijkt hier ook te gaan komen, maar blijft dan, verrassend eigenlijk, achterwege. Dat klinkt misschien wat cryptisch voor degene die de film niet gezien hebben.. Het heeft wat van doen met het plotje rond een moord en de mogelijke verdachten.
Ik had de beste komedie van de Coens een paar jaar terug al 'ns gezien, maar om alle Coen films in 6 maanden gezien te hebben, "moest" ik The Big Lebowski nog eens kijken. Blijft een geniale film, superrol van Bridges en alle vaste Coen bijrollen schitteren. Goodman ziet er trouwens met zijn kek getrimde baardje aanmerkelijk fitter uit dan normaal. Torturro steelt in een van kleinere bijrollen de show als The Jesus. Eigenlijk hadden ze best een knotsgekke bowling computergame kunnen baseren op deze film. Personages genoeg lijkt me. Bonuslevels met Bunny, absurde moves.. Ik zie het wel voor me. Nu nog 1 Coens film te gaan: The Hudsucker Proxy.
Over Boyz N The Hood vallen "technisch" gezien alleen maar negatieve dingen te zeggen, en toch was het wel een aardige film. Ok, de muziek is dramatisch, zeker in de "erotische" scènes en het acteerwerk is ook niet je van het. Bovendien is de film net even te lang, die laatste speech van Ice Cube had niet gehoeven. Als gewoonlijk met dit soort films kun je peinzen over de bizar lakse wapenwet daar in the States. Deze film lijkt te opperen dat de regering die expres in stand houdt zodat de "blacks" elkaar afknallen. En wie weet is dat nog waar ook.. De personages in de film zijn in elk geval fijn ambigu, niet alleen maar goed. Zo heeft de gedisciplineerde "black conscience" vader zelf ook een wapen in huis waarmee hij, niet bepaald gunshy, op inbrekertjes schiet.
Ik las een recensie over Husbands and Wives waarin deze film de grappigste Allen film ooit werd genoemd. Zo grappig dat je af en toe moet terugspoelen omdat je stukken gemist hebt. Eh.. Misschien heb ik 3x gegrinnikt. Waarschijnlijk moet je minstens 2 huwelijken en scheidingen achter de rug hebben om de lol ervan in te zien. Op mij maakt de film een serieuze indruk. De donkere tegenhanger van het lichte, vrolijke, maar vergelijkbare Annie Hall.
Wat mij betreft was Aguirre een leukere komedie. En tegelijkertijd de slechtste film van de week. Ok, in alle Hollywood films spreekt iedere inlander Engels, maar dat ze Duits spreken is echt een halve film wennen. Grappig (of melig) met het oog op het WK..: "Der Kaiser ist tod!" Of.. (er komt een naakte indiaan aan) "Es ist ein Frau, ich sehe es deutlich." Waarschijnlijk is Aguirre een cultfilm geworden om de bizarre verhalen eromheen en niet om hoe er geacteerd wordt. Of het verhaaltje. Ik bedoel, Klaus Kinski's opvatting van goed acteren lijkt te zijn ietwat achterover hangen en met peinzende blik in de camera turen. Woah, briljant! Ik kan de gekte helemaal voelen, echt diep.. Op een zeker moment dacht regisseur Werner Herzog waarschijnlijk ook "fuck it", dan maar een komedie.. (Nadat ie ervan af had gezien zelfmoord te plegen) Toen liet hij een afgekliefd hoofd rustig verder praten en een ander dodelijk getroffen personage merkt op dat lange pijlen zeker in de mode raken. Een beetje het niveau van Robin Hood: Men in Tights, zullen we maar zeggen. En dan heb ik het nog niet gehad over de hilarisch vrolijke panfluit deuntjes!
Over het Aniston/Stiller vehikel Along Came Polly kan maar beter niet teveel worden gezegd. Afgezaagde komedie vol tegeltjeswijsheden. Gelukkig was Phillip Seymour Hoffman, in een bijrol als mislukte acteur, nog best grappig.
Niets leuker dan vergelijken.. En ja, Jay Dee Dilla's album Donuts wint met speels gemak. Dat komt vooral door diens samples, die velen malen "catchier" zijn. Meer soul. Madlib is meer van de rauwe blikkerige kant. Een ander probleem is dat Dilla 31 liedjes in 43 minuten propt en Madlib er 35 in een uur serveert. Scheelt toch wat op het bekende achtbaaneffect. Niet dat Madlib niet af en toe in de roos schiet. Zo samplet hij ergens wat gedeelten uit Van Dyke Parks' Song Cycle, wat zo logisch voelt dat ik even dacht dat ik het zelf al had bedacht. Een van de leukere schetsjes op the Beat Konducta is Chopstyle, bestaande uit een simpele basslijn en keiharde handclap en daarachter tinkelt het heelal. Oneindig. Erg magisch.
*Loose Fur - Born Again in the USA
Tot mijn grote verrassing is dit een van de leukste platen tot nu toe, dit jaar. Zoveel verwachtingen heb ik niet bij een zijprojectje van Jeff Tweedy, zeker na A Ghost Is Born. Ik had beter moeten weten want Jim 'O Rourke is weer van de partij, al is de muziek op Born Again mijlenver verwijderd van Yankee Hotel Foxtrot. Het is wel bijna even goed. Want het trio (de onvolprezen drummer Glenn Kotche is er ook nog) is ditmaal in Pig Lib land belandt. Daar word ik erg blij van. De vocalen op de plaat worden gedeeld door Jeff en Jim, waarbij vooral die laatste zich verrassend goed manifesteert. Het beste nummer is "zijn" Stupid As The Sun. Up-tempo, positief agressief en vol Malkmusiaanse breaks.
Andere lekkernijen zijn de melancholische piano in An Ecumenical Matter, de dubbele gitaarsolo's in het dynamisch rockende Wreckroom, wat trouwens begint als een echt Wilco nummer en eindigt met een Jandek "tomsparade". Ook heel aardig is het poppy (wie weet zelf Beatlesque!) Wanted.
*Roy Santiago - The Specialist
Mede-weblogger Roy S. is crimineel af en noemt zich voortaan gewoon bij zijn hele naam.. Speciaal voor zijn trouwe fanschare (meestal de Elroys genoemd) is hier een kort ep'tje, waarop Roy op de voorkant in de badkamer staat en kijkt alsof hij net heeft ontdekt dat hij 's nachts in een vrouw is verandert.. De muziek dan. Om het minpunt maar meteen gehad te hebben, de plaat lijkt wel uit Plan 9 From Outer Space afkomstig, of de ontvangst op mijn stereo van 747 AM. De meeste nummers worden begeleid door een piepend geruis. Extreem lo-fi waar Johnston nog wat van kan leren. Maar wij luisteren daar dapper doorheen en vinden 5 prima nummers. Tijdens opener Flames Rise lijken de snaren wel van Roy's gitaar te rammelen, wat een leuke videoclip zou opleveren: Roy die na een tijdje verstrikt raakt in zijn eigen snaren. Mijn favoriete nummers zitten aan het end: Hit Me Where It Hurts Me heeft een geweldige zanglijn en afsluiter Kill It, Throw It een paar interessante slaggitaarakkoorden. (Scrabblewoord)
*Kimya Dawson - Remember That I Love You
Zo, eindelijk een plaatje van Kimya gehoord. Moest er altijd nog 'ns van komen, nu The Moldy Peaches nog 'n keer. Remember That I Love You is duidelijk een kanshebber voor het schattigste, liefste plaatje van het jaar. De vrouwelijke Daniel Johnston las ik in de OOR en dat klopt ergens wel, minus haar knuffelbeertjes-gehalte dan.
Het grootste nadeel van de plaat is het enigszins beperkte geluidspalet.. Dat is niet goed voor de replay value. 12 liedjes, allemaal op de akoestische gitaar en allemaal identiek gespeeld en gezongen. Daarom is het zo fijn dat er in 12/26 (alweer zo'n lief protest liedje over de Tsunami) een banjootje opduikt. Ergens anders zit nog een viool, maar die had dan weer beter achterwege kunnen blijven. Al is het liedje Underground, met viool, dan weer wel leuk. Kimya wil niet begraven worden: "So I tattoo instructions on my ass, that they don't ever put this body in a casket." Naast 12/26 is het hoogtepunt My Mom, beiden niet toevallig met back-up vocalen. Een lied over haar psychisch zieke moeder. Hartverscheurend!
*L'Argent
*Bubble
*The Big Lebowski
*Boyz N The Hood
*Husbands and Wives
*Aguirre, der Zorn Gottes
*Along Came Polly
Ik houd me nog wel even bezig met "de beste 1000 films van de NY Times". Alleen zou ik L'Argent daar zelf niet onder rekenen. Wie weet was ik niet in de juist stemming wegens de CL-finale die ook bezig was. (En misschien beter kijkvoer was) Hoe dan ook.. Is er iets blijven hangen van L'Argent? Knars, knars. Mooie ronde politie-Renaultjes. Een vaag plot over hoe geld de mens tot slechte dingen drijft.
Bubble was heel wat beter. Een film van Soderbergh met een aangenaam rustige puls, die de saaie levens van 3 fabrieksarbeiders volgt. De muziek is van de hand van Robert Pollard, die zich inderdaad beter op het componeren van soundtracks zou kunnen richten. Bubble bevat wel een vreemde dubbele twist. Min/min, zeg maar. De film heeft alle kenmerken van een kort verhaal, waarin op een eind toch meestal een konijn uit de hoed wordt getoverd.. Die lijkt hier ook te gaan komen, maar blijft dan, verrassend eigenlijk, achterwege. Dat klinkt misschien wat cryptisch voor degene die de film niet gezien hebben.. Het heeft wat van doen met het plotje rond een moord en de mogelijke verdachten.
Ik had de beste komedie van de Coens een paar jaar terug al 'ns gezien, maar om alle Coen films in 6 maanden gezien te hebben, "moest" ik The Big Lebowski nog eens kijken. Blijft een geniale film, superrol van Bridges en alle vaste Coen bijrollen schitteren. Goodman ziet er trouwens met zijn kek getrimde baardje aanmerkelijk fitter uit dan normaal. Torturro steelt in een van kleinere bijrollen de show als The Jesus. Eigenlijk hadden ze best een knotsgekke bowling computergame kunnen baseren op deze film. Personages genoeg lijkt me. Bonuslevels met Bunny, absurde moves.. Ik zie het wel voor me. Nu nog 1 Coens film te gaan: The Hudsucker Proxy.
Over Boyz N The Hood vallen "technisch" gezien alleen maar negatieve dingen te zeggen, en toch was het wel een aardige film. Ok, de muziek is dramatisch, zeker in de "erotische" scènes en het acteerwerk is ook niet je van het. Bovendien is de film net even te lang, die laatste speech van Ice Cube had niet gehoeven. Als gewoonlijk met dit soort films kun je peinzen over de bizar lakse wapenwet daar in the States. Deze film lijkt te opperen dat de regering die expres in stand houdt zodat de "blacks" elkaar afknallen. En wie weet is dat nog waar ook.. De personages in de film zijn in elk geval fijn ambigu, niet alleen maar goed. Zo heeft de gedisciplineerde "black conscience" vader zelf ook een wapen in huis waarmee hij, niet bepaald gunshy, op inbrekertjes schiet.
Ik las een recensie over Husbands and Wives waarin deze film de grappigste Allen film ooit werd genoemd. Zo grappig dat je af en toe moet terugspoelen omdat je stukken gemist hebt. Eh.. Misschien heb ik 3x gegrinnikt. Waarschijnlijk moet je minstens 2 huwelijken en scheidingen achter de rug hebben om de lol ervan in te zien. Op mij maakt de film een serieuze indruk. De donkere tegenhanger van het lichte, vrolijke, maar vergelijkbare Annie Hall.
Wat mij betreft was Aguirre een leukere komedie. En tegelijkertijd de slechtste film van de week. Ok, in alle Hollywood films spreekt iedere inlander Engels, maar dat ze Duits spreken is echt een halve film wennen. Grappig (of melig) met het oog op het WK..: "Der Kaiser ist tod!" Of.. (er komt een naakte indiaan aan) "Es ist ein Frau, ich sehe es deutlich." Waarschijnlijk is Aguirre een cultfilm geworden om de bizarre verhalen eromheen en niet om hoe er geacteerd wordt. Of het verhaaltje. Ik bedoel, Klaus Kinski's opvatting van goed acteren lijkt te zijn ietwat achterover hangen en met peinzende blik in de camera turen. Woah, briljant! Ik kan de gekte helemaal voelen, echt diep.. Op een zeker moment dacht regisseur Werner Herzog waarschijnlijk ook "fuck it", dan maar een komedie.. (Nadat ie ervan af had gezien zelfmoord te plegen) Toen liet hij een afgekliefd hoofd rustig verder praten en een ander dodelijk getroffen personage merkt op dat lange pijlen zeker in de mode raken. Een beetje het niveau van Robin Hood: Men in Tights, zullen we maar zeggen. En dan heb ik het nog niet gehad over de hilarisch vrolijke panfluit deuntjes!
Over het Aniston/Stiller vehikel Along Came Polly kan maar beter niet teveel worden gezegd. Afgezaagde komedie vol tegeltjeswijsheden. Gelukkig was Phillip Seymour Hoffman, in een bijrol als mislukte acteur, nog best grappig.
posted by Ludo at 5/23/2006
2 Comments:
L'Argent is een film die volgens mij niet echt werkt vanaf een tv-scherm. Regisseur Robert Bresson is nu eenmaal niet iemand die het publiek perse wil plezieren. Zijn acteurs zijn veelal amateurs die als opdracht hebben gekregen zo min mogelijk emotie te tonen. Bressons Pickpocket uit 1959 is toegankelijker en waarschijnlijk zijn beste film. De dijenkletsers van Woody Allen vind je aan het begin van zijn regisseurcarrière zoals de lach-of-ik-schietfilms Take The Money And Run (1969) en Bananas (1971). Mijn Allen-favorieten zijn Manhattan, Zelig (over een menselijke kameleon), The Purple Rose of Cairo (acteur stapt van het filmdoek), Crimes and Misdemeanors (vergelijkbaar met Match Point) en Sweet and Lowdown (met een grandioze Sean Penn). Als je Aguirre, der Zorn Gottes een komedie vindt zal het nooit meer goed komen tussen jou en Klaus Kinksi. ;-) Bekijk anders de erg vermakelijke Herzog-documentaire Mein liebster Feind - Klaus Kinski om te zien wat een moeilijke, maniakale persoon Kinksi was. De beste films van Herzog zijn toch die zonder Klaus, zoals Stroszek (1977) of het bizarre, anarchistische Auch Zwerge haben klein angefangen (1970). De documentaire Burden of Dreams over het maken van Fitzcarraldo is eigenlijk beter dan Fitzcarraldo zelf. Veel plezier met The Hudsucker Proxy, en probeer daarna It's A Wonderful Life van Frank Capra om te zien waar de Coens hun inspiratie vandaan haalden. Ondertussen kan ik hopelijk binnenkort Bubble eens proberen.
ah die film met Penn moet ik zeker zien.
de rest gaat ook op de lijst.
Ik ben benieuwd of 1 van de 3 hoofdrolspelers van Bubble in de filmbiz blijft hangen.. Op zich hebben ze allemaal hun kwaliteiten. Misty Wilkins zou bijvoorbeeld met gemak voor een knappe Hollywood-ster door kunnen gaan. (Zelfs na 4 kinderen..)
(al is de echte test voor een acteur waarschijnlijk iemand anders dan jezelf spelen)
Een reactie posten
<< Home