De Top 25 van..28 oktober 1996

1.Hardcore Feelings - C. Lownoise M. Theo
2.Il Volo - Zucherro Forniciari
3.Dance Into the Light - Phil Collins
4.Pray - DJ Bobo
5.Mother Mother - Tracy Bonham
6.The Box (mix) - Orbital
7.Fade to Gray - Mark Oh
8.Allelujah - Zucherro Forniciari
9.The Box - Orbital
10.Hardcore Feelings (just a joke mix) - CL en MT
11.Je a Vida e - Petshop Boys
12.Smiling - T-Spoon
13.Fairground - Simply Red
14.If Its Makes You Happy - Sheryl Crow
15.Tattva - Kula Shaker
16.Set You Free - N-Trance
17.Say You Be There - Spice Girls
18.Spring - RMB
19.You Never Walk Alone - Liverpool FC
20.Insomnia - Faitless
21.I'm Raving - Scooter
22.Carpachio - Tic Tac Toe
23.This Is Your Night - Amber
24.Raak - De Kast
25.Words - Boyzone

Tip van de week Robert Miles - One To One
(volledige lijst in authentieke spelling)

Ik speur al weken naar mogelijke voortekenen van het bijna-einde van deze reeks. Op een bepaald moment hield de Top 25 een pauze van een paar maanden, om in drastisch veranderde vorm terug te keren. Deze week zouden die voortekenen kunnen zijn dat van 2 nummers zowel het origineel als de b-kant mix in de lijst staan. Komt op mij toch wat inspiratieloos over. We zullen zien.
Onderin komt De Kast binnen, met hun 3e single Raak. Het was hun eerste hitje, met een 24e plaats. Een paar singles later kwam het megasucces van.. Juist, In Nije Dei. Ik heb het tot nu toe altijd maar over de rockistische vriend gehad, welnu ik had natuurlijk nog wel andere vrienden, en toevallig kan ik naar een van hen deze week wat bruggetjes liggen. Bijvoorbeeld dat zijn oudere zus Raak op single had gekocht. (Dit in de categorie: een mens heeft teveel hersencellen) Of nee toch niet! Ik lees de biografie van de Kast op NPI, eigenlijk om erachter te komen of ze niet eerst een andere zanger hadden die deze eerste singles inzong. Antwoord: neen. Maar volgens mij kocht de eerder genoemde zus (trouwens de vriendin van Vandenb) Een Teken van Leven. Zo.
Wie is die Amber? Nog een happy hardcore diva? Nou, geen happy hardcore, maar wel dance. Ze heet eigenlijk Marie Claire Cremers, geboren in Nederland, maar opgegroeid in Duitsland. Daar had (heeft?) ze ook het meeste succes. Tegenwoordig doet ze in meer "serieuze" genres, met gitaren dus. Ook trad ze recent op voor de troepen in Irak. Zijn daar Duitse troepen dan? Het zal wel. Ik zie dat ze een MySpace pagina heeft en door Amerika tourt, waar haar aanhang zich kennelijk vooral in de Gay Pride community bevindt. Hm, misschien waren het dus toch wel de Amerikaanse troepen. Leest anders dit krantenartikel, waarin onder andere wordt verteld dat Amber echt een enorme hoeveelheid platen in Amerika heeft verkocht. Ze is echt een hier vergeten Nederlandse superster. Waarschijnlijk groter qua verkoopaantallen dan alle andere Nederlandse acts die het aldaar probeerden, bij elkaar. Nog leuker, ze heeft een hit gehad met een nummer gebaseerd op een gedeelte uit James Joyce's Ulysses! Alstublieft!
Maar back in '96, was ze pico bello uitziende, roodharige disco diva met liedjes die nogal aan Snap! doen denken. Haar grootste hit was het nummer dat deze week binnenkomt. Dat is inderdaad een catchy mengeling van allerlei hits. Lees tussen de regels toch een lichte teleurstelling, ik had het nog wel wat beter verwacht. Het refreintje bevat topteksten als "tabadabadap". Wat natuurlijk altijd een goed idee is voor er weer clichés worden gezongen. (Vrees niet, die zitten wel in het rest van de nummer)
Tictactoe kennen we natuurlijk allemaal. Alleen die single Carpachio kent niemand. Ik ook niet. Vreemd.. In '96 verscheen het debuutalbum met daarop de 2 hits Verpiss Dich en Ich Find Dich Scheisse. Welke van de 2 heeft nu het meest met Carpachio (sic) te maken? Wie weet volgende week het antwoord, als dit spooknummer dan niet uit de lijst is verdwenen.
Ah, nog een bruggetje naar mijn happy hardcore vriend. Want dat was in eerste instantie zijn favoriete genre. Op een gegeven moment waren we het kopen van singletjes echter een beetje zat en begonnen we de bakken met de allergoedkoopste albums af te struinen. Daar deed hij een nieuwe hobby op: synthesizer cd's. U weet wel, Axel F en dergelijke. Ik vond in dezelfde bak ondertussen het kleine meesterwerk: Football Crazy. Een cd vol covers van bekende liedjes, met nieuwe voetbalteksten. Plus een paar stadion-klassiekers. Kostte waarschijnlijk een gulden of 5. Alleen door de tracklist is de cd zijn geld al waard. Een kleine selectie. The Andy Cole Song, Roger Milla Is My No 9 Dream, Nice One Gazza, Super Marco van Basten (In the ports of Amsterdam, there was born a special man).., We Will Follow United (Newcastle) Op de voorkant staat Gazza (Gascoigne) en paar oude Engelse helden die ik zo snel niet kan identificeren.. En dan is daar de grootste held van de cd. De slager van Wimbledon. Natuurlijk, Vinnie Jones. Hij is de enige voetballer die zelf een liedje zingt op de cd. Hij doet een nummer getiteld Wooly Bully, een cover van Sam the Sham & The Pharaohs. Hij kwijt zich uitstekend van zijn taak. Sowieso een creatief persoon die Vinnie, want acteren doet ie ook wel 'ns. Jammer dat ik juist het afgezaagde You'll Never Walk Alone koos als entry voor de lijst. Wel ingeleid door Mr. Liverpool: Ian Callaghan.
Het zou me niets verbazen als Peter en Viggo geïnspireerd raakten door deze cd nu ze deze weken nieuwe voetballiedjes zingen in VPRO's Holland Sport. (Hun variant van Super Marco: Van Basten is een tovenaar, het is echt, het is heus, het is raar maar waar..)
Fairground is een van mijn favoriete nummers van de jaren '90, al durfde ik dat zeker pas in recente jaren toe te geven. Volgende week is Fairground alweer verdwenen namelijk. (Als ik goed gespiekt heb) Simply Red is op zijn eigen manier ook een koning in het samplen. Hij is een goed jatter, is het niet een baslijn van Hall & Oates dan is het wel een geniale ritmetrack van de Nederlanders Zki & Dobro. Pleasure at the Fairground.. En dan te bedenken dat ik eigenlijk een hekel aan de kermis heb. Toch spreekt er een soort melancholie uit de coupletten, waarna het refrein het goede leven bezingt.
Mark Oh is alweer een Duitser. Ergens eind jaren '90 moeten de Duitsers hun greep op de hitparade in Nederland hebben verloren. Misschien met de opkomst van r&b. De man was eerst hardrockgitarist, maar ging vervolgens dj'en. Toen moest er natuurlijk ook een single komen, en net als Charly Lownoise en Mental Theo huldigde hij het prijzenswaardige adagium: beter goed gejat, dan slecht geschreven. Fade to Grey is een cover van de Engelse bandVisage. Ik ken het origineel niet,en deze matige versie doet me er ook niet naar verlangen. Had Mark Oh ook niet een variant op zijn naam staan van Alphaville's Forever Young? Hm, ik kan het niet vinden, dat was zeker iemand anders.
Orbital's The Box zal in Nederland geen groot succes geweest zijn, want ik kocht het singletje in de ramsj voor een paar gulden, notabene nog in hetzelfde jaar dat het singletje uitkwam. Fl. 4.70 zegt de sticker, die er natuurlijk net niet helemaal af is gegaan. Stickers op cd's.. Grrr! Ik denk dat het singletje eigenlijk nog goedkoper was, want het lag in een aanbiedingenbak. (Uitzoeken voor 2 gulden, ofzo) Hoe het ook zij, The Box zou vocalen moeten brengen van een vrouw die inmiddels zeer populair is, maar toen nog een onbekende nieuwkomer. Alison Goldfrapp. Er is nog een andere bekende naam betrokken bij dit nummer. De tribaal aandoende drums zijn ingespeeld door Clune. De producer achter David Gray. Die zelf dan weer de schoonbroer is van de Orbital broertjes. Toeval bestaat niet.
Ik ben geen kenner van het oeuvre van Orbital, maar ik dacht dat ze normaalgesproken deden in techno en andere stampende dance-varianten. Wie weet zit ik er naast, maar het zou zomaar kunnen dat The Box een vreemde eend in de bijt is. Een rechte beat is in elk geval niet te bekennen. Ik zou voor deze stijl zo geen hokje kunnen beginnen. De piano (of is het een clavecimbel) is in elk geval onverwoestbaar spooky, en de opbouw is feilloos. (Dat laatste zal dan toch wel met hun dance-achtergrond te maken hebben) Op de a-kant is miss Goldfrapp niet te horen, zij zal haar intrede wel maken op de b-kant, waar een uitgesponnen versie van hetzelfde thema te horen is. Het is een horror-film in 7 minuten. Gekraak. Opzwepende, nerveuze piano-aanslagen en wederom live drumwerk. De synths vliegen als ruimteschepen (of kogels) langs de zijkanten van beide speakers. Blieep blieep. Eh.. Waar blijft Alison? Ik hoor inmiddels 100% een clavecimbel, maar nog geen spoor van vocalen. Zou het artwork van de single misdruk zijn? Voor Goldfrapp zullen de liefhebbers de maxi-single moeten aanschaffen.
Ook van Hardcore Feelings staan 2 versies in de lijst en dat terwijl ik de single niet heb. Dat kan maar 1 ding betekenen, wat u inmiddels door de rode draad van deze week wel kunt raden. De originele mix is ook wel via internet te pakken te krijgen, en die speelt nu. Come show me your hardcore feelings! The beat's kickin' hard. Here we go again. (Bliieeep) Ik denk niet dat er een genre-naam zo accuraat is als happy hardcore. Wat een blije muziek. Zo verslavend als Tom & Jerry cartoons. En altijd leuk. Wooh! Ook de lessen van The KLF zijn te harte genomen: crowd sounds. Razendsnelle pianootjes en een vederlicht basje en dan natuurlijk een heerlijk lange snare roll.. Break! (Gejuich) Do that thing! (Would you give me one more chance?) Hardcore feelings with ravin' meanings??! Nanananana. Geniaal. Het is hoog tijd voor een hele lading eer en Edisons deze 2 ondergewaardeerde zielen. Hier uw shot Prozac-hardcore: Klik.