De Week (van 30-05-06)
*Think Small SuperSale
Thinksmall.nl, ooit indiezine, tegenwoordig weblog, deed enkele platen in de verkoop. Kon The Gone Wait mooi de collectie wat aanvullen. Doe mij een paar platen in de categorie "het beste van". The Mountain Goats (Tallahassee), Motorspycho (Let Them Eat Cake), Pavement (Brighten The Corners) en Obi (Magic Land of Radio) En als onbekend werk eindelijk Leaving Sparks van Caesar en het volledige oeuvre van Club Diana (minus Basin, dat al aanwezig was) Om met Leaving Sparks te beginnen, een aangename verrassing. Lang geleden nog eens in de FRS mee in mijn handen gestaan, het schijfje kostte toen nog 45 gulden. Wat iets teveel van het goede was. Toch is het een prima plaatje, merkte ik deze week. Een plaat met ambitie, een sprong in het diepe. De verkoop was hopeloos en Excelsior ging bijna failliet en toch valt het te prijzen dat Caesar "zijn" nek heeft uitgestoken. Misschien had Caesar net even wat langer moeten wachten met het opnemen van de plaat, om in de tussentijd 3 zwakkere nummers te vervangen. Aan de andere kant, als Leaving Sparks door een Belgische band was gemaakt zou het als een meesterwerk zijn onthaald. Luister maar 'ns naar nummers als Dogs, Prince Valium en Sparkle Road. Opvallend is Right From Wrong wat probleemloos op Daryll-Ann's Happy Traum had kunnen staan. (Wat hetzelfde jaar verscheen) Zou het een goed teken zijn als nagenoeg iedereen dezelfde favorieten op een plaat heeft?
Zelfs als Club Diana ongelofelijke baggermuziek maakte zou ik nog fan zijn. Ja, ik ben een "sucker" voor consistent en goed verzorgd artwork, waar een idee achtersteekt. Denk maar aan Sufjan's 50 states.
Vanaf het begin heeft ook Club Diana een even eenvoudige als mooie esthetiek gehad. De albums zijn opgetuigd met oude foto's en ieder album heeft zijn eigen grondkleur. (Sauna bijvoorbeeld blauw) Daar komt bij dat C.D. al vanaf het begin werkt aan een oeuvre van precies 12 cd's. 3 over elk van de 4 klassiek westerse elementen (water, vuur, aarde, lucht) Het zou mooi zijn als na die 12 platen Club Diana nog 1 keer terugkomt voor het meest mysterieuze (vijfde) element: Ether. (eigenlijk, God of het Grote Niets. Ik zou er geen probleem mee hebben als Club Diana 40 minuten stilte zou uitbrengen, met een oude foto. Haha.)
Maar op dit moment zijn ze nog bij het element vuur. Hopelijk dit jaar daarvan het laatste plaatje, want ze hebben hun fans nog nooit langer dan 2 jaar laten wachten op een nieuw deel in de cyclus.
Oh ja, de muziek! Debuutplaat Sauna is het meest punky en rammelt aan alle kanten. Basin is eigenlijk de perfectionering van die harde rammelende kant van de band. Op het zomerse Costa wordt de toon wat lichter en gaat het tempo omlaag. Aardig, maar Match is de betere versie van die plaat. Grill is de meest recente plaat, een erg grillig werkje waarin soms zelfs in 1 nummer lelijke en goede kanten van de band langskomen. Bovendien gaat het wederom van hard tot zacht. Opvallend zijn ook de productionele geluidsfoefjes. Benieuwd wat de volgende plaat zal brengen.
Martijn was zo vriendelijk ook nog wat promootjes in het pakket te gooien. 1 eindeloze indie-compilatie waarvan hij er in de hoogtij dagen van Think Small waarschijnlijk 5 per week kreeg. Rusty Santos debuutplaat is interessanter, de man is een typische exponent van niet kunnen zingende, kinderlijke lo-fi underground. Hij schijnt op later werk, hij werkte met Animal Collective, enorme stappen voorwaarts te hebben gemaakt. Op zijn debuut Bad Is Good is het nog redelijk gissen naar zijn talent. Al blijft het kinderlijk enthousiasme amusant.
*Midlake - The Trials Of Van Occupanther
Goede platen komen mij vaak ten ore in mei. En dit is plaat van de week. Zelden een plaat gehoord die zo makkelijk in een hokje is te stoppen. Dat gaat als volgt: combineer de stem van Rufus Wainwright en diens weelderig gearrangeerde muziek met een vleugje Fleetwood Mac en je hebt Midlake. En dat is dus goehoed! Vooral omdat Midlake teruggrijpt op Rufus' beste plaat, Poses. Omdat het ook wat de oriëntaalse invloeden uit die plaat meepikt. Hoogtepunt is opener Roscoe, met de geweldige Andrew Birdiaanse zinsnede: "Whenever I was a child I wondered what if my name had changed into something more productive like....Roscoe".
Ook goed zijn Head Home (Fleetwood Mac refrein), Young Bride (de oriëntaalse viool) en Van Occupanther (gewoon). Een minpuntje aan de plaat is een zekere eenvormigheid, ook de uitgestrektheid (5 minuten) van de helft van de nummers, werkt in dat opzicht niet mee. Aan het slot van de plaat gaat de lengte van de nummers omlaag en duiken er wat droef zoemende synthesizers op. Ook fijn. Nogmaals, luistert dit!
*Sandy Denny - (vanalles)
Je kunt Mart Smeets om allerlei redenen "haten", maar hij heeft een prima radioprogramma. Soms wat oubollige Americana, maar ook vaak "oldies" die de moeite waard zijn om eens nader te beluisteren. John Martyn, bijvoorbeeld. Al ben ik daar nog nauwelijks aan toe te komen. Deze week mijn leven gebeterd en na het horen van een, zoals Smeets terecht opmerkte, prachtige versie van Where Does The Time Go van Sandy en The Strawbs, meteen wat van haar oeuvre binnengehaald. Ah, een zin waar Tolkien trots op zou kunnen zijn. Net als in Smeets' programma zitten er bij Sandy ook wel wat oubollige country-deuntjes tussen, maar zingen kan ze zeker.
*The Butterfly Effect
*Animal Factory
*The World's Fastest Indian
*Pickpocket
*Zelig
*Love Liza
*Lola Rennt
Mijn goede vriend Jan raadde mij The Butterfly Effect aan, omdat het op Donnie Darko zou lijken. Dat klopt. (En het is achteraf ook in alle recensies te lezen) The Butterfly Effect is als het ware de popcorn-Hollywood versie van Darko. Al zou het nog best wel eens kunnen dat laatstgenoemde film een hoger budget had. Hoe het ook zij, het blijkt dat Ashton Kutcher zowaar best kan acteren. Hij speelt een figuur die in zijn jeugd aan black-outs leed (op cruciale dramatische momenten) en in het "nu" ontdekt dat hij terug in de tijd kan om andere keuzes te maken. Dit alles om zijn vriendinnetje te redden, trouwens. Alas, dan krijgt hij te maken met "het vlinder-effect". Elke andere keuzes zorgt voor een nieuwe tijdlijn, waarin alles anders is. Dit gegeven wordt door de film prima geëxploiteerd, op het komische af. Zo is er een tijdlijn waarin "Ashton" in een corpsball is verandert, wat 'm eigenlijk helemaal niet zint. In een andere tijdlijnen doet hij een zekere handicap op. (Freakshow) Achteraf had ik niet zo koppig moeten zijn om de theatrical version te kijken. Daar wordt een enigszins optimistisch einde aan het geheel gebreid. De director's cut neemt de ultieme consequentie van het "gevaarlijke" gegoochel met tijdlijnen.
Steve Buscemi is een van mijn favoriete acteurs, dus het werd tijd om eens te kijken hoe hij het er als regisseur vanaf zou brengen. Mwah, niet al te best. Animal Factory is de zoveelste gevangenisfilm, die dan ook nog uitdraait op een ontsnapping. (Is er ooit een gevangenisfilm gemaakt zonder ontsnapping?) Is het de schuld van de regisseur als er geen chemie is tussen de 2 hoofdrolspelers? Willem Dafoe heeft een fijn markante kop, een goede rol heb ik echter nog niet van 'm gezien. Hij speelt een oude bajesklant die een jong drugsdealertje (Edward Furlong) onder zijn hoede neemt. Waarschijnlijk als een soort vadergevoelens. (Al zijn die dan gelardeerd met opmerkingen als "If you come back I will fuck you")
The World's Fastest Indian is een film zo recht als de lijn die snelheidsduivel Hopkins moet rijden om een snelheidsrecord te boeken. Toch verveelt de film niet en dat moet toch wel komen doordat Antony Hopkins de film moeiteloos draagt. Amusant is de verwondering van de plattelandse Nieuw-Zeelander als hij in LA aankomt. Zeer sympathieke film, die alleen op het laatst wat feiten achterwege had mogen laten. Want dan leert de kijker dat Munro na zijn 1e trip naar de USA, die in de film zit, nog 9 keer terugkwam. So what? Welnu, in de film wordt toch echt de indruk gewekt dat Munro elk moment dood kan gaan aan hart en/of prostraat problemen. De film had als slottitel gewoon "his record still stands" moeten vermelden en daarmee basta.
Komen we bij een reeks Vido-tips. Bresson is de koning van de voice-over. Ik geloof niet dat ik ooit een film heb gezien met zoveel voice-over als Pickpocket. Het hele verhaal wordt als het ware voorgelezen, terwijl we de acteurs als zombies door de scènes zien schuifelen. Toch is het allemaal wat onderhoudender dan L'Argent. Zo zijn daar bijvoorbeeld grappig zakkenrolscènes en een schone actrice als Marika Green. Ook is het na afloop fijn gniffelen om de avant-garde liefhebbers die zoveel traantjes lieten bij het zien van dit meesterwerk.
Zelig is de leukste Woody Allen film die ik tot nu toe heb gezien. Een hilarische fake documentary over de menselijke kameleon Zelig. De makers van Forrest Gump hebben hier goed naar gekeken hebben. Even zette de film me op het hilarische verkeerde been dat Zelig in Hitler was veranderd. Maar dat zou natuurlijk onlogisch zijn, hij is een veranderaar geen trendsetter. Aanrader (inderdaad).
Love Liza was een Vido-tip van maanden geleden. Toevallig deze week te pakken. Uitstekende, onderschatte film die subtiel en zelfs licht komisch verteld over de worsteling van PS Hoffman, als man wiens vrouw zelfmoord heeft gepleegd. (En ondertussen een verslaving aan gasoline opdoet, curieus genoeg) Hoffman speelt uitstekend, maar ook de bijrollen verdienen een pluim, vooral Jack Kehler als eenzame racebootjesgek, is een fantastische humoristische sidekick. Ook de soundtrack van Jim O' Rourke dient vermeld te worden. Must. Hear. More. (Zeker na Loose Fur)
Hey, alweer een tijdlijnfilm: Lola Rennt. Dit zullen we dan maar omschrijven als de video-clip versie van Donnie Darko. (Al is eigenlijk nauwelijks gelijkenis) De film kent een flinke middendip, al dat rennen gaat vervelen. De 3e en laatste tijdlijn maakt het gelukkig allemaal goed. Toffe, vrolijkstemmende film.
Thinksmall.nl, ooit indiezine, tegenwoordig weblog, deed enkele platen in de verkoop. Kon The Gone Wait mooi de collectie wat aanvullen. Doe mij een paar platen in de categorie "het beste van". The Mountain Goats (Tallahassee), Motorspycho (Let Them Eat Cake), Pavement (Brighten The Corners) en Obi (Magic Land of Radio) En als onbekend werk eindelijk Leaving Sparks van Caesar en het volledige oeuvre van Club Diana (minus Basin, dat al aanwezig was) Om met Leaving Sparks te beginnen, een aangename verrassing. Lang geleden nog eens in de FRS mee in mijn handen gestaan, het schijfje kostte toen nog 45 gulden. Wat iets teveel van het goede was. Toch is het een prima plaatje, merkte ik deze week. Een plaat met ambitie, een sprong in het diepe. De verkoop was hopeloos en Excelsior ging bijna failliet en toch valt het te prijzen dat Caesar "zijn" nek heeft uitgestoken. Misschien had Caesar net even wat langer moeten wachten met het opnemen van de plaat, om in de tussentijd 3 zwakkere nummers te vervangen. Aan de andere kant, als Leaving Sparks door een Belgische band was gemaakt zou het als een meesterwerk zijn onthaald. Luister maar 'ns naar nummers als Dogs, Prince Valium en Sparkle Road. Opvallend is Right From Wrong wat probleemloos op Daryll-Ann's Happy Traum had kunnen staan. (Wat hetzelfde jaar verscheen) Zou het een goed teken zijn als nagenoeg iedereen dezelfde favorieten op een plaat heeft?
Zelfs als Club Diana ongelofelijke baggermuziek maakte zou ik nog fan zijn. Ja, ik ben een "sucker" voor consistent en goed verzorgd artwork, waar een idee achtersteekt. Denk maar aan Sufjan's 50 states.
Vanaf het begin heeft ook Club Diana een even eenvoudige als mooie esthetiek gehad. De albums zijn opgetuigd met oude foto's en ieder album heeft zijn eigen grondkleur. (Sauna bijvoorbeeld blauw) Daar komt bij dat C.D. al vanaf het begin werkt aan een oeuvre van precies 12 cd's. 3 over elk van de 4 klassiek westerse elementen (water, vuur, aarde, lucht) Het zou mooi zijn als na die 12 platen Club Diana nog 1 keer terugkomt voor het meest mysterieuze (vijfde) element: Ether. (eigenlijk, God of het Grote Niets. Ik zou er geen probleem mee hebben als Club Diana 40 minuten stilte zou uitbrengen, met een oude foto. Haha.)
Maar op dit moment zijn ze nog bij het element vuur. Hopelijk dit jaar daarvan het laatste plaatje, want ze hebben hun fans nog nooit langer dan 2 jaar laten wachten op een nieuw deel in de cyclus.
Oh ja, de muziek! Debuutplaat Sauna is het meest punky en rammelt aan alle kanten. Basin is eigenlijk de perfectionering van die harde rammelende kant van de band. Op het zomerse Costa wordt de toon wat lichter en gaat het tempo omlaag. Aardig, maar Match is de betere versie van die plaat. Grill is de meest recente plaat, een erg grillig werkje waarin soms zelfs in 1 nummer lelijke en goede kanten van de band langskomen. Bovendien gaat het wederom van hard tot zacht. Opvallend zijn ook de productionele geluidsfoefjes. Benieuwd wat de volgende plaat zal brengen.
Martijn was zo vriendelijk ook nog wat promootjes in het pakket te gooien. 1 eindeloze indie-compilatie waarvan hij er in de hoogtij dagen van Think Small waarschijnlijk 5 per week kreeg. Rusty Santos debuutplaat is interessanter, de man is een typische exponent van niet kunnen zingende, kinderlijke lo-fi underground. Hij schijnt op later werk, hij werkte met Animal Collective, enorme stappen voorwaarts te hebben gemaakt. Op zijn debuut Bad Is Good is het nog redelijk gissen naar zijn talent. Al blijft het kinderlijk enthousiasme amusant.
*Midlake - The Trials Of Van Occupanther
Goede platen komen mij vaak ten ore in mei. En dit is plaat van de week. Zelden een plaat gehoord die zo makkelijk in een hokje is te stoppen. Dat gaat als volgt: combineer de stem van Rufus Wainwright en diens weelderig gearrangeerde muziek met een vleugje Fleetwood Mac en je hebt Midlake. En dat is dus goehoed! Vooral omdat Midlake teruggrijpt op Rufus' beste plaat, Poses. Omdat het ook wat de oriëntaalse invloeden uit die plaat meepikt. Hoogtepunt is opener Roscoe, met de geweldige Andrew Birdiaanse zinsnede: "Whenever I was a child I wondered what if my name had changed into something more productive like....Roscoe".
Ook goed zijn Head Home (Fleetwood Mac refrein), Young Bride (de oriëntaalse viool) en Van Occupanther (gewoon). Een minpuntje aan de plaat is een zekere eenvormigheid, ook de uitgestrektheid (5 minuten) van de helft van de nummers, werkt in dat opzicht niet mee. Aan het slot van de plaat gaat de lengte van de nummers omlaag en duiken er wat droef zoemende synthesizers op. Ook fijn. Nogmaals, luistert dit!
*Sandy Denny - (vanalles)
Je kunt Mart Smeets om allerlei redenen "haten", maar hij heeft een prima radioprogramma. Soms wat oubollige Americana, maar ook vaak "oldies" die de moeite waard zijn om eens nader te beluisteren. John Martyn, bijvoorbeeld. Al ben ik daar nog nauwelijks aan toe te komen. Deze week mijn leven gebeterd en na het horen van een, zoals Smeets terecht opmerkte, prachtige versie van Where Does The Time Go van Sandy en The Strawbs, meteen wat van haar oeuvre binnengehaald. Ah, een zin waar Tolkien trots op zou kunnen zijn. Net als in Smeets' programma zitten er bij Sandy ook wel wat oubollige country-deuntjes tussen, maar zingen kan ze zeker.
*The Butterfly Effect
*Animal Factory
*The World's Fastest Indian
*Pickpocket
*Zelig
*Love Liza
*Lola Rennt
Mijn goede vriend Jan raadde mij The Butterfly Effect aan, omdat het op Donnie Darko zou lijken. Dat klopt. (En het is achteraf ook in alle recensies te lezen) The Butterfly Effect is als het ware de popcorn-Hollywood versie van Darko. Al zou het nog best wel eens kunnen dat laatstgenoemde film een hoger budget had. Hoe het ook zij, het blijkt dat Ashton Kutcher zowaar best kan acteren. Hij speelt een figuur die in zijn jeugd aan black-outs leed (op cruciale dramatische momenten) en in het "nu" ontdekt dat hij terug in de tijd kan om andere keuzes te maken. Dit alles om zijn vriendinnetje te redden, trouwens. Alas, dan krijgt hij te maken met "het vlinder-effect". Elke andere keuzes zorgt voor een nieuwe tijdlijn, waarin alles anders is. Dit gegeven wordt door de film prima geëxploiteerd, op het komische af. Zo is er een tijdlijn waarin "Ashton" in een corpsball is verandert, wat 'm eigenlijk helemaal niet zint. In een andere tijdlijnen doet hij een zekere handicap op. (Freakshow) Achteraf had ik niet zo koppig moeten zijn om de theatrical version te kijken. Daar wordt een enigszins optimistisch einde aan het geheel gebreid. De director's cut neemt de ultieme consequentie van het "gevaarlijke" gegoochel met tijdlijnen.
Steve Buscemi is een van mijn favoriete acteurs, dus het werd tijd om eens te kijken hoe hij het er als regisseur vanaf zou brengen. Mwah, niet al te best. Animal Factory is de zoveelste gevangenisfilm, die dan ook nog uitdraait op een ontsnapping. (Is er ooit een gevangenisfilm gemaakt zonder ontsnapping?) Is het de schuld van de regisseur als er geen chemie is tussen de 2 hoofdrolspelers? Willem Dafoe heeft een fijn markante kop, een goede rol heb ik echter nog niet van 'm gezien. Hij speelt een oude bajesklant die een jong drugsdealertje (Edward Furlong) onder zijn hoede neemt. Waarschijnlijk als een soort vadergevoelens. (Al zijn die dan gelardeerd met opmerkingen als "If you come back I will fuck you")
The World's Fastest Indian is een film zo recht als de lijn die snelheidsduivel Hopkins moet rijden om een snelheidsrecord te boeken. Toch verveelt de film niet en dat moet toch wel komen doordat Antony Hopkins de film moeiteloos draagt. Amusant is de verwondering van de plattelandse Nieuw-Zeelander als hij in LA aankomt. Zeer sympathieke film, die alleen op het laatst wat feiten achterwege had mogen laten. Want dan leert de kijker dat Munro na zijn 1e trip naar de USA, die in de film zit, nog 9 keer terugkwam. So what? Welnu, in de film wordt toch echt de indruk gewekt dat Munro elk moment dood kan gaan aan hart en/of prostraat problemen. De film had als slottitel gewoon "his record still stands" moeten vermelden en daarmee basta.
Komen we bij een reeks Vido-tips. Bresson is de koning van de voice-over. Ik geloof niet dat ik ooit een film heb gezien met zoveel voice-over als Pickpocket. Het hele verhaal wordt als het ware voorgelezen, terwijl we de acteurs als zombies door de scènes zien schuifelen. Toch is het allemaal wat onderhoudender dan L'Argent. Zo zijn daar bijvoorbeeld grappig zakkenrolscènes en een schone actrice als Marika Green. Ook is het na afloop fijn gniffelen om de avant-garde liefhebbers die zoveel traantjes lieten bij het zien van dit meesterwerk.
Zelig is de leukste Woody Allen film die ik tot nu toe heb gezien. Een hilarische fake documentary over de menselijke kameleon Zelig. De makers van Forrest Gump hebben hier goed naar gekeken hebben. Even zette de film me op het hilarische verkeerde been dat Zelig in Hitler was veranderd. Maar dat zou natuurlijk onlogisch zijn, hij is een veranderaar geen trendsetter. Aanrader (inderdaad).
Love Liza was een Vido-tip van maanden geleden. Toevallig deze week te pakken. Uitstekende, onderschatte film die subtiel en zelfs licht komisch verteld over de worsteling van PS Hoffman, als man wiens vrouw zelfmoord heeft gepleegd. (En ondertussen een verslaving aan gasoline opdoet, curieus genoeg) Hoffman speelt uitstekend, maar ook de bijrollen verdienen een pluim, vooral Jack Kehler als eenzame racebootjesgek, is een fantastische humoristische sidekick. Ook de soundtrack van Jim O' Rourke dient vermeld te worden. Must. Hear. More. (Zeker na Loose Fur)
Hey, alweer een tijdlijnfilm: Lola Rennt. Dit zullen we dan maar omschrijven als de video-clip versie van Donnie Darko. (Al is eigenlijk nauwelijks gelijkenis) De film kent een flinke middendip, al dat rennen gaat vervelen. De 3e en laatste tijdlijn maakt het gelukkig allemaal goed. Toffe, vrolijkstemmende film.
posted by Ludo at 5/30/2006
5 Comments:
Van Buscemi moet je dan ook "Trees Lounge" kijken Ludo, die is vele malen beter. OK geen hoogvlieger, maar wel 'sympathiek'.
oh, en Midlake is top. :-)
Het is dat ik zelf ook zo’n filmgek ben anders zou ik zeggen: waar haal je al die tijd vandaan, Ludo!? ;-) Die voice-overs bij Pickpocket was ik overigens echt he-le-maal vergeten. Interessant dat probleem van het wel of niet als eerste bekijken van de director’s (en/of extended) cut van een film. Bij The Butterfly Effect is het antwoord inderdaad een driewerf JA!, maar daar kwam ik helaas ook te laat achter. Te vaak is de alternatieve versie namelijk helemaal niet beter dan het origineel. Verre van beter zelfs - denk aan de tweede versie van Close Encounters Of The Third Kind (gelukkig weer goedgemaakt bij de dvd-uitgave), Alien, Identity, Donnie Darko en de digitaal opgeleukte versies van THX 1138 en Star Wars (waarvan de originele versies niet op dvd te vinden zijn :-(). Alien deel 2 t/m 4 kunnen de aanvullingen wel aan (met name deel 3 wordt opeens een stuk beter) en ook Blade Runner is in de director’s cut beter. Zou er een website bestaan die de kijker advies kan geven over de juiste keuze?
En wat André zegt: ga zeker Trees Lounge zien, met een hoofdrol voor Steve Buscemi zelf en ook met Chloë Sevigny.
Trees Lounge. on the list.
precies, ik heb (had?) ook niet zo'n postieve associatie met director's cut. Doe het gewoon in een keer goed.
En 1 film per dag lijkt me een bescheiden gemiddelde ;)
Ik las ooit een interview met de eigenaar van de "alternatieve" videotheek in Breda en die keek minstens 3 films per dag.
(zijn favoriete genre was dan ook trash en pulp)
Trees Lounge is prachtig ja. Behoort in de jaren '90-melacnholie- top 3 van mij, met daarin ook Smoke en Beautiful Girls
Animal Factory is tamelijk suf ja. In NY heb ik nog Lonesome Jim gezien, de laaste film van Buscemi die na de voorstelling ook nog een Q&A-sessie deed. Aardige film, jammer van het laatste halfuur want dan breekt de traagheid (en liv tyler) mij op. 3,5 ster dus.
ah, Lonesome Jim had ik nog niet opgemerkt. En Liv Tyler die gaat irriteren!? We zullen zien. :)
Een reactie posten
<< Home