De Top 25 van..25 november 1996

1.Who Wants To Live Forever - Dune
2.One en One - Robert Miles feat M. Nayler
3.Everbody Jam - Scatman John
4.Another One Bites To Dust - Captain Jack
5.The Box (mix) - Orbital
6.There's a Key - 2 Brothers on the 4th
7.Venus in Chains - U96
8.Breathe - The Prodigy
9.I'm Raving - Scooter
10.Beyond Invisble - Enigma
11.Streetkids - Charly Lownoise M. Theo
12.Kiss It - Nance
13.Where Do You Go - No Mercy
14.Simply Beutiful - Loï s Lanen
15.Gabbertje - Hakkû h Bar
16.Een Moment Zonder You - Nasty
17.Quit Playin Games - BSB
18.Sing - Nakatomi
19.To Be Contineud Mix - DJ John en Howie D
20.1st Of Tha Month - Bone Thugs 'n Harmony
21.Unity - DJ Paul Elstak
22.This Is Your Night - Amber
23.Hardcore Feelings - Charly L. M. Theo
24.Say You Be There - Spice Girls
25.Airbag Generation - Lolo Ferrari

Tip van de week Charly en M. - Swingin On A Star
(volledige lijst in authentieke spelling)

De top 25 is in mineur deze week. De brave huiskat, paradoxaal genoeg "Boef" geheten, ging het weekend daarvoor de pijp uit. Met wat hulp van een spuitje. Dat zou ik me niet herinneren als er niet op de achterzijde van de Top 25 melding van werd gemaakt. Vreemd genoeg staat daar bij het In Memoriam als sterfdatum 25 november. Ik dacht dat het beest op een zaterdag het loodje legde. Terwijl ik weg was om een van die 100 sporten die ik heb geprobeerd uit te oefenen. (Atletiek, in dit geval)
De 25e was echter (logisch) een maandag, want dan werd de lijst opgesteld. Hier klopt iets niet. Het kostte een dag nadenken, maar ik heb 't. Het beest ging een jaar eerder dood. Dit is precies wat het zegt dat het is.. Een "In Memoriam"! En er staat niet voor niets 25 november.. '95! Secuur lezen is niet mijn sterkste kant.
Spellen ook niet want dit is weer eens een lijst vol fouten.. En Happy Hardcore. Deel 1000 in de eindeloze reeks Charly L en MT liedjes. Dit keer staan er zelfs nummers van het duo in die volstrekt niet kan thuisbrengen. Waarvan 1 als tip. Wie weet had mijn synthesizer vriend in die week hun album Charlottenburg gekocht. Een slimme titel om nog wat meer plaatjes in Duitsland te verkopen, waar ze (waar niet?) ook veel succes hadden.
Die vriend en ik vormde inmiddels zelf ook een muzikaal duo. Even dacht ik nog dat DJ John en Howie D "gewoon" een happy hardcore duo was, maar er waren geen Google hits. Ik liep te suffen, want dat waren wij natuurlijk! Op zijn zolderkamer lagen honderden cassettebandjes, cd's en lp's. Het duurde dan ook niet lang tot we bedachten eens een mooie mix te creëren. De rolverdeling was simpel, hij de techniek (handig met dubbele cassettedecks) en ik de suggesties voor de te gebruiken platen. Let wel, suggesties. Want waar hij het liefst een mooi vloeiende mix vol beats wilde maken, probeerde ik 'm te overtuigen van het inlassen van bizarre tussenstukjes. Zoals een stukje Aladdin soundtrack. Jep, we leken de Avalanches wel. Een moment wat ik me goed herinner is als zo'n mix af was. Tot dan toe hadden we de overgangen nog niet teruggehoord, dus dan zaten we zeer gespannen met gespitste oren te luisteren of het een beetje liep. Best wel, alhoewel de technicus een ongelofelijke perfectionist was. En nog steeds is, want tegenwoordig maakt hij perfect geproduceerde pompende trance. (Breda is niet voor niets een trance-stad)
Natuurlijk had ik deze mix ook op een cassette om thuis te laten, maar in een bizar moment, vrij kort daarna, heb ik er de soundtrack van, het is niet te geloven, Pocahontas over laten opnemen. Weer een stukje geschiedenis verdwenen.
En dan is er nog die naam.. DJ John is een verengelsing van de naam van mijn maat.. Maar hoe kom ik dan in godsnaam op Howie D!? Eerste gedachte: het klinkt als een Drum & Bass producer. 2e gedachte, een gast in een boyband. Google. Howie D is 1 van de Backstreet Boys! Ik kan me geen obsessie met die gast herinneren. Ik zal het wel niet hebben geweten, hoop ik..
DJ Paul Elstak zal ook wel eens in zo'n mix belandt zijn. Misschien heb ik een hardere mix van Unity te pakken, maar dit is een behoorlijke wrede tune. Misschien wel als reactie op de naderende dood van "poppy" gabber. Ik bedoel, op het moment dat Hakkûh Bar in de lijst verschijnt weet je dat het bijna gedaan is.
Unity is old-school gabber met blikkerige handclaps, marcherende snares en een dreunende bass drum. Niks geen poppy melodieën. De enige concessie is een zangeresje die enkele woorden declameert. Waaronder de titel. Jammer dat ze een vrije softe stem heeft. Als ze een rauw randje had gehad en het op een krijsen had gezet zou het een nummer van Peaches kunnen zijn.
Ik dacht dat Nasty een mannelijke rapper zou zijn in een r&b liedje met een gezongen refreintje. Het is echter een vrouw. Verrassend. Ze probeert te rappen, maar het klinkt meer als spoken word. In het gezongen refrein heeft ze ook een beetje een vreemd bekakt accent. Misschien komt het omdat ze Antilliaans is, of iets dergelijks. Met de naam Bianc Boyd zou dat kunnen. Vreemd hoe mensen uit beeld kunnen verdwijnen. Boyd was vanaf eind jaren '80 goed bezig. Met prijzen voor haar rapkunsten, met clubhousehits, met het schrijven van liedjes voor anderen. Een Moment Zonder Jou was bedoeld voor een Ruth Jacott album. Dat ging niet door, waarna Boyd het maar zelf inzong en een enorme hit scoorde. En dan? Dan verschijnt er een album, dat waarschijnlijk flopte en houdt de biografie van het NPI op. 15 oninteressante verwijzingen op Google. Dat is alles. Er is echter 1 teken van leven, Boyd werkte mee als gastmuzikante aan een plaat van Ben Liebrand. Maar ja, dat is ook een beetje vergane glorie.
Dan op naar een van mijn allergrootste helden uit de jaren '90: Scatman John. Het hele leven van dit figuur zou zo in een "based on a true story" film verteld kunnen worden. Ik zou willen dat die film gemaakt zou worden. Scatman een van 's werelds bekendste stotteraars, die zijn handicap omzet in een voordeel. Daar lusten de Amerikanen wel pap van, lijkt me. En tussendoor genoeg obstakels. Nadat John Larkin in zijn jeugd (jaren '40 en '50) de piano had ontdekt, werd hij in de seventies pianist in jazzclubs. Zijn carrière wilde niet echt van de grond gekomen, en natuurlijk raakte de man verslaafd aan van alles. Drugs, alcohol. Dan, een mooi dramatisch moment in de film, legt een verslaafde vriend het loodje en kickt Scatman John af. Dat lukt 'm natuurlijk niet alleen, hij heeft grote steun aan zijn vrouw, ook een alcoholist. (Ziet u, een beetje Walk The Line) In 1990, op een mooi politiek moment, verhuist de man naar Berlijn.. Zoals alle grote artiesten ooit deden. Hij besluit ook te gaan zingen, in zijn eigen unieke stotter (scat) stijl. Zijn boekingsagent suggereert om zijn stijl te combineren met de opkomende nieuwe stijl: eurodance. Bingo! Hier beginnen Scatman John's minutes of fame.. Met een uiterst positief liedje (eigenlijk voor kinderen bedoeld) over stotteren. En dan is hij eindelijk, 52 jaar oud, een ster. 1995 is zijn gouden jaar, met miljoenen verkochte platen. Vooral in Japan is de man razend populair, er zijn daar zelfs actiefiguurtjes van de man gemaakt. Een mooi einde van de film zou de nummer 3 van deze week, Everybody Jam zijn, een single die al veel minder succes had dan de eerste paar.. Maar dat geeft niets, want Everybody Jam had wel een peperdure videoclip, opgenomen in New Orleans. Het nummer is een eerbetoon aan Scatman's held Louis Armstrong. Het begint ook met: Hey Louis! Yeah? Is that you? Yeah, yes.. Oh I am Scatman John, Would you like to sing a song man? Well.. Sure could! Pompopidom! In de videoclip paraderen de bigbands door New Orleans. (Zoals altijd) Volgens mij is er confetti en vooral veel feest. Een dag vol magie zei Scatman zelf. Hier zou de film kunnen eindigen, of als er net als in Man On The Moon voor een wat droeviger eind wordt gekozen zou een shot van een gelukkige Scatman meteen kunnen worden opgevolgd door de man in zijn kist. (Het klinkt wat cru..) Zijn gezondheid was echter al jaren achteruit aan het gaan, de halve film zou daar al hints voor kunnen geven, als extra drama. Longkanker kreeg 'm uiteindelijk te pakken. Geeft niks, vond hij zelf. Whatever God wants is fine by me... I've had the very best life. I have tasted beauty. The End. Zakdoeken!
Maar voordat de bioscoopganger in snotteren kan uitbarsten, begint de aftiteling.. Wederom een parade in New Orleans, Everybody Jam klinkt, terwijl het hoofd van de Scatman in de lucht grijnst. Haha.. Dat gaat te ver. Kinderen dan, dansende kinderen met die typische bolhoedjes op. Dat is beter. De Scatman leeft voort.
Klik.