De Week (van 20-06-06)
*Ghostface Killah - Fishscale
Ik verbaas me al een week over deze plaat. Wat is ie verrassend goed. Alhoewel, verrassend? Pitchfork gaf de plaat tenslotte een 9. Waarom zou juist deze plaat dan zo goed klikken met de niet-hiphop kenners/liefhebbers? Geen idee. Ik moest vooraf nota bene opzoeken waar die Ghostface Killah eigenlijk beroemd van is/was. Oh, de Wu-Tang Clan.. Maar serieus, deze plaat is scherp als een mes. Hard en glad tegelijk. Vol meesterlijk geplaatste soul-refreintjes (vaak samples) en vlammende raps. Weet ik veel wat de man allemaal over coke bazelt, maar hij doet het in elk geval met overtuiging. Er zijn heel wat hoogstandjes. Zo is daar The Champ, wat eigenlijk de opener had moeten zijn. Ghostface betreedt als een bokser de ring. Er klinkt een gitaarsolo(!) en dan gaan we los op vette blazers. Het knalt werkelijk uit de speakers. Een stukje verderop duikt J Dilla op. Twee keer zelfs. Beauty Jackson is niet zo bijzonder, maar Whip You With A Strap is wel fijn. Een typische Dilla soulzangeresje-loop.. Er klinkt een alarmpje. When I was baaad.. Ghostface voegt ook echt iets toe, want toen ik het origineel op Dilla's Donuts opnieuw luisterde miste ik 'm. Daar heet het nummer trouwens One For Ghost.
Misschien wel het beste nummer van Fishscale is Back Like That. Het meest hitgevoelige en gladde nummer van de plaat. Allemaal dankzij het refrein van Ne-Yo, die zelf dit jaar ook al zo'n uitstekende single (So Sick) uitbracht. Het definitieve bewijs van de skills van Ghostface himself is Big Girl. Hij kan zelfs op een ontzettend trage en slepende beat vloeien als een meester. Ontzettend knap gedubbelde raps ook. You're a big giiirl. Het enige nummer op Fishscale dat me tegenstaat is de bonustrack. Daar duikt een Tu-Paciaans neppiano motiefje op. En valt er een lijk genaamd Notorious B.I.G. uit de kast. Niggaz gotta die. We run the street. Was er maar in gebleven. Verder niets dan lof. Nu zien of Lupe Fiasco daar nog overheen kan dit jaar. Of zou mijn hiphop-appreciatie-quotum alweer gehaald zijn voor dit jaar?
*Paul Simon - Surprise
Ik stak één teen heel voorzichtig in Walker's The Drift. Brrr.. Och nee, declamatie-opera. Snel terug naar dat ontzettend veilige middle of the road plaatje van Paul Simon. Hij heeft aan de hand van Brian Eno met wat electronica gestoeid. Dit geeft precies het belegen resultaat wat je verwacht. Oude knakkers en electronica, het werkt niet. En toch.. Er zijn wel wat aardige nummers aanwezig. Vooral aan het begin. Everything About Is A Love Song bijvoorbeeld begint als een aardige combinatie van gitaargeluiden, waar Paul Simon aandoenlijk hoog zingt. Vervolgens knalt er een verrassend snelle beat in die zowaar wél werkt en zingt Simon de fraaie regels: But if I'll ever get back to the 20th century, I guess I'll have to pay off some debts. Tel daarbij nog wat Simon & Simon harmonietjes bij op en ik ben tevreden.
*Driving Miss Daisy
*State And Main
*Butch Cassidy And The Sundance Kid
*Taxi Driver
*The Day The Earth Stood Still
*Down By Law
*Mouchette
Klassiekerweek. Altijd gevaarlijk. Op elk ervan is wel wat te mopperen. Mijn filmpraatjes beginnen langzaam op die over muziek te lijken. Treurig.
Driving Miss Daisy was curieus genoeg te traag en te snel tegelijk. De film zelf had een niet onaardige landerige traagheid over zich, maar die werd teniet gedaan doordat de film koppig 20 jaar in 100 minuten wilde behandelen. Ik zou dat wat gecomprimeerd hebben. Ik bedoel, moet de geschiedenis zich echt over 20 jaar uitstrekken? Geeft de film een gehaast gevoel, wat dus een onaangenaam contrast oproept met de puls in de scènes. De film wordt gered door het gebruikelijke goede spel van Morgan Freeman. Hij is de chauffeur van een oude rijke Joodse dame, in de jaren '50 in Georgia. Ha, daar is het grote racisme-thema. Aardig gedaan.
State and Main had u ook op tv kunnen kijken. (en opnemen om de reclames door te spoelen) Weer een film om af te strepen van de PS Hoffman lijst. Hij speelt wederom prima in deze lichte satire op het opnemen van een film. Prettig, ongevaarlijk en vol kleine grapjes.
Butch Cassidy en etc. stelde bitter teleur. Wat een draak van een film. Het begint al met een lelijk piano-stukje, waarna music by Burt Bacharach in beeld verschijnt. Ik schrik me een hoedje, dit kan (dan toch) niet slecht zijn!?.. Hij herstelt zich in de beroemde fietsscène, waar Raindrops Keep Fallin' On My Head klinkt. Dat is meteen ook de enige magische scène van de film. De personages beginnen maar niet te leven. Butch en de Kid worden gezocht, maar het wil niet spannend worden. En de vijanden krijgen ook geen gezicht, of enig reliëf. Het "maak het of kraak het" moment van de film is de aankomst in Bolivia. Gaat de film door over een interessante driehoeksverhouding, er is ook nog een vrouw, verhalend over opbouwen van een leven in het straatarme Bolivia? Nee, Butch en de Kid gaan wederom op rooftocht. Klaarblijkelijk het enige wat ze kunnen. Zonde, want toen verloor ik al mijn sympathie en interesse.
Taxi Driver was gelukkig wat beter. Die film laatst met Sean Penn als mislukte terrorist was duidelijk een Taxi Driver rip-off: Furniture Salesman. De sfeer in Taxi Driver zit wel snor, De Niro is uitstekend en Jodie Foster is schattig. Jammer van het einde en de muziek. Het einde scheen iets te maken te hebben met Bresson's Pickpocket, geloof ik. Katholieke verlossing en een 2de kans. Ach ja, al goed..
Ik moet geen sci-fi films kijken. Klassiekers of niet. The Day The Earth Stood Still is potsierlijke onzin. Zelfs Ed Wood' Plan 9 is beter. Dat is tenminste nog om te lachen zo slecht. Dit was droevig slecht. Enkel het design en die Engelse acteur die de alien speelde waren wel ok. Het verhaal is een grote gatenkaas van plotfouten, en de karakters gedragen zich als oenen. De film heeft wel een grappig foute boodschap: STOP met het voeren van oorlog, anders vernietigen we de aarde!!.. Haha.
Snel naar iets versere kost, nou ja 1986.. Jarmusch' Down By Law is weer 'ns een gevangenisfilm waaruit ontsnapt wordt. De film laat het zelfs maar in het midden hoe. Tom Waits is maar een irritante knakker, gelukkig is daar nog Roberto Benigni die het zaakje op de rails houdt. Erg maffe film, het begin was saai, maar er zijn vanaf dat de 3 personages, John Lurie is er ook nog, in de gevangenis belanden genoeg bizarre grapjes en een heel sympathiek en geslaagd einde.
Nu Bresson toch alweer ter sprake kwam: Mouchette. Een en al droefenis, wat het meisje met de norse blik overkomt. Zowaar een emotionele film van Bresson. En gelukkig ook geen voice-over. Nu in de nabeschouwing nog maar eens lezen over alle verborgen lagen en symboliek.
Ik verbaas me al een week over deze plaat. Wat is ie verrassend goed. Alhoewel, verrassend? Pitchfork gaf de plaat tenslotte een 9. Waarom zou juist deze plaat dan zo goed klikken met de niet-hiphop kenners/liefhebbers? Geen idee. Ik moest vooraf nota bene opzoeken waar die Ghostface Killah eigenlijk beroemd van is/was. Oh, de Wu-Tang Clan.. Maar serieus, deze plaat is scherp als een mes. Hard en glad tegelijk. Vol meesterlijk geplaatste soul-refreintjes (vaak samples) en vlammende raps. Weet ik veel wat de man allemaal over coke bazelt, maar hij doet het in elk geval met overtuiging. Er zijn heel wat hoogstandjes. Zo is daar The Champ, wat eigenlijk de opener had moeten zijn. Ghostface betreedt als een bokser de ring. Er klinkt een gitaarsolo(!) en dan gaan we los op vette blazers. Het knalt werkelijk uit de speakers. Een stukje verderop duikt J Dilla op. Twee keer zelfs. Beauty Jackson is niet zo bijzonder, maar Whip You With A Strap is wel fijn. Een typische Dilla soulzangeresje-loop.. Er klinkt een alarmpje. When I was baaad.. Ghostface voegt ook echt iets toe, want toen ik het origineel op Dilla's Donuts opnieuw luisterde miste ik 'm. Daar heet het nummer trouwens One For Ghost.
Misschien wel het beste nummer van Fishscale is Back Like That. Het meest hitgevoelige en gladde nummer van de plaat. Allemaal dankzij het refrein van Ne-Yo, die zelf dit jaar ook al zo'n uitstekende single (So Sick) uitbracht. Het definitieve bewijs van de skills van Ghostface himself is Big Girl. Hij kan zelfs op een ontzettend trage en slepende beat vloeien als een meester. Ontzettend knap gedubbelde raps ook. You're a big giiirl. Het enige nummer op Fishscale dat me tegenstaat is de bonustrack. Daar duikt een Tu-Paciaans neppiano motiefje op. En valt er een lijk genaamd Notorious B.I.G. uit de kast. Niggaz gotta die. We run the street. Was er maar in gebleven. Verder niets dan lof. Nu zien of Lupe Fiasco daar nog overheen kan dit jaar. Of zou mijn hiphop-appreciatie-quotum alweer gehaald zijn voor dit jaar?
*Paul Simon - Surprise
Ik stak één teen heel voorzichtig in Walker's The Drift. Brrr.. Och nee, declamatie-opera. Snel terug naar dat ontzettend veilige middle of the road plaatje van Paul Simon. Hij heeft aan de hand van Brian Eno met wat electronica gestoeid. Dit geeft precies het belegen resultaat wat je verwacht. Oude knakkers en electronica, het werkt niet. En toch.. Er zijn wel wat aardige nummers aanwezig. Vooral aan het begin. Everything About Is A Love Song bijvoorbeeld begint als een aardige combinatie van gitaargeluiden, waar Paul Simon aandoenlijk hoog zingt. Vervolgens knalt er een verrassend snelle beat in die zowaar wél werkt en zingt Simon de fraaie regels: But if I'll ever get back to the 20th century, I guess I'll have to pay off some debts. Tel daarbij nog wat Simon & Simon harmonietjes bij op en ik ben tevreden.
*Driving Miss Daisy
*State And Main
*Butch Cassidy And The Sundance Kid
*Taxi Driver
*The Day The Earth Stood Still
*Down By Law
*Mouchette
Klassiekerweek. Altijd gevaarlijk. Op elk ervan is wel wat te mopperen. Mijn filmpraatjes beginnen langzaam op die over muziek te lijken. Treurig.
Driving Miss Daisy was curieus genoeg te traag en te snel tegelijk. De film zelf had een niet onaardige landerige traagheid over zich, maar die werd teniet gedaan doordat de film koppig 20 jaar in 100 minuten wilde behandelen. Ik zou dat wat gecomprimeerd hebben. Ik bedoel, moet de geschiedenis zich echt over 20 jaar uitstrekken? Geeft de film een gehaast gevoel, wat dus een onaangenaam contrast oproept met de puls in de scènes. De film wordt gered door het gebruikelijke goede spel van Morgan Freeman. Hij is de chauffeur van een oude rijke Joodse dame, in de jaren '50 in Georgia. Ha, daar is het grote racisme-thema. Aardig gedaan.
State and Main had u ook op tv kunnen kijken. (en opnemen om de reclames door te spoelen) Weer een film om af te strepen van de PS Hoffman lijst. Hij speelt wederom prima in deze lichte satire op het opnemen van een film. Prettig, ongevaarlijk en vol kleine grapjes.
Butch Cassidy en etc. stelde bitter teleur. Wat een draak van een film. Het begint al met een lelijk piano-stukje, waarna music by Burt Bacharach in beeld verschijnt. Ik schrik me een hoedje, dit kan (dan toch) niet slecht zijn!?.. Hij herstelt zich in de beroemde fietsscène, waar Raindrops Keep Fallin' On My Head klinkt. Dat is meteen ook de enige magische scène van de film. De personages beginnen maar niet te leven. Butch en de Kid worden gezocht, maar het wil niet spannend worden. En de vijanden krijgen ook geen gezicht, of enig reliëf. Het "maak het of kraak het" moment van de film is de aankomst in Bolivia. Gaat de film door over een interessante driehoeksverhouding, er is ook nog een vrouw, verhalend over opbouwen van een leven in het straatarme Bolivia? Nee, Butch en de Kid gaan wederom op rooftocht. Klaarblijkelijk het enige wat ze kunnen. Zonde, want toen verloor ik al mijn sympathie en interesse.
Taxi Driver was gelukkig wat beter. Die film laatst met Sean Penn als mislukte terrorist was duidelijk een Taxi Driver rip-off: Furniture Salesman. De sfeer in Taxi Driver zit wel snor, De Niro is uitstekend en Jodie Foster is schattig. Jammer van het einde en de muziek. Het einde scheen iets te maken te hebben met Bresson's Pickpocket, geloof ik. Katholieke verlossing en een 2de kans. Ach ja, al goed..
Ik moet geen sci-fi films kijken. Klassiekers of niet. The Day The Earth Stood Still is potsierlijke onzin. Zelfs Ed Wood' Plan 9 is beter. Dat is tenminste nog om te lachen zo slecht. Dit was droevig slecht. Enkel het design en die Engelse acteur die de alien speelde waren wel ok. Het verhaal is een grote gatenkaas van plotfouten, en de karakters gedragen zich als oenen. De film heeft wel een grappig foute boodschap: STOP met het voeren van oorlog, anders vernietigen we de aarde!!.. Haha.
Snel naar iets versere kost, nou ja 1986.. Jarmusch' Down By Law is weer 'ns een gevangenisfilm waaruit ontsnapt wordt. De film laat het zelfs maar in het midden hoe. Tom Waits is maar een irritante knakker, gelukkig is daar nog Roberto Benigni die het zaakje op de rails houdt. Erg maffe film, het begin was saai, maar er zijn vanaf dat de 3 personages, John Lurie is er ook nog, in de gevangenis belanden genoeg bizarre grapjes en een heel sympathiek en geslaagd einde.
Nu Bresson toch alweer ter sprake kwam: Mouchette. Een en al droefenis, wat het meisje met de norse blik overkomt. Zowaar een emotionele film van Bresson. En gelukkig ook geen voice-over. Nu in de nabeschouwing nog maar eens lezen over alle verborgen lagen en symboliek.
posted by Ludo at 6/20/2006
2 Comments:
Zo, zo, dat zijn kloeke menigen. ;-) Je moet The Day the Earth Stood Still wel proberen te zien in z’n tijd (1951), een periode waarin de Koude Oorlog zorgde voor flinke ijspegels in de Westerse wereld (die foute boodschap moet je ook in die richting zoeken – wereldvrede bewaren door te dreigen met nucleaire vernietiging). De film vergelijken met Plan 9 (1959) gaat wel erg ver. Ed Wood had geen flauw benul hoe een fatsoenlijk scenario in elkaar te zetten, om nog maar te zwijgen van diens continuïteitsfouten, krakkemikkige decors en falende spelregie. De trucages in The Day… zien er in onze digitale tijden knullig uit, maar als je je daar door laat afleiden kun je vrijwel alle sci-fi van vóór 2001: A Space Odyssey afschrijven en dat zou zonde zijn. Misschien had je beter eerst bij de oervader Georges Méliès en b.v. diens Le Voyage Dans La Lune uit 1902 (!) kunnen beginnen om langzaam op te bouwen richting de tegenwoordige tijd. Kun je je trouwens voorstellen dat regisseur Robert Wise later de regie deed van West Side Story en The Sound of Music? Hij deed ook aan horror, check b.v. The Body Snatcher (met Boris Karloff) of het zeer suggestieve The Haunting.
De muziek in The Day… (met o.a. twee theremins) is overigens van Bernard Herrmann, dezelfde componist als van Taxi Driver. Herrmann was de grote der groten onder de filmcomponisten, wereldberoemd geworden met zijn werk voor o.a. Orson Welles (Citizen Kane) en Alfred Hitchcock (Psycho). Taxi Driver was zijn zwanenzang en een van de beste scores in de filmgeschiedenis. De droeve dreiging van het orkest onder de nihilistische voice-over van De Niro geeft me al kippenvel zonder dat ik de beelden zie. Maar ja, ik ben dan ook fan :-). Taxi Driver (de beste film die Martin Scorsese?) staat bij mij zeker in de top 10 van favoriete films. Krijgt jouw top 10 al nieuwe vorm na zoveel geziene films?
Met Bresson ben je al een flink end op weg. Mouchette heb ik nog niet gezien. Die gaat op m’n veel te lange lijstje.
oh ja La Voyage Dans La Lune, van Tonight, Tonight.
Dat zou wel 'ns interessant kunnen wezen.
ik krijg vaak de kriebels van die old school orkestsoundtracks. En dat terwijl ik (schiet me ineens te binnen) een goedkope sci-fi soundtrack verzamelaar heb. Met thema's uit Starwars e.d. Komt vast nog wel 'ns in de top 25 ter sprake, want stamde uit die jaren.
Mouchette vond ik de mooiste Bresson tot nu toe. Een donkere dreigende sfeer, erg knap gedaan.
Een reactie posten
<< Home