De Week (van 27-06-06)

*The Flaming Lips - At War With The Mystics
Het is even doorzetten, maar uiteindelijk heb ik me toch maar aan deze plaat "gezet". Het zou "onaardig" zijn om de Flaming Lips na 2 goede platen geen kans te geven, ook al is het vrijwel onmogelijk nu niet een stapje terug te moeten doen. En ja, At War With The Mystics is zeker niet hun beste plaat. Toch valt het allemaal wel mee, het kon veel erger. De Lips verkennen dit keer het terrein van de hoekige rock. Dat werkt helaas in de meeste gevallen niet. Zo zijn Free Radicals, Haven't Got A Clue (lelijk geluid) en The W.A.N.D erg vervelend.
Nee, de betere nummers zitten in het midden van de plaat. Dan wordt er wat gas teruggenomen en komen die typische space-melancholie ballades tevoorschijn. Vaak begeleid door een eenvoudige kickdrum. Dum, dum, dum. Zowel The Sound of Failure als My Cosmic Autumn Rebellion maken gebruik van een compleet overstuurd doordringend solo-instrument, werkt erg aanstekelijk, in het eerste geval zelfs als een stoet dansende zeedieren met trompetjes. Na al dat compleet verwrongen geluid is de komst van een akoestische gitaar in Vein Of Stars ook best magisch.
It Overtakes Me is weer een vervelende hardere track maar het "outro", volgens mij "The Stars Are So Big, I Am So Small... Do I Stand A Chance?" geheten, is weer atmosferische progrock zoals het hoort. Een koor van "oooooh" stemmen en orgeltjes, zoals Sufjan Stevens die ook wel eens laat opduiken en dan opnieuw een fijn gitaartje. (Dit is duidelijk de week van de getokkelde gitaartjes) Don't understand anything at all... And how it overpowers me... How I'm just so small.
Na al die psychedelische space-romantiek is Ambulance Driver een vreemde "aardse" eend, het is tevens het laatste goede nummer van de plaat en ook het beste. Het is zo'n nummer waar de videoclip eigenlijk niet eens meer bij hoeft te worden gemaakt, je ziet 'm zo voor je. Denk aan Lola Rennt. Lola is aangereden en Manni zit naast haar verfomfaaide dode lichaam. Hij begint te zingen: Waiting, for the Ambulance to come/ Hoping that it doesn't come too late/ Hearing the sirens in the distance/ Hold on help is on the way.
En nog mooier: Mr Ambulance Driver/ I'm not a real survivor/ Wishing that I was the one that wasn't here anymore.
Dit alles begeleidt door sirenes en die gebruikelijke eenvoudige kick-drum. Enkel de baslijn laat het wat afweten. Toch een heerlijk sentimenteel nummer.

*Full-Source - Planet Radio
Het is nog altijd wachten op nieuw werk van de Avalanches. In de tussentijd is hier een knotsgekke mix vol mash-ups, glitches, spoken word, stukjes uit het klassieke Songbook en veel britpop. Oftewel, precies het soort caleidoscopische chaos waar ik wel van houd. Onder de plaatjes die langskomen zit onder andere werk van Brian Wilson, Arvo Part, Belle & Sebastian en Death In Vegas.
Hier te downloaden.

*Aloe Blacc - Shine Through
Ondanks de begeleiding van dit album wilde Oranje maar niet swingen tegen Portugal. Wat dat betreft had ik wat stevigere muziek op kunnen zetten. Niettemin een zeer amusant album, dit Shine Through. Het schiet alle kanten op, in het spectrum van de "zwarte" (of beter, Blacc) muziek. De tweelingtracks Bailar.. Scene & Nascimento.. Scene zijn hier favoriet. Vooral dankzij de opgewekte beat en de verschillende laagjes tokkelende gitaartjes.
Ook leuk is de Spaanstalige cover van John Legend's Ordinary People. Heeft net een wat rauwe, valser randje dan het origineel.

*Le Voyage Dans La Lune
Voor iedereen die het begin van sci-fiction en stop-motion technieken ook eens wil zien.. De rechten zijn natuurlijk allang verlopen en daarom is deze klassieker hier te downloaden. Er schijnt ook een handgekleurde versie te bestaan, maar deze is in zwart-wit. Het Engels van de Franse voice-over is hilarisch.
Het is jammer dat de maan in werkelijkheid een stuk saaier is. (Maar daar zijn films voor..)

*The Defiant Ones
*Casablanca
*Au Hasard Balthazar
*Mean Streets
*Howl's Moving Castle
*Dear Wendy
*The Cooler
The Defiant Ones is een film die bekender lijkt door zijn remakes. Tenminste, ik meen me een film te herinneren met Eddie Murphy die vastgeketend zat aan een blanke gevangene. Alleen bestaat die film niet. In elk geval is het thema natuurlijk inmiddels wat afgesleten. Ten tijde van The Defiant Ones was het allicht een stuk gewaagder. Het is een prima film, met name ook omdat de scènes rond de 2 ontsnapten worden afgewisseld met komische intermezzi, waarin de koppige politie-chef Theodore Bikkel zijn mannen in bedwang probeert te houden.
De vreemdste momenten in The Defiant Ones zijn wel de scènes waarin de 2 gevangenen bij, natuurlijk, een vrouw terechtkomen. (Er moet wel een vrouw in elke film) Deze vrouw is onmiddellijk bereidt in bed met de blanke gevangene te springen. (Ondertussen dubieuze opmerkingen over "die ander" makend)
De allergrootste der klassiekers dan maar. Casablanca was minstens 10 jaar ouder dan ik dacht. In de 2e wereldoorlog een film over diezelfde oorlog maken, dat is interessant. Het woord "jood" komt in elk geval niet in de film voor, concentratiekampen wel. Het proces van joden en Europeanen die (via Casablanca) naar Amerika wilden vluchten was natuurlijk al jaren aan de gang, bedenk ik me. Zeker een aardige film met personages die niet enkel goed of slecht zijn. Humphrey Bogart herhaalt zijn beroemde regels "Here's Looking At You, Kid" wel iets te vaak, naar mijn zin. En de beroemde zang scène is ook pathetisch. Maar ja, in de jaren '40 zal dat echt (zeer voorstelbaar) wel anders hebben gelegen.
Hop, Bresson. Au Hasard Balthazar is weer 'ns een allegorie over het lijden van mens en dier. Om de films van Bresson op waarde te schatten moeten men waarschijnlijk de bijbel lezen. Weer een getormenteerde vrouwelijke held, maar net iets minder invoelbaar dan Mouchette.
Ook een "nieuwe" Scorcerse. Veelal dezelfde acteurs als in Taxi Driver en nog meer sfeer. Jammer dat het verhaal wat minder is. In eerste instantie lijkt het zelfs een bijna "at random" kijk op het leven in Little Italy. Dan duikt er ineens een vrouw op (is het een flashback of een tijdssprong?) en krijgt het verhaal wat focus. (En juist die plotselinge richting is ook wennen)
De Flaming Lips zouden een keer met Hayao Miyazaki moeten samenwerken. Al is het maar voor een videoclip. Helaas is de man eigenlijk al met pensioen, al kwam hij daar voor Howl's Moving Castle van terug, toen een andere regisseur opstapte. Als altijd gaat er weer een wereld open vol lieve en bizarre personages. Het verhaaltje is dit keer helaas even chaotisch als de psychedelische sfeer. De interne logica zat in Spirited Away toch wat beter in elkaar.
Dear Wendy is zo'n film waarbij ik de hele tijd worstel of er diepere lagen/metaforen zijn en zo ja welke & waar dan?! Het lijkt een bizarre satire op gunlovin' America, maar de film schijnt ook vol te zitten met verwijzingen naar andere films. Die ik dus miste. Nou ja, in elk geval is de film een amusant en curieus verhaal over enkele jonge outcasts die aan hun wapen verknocht raken. En uiteindelijk besluiten, in iets wat op een parodie lijkt op de typisch Amerikaanse uitspraak "It's my constitutional right to..", om op straat een oude vrouw op visite te begeleidden. Met alle gevolgen van dien. Want de politie heeft zich inmiddels verzamelt. En de politie houdt ook wel van schieten. Stug, lastig na te vertellen plot en erger de karakters in de film blijven ook wel een beetje van karton.
Tot slot The Cooler, titel, hoofdpersonage en geniaal gegeven. Voor wie het nog niet wist, een Cooler is iemand met een "bad luck karma" die rondloopt in het casino. Zo'n film kan zich alleen maar in Las Vegas afspelen.. Fijne film over, natuurlijk, pech en geluk.. En hoe in godsnaam uit Las Vegas weg te komen. Een andere draai aan Leaving Las Vegas dus, en misschien nog wel beter. Al is het maar omdat het basisgegeven veel interessanter is dan een mislukte schrijver annex alcoholist.