De Week (van 11-07-06)

*Vetiver - To Find Me Gone
De nieuwe platen van Woven Hand en Tunng staan nog op de lijst van albums die een uitgebreidere check verdienen. Vooral Woven Hand klonk bij eerste beluistering heel aardig.
Verder deze week geluisterd naar aardige, maar eigenlijk ook saaie folkpop van Tim Easton.. De Wup, eh Weepies doen het iets beter en vooral liever. Vederlichte Hello Kitty pop..
Met afstand de leukste plaat van deze week was echter Vetiver's To Find Me Gone. Kindamuzik Joris heeft dat allemaal al prima verwoord hier. Dus leest daar maar. Voeg ik eraan toe dat mijn favoriet Double is. Een gitaartokkel als een roeibootje dat vaart op een bosmeer terwijl ijle tonen in de vroege ochtend door het mistige bos fluisteren.
(En, kennelijk kan ik er geen genoeg van krijgen, in Double zit ook een omgekeerde elektrische gitaar.. Als het geen Oosterse viool is, zo klinkt het wel)

*La Haine
*The Third Man
*Kids Return
*The White Diamond
*The Maltese Falcon
*Rear Window
Op de avond dat het Franse regenboogelftal zich naar de finale speelde keek ik La Haine. Dit zou wel eens de favoriete film van de intellectueel Lilian Thuram kunnen wezen. Een film van alweer 11 jaar oud, maar er is eigenlijk niks verandert. Nog steeds is het leven in de banlieus niet best en rellen hebben we recent ook nog gehad. Die relevantie maakt de film extra boeiend. La Haine draait om 1 dag in het leven van drie totaal verschillende banlieu-jongeren. Een Jood, een Marokkaan en un Africain Noir. (Als dat goed Frans is)
Er zijn rellen uitgebroken nadat een bekende van de jongens door de politie is toegetakeld. De Jood wil wraak, de Marokkaan wil maar het liefst aan andere dingen denken (vrouwen, geld) en de Afrikaan heeft het helemaal gehad met deze ellende en wil zo snel mogelijk weg uit het ghetto. (Maar hoe?) Het fijne aan de film zijn de kleine stukjes van bijna magisch-realistische schoonheid, vreemde ontmoetingen met mensen en zelfs een dier. Deze gedeelten worden heel slim afgewisseld met het ruwe optreden van de politie, zodat er een beklemmende sfeer ontstaat. Uitstekende film met een pijnlijk einde. Typisch trouwens dat de Fransen uiteindelijk ten onder gingen aan de slager, maar in deze context Le Flic, Materazzi.
The Third Man lijkt heeft qua sfeer wel wat van Casablanca. Al speelt het zich dan af in het donkere Wenen (tegenover het zonnige Casablanca) en dit alles pas na De Oorlog. Het gedoe rond paspoorten is er niet minder om. De grote kracht van The Third Man ligt in enkele scènes rond het einde. De (beroemde) achtervolging in het riool is bijna modern flitsend. Anders gezegd wordt film pas echt goed zodra de bolle slechterik Orson Welles opduikt. Alweer een klassiek figuur waar meer van gezien zal moeten worden.
Kids Return is een verbazingwekkend zwakke Takeshi Kitano film. Wie weet komt dit omdat de meester zelf niet meedoet. De film begint nog aardig met enkele komische verwikkelingen rond de 2 hoofdpersonages, die hun schoolcarrière versjteren.. Al snel gaat ieder van hen echter zijn eigen weg, eigenlijk onhandig voor de film. Kitano focust dan het grotendeel van de film op 1 van de 2 jongens. Die een bokscarrière nastreeft. En dan kijken we dus ruim een uur naar een vrij vervelende boksfilm. Stiekem was het verhaal rond de andere jongen, die Yakuza wordt, waarschijnlijk beter geschikt om door Takeshi gevolgd te worden. Alleen dat had hij natuurlijk al zo vaak verteld. Yakuza-verhalen. Begrijpelijk dat hij 'ns wat anders wilde. Maar 'n succes is het niet.
Het lijkt zo wel de week van mindere werkjes van goede regisseurs. The White Diamond is een docu van Herzog, dus qua sfeer is het goed. Alleen maakt de hele film een chaotische, ongeïnspireerde indruk. Alsof Herzorg baalde dat er zo goed als niks misging tijdens de hele missie. Die bestaat uit het rondvliegen door de jungle van Guyana met een lichtgewicht helium ballon. Herzog probeert dan zelf maar wat drama te genereren door met de leider van de missie (en het hoofdpersonage) te ruziën, en te focussen op een ramp die zich eerder in diens leven had voorgedaan. Al snel verveelt Herzog dat ook een focust hij zich maar op de Guyaanse hulptroepen. Dat zijn grappige en vriendelijke Rastafarians, die eigenlijk nog het leukst aan de hele documentaire zijn. (Zo praat er een vol genegenheid over zijn vriend "my rooster")
The Maltese Falcon was gelukkig wel een goede film. Misschien was The Third Man beter geweest als Humprey Bogart de hoofdrol had gespeeld. Wat een figuur. Zoals ook in The Maltese Falcon een paar keer wordt opgemerkt. Hoe meer ik van dit soort klassieke film noir films zie, hoe leuker het oeuvre van de Coen broeders wordt. Nice play! De secretaresse uit The Maltese Falcon is een geweldig type dat recht uit de Hudsucker Proxy is weggelopen. (Al is dat eerder een Screwball-element..)
Rear Window tenslotte is ook een erg aangename film. En dat voor een Hitchcock. Pluk en de Petteflat vanuit een rolstoel. Het eerste uur is heerlijk landerig, daarna is het misschien wat teveel detective. Maar het blijft leuk.