De Week (van 12-09-06)

*Bettie Serveert - Bare Stripped Naked
De Betties in een melancholische/nostalgische bui. Soms lijkt het alsof ze al sinds het verschijnen van Private Suit aan het afbouwen zijn.. Het lukt alleen maar niet om de band op te heffen. Dan wordt het nu wel tijd om weer 'ns een goed studio-album te maken. De eerste 4 waren steengoed, hoe kan het toch dat ze het daarna zo kwijt raakten? Bare Stripped Naked is meer een semi-akoestisch zij-projectje en eigenlijk best geslaagd.
De hoogtepunten zitten, zoals vaker, in de eerste helft. Roadmovies is een fantastische ballade, waar een heerlijke elektrische gitaar feedback door laat waaien. De dvd leert dat het waarschijnlijk René van Barneveld is die het ding bespeelt. (Hij krijgt vreemd genoeg slechts een thank you in het boekje en geen specifieke credit)
Het vrolijke up-tempo Hell & Other People staat 2x op de plaat, de alternatieve versie wint het nipt dankzij wat meer prominente drums, het swingt nog wat vrolijker op een Nizlopi manier. (Ja, in die hoek is Bettie hier wel belandt)
Brain-Tag, een knaller van Palomine, krijgt een curieuze uitvoering. Carol van Dyk zingt bijna letterlijk hemels, zulke etherische sferen worden hier bereikt. Het lijkt wel Kate Bush in de jaren '80. (Meer sfeer dan dat ze werkelijk hoge noten zingt, overigens)
Het laatste goede nummer, voordat het allemaal wat teveel begint te kabbelen, is mijn favoriet Storm. Slechts 3 minuten maar het heeft postrock-allure vol stuwende drums en een repetitieve piano.
Oh ja, die dvd.. Niets voor mij, als ik beeld wil, kijk ik liever een film. De Engelse ondertiteling is vast niet van Carol's hand: "this is not aloud" "i mist you" "realy?"

*Midlake - The Trials Of Van Occupanther
Misschien wel de leukste plaat van dit kalenderjaar is dan eindelijk aangeschaft. Geen nieuwe inzichten, of het moet zijn dat ik erachter ben waarom de 2e helft van de plaat wat verveelt.. De melodieën gaan zich herhalen, sommige rustigere nummers zouden in een hardere versie op hits uit de 1e helft lijken. Gelukkig blijft die eerste helft geniaal. Maar daarover aan het eind van het jaar nog wel.

*Chad Vangaalen - Skelliconnection
Tsja.. Geen slecht idee om die mindere 2e maar snel na het debuut te droppen, dan hebben we dat gehad. Infiniheart was waarschijnlijk een best of van 10 jaar fröbelen.. Nu Chad op Subpop een nieuw werkje in moest leveren was er meer druk en bovendien minder jaren werk om uit te kiezen. De speelduur is (dus?) drastisch ingekort, wat eigenlijk een voordeel zou moeten zijn. Helaas zijn de liedjes ook wat uitgekleed en dat pakt minder goed uit. Ik mis al dat elektronisch gefreak toch meer dan ik zou denken.
De plaat opent met het exemplarische Sing Me To Sleep. De sfeer is ok, onbestemde electronische noise op de achtergrond en Chad's vertrouwde hoge falset. Het probleem met dit nummer en vele anderen is dat het niet echt memorabel is. Het is wel aardig als je 't hoort, maar 't blijft niet hangen. Geen hooks, de melodie is net niet overtuigend genoeg. Daarna volgt het ruige Flower Gardens, wat ik ook al typerend vind voor een 2e plaat.. Een beetje noise, een beetje herrie om een zekere creatieve armoede te verbloemen.
Gelukkig volgt daarna het beste nummer Graveyard. Het lijkt wel of je de elektrische gitaar kan horen ruizen in het kleine studiootje van Chad. Het nummer bouwt ook lekker op met zijn trademark gammele kartonnen drums en verschillende gitaarlijnen, terwijl Chad Ooooh jammert.
Dan is het een tijdje wachten op een nieuwe uitschieter, misschien is het allemaal wel weer gewoon een kwesite van wennen. Maar goed, Dead Ends is zeker fijn, met een rollende harmonica, massief rockende snare-drum en Chad zingt Here we aaare again met een leuke dosis vals eighties-pathos. (Ergens heeft ie 't gejat, maar geen idee waar) En dan alweer een goed Woohoooo stukje, spooky en met eindelijk weer het juist melodie-gevoel. Dead Ends is een van die weinige nummers die volledig is afgemaakt, geen aanzetje, geen te minimaal gitaarschetsje.
Red Hot Drops houdt het hoge niveau nog even vast met een blikkerige beat, leuke synths en ik zeg het Oor na: het is Notwist Style. Ook dubbelt Chad zijn eigen vocalen weer fijn.
Chad kan ook een lazy, leipe, lijzige Pavement imitatie doen.. Hoor de vrolijke synths in Burn To Ash en de enthousiaste drums. Geniale touch van de akoestische gitaar en de kapotte viool aan het eind. De hardere nummers gaan 'm duidelijk beter af dit keer. De conclusie laat ik nog maar even in het midden.

*Pleasantville
*Badlands
*Kes
*Thief
*American Graffiti
*Notorious
*Killer's Kiss
Pleasantville heeft een fantastisch art design en een all-star cast. Dan kan het niet mis gaan, zelfs als de film wat al te driftig een slimme satire probeert te zijn. Die nogal veel hooi op zijn vork neemt met verwijzingen naar rassenhaat, vrouwenonderdrukking en algeheel conservatisme. De cast wordt aangevoerd door Tobey Maguire en Reese Witherspoon, maar de beste rol is voor Jeff Daniels, die een depressieve restauranthouder met schilderambities speelt. Voor wie in het begin oplet, is ook nog even Vannessa Atkinson look-a-like Jenny Lewis (die van de Watson Twins ) te zien. Oh ja, het draait dus allemaal om 2 tieners die in een zwart-wit soap belanden, waar ze het dorpje langzaam het echte leven leren. (En letterlijk kleur in het leven van de mensen brengen) Erg amusant. Het einde breekt wel, enigszins ergerlijk, met de wetten van een fantasy-sprookje. Een van de twee blijft namelijk in de nieuwe wereld achter!
Bij het begin beginnen met die rare Terence Malick, dus zijn debuut Badlands gekeken. Zijn fascinatie voor wolken en andere natuurverschijnselen is al waar te nemen, maar hij houdt het wel kort dit keer. Martin Sheen en Sissy Spacek spelen het tiener-duo Kit en Holly, dat moordend door Amerika trekt. Based on a true story, al wordt dat nergens vermeldt. Badlands lijdt onder een overdaad aan voice-over van Spacke. Ik had graag wat meer gezien in plaats van gehoord. Zoals van de weken dat de 2 zich in een bos schuilhouden, of over de periode dat ze in het huis verblijven, waar nog het lijk van de pa van Holly ligt. De film presenteert echter meer een soort slide-show van de gebeurtenissen. Pas op het eind als Holly haar vriendje in de steek heeft gelaten en die dan toch opgepakt wordt, komt er wat emotie en gevoel bij kijken.
Kes is een vroege film (maar net niet het debuut) van Loach en naar men zegt de film waarmee hij bij het grote publiek in Engeland het best bekend is. Het is dan ook een zeer toegankelijke film, bijna een rauwe jeugdfilm. De arme sloeber Billy vind wat zelfvertrouwen door een valk te trainen, maar door zijn eigen stommiteit is er aan het eind alles weer even slecht, of slechter. Pijnlijk. De desolate grijze sfeer van zijn huiselijke stadsleven contrasteert mooi met de scènes in het bos. Ook fijn dat de lieve leraar geen pedofiel blijkt te zijn, wat in filmlogica nog wel 'ns wil gebeuren.
Thief is wel weer een debuut, van Mann. Het begint aardig wanneer James Caan als meesterdief nu eindelijk eens een vrouw en kids wil hebben om mee naar een of ander goed oord te verhuizen. Daardoor wordt hij natuurlijk inhalig en hij laat zich in met de "verkeerde" criminelen. Hij denkt nog 1 slag te moeten slaan, maar zo makkelijk komt hij er niet vanaf. Wel van de agenten die 'm op het spoor zijn trouwens, een bizar groot "plot hole".. Het ene moment achtervolgen ze 'm nog met de auto (tailing his ass!) en het volgende moment is de meesterroof geslaagd. Daar bleek de film dan ook niet om te draaien, want uiteindelijk gaat het om de confrontatie met de hogere criminelen die 'm hebben gepiepeld. (Natuurlijk) Een aardig spannend (maar wat afgezaagd) wraak-einde, waar de criminelen elkaar lijken af te maken. Dat zou gepast zijn in deze cynische film. Dan staat de meesterdief echter toch nog op en loopt weg. Wat zwak van Mann! (Of van de studiobazen die dit misschien eisten) Echt zonde, maar ach de film was sowieso al niet zo goed.
Ik ben geneigd te zeggen dat George Lucas teveel tijd heeft besteedt aan die Starwars-films. Aan de andere kant zal zijn naam dankzij die films nog lang herinnerd worden. Iets wat hij met 10 films als American Graffiti niet voor elkaar zou hebben gekregen. Lucas is een aardig estheet die plezierig met muziek en beeld speelt. Zo is de volle (veel te lange) 110 minuten van American Graffiti functionele radio te horen. De jongeren in de film luisteren namelijk allemaal naar de show van Wolfman Jack, die fijne jaren '50 deuntjes speelt. (Fats Domino e.d.) De beelden zijn in Technicolor, wat door de nachtelijke lichtjes bijna een animatie-effect krijgt. Verder is American Graffiti een standaard high school film met de nerd, het muurbloempje, de twijfelaar, het jonge meisje dat teveel wil, de bink met het kleine hartje en meer van dat soort clichés. Jammer dat de film niet echt grappig wil worden. De leukste momenten zijn tussen de bink die ongewild met het jonge meisje zit opgescheept, in zijn curieuze race-vehikel. Al wreekt zich ook daar dan wel het matige dialogen-script. Voor de filmkenners is het wel leuk om latere regisseur Ron Howard te zien als jong broekie in een serieuze hoofdrol. Opvallend is verder nog de totale vrouwonvriendelijkheid die kennelijk toen in small-town America heerste. (Mocht de film realistisch zijn) Meisjes kunnen bijna niet over straat en zelfs in een telefoongesprek durft de twijfelaar de vrouw van zijn dromen een "sexy thing" te noemen. Ah, vast komisch bedoeld..
Notorious is een weinig bijzondere Hitchcock. Dat ligt vooral aan Cary Grant die een wat saaie versie van de "harde agent" speelt. Ingrid Bergman is beter op dreef als de infiltrerende dochter van een nazi. Hitchcock boeit moeiteloos 100 minuten, zonder dat het nu werkelijk echt spannend of interessant wordt. (Contradictie, eigenlijk)
Ik dacht dat Killer's Kiss nog een debuut was, maar er blijkt nog 1 eerdere Kubrick film te zijn. Hij vond Fear and Desire zelf een mislukt amateur-project en hij deed verwoede pogingen om alle exemplaren op te kopen. Niet helemaal gelukt, natuurlijk. Killer's Kiss is Kubrick's voorstudie van zijn latere criminele film noir The Killing.. Een matige bokser belandt in een affaire met een wankelmoedige vrouw, dat pakt gevaarlijker uit dan hij dacht. Hij zal moeten vechten in een modepoppen-werkplaats (tikkeltje horror) om zijn huid hieruit te redden! Kubrick regisseerde niet alleen, hij schreef ook en voerde de camera. Ook dat laatste gaat 'm prima af in shots met veel sfeer. Bovendien zijn films met scènes op het dak per definitie goed.