Oma's Platenkast: In The Still Of The Night

Op de voorkant van de lp van deze aflevering zien we een crooner, dat is meteen duidelijk. Met een uiterlijk dat ergens tussen André Hazes en de jonge Cees Nooteboom zweeft, zou dit wel eens een interessante plaat kunnen worden. Jack heeft een groen zwart pak (geen jersey) aan. Opvallender is de enorme ketting, het lijkt wel een fietsketting. Fats "Bling Bling" Domino zou trots op hem zijn.
Op een of andere manier dacht ik dat Jersey een Ier was, maar op de achterkant blijken alle liedjes door ene J. De Nijs te zijn geschreven. Familie van Rob? Jack Jersey is ongetwijfeld zijn pseudoniem.
In elk geval is het een vooruitgang na de volgende aflevering dat de nummers "originals" zijn. Tijd om de plaat op te zetten..
Ah ja.. Een Elvis-imitator. Come on baby let's spend the night together.
De plaat begint met het titelnummer, maar beter is het daaropvolgende I'm Calling. Ene Ull Berkly doet daar aardige dingen op de steel guitar. The loneliest man in the whole wide world is waiting for you. Baby pick up the phone! Answer me! Echt niet slecht, prima pathos. Jammer dat de stem van Jersey niet zo indrukwekkend is, hij wordt dan ook op de meeste nummers continu begeleidt door achtergrondvocalen. (Waarschijnlijk ook zelf ingezongen)
Ho, de voetjes van de vloer met Pappa was a Poor Man. Gelukkig was mama toch gelukkig met hem.. En hij met haar. He was the poooooor richest man in town. Het lijkt een vrolijk nummer, maar dan begint ineens de zin "he was the only friend of mine" op te vallen. Dus toch nog de blues.
De stijl van de man is toch wat beperkt. Zelfs een up-tempo nummer als Pappa begint zich wat voort te slepen.. En als Jersey dan in een ballade (If You Leave Me) met diepe stem een monoloog begint te houden.. Ai.
Gelukkig volgt daarop het toppertje van de plaat. In old Mexico. Klinkt precies zoals u zou verwachten.. Doe mij er een dubbele whiskey (nee Tequila) bij. Mexicaanse gitaartjes. All the girls I left behind in Mexico.. (ting ting ting doet het gitaartje) The little girl I met in Ooold Mexico. (En ja hij mist haar elke dag) Maar wat hoort hij nu elke dag spelen.. De kita's!? Oh de guitares.
Het grote probleem met deze muziek is de dichtheid ervan. Het geluid is dik als stroop, ik vrees dat er sowieso al weinig verrassende of mooie akkoorden te horen zijn, maar in deze melange vallen ze sowieso niet op.
Melancholy Man begint als een Springsteen hit. Het swingt.. Maar dan.. Melangooolie man. De man had ook wat aan zijn Engels moeten werken. Maar misschien is het een authentiek Welsh mijnwerkersaccent. In dit slotnummer van Kant A verheft hij ook voor 't eerst zijn stem in een wat hoger register.. Don't look back! Tell her that you love her.
Kant B kan vooraf al als een echo worden gezien. Nummer 2 op kant A: I'm Calling, kant B: Answer Me.. En het Spaanse liedje zal wel Love Me Petunia wezen.
Answer Me is het eerste nummer waarop de bassist Jack Johnson (Jan Jansen waarschijnlijk) wat noten speelt die opvallen. Die niet wegvallen in het massieve blok.
Tekstueel een vermoeiende zit, misschien was het toch niet zo erg dat Alice in de vorige aflevering haar mond hield. Als ze in net zulke platitudes als Jersey had gezongen.
Het wachten is nog altijd op een echt lekker blues-solo.
Ook jammer dat er nergens echt gas wordt teruggenomen voor een zwoele ballade.. Eerder gaat het tempo nog wat omhoog met het carnavaleske Mary, een little girl natuurlijk. Oh baby zingt een mannenkoortje met overdreven lage stemmen.
Oh gelukkig Love Me Petunia is die echte ballade. Jack Jersey en een akoestische gitaar. Zo moet het. Langzaam opbouwen met bass en de steelgitaar huilt op de achtergrond. En dan begint Jersey maar weer 'ns te praten.. Little Petunia came back.. My whole world turns around. Now that she's mine. (etc. etc.)
Toch nog een mooi akkoord aan het slot.. I Never Had No Regrets zingt Jersey terwijl er eindelijk een country-buiging klinkt die enigzins aan Gram Parsons doet denken. Met afstand het beste nummer.
En toen maar 'ns googlen. Ik verwachtte weer een handjevol "hits".. Ok, dit is duidelijk een wat professionelere plaat als die van Pemen.. Maar toch.
Verrassing! Blijkt Jack Jersey (inderdaad Jack de Nijs) een absolute ster te zijn geweest! Ik had nog nooit van 'm gehoord, maar hij heeft wereldwijd miljoenen platen verkocht. Misschien was hij toch wat teveel Elvis-imitator om lang herinnerd te worden. Hij stierf namelijk in 1997, slechts 55 jaar. Op zijn redelijk uitgebreide website staat nog een mooi dankwoord aan de fans. Tijdens het maken van dit Still Of The Night kwam een van zijn dromen uit. Hij speelde met de begeleidingsband van.. Elvis! En ja dan luister ik toch met andere oren naar de plaat. Ineens lijkt de plaat heel wat beter! Flauw eigenlijk. Maar waar. Als je niet teveel op de teksten let is het allemaal toch kundig gemaakte dramatiek. Met een onsje meer gevoel en meer accidental magic was de plaat werkelijk genietbaar geweest. Nu is de plaat waarschijnlijk overgeleverd aan die paar piratenzenders die nog in de lucht zijn.