De Week (van 01-08-06)
*Full-Source - Empathy's Last Stand
Tim Dwyer, een prima gozer uit de underground, maakte een tijdje terug al indruk met zijn even chaotische als sympathieke mash-up mixtape. Nu heeft hij een album vol eigen werk uit, en ook dit werkje mag er zeker wezen.
De chaotische component is, tot mijn genoegen, nog steeds aanwezig. Ook zijn er een hoop duistere beats en gemompelde vocalen. Mijn favoriete nummers combineren heel losjes electronica met organische instrumenten. Erg leuk wordt het vooral als Full-Source klarinet begint te spelen. Toch vrij zeldzaam. Dat gebeurt in mijn favoriete track The Significant Other, een nummer waarop zijn vergelijkbare mede-artiest Second Thought hand en spandiensten verleent. (Hij speelt onder andere gitaar)
Een ander hoogtepunt is Paper Colony waarin een Jandekiaanse harmonica uit zijn dak gaat.
*Guy Clark - Workbench Songs
Ik luister (te)veel Americana platen. De muziek irriteert zelden, de muzikanten zijn goed en de sfeer prima. Meestal beklijft er echter weinig en is ook de oubolligheidfactor wat te hoog. Dat laatste ligt ook hier op de loer. Guy Clark is natuurlijk een oude rot. Wat Workbench Songs ver boven het maaiveld doet uitsteken zijn een paar echt goede nummers. Funny Bone heeft een geweldig lieve en slimme tekst over het tragische leven van een rodeo-clown die een blauwtje liep. (She broke his funny bone..) Nog veel beter is Out in the Parkin' Lot. Lastig aan te geven waarom. Misschien is het die typische folky 2-akkoordenstructuur waar het nummer mee opent. Of de mandoline. Altijd fijn. Looks like everbody's lookin' for a friend. Out in the parkin' lot. (Onder een concertzaaltje.. Je kunt de muziek er gratis horen, tot de politie komt..)
*One Hour Photo
*Los Amantes del Círculo Polar
*Singin' in the Rain
*A Cock and Bull Story
*Mean Creek
*Pygmalion
*Strangers on a Train
Het begint me steeds vaker op te vallen dat films meestal wel interessant beginnen, maar moeite met het einde hebben. One Hour Photo, bijvoorbeeld, is een hele aardige schets van een eenzame man, Robin Williams, die zo graag bij een familie zou horen dat hij volledig geobsedeerd raakt. De film "ontwikkelt" zich vervolgens in rustig tempo richting een behoorlijk spannende finale, die dan helaas wordt overschaduwd door een ietwat overdreven achtervolgingsscène. Uiteindelijk wordt de film als geheel daar echt niet door verknald, maar het was toch wel een wat jammerlijke stijlbreuk.
Ik had al een voorgevoel dat ik deze aflevering van de Spaanse Filmzomer moest laten lopen. Dat was eigenlijk nergens op gebaseerd, maar mijn instinct kreeg gelijk. Los Amantes was een vervelende film. Een film over fantastische toevalligheden, die ergert omdat het allemaal net even te gekunsteld is.
Gelukkig kon ik de dag erna weer lachen met de welbekende vrolijke musical. Vooral Donald O'Connor als Cosmo is natuurlijk een held. Ik kreeg wel wat medelijden met die arme Lina Lamont. Als de rode draad van deze week het eerder geschetste probleem met "eindes" is, kan ik ook nog wel wat over Singin' in the Rain opmerken. Richting het einde zit namelijk een enorme dansscène, waarin de echte kenners waarschijnlijk tal van verwijzingen naar beroemde musicals herkennen. Op mij maakte de scène echter een wat overdreven indruk. Het leek me leuker als de finale in de gepaste Franse setting was geweest. Nu was het een te duidelijk vehikel om Gene Kelly nog maar 10 minuten in wisselende decors te laten dansen.
A Cock and Bull Story is Winterbottom's poging om The Life and Opinions of Tristram Shandy te verfilmen. Een hilarisch boek, al was ik toen deze film werd aangekondigd alweer vergeten hoe het eindigde. (Namelijk met de titel van de film) Het pijnlijke aan deze filmversie is dat deze eerst aantoont dat het best mogelijk zou zijn om op een ironische manier het boek in een film te vatten. (Scènes die even opnieuw gestart worden, karakters die meerdere rollen spelen wegens "family resemblence" etc.) Maar dan staakt de film deze poging en start de film in de film over de problemen die het verfilmen van dit boek oplevert. Misschien zijn dit soort meta-grapjes in de geest van het boek, het blijft toch jammer. En veel erger, het is slaapverwekkend. Enige leuke anekdote die nog aan de film hangt is dat de scenarioschrijver, die jaren met Winterbottom had samengewerkt, na (of tijdens?) deze film ruzie kreeg en opstapte. Was hij ook niet tevreden?
Ik moet zeggen, ondanks al die klassiekers van de laatste tijd blijft Klein Amerikaanse Indie toch mijn favoriete genre. Net als in de muziek, eigenlijk. Mean Creek verhaalt over een gepeste jongen, Rury Culkin, ook al goed in You Can Count On Me, die samen met zijn broer en diens oudere vrienden wraak wil nemen op zijn kwelgeest. Ze nemen deze dikke, psychisch ietwat geflipte, jongen mee op een boottripje. Tijdens het tripje blijkt deze George eerder een zielig figuur te zijn. Dus willen de jongens het plan afblazen. Maar dat is tegen de zin van een de oudere gasten die zich erg verheugd had op deze afranseling. Hij biecht de waarheid over de trip op.. Waarna George zo boos wordt dat hij door de oudere broer uit de boot wordt gekieperd. Wat er dan gebeurt kunt u wel raden.. De film verandert in een soort I Know What You Did Last Summer.. Zonde, want daarvoor was de film mooi subtiel. Bovendien begint de film in dit laatste stuk wel erg veel haast te maken. Dan zitten de personages weer hier, dan weer daar. Toch blijft uiteindelijk een positief gevoel hangen. Al was het maar om de fantastische plaatjes van het bootje in de rivier.. Begeleid door van die typische licht klassieke hippe sfeerliedjes.
Pygmalion is net als The Maltese Falcon een film die behoorlijk snel is voor zijn tijd. (1938 in dit geval) De film behandelt wel een veel lichter thema.. Het inmiddels uitgekauwde, maar toen waarschijnlijk verse verhaal van een meisje uit de goot dat door een professor in een echte "Lady" wordt verandert. Als gezegd, de vaart zit er best in, maar ik kon niet helpen tijdens de film te gaan nadenken over een ander bekend thema: "Rijk en Geen Geld". Mijn favoriete sentimentele jeugdboek, over een rijkaard die, op doktersadvies, in de goot gaat leven. Zou dat al verfilmt zijn? Jawel.. Als The Amazing Quest of Ernest Bliss, een korte onsuccesvolle film met Cary Grant in de hoofdrol. Is te downloaden via Archive, ik zal het eens proberen.. Een nadeeltje van Pygmalion is dat er wel erg weinig hints worden gegeven voor het onvermijdelijke einde. Wat dat betreft leek het lange tijd logischer dat het meisje met de sullige Freddy zou trouwen. (Een sympathiek bijfiguur die gelijkenis vertoond met een van de Vliegende Panters) Grappig genoeg gebeurde dit ook in de eerste versie die Bernard Shaw schreef. Voor de film schakelde hij echter over op het typische "Hollywood" einde.
Strangers on a Train tot slot is een volgend foutloos Hitchcock-meesterwerkje. Met de leukste cameo. (Hitchcock met contrabas) Uitstekende film noir, met het bekende aansteker-thema, waar de Coen bros ook wel raad mee wisten. Geniale rol van Robert Walker als de gladde schurk. Waar heb ik die kop van die man eerder gezien? Een kruising tussen Bill Murray en Charles Groenhuijsen .. Of toch ergens anders?
Tim Dwyer, een prima gozer uit de underground, maakte een tijdje terug al indruk met zijn even chaotische als sympathieke mash-up mixtape. Nu heeft hij een album vol eigen werk uit, en ook dit werkje mag er zeker wezen.
De chaotische component is, tot mijn genoegen, nog steeds aanwezig. Ook zijn er een hoop duistere beats en gemompelde vocalen. Mijn favoriete nummers combineren heel losjes electronica met organische instrumenten. Erg leuk wordt het vooral als Full-Source klarinet begint te spelen. Toch vrij zeldzaam. Dat gebeurt in mijn favoriete track The Significant Other, een nummer waarop zijn vergelijkbare mede-artiest Second Thought hand en spandiensten verleent. (Hij speelt onder andere gitaar)
Een ander hoogtepunt is Paper Colony waarin een Jandekiaanse harmonica uit zijn dak gaat.
*Guy Clark - Workbench Songs
Ik luister (te)veel Americana platen. De muziek irriteert zelden, de muzikanten zijn goed en de sfeer prima. Meestal beklijft er echter weinig en is ook de oubolligheidfactor wat te hoog. Dat laatste ligt ook hier op de loer. Guy Clark is natuurlijk een oude rot. Wat Workbench Songs ver boven het maaiveld doet uitsteken zijn een paar echt goede nummers. Funny Bone heeft een geweldig lieve en slimme tekst over het tragische leven van een rodeo-clown die een blauwtje liep. (She broke his funny bone..) Nog veel beter is Out in the Parkin' Lot. Lastig aan te geven waarom. Misschien is het die typische folky 2-akkoordenstructuur waar het nummer mee opent. Of de mandoline. Altijd fijn. Looks like everbody's lookin' for a friend. Out in the parkin' lot. (Onder een concertzaaltje.. Je kunt de muziek er gratis horen, tot de politie komt..)
*One Hour Photo
*Los Amantes del Círculo Polar
*Singin' in the Rain
*A Cock and Bull Story
*Mean Creek
*Pygmalion
*Strangers on a Train
Het begint me steeds vaker op te vallen dat films meestal wel interessant beginnen, maar moeite met het einde hebben. One Hour Photo, bijvoorbeeld, is een hele aardige schets van een eenzame man, Robin Williams, die zo graag bij een familie zou horen dat hij volledig geobsedeerd raakt. De film "ontwikkelt" zich vervolgens in rustig tempo richting een behoorlijk spannende finale, die dan helaas wordt overschaduwd door een ietwat overdreven achtervolgingsscène. Uiteindelijk wordt de film als geheel daar echt niet door verknald, maar het was toch wel een wat jammerlijke stijlbreuk.
Ik had al een voorgevoel dat ik deze aflevering van de Spaanse Filmzomer moest laten lopen. Dat was eigenlijk nergens op gebaseerd, maar mijn instinct kreeg gelijk. Los Amantes was een vervelende film. Een film over fantastische toevalligheden, die ergert omdat het allemaal net even te gekunsteld is.
Gelukkig kon ik de dag erna weer lachen met de welbekende vrolijke musical. Vooral Donald O'Connor als Cosmo is natuurlijk een held. Ik kreeg wel wat medelijden met die arme Lina Lamont. Als de rode draad van deze week het eerder geschetste probleem met "eindes" is, kan ik ook nog wel wat over Singin' in the Rain opmerken. Richting het einde zit namelijk een enorme dansscène, waarin de echte kenners waarschijnlijk tal van verwijzingen naar beroemde musicals herkennen. Op mij maakte de scène echter een wat overdreven indruk. Het leek me leuker als de finale in de gepaste Franse setting was geweest. Nu was het een te duidelijk vehikel om Gene Kelly nog maar 10 minuten in wisselende decors te laten dansen.
A Cock and Bull Story is Winterbottom's poging om The Life and Opinions of Tristram Shandy te verfilmen. Een hilarisch boek, al was ik toen deze film werd aangekondigd alweer vergeten hoe het eindigde. (Namelijk met de titel van de film) Het pijnlijke aan deze filmversie is dat deze eerst aantoont dat het best mogelijk zou zijn om op een ironische manier het boek in een film te vatten. (Scènes die even opnieuw gestart worden, karakters die meerdere rollen spelen wegens "family resemblence" etc.) Maar dan staakt de film deze poging en start de film in de film over de problemen die het verfilmen van dit boek oplevert. Misschien zijn dit soort meta-grapjes in de geest van het boek, het blijft toch jammer. En veel erger, het is slaapverwekkend. Enige leuke anekdote die nog aan de film hangt is dat de scenarioschrijver, die jaren met Winterbottom had samengewerkt, na (of tijdens?) deze film ruzie kreeg en opstapte. Was hij ook niet tevreden?
Ik moet zeggen, ondanks al die klassiekers van de laatste tijd blijft Klein Amerikaanse Indie toch mijn favoriete genre. Net als in de muziek, eigenlijk. Mean Creek verhaalt over een gepeste jongen, Rury Culkin, ook al goed in You Can Count On Me, die samen met zijn broer en diens oudere vrienden wraak wil nemen op zijn kwelgeest. Ze nemen deze dikke, psychisch ietwat geflipte, jongen mee op een boottripje. Tijdens het tripje blijkt deze George eerder een zielig figuur te zijn. Dus willen de jongens het plan afblazen. Maar dat is tegen de zin van een de oudere gasten die zich erg verheugd had op deze afranseling. Hij biecht de waarheid over de trip op.. Waarna George zo boos wordt dat hij door de oudere broer uit de boot wordt gekieperd. Wat er dan gebeurt kunt u wel raden.. De film verandert in een soort I Know What You Did Last Summer.. Zonde, want daarvoor was de film mooi subtiel. Bovendien begint de film in dit laatste stuk wel erg veel haast te maken. Dan zitten de personages weer hier, dan weer daar. Toch blijft uiteindelijk een positief gevoel hangen. Al was het maar om de fantastische plaatjes van het bootje in de rivier.. Begeleid door van die typische licht klassieke hippe sfeerliedjes.
Pygmalion is net als The Maltese Falcon een film die behoorlijk snel is voor zijn tijd. (1938 in dit geval) De film behandelt wel een veel lichter thema.. Het inmiddels uitgekauwde, maar toen waarschijnlijk verse verhaal van een meisje uit de goot dat door een professor in een echte "Lady" wordt verandert. Als gezegd, de vaart zit er best in, maar ik kon niet helpen tijdens de film te gaan nadenken over een ander bekend thema: "Rijk en Geen Geld". Mijn favoriete sentimentele jeugdboek, over een rijkaard die, op doktersadvies, in de goot gaat leven. Zou dat al verfilmt zijn? Jawel.. Als The Amazing Quest of Ernest Bliss, een korte onsuccesvolle film met Cary Grant in de hoofdrol. Is te downloaden via Archive, ik zal het eens proberen.. Een nadeeltje van Pygmalion is dat er wel erg weinig hints worden gegeven voor het onvermijdelijke einde. Wat dat betreft leek het lange tijd logischer dat het meisje met de sullige Freddy zou trouwen. (Een sympathiek bijfiguur die gelijkenis vertoond met een van de Vliegende Panters) Grappig genoeg gebeurde dit ook in de eerste versie die Bernard Shaw schreef. Voor de film schakelde hij echter over op het typische "Hollywood" einde.
Strangers on a Train tot slot is een volgend foutloos Hitchcock-meesterwerkje. Met de leukste cameo. (Hitchcock met contrabas) Uitstekende film noir, met het bekende aansteker-thema, waar de Coen bros ook wel raad mee wisten. Geniale rol van Robert Walker als de gladde schurk. Waar heb ik die kop van die man eerder gezien? Een kruising tussen Bill Murray en Charles Groenhuijsen .. Of toch ergens anders?
posted by Ludo at 8/01/2006
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home