De Week (van 25-07-06)

*Beirut - Gulag Orkestar
Leukste plaat van de week. En gepast ook. Het is een melancholisch feestje dat Beirut hier viert. Met Russische dranktinten. Alweer een zekere theatraliteit. The Decemberists hebben toch behoorlijk wat invloed gehad op allerlei artiesten. (Zie hieronder) Maar misschien hadden die het weer van Neutral Milk Hotel.
Beirut klinkt in elk geval behoorlijk eigen en dat voor een 20-jarige, met een amusante, maar waarschijnlijk verzonnen, biografie.. Prima plaat, al dreint het aan het end wat teveel in dezelfde stijl door. (Gelukkig is het slotnummer een glitchy ballade)
De stem van Beirut's Zach Condon, lijkt trouwens als 2 druppels water op DoublePlusGood, een andere eenmansband waarvoor ik wel 'ns wat remixwerk heb gedaan.

*Bellwether - The Stinging Nettles
Dit Americana-bandje schuift met deze release dichter naar de iets hippere indiekringen. Ik hoor wat The Shins.. En vooral The Decemberists. Nothing's Wrong is de klapper, met fijne belletjes.

*Thom Yorke - The Eraser
Ik hoorde Black Swan op de radio en dat was toch wel een erg fijn nummer. Volledig kapotte gitaar en een fijne beat. Jammer dat de rest van de plaat nergens in de buurt komt van dit nummer. Het heeft allemaal wel een zekere coole vaagheids-noise-factor. Maar het is misschien juist daardoor ook wat te schetsmatig.

*Bettie Serveert - Dust Bunnies
Herontdekking van de week.

*Machuca
*Wild Strawberries
*Kind Hearts and Coronets
*To Have and Have Not
*About Schmidt
*Paths of Glory
Machuca is Harry Potter in Chili. Zonder getover en met politiek. Het drama over 3 Chileense vrienden speelt zich af op een Engelse school, vandaar. Bovendien is "de pestkop" net zo blond als, hmm, Malfidus ofzo. Harry's kwelgeest. De makers van Machuca hebben wat teveel met slow-motions en kleurfilters geknoeid, gelukkig is er wel goede muziek. Bovendien is het verhaal erg lief en, zoals het hoort, dramatisch aan het eind. Salvador Allende is trouwens de Youp van 't Hek van de wereldpolitiek.
Wild Strawberries, eigenlijk Smultronstället, was mijn 2e Bergman film. De film heeft best een aardige magisch-realistische sfeer, met het oude hoofdpersonage dat door zijn herinneren loopt. Dat kennen we natuurlijk van Woody Allen's Deconstructing Harry, die met die film eer bewees aan Wild Strawberries. Daarom was het goed 'm eens gezien te hebben. Vergroot mijn waardering voor dat werkje. Wild Strawberries zelf is ook niet gek, vooral het komische trio lifters, is curieus en amusant. Zij reizen met de dokter mee, die op weg is naar Lund en ondertussen wat op zijn leven (en de verkeerde keuzes) reflecteert. (Zie About Schmidt, voor een variatie)
Kind Hearts and Coronets begon erg goed. Met die typische Engelse ironie die ook wel in The Life and Opinions of Tristram Shandy is te vinden. Hoe zou het eigen met Winterbottom's verfilming van dat boek staan? Hm, allang af zo te zien. Nooit meer iets van gehoord, zal wel compleet geflopt zijn dan. Eens kijken of ik 'm te pakken kan krijgen. (Dat gaat lukken)
Een voorbeeld van zo'n grapje in Kind Hearts is bijvoorbeeld als het hoofdpersonage verteld hoe zijn vader prompt stierf toen deze hem voor het eerst zag. "Dus je kunt je voorstellen dat ik weinig herinneringen aan (van) hem heb". Dennis Price speelt dit hoofdpersonage, een man die er alles aan doet om zijn (volgens hem) rechtmatige plek als "Duke" in te nemen. Alleen er zitten nog 8 mensen voor 'm in de lijn van opvolging. Dus begint hij aan een zware missie om ze allemaal uit te schakelen. Dit alles wordt verteld in eindeloze voice-overs. Die best grappig zijn, maar niet de volle 106 minuten. Wel het memoreren waard is de prestatie van Alec Guinnes. Die alle personages speelt die uitgeschakeld moeten worden. Vraag me af of dit de 1e komedie was waarin zo'n Eddie Murphy-achtige grap werd uitgevoerd.
To Have and Have Not had ook Martinique kunnen heten, want het is eigenlijk een remake van Casablanca, in een ander stukje koloniaal Frankrijk. De film is ook niet veel minder. Hooguit zijn er wat minder one-liners en, belangrijker, Bogart als kapitein van een visserbootje is heel wat minder geloofwaardig dan in de hoedanigheid van cafébaas. Valt mee dat hij na de hele film met kapiteinspet te hebben rondgelopen hij geen icoon van de homo-wereld is geworden. Nou ja, dat is misschien wat lastig als je op de set van dezelfde film een nieuwe vrouw opdoet. Lauren Bacall speelt een personage van 22, wat ik afdeed als een typisch Hollywood gewoonte om jongere personages door oudere actrices te laten spelen. Oeps.. Bacall was slechts 19. Dan zal haar relatie met de 2.5 keer zo oude Bogart toch wel stof hebben doen opwaaien.
About Schmidt, The Straight Story in een luxe camper, viel toch wat tegen. Met een film zo langzaam en subtiel is het altijd vervaarlijk balanceren op het koord van saaiheid. Wat mij betreft het laatste, al verdient de film lof voor haar sympathieke realistisch vervelende personages. Ook de continue ridiculisering van een organisatie als Plan International is leuk. (Nou ja, niet zozeer de organisatie zelf, maar meer het egoïsme dat de rijke Westerse mens zijn geld als het ware persoonlijk aan een arme sloeber wil geven)
Het had zeker geholpen als de film echt goede muziek had gehad, of, zoals the Straight Story, een fantastisch landschap.
Ah, eindelijk een eerste kennismaking met het werk van Kubrick. De man opereerde niet echt in mijn genres geloof ik.. Maar Paths of Glory is best een goede oorlogsfilm, misschien ook omdat het al snel in een rechtbankdrama verandert.