De Week (van 18-07-06)

*Sufjan Stevens - The Avalanche
Een spannende release. Zou Sufjan hiermee, een verzameling b-kantjes, wegkomen? Ik had er weinig vertrouwen in. Eerste luisterbeurt voorspelde ook weinig goeds. Wat is dit? Een echo van een echo (Michigan > Illinois > Avalanche) ?
Maar dan is daar het 1 na laatste nummer: Pittsfield. Ja, hij kan het nog! En dan blijkt Pittsfield dus de sleutel te zijn. De 2e luisterbeurt vind ik het nummer niet eens zó verpletterend goed meer, maar de rest van de plaat blijkt ineens ook best goed te zijn. (Het helpt ook om dit interview te lezen)
De plaat maakt een iets vrolijkere indruk dan Illinois. Opvallend zijn de synthesizers, die af en toe opduiken. Geen onaardige toevoeging. Over Illinois schreef ik 3 a4'tjes vol.. Laat ik nu dan heel kort de hoogtepunten langslopen.
Adlai Stevenson is een goed voorbeeld van de vrolijkheid van deze plaat. En dat terwijl de mislukte presidentskandidaat gevormd werd door een tragische gebeurtenis in zijn jeugd. (Hij schoot per ongeluk een vriendje dood) Ik denk niet dat Sufjan trouwens aan dit incident refereert. Eerder aan een ander beroemde anekdote: Adlai, de presidentskandidaat, met een gat in zijn schoen.
Laat ik me toch weer meeslepen. Het nummer is gewoon goed dankzij de handclaps en algehele uitgelatenheid. Dit nummer wordt gevolgd door de beste instrumental van de plaat. The Vivian Girls Are Visited In the Night by Saint Dargarius and his Squadron of Benevolent Butterflies is geïnspireerd op de even omvangrijke (understatement) fantasiewereld van outsider Henry Darger. Electronische vogeltjes en tonen die klinken als een ambulance. Fascinerend.
En dan gebeurt er iets grappigs. De eerste versie van Chicago dient zich aan.. En ineens klinkt het nummer als John Wayne Gacy. En dat komt niet alleen door de ongeveer gelijke positie in de tracklist. Deze akoestisch versie is (ook) ijl, duister en vooral geweldig. Het origineel kan inpakken.
Net als op Illinois is de eerste helft van de plaat duidelijk beter. De Henney Buggy Band bijvoorbeeld volgt na Chicago. Wederom een opgetogen lied. Let the bugles play!
Plaatsen met "-field", halen kennelijk het beste in de man boven. Want Springfield is waarschijnlijk het beste nummer van de plaat. Komt het door het woord Springfield dat de gedachten naar Neil Young uitgaan? Of zijn het de vrouwelijke achtergrondvocalen? Een zeer positieve vergelijking in elk geval.
De goede eerste helft wordt afgesloten met de 2e versie van Chicago. "Adult Contemparory" zegt Sufjan. Ik zeg Nightdrivin'. Weer niet slecht.
Daarna begint het iets mindere gefröbel, er zijn nog wel goede liedjes maar vooral de tussenstukjes beginnen te storen. Jammerlijk is dat het in potentie beste liedje, The Pick-Up, wel uitstekend begint, maar dan om zeep wordt geholpen omdat Sufjan het toch weer nodig vindt om zijn gebruikelijke koor in een weelderig arrangement op te laten draven. Echt zonde. Pick-Up verdiende een Seven Swans behandeling.
Gelukkig is daar nog Pittsfield om het 2e gedeelte te redden en heeft ie 't toch weer voor elkaar.

*Lenine - In Cité
Een rijk gevulde live-cd met 20 nummers van deze mij verder onbekende Braziliaanse zanger/gitarist. In Cité sluit mooi aan op het weer.. En ook op Hable Con Ella trouwens, luister maar 'ns naar de lieve ballade Paciência. Er wordt links en rechts ook nog een beetje knauwend gerockt. Al met al een cd vol aangenaam gevarieerde zomerdeuntjes.

*Soulseek Galore!
Nou ja.. Niet echt, want Woven Hand en Tunng vielen uiteindelijk toch wat tegen. Woven Hand verrast nog het meest met de leuke instrumentaal Bible and Bird.
Van Tunng's debuut kreeg ik een beetje de kriebels. Maar het went wel. Hun album Comments Of The Inner Chorus begint super met het duo Hanged en Woodcat. Daarna experimenteert de band nog wat met hardere beats, maar de lieve folkliedjes als Jenny Again komen het best uit de verf.

*Touch Of Evil
*Hable Con Ella
*Sunset Boulevard
*The Big Sleep
*Trees Lounge
*Manhattan Murder Mystery
*Rope
Meteen maar een Orson Welles film gekeken. Een pittige kijkervaring. Touch Of Evil is nogal chaotisch. Het kostte me 3/4 film om eindelijk mijn wagonnetje in een plotlijn te rangeren. Toen had ik eindelijk de belangrijkste lijn te pakken, over de ondergang van Welles in een rol als corrupte (en corpulente) agent. Vooral interessant was de relatie tussen de hoofdagent en zijn trouwe (maar nu twijfelende) assistent. Charles Heston (bekend van Michael Moore) is in de gedaante van een Mexicaanse agent, ook nog aanwezig. Zijn gedeelte van het verhaal is echter nogal wazig. Al met dus toch een wat tegenvallende film, niet alleen qua verhaal.. Zelfs de sfeer in The Third Man was beklemmender. Maar goed. Citizen Kane zal vast beter zijn.. Die komt vanzelf nog wel 'ns langs.
Films op tv kijken is natuurlijk niet goed, al waren er dit keer dan geen reclame-onderbrekingen. Over Hable Con Ella kan ik kort zijn.. Als het hoogtepunt (en enige emotionele) moment van de film een live-uitvoering van een liedje is, dan is dat vrij pijnlijk. Wel een geweldig nummer natuurlijk. Caetano Veloso's Cucurrucucu Paloma. Hoendervleis. Ik heb 'm de hele week geluisterd en de film zelf snel vergeten. (Al zat de film, dat moet gezegd, vol leuke visuele Gondry grapjes)
Sunset Boulevard was dan eindelijk een echt leuke film. Wat een fantastisch spel met feit en fictie. Ik had wel grote moeite met het acteren van Gloria Swanson. Ik denk dat als zij de rol wat subtieler had neergezet de film echt geniaal was geweest. Nu heeft de film toch net wat teveel Addams family freakshow kantjes. Misschien kwam dit té theatrale acteren omdat Swanson werkelijk een ster in stille films was. Net zoals haar butler, vroeger echt haar regisseur was. Vroeg ik me de hele week af of Nancy Olson misschien uiteindelijk ook geen Hollywood carrière maakte omdat ze een wat vreemde neus heeft. (Dit klinkt bizar, maar in de film heeft haar personage er zelfs enige plastische chirurgie aan ondergaan)
The Big Sleep is zo mogelijk nog chaotischer dan Touch Of Evil. Dit was waarschijnlijk niet de ideale eerste film voor een kennismaking met Lauren Bacall. Zij wordt overschaduwd door de talloze vrouwelijke bijrollen, die hilarisch, maar wel een beetje gênant, en masse op "private dick" Humphrey Bogart vallen.
Trees Lounge brengt ons terug in de realiteit. Debuutfilm van de regisseur Buscemi en zijn meest subtiele. (Waarschijnlijk ook wel beste) Hij baseerde de film op zijn eigen ervaringen als ijscoman.. Hij lijkt me inderdaad niet de ideale man voor die baan trouwens.. Trees Lounge beschrijft het leven in smalltown America. Ons kent ons. Beklemming. Pijnlijk goed gedaan. De (daarna) vaste cast van Buscemis is aanwezig, met bijvoorbeeld een uitstekende Steve Randazzo als opgefokte vader.
M.M.M. werd mij door Alexis aangeraden als zijnde Woody's versie van Rear Window. Inderdaad, en het werkt heel behoorlijk. Allen heeft toch een bepaald basisniveau dat zorgt dat al zijn films heel aardig zijn. Het is altijd dezelfde combinatie van wise cracks en relatie-perikelen (liefst van meerdere koppels) en toch verveelt het (nog) niet.
Rope tot slot is een echte Hitchcock. Leuke (misschien niet het goede woord) variatie op het bekende thema van Dostojevski. James Stewart is prima als altijd. Ook geinig is de manier waarop er naar een nieuwe take wordt overschakeld: inzoomen op "het nette pak" van een personage. (Gebeurt een paar keer)
Aan het einde schaamt het personage van Stewart zich voor zijn eerdere Nietschziaanse ideeën: De sterken mogen de zwakken doden. Grappig genoeg verruilt hij deze stelling meteen voor een andere verkeerde: De staat moet deze moordenaars doden!