De Top 10 van..3 februari 1997

1.I Finally Found... - Bryan en Barbara
2.Aicha - Khaled
3.Paparazzi - Xyzibit
4.Don't Cry For Me Argentina - Madonna
5.Little Wonder - David Bowie
6.Party - Charly Lownoise en Mental Theo
7.Freed From Desire - Gala
8.Questa Cosi - Zucherro
9.Mary Goes Wild! - Grooveyard
10.All I Want - Offspring

Megahit: De BNNers voor BNN - Hij Gaat Voor C
(volledige lijst in authentieke spelling)

Vorige week verscheen de lijst op 31 januari en dat was een vrijdag. Kennelijk vond ik toen ineens inspiratie om een nieuwe aflevering te maken. In het weekend daarop bedacht ik me waarschijnlijk dat de lijst tot dan altijd op een maandag was verschenen.. Dus 3 dagen later was er weer een nieuwe..!
Eels' Novocaine for the Soul is inderdaad verdwenen en vervangen door een ander alternatief liedje. The Offspring had in midden jaren '90 natuurlijk al een enorme hit gehad met Self-Esteem. Een nummer met "Lalala" refrein, dus goed. Ook de videoclip was cool, met dat eiersmijt gevecht.
All I Want is een meer standaard punkliedje. Kort en snel. Het werd grappig genoeg geschreven toen het label van the Offspring (Epitaph) een wedstrijdje onder haar bands hield, wie het beste een Bad Religion imitatie kon schrijven. Ik weet niet of onze helden gewonnen hebben, maar All I Want werd, na wat kleine aanpassingen, gewoon als een single van The Offspring uitgebracht. Ik weet ook niet of All I Want exemplarisch is voor de sfeer van het album waarvan het afkomstig is, maar Ixnay On The Hombre heeft (dus ook) een standaard punkhoesje, met doodskop.. En verkocht 6 keer zo weinig exemplaren als Smash. (Die van Self-Esteem) Waarschijnlijk daardoor veranderden Noodles & co. voor de opvolger nogmaals van stijl en gingen nu voor de humoristische deuntjes.
Freed, wat een lelijk woord. Gala Rizzatto is zeker geen standaard dance-diva. Als ik haar zo zie op d'r website met arty petje denk ik dat ze liever in de voetsporen van een duo als Everything But The Girl was getreden. Sophisticated. Cool. Gala schijnt in haar teksten onderwerpen te behandelen als materialisme, de rol van gender en de weg naar volwassenheid. Jaja. Gelukkig heeft ze in Freed From Desire ook nog tijd voor een "nanana" refreintje.
Het is wel jammer dat het nummer wat wordt ontsierd door erg afgezaagde disco-ritmeloops. (Die je ook wel in een Magix Musicmaker pakketje zou kunnen aantreffen) De langzame rave-pianootjes en electronische toetsen zijn echter wel helemaal raak. Misschien zou Mike Skinner van de The Streets een 2006 remix moeten maken, met wat van zijn melancholische raps.
Een paar jaar terug poogde Gala terug te keren in de spotlights, naar eigen zeggen nadat fans (inclusief ene Ludo, maar niet deze) haar in een petitie hierom hadden gevraagd. Dit keer is ze kennelijk wel van plan haar uiterlijk "uit te spelen". Kijk maar op haar MySpace pagina.
David Bowie raakte in de jaren '90 net als iedere oude rock-knakker geïnteresseerd in "de nieuwe geluiden". In een vreselijke poging om aansluiting te vinden bij het nieuwe agressieve Prodigy geluid werkt hij samen met ene Mark Plati en zijn eigen trouwe kompaan Reeves Gabrels, de gitarist. Het is maar goed dat die laatste erbij is, want juist de meer rockgeoriënteerde gitaargedeelten in Little Wonder zijn niet onaardig. Toch voelt het allemaal wat geforceerd aan, vooral de vocalen zijn echt matig. Ik vraag me af hoe ik aan deze single kom. Was dit niet ook een ruil met mijn rockistische vriend? Maar welke single zou hij dan van mij hebben gekregen? Ik weet 't niet meer. Misschien gaf hij 'm wel gewoon weg. Veel leuker dan a-kant Little Wonder is het b-kantje Telling Lies. Een rustiger nummer met een betere beat. Waarschijnlijk dankzij remixer Adam F. De beat bevat dit keer niet van die irritant afgezaagde drumbreaks, maar een fijne "vingerknip". Bowie houdt zijn vocalen ook wat rustiger (en lager) De synths en gesamplede strijkers zijn ook vol fijne suspense. Daardoor is het echt een geslaagd hypnose-deuntje. Telling Lies heeft de tijd heel wat beter doorstaan dan Little Wonder. Frappant is dat dit nummer óók op single verscheen. Het is inderdaad ook een verdacht goed b-kantje. Het origineel ging toen wederom vergezeld van deze Adam F remix, als mede een variatie van A Guy Called Gerald.
Nooit geweten dat Evita, de film met Madonna, een succes was. Ik dacht dat het de zoveelste flop in Madonna's filmcarrière was. De recensies waren echter positief. Ik moet vooral aan All By Myself denken als ik dit hoor. Dezelfde zoete melodieën vol grandeur. Het rustige intro dat het nummer langzaam opbouwt bevalt me wel, maar van het refrein krijg ik de kriebels. Too much! Too much!
(Cynische quizvraag: Wat is de overeenkomst tussen Generaal Peron en Dinand Woesthoff?) Denk aan het treurige einde van Evita..
Een duet van Bryan en Barbra (niet Barbara) op 1. Het moet niet gekker worden. Ook dit is een nummer uit een film. The Mirror Has 2 Faces, waarin Barbra niet alleen de hoofdrol speelde maar ook nog regisseerde. Wat een multi-talent.. Misschien moet ik de film eens kijken, toentertijd zeker weten niet gezien, want in de andere rollen zitten toch een paar goede acteurs. Jeff Bridges bijvoorbeeld.. En de 62-jarige Lauren Bacall, die voor haar rol zelfs een Golden Globe kreeg. Bij nader inzien, toch maar niet, want de commentaren en de score op IMDB zijn veelzeggend. Een matige chickflic, een 5.6.
Voor de titelsong zou ik er een heel punt bij doen. Liever dit dan Madonna's Evita. Het pianootje tinkelt fijn en de vocalen zijn aardig verweven. Op de dramatische momenten zie ik woeste handgebaren voor me, als Barbra de emotie uit haar tenen moet halen. Technisch gezien is ze misschien minder dan Céline, ze heeft tenminste wel wat karakter. Het kan bijna niets anders, als dit soort nummers op 1 staan, zal ik wel verliefd zijn geweest..
Klik.