De Week (van 29-08-06)

*Lambchop - Damaged
Het was wel tijd voor revanche na die vorige, zeer matige dubbelplaat. Gelukkig, Damaged is een terugkeer naar een prima niveau voor Lambchop. Ook al ken ik de band al jaren, het blijft een groot plezier ze te horen. Misschien wel juist doordat ik ze al zo lang ken. De stem van Wagner, zo vertrouwd, als een goede vriend. Het lijkt wel of het me veel vaker gebeurt, want ik vind het openingstweeluik weer eens verreweg het beste. Paperback Bible met het opgewekte akoestisch gitaartokkeltje is een ideale binnenkomer. Prepared begint wat gewoontjes maar heeft een tijdloos zwierende viool, begeleid door een vergelijkbaar gitaar, alleen dan electrisch, die de track afmaakt. Helaas begint het op de rest van het album wat op de vallen dat werkelijk elk nummer aan het slot overgaat in een korte soundscape. Is me iets te trucmatig. Het trippy Is A Woman blijft daardoor hun beste album, maar deze Damaged zeker tot de betere helft van het oeuvre.

*The Veils - Nux Vomica
Het is waarschijnlijk een voordeel dat ik geen groot Cave kenner ben. Finn Andrews schijnt op deze plaat op tal van liedjes een hele aardige imitatie te doen. Ik hoor wat anders, helaas slechts in 1 nummer: The Boss. Mijn favoriete nummer A Birthday Present heeft een typische Springsteen synthesizer (?)-lead, van die tinkelende jaren '80 belletjes. Vermengd met een piano natuurlijk. Verder valt de gelijkenis eigenlijk wel mee.. The Killers plagiëren op hun nieuwe, ook best goede single When You Were Young, een stuk duidelijker. Kennelijk wordt de grootste rockster uit de jaren '80 weer wat hipper. Volgens Wikipedia zal zelfs het hele nieuwe album van The Killers zwaar beïnvloed zijn door Springsteen. Ik ben benieuwd. Overigens mist de zangers van de Killers wel het vocale charisma van zijn voorganger, maar dat is logisch. Erger is de te simpele Coldplay melodie-riff. Zo verliest de single toch alweer vrij snel zijn glans, merkte ik.
Oh ja, het ging hier eigenlijk over The Veils. Prima plaat. Genoeg variatie tussen (te) zware bombast en wat vlottere nummers. Er hadden wel meer nummers als de slotballade, House Where We All Live, op mogen staan. Die is subtiel, emotioneel en toch licht.

*Ramblin' Jack Elliott - I Stand Alone
Howdy! Deze Jack is zo'n figuur waar Tom Russell waarschijnlijk fan van is. Echte ouderwetse cowboymuziek. Een man die alles gezien heeft. Grappig genoeg was Jack Elliott geen cowboy "van geboorte", het was als kind juist een grote droom van hem. En het is 'm gelukt. Nu klinkt hij authentieker dan menigeen. Zelfs als hij "watjes" onderwerpen als zijn oude hond of de Arthritis blues bezingt. (All kinds of trouble! Arthritis is the thing to miss!) Accordeon erbij en een uitstekende gitaarpartij. Elliot speelt zeer vitaal voor een bejaarde.
De mooiste track is het spoken word slot, waarin Elliott vertelt over de laatste keer dat hij Woody Guthrie zag. Jammer dat het nummer slechts 1 minuut duurt. Ik houd van die repetitieve basnoten, ondefinieerbare chaos op de achtergrond en dan maar babbelen (nee, ramblin') over de oude tijden. Bess was the one who gave Woody and me a ride in her car, to go to Woody's place, the last time I saw him..

*The Virgin Spring
*Sexo Por Compasión
*Collateral
*Small Time Crooks
*Drugstore Cowboy
*Welcome To The Dollhouse
*High Noon
Jungfrukällan (of The Virgin Spring) van Bergman is een interessant en duister sprookje. Het is wel een film die in het begin Archeon en Pippi Langkous associaties oproept. Of nee, Floris, dat is het.. Een beetje knullige acteurs in een ouderwetse setting. (Het Zweden van de 14e eeuw, of iets dergelijks)
Als altijd bij Bergman is er meer aan de hand dan op het eerste gezicht lijkt.Dit schijnt een film te zijn die alle 7 hoofdzonden laat zien. Ongetwijfeld waar. Jaloezie en wraak vormen in elk geval de hoofdmoot.
Eindelijk weer 'ns een film die me meeviel in de Spaanse Filmzomer. Sexo Por Compasión. Een vederlichte moraalkomedie waarin een bijna pijnlijk vriendelijke, lieve vrouw het dorp opfleurt door alle mannen te verwennen in een nieuwe rol als de hoer Lolita. (Overigens pas nadat haar man bij haar weg was gegaan, hij kon niet meer tegen haar goedheid) Het hele dorp fleurt hierdoor op, en krijgt letterlijk kleur. Magie à la Gabriel Garcia Marquez dus, van wie ik toevallig deze zomer 100 jaar eenzaamheid las. Het is jammer dat Sexo Por Compasión 109 minuten duurt. Rijkelijk veel voor deze eenvoudige fabel. Hadden er een stuk of 20 af gemoeten. Er wordt in sommige scènes teveel gepraat over gebeurtenissen die al geweest zijn.
Collateral is een wat geniepige film. Ik ben ervan overtuigd dat de film beter blijft hangen, dan ie eigenlijk is. Toch was het zeker een fijne film. Op de dag dat ik las dat Tom Cruise door Paramount aan de kant wordt geschoven, speelt hij een van zijn betere rollen. Hij is een grijze, bebaarde hitman, met een soort Marco Pastors-look, eigenlijk.. Hij huurt een taxichauffeur (Jamie Foxx) om hem door LA te rijden. Die taxi-chauffeur heeft al snel door dat er iets niet pluis is, maar dan is het al te laat. Foxx speelt trouwens ook prima, al heeft hij het makkelijk, juist zijn rol is de enige die diepte heeft. (Ziedaar een nadeel van de film) Vooral Mark Ruffalo heeft pech, hij moet de clichématige agent spelen die alles doorheeft. Zonder dat hij uiteindelijk daar enige eer voor kan ontvangen. Ruffalo is trouwens, net als Cruise, in een heel ander uiterlijk dan normaal gecast. Een foute snor en strak achterover gekamd haar staan 'm best cool. Alleen jammer dat hij geen staartje heeft, dat had het helemaal afgemaakt. Ik las trouwens ergens dat Ruffalo zijn hele carrière lang al een slechte Marlon Brando imitatie doet.. Toch eens een Brando zien dan. (Alleen die man speelt alleen in epi, zo te zien)
Naast het wat matig uitgediepte verhaal mist Collateral af en toe ook wat muzikale kansen.. Calexico in een hippe club is geinig, maar op een van de magische elementen waarin het duo vanuit de taxi ineens 2 wilde honden voor zich op ziet duiken, klinkt er een tergend suf postgrunge liedje. Zonde! Toch heeft de film zeer veel sfeer. Éen gevaarlijke nacht in LA op boeiende wijze verbeeld.
Small Time Crooks is Woody Allen op zijn oppervlakkigst. Gelukkig is de film wel ontzettend grappig (bijna te flauw). Zelden zo gelachen om een Allen film. Een passende, maar al even hilarische, fout die bijna niet te missen is, als een van de kleine criminele handlangers het karakter van Woody aanspreekt met.. Woody. (Hij heet eigenlijk Ray) Allen jatte het verhaaltje links en rechts bij elkaar voor deze film. Zo zijn er elementen uit Pygmalion te herkennen, met dit keer Hugh Grant in de rol van Higgins, die Ray's eega lessen geeft over de high society. Uit eigen belang, want hij is uit op haar geld. Het geld komt trouwens niet van de overval die de Small Time Crooks (Ray en zijn maatjes) willen plegen. Nee, Woody's eega verkoopt koekjes, in de winkel die gebruikt wordt als uitvalsplaats voor een tunnel naar de bank. (Klinkt bekend, nietwaar) Maar die koekjes leveren uiteindelijk heel wat meer geld op.. Zonder dat het leven daar zoveel beter van wordt.
Drugstore Cowboy is een vroege film van Gus van Sant. Er hangt zoals bij alle van Sants een lichte saaiheid overheen, maar kijkt toch wel aardig weg, mede dankzij een goede structuur. De film opent met het einde en keert daar weer terug. Een truc die me altijd bevalt. Matt Dillon speelt een Drugstore Cowboy, die zijn kleine "familie" van medeverslaafden onderhoudt, door samen met hen overvallen op, inderdaad drugstores, te plegen. Er is ook nog een kleine rol voor William S. Burroughs, beroepsjunkie, die hier wat voorspellingen over de toekomst van "Drugs & Politie" mag doen. (De film speelt in de jaren '70, maar stamt uit eind jaren '80) Lekker makkelijk dus.
Todd Solondz maakt geen horror en toch wil ik bij zijn films altijd (af en toe) mijn ogen (en oren) dichtdoen. De mensen die in zijn bittere filmwereld wonen zetten zichzelf namelijk de hele tijd voor schut. Dat is soms grappig, maar meestal pijnlijk. En dat is natuurlijk precies de bedoeling. Welcome To The Dollhouse is misschien wel zijn beste film, want hij laat vormexperimenten (Palindromes) of al te flauwe humor (Happiness) achterwege. Hoofdpersonage Dawn Wiener is een niet al te knap meisje dat altijd in wat bizarre kleding rondloopt, twee van de redenen waarom ze gepest wordt, wat ze thuis dan weer afreageert op haar (te) mooie zusje en haar enige vriendje. Ze vlucht in een kansloze verliefdheid op de stoere zanger van het bandje van haar broer. Dat wordt niks maar gelukkig is er nog een klasgenoot die een vreemde fascinatie met het meisje heeft. (You'll be raped at 3 'O clock. Be there!) Het is niet des Solondz om hier een prachtige vriendschap te laten ontstaan, want natuurlijk loopt alles in het honderd. De grote vraag is of Solondz een goede jeugd heeft gehad en dan met name de relatie met zijn moeder. Alle films van Solondz worden bevolkt door grenzeloos onsympathieke moeders. Interessant. Het enige waarin deze film me wat teleurstelde, was het plotselinge einde. Tuurlijk, geluk zou sowieso nooit bereikt worden, maar een iets duidelijker slotakkoord was fijn geweest. Solondz is volgens mij wel wat onderschat wat betreft zijn acteerregie. Hij laat zijn onbekende cast moeiteloos goed spelen. Hij heeft ook mensenkennis want de 13-jarige actrice die Dawn speelt bleek werkelijk lesbisch te zijn. (Wat de Junior High kids in de film ook al vermoeden van haar personage..)
Ah.. Tex Ritter. Do not forsake me, oh my daaarling. High Noon stelt niet teleur als klassieker. Een simpel maar effectief spelletje met de tijd die de Marshal rest om nog medestanders te vinden. Uiteindelijk uit onverwacht verwachte hoek. Moraal: Je echtgenoot gaat boven het geloof. (Dus het tijdelijke gaat boven het eeuwige? Hmm..)