De Week (van 08-08-06)
*Tres Chicas - Bloom, Red & The Ordinary Girl
Vorig jaar rond deze tijd luisterde ik veel naar het album vol duetten dat Caitlin Cary met Thad Cockrell maakte. Een plaat die langzaam beter en beter werd. Dus ging ik er min of meer vanuit dat het ook met de Drie Meiden wel goed zou komen. Dat viel niet mee. Dit is gewoon een gezellig country-plaatje. Het heeft de sfeer van een pretentieloos zij-projectje. Hey, zei ik vorige week niet dat ik wat teveel Americana luisterde.. Misschien dat mijn enthousiasme daar (ook) wat onder leed.
Wat de plaat met Cockrell (Begonias) heel duidelijk op deze voor heeft, is de frisse productie. Bloom, etc. klinkt nogal dof. Het sprankelt niet. De liedjes mogen er echter best wezen en soms is de lulligheidsfactor zover opgeschroefd dat het erg leuk wordt. Met hele grappige ouderwetse achtergrondkoortjes bijvoorbeeld. "I hope that you don't go before me." Koortje: "Before me." (Ach je moet 't horen)
Al met al, aangenaam, maar meer ook niet.
*Final Fantasy - He Poos Clouds
Nee dan He Poos Clouds. De plaat is zo subtiel, bijna te verlegen om echt heel enthousiast aan te prijzen. Daarvoor is de kans te groot dat ik 'm al snel weer vergeet. Maar toch! Wat een heerlijk magisch sprookjesgeluid. Als marshmallows.. Of misschien zelf suikerspinnen. Al zijn die wat te zoet. Final Fantasy's mastermind is Owen Pallett, een violist. En daar komt de gelijkenis met Andrew Bird om de hoek kijken. De fans van Bird zullen deze plaat zonder twijfel goed vinden. Met de piano kan Pallett trouwens ook prima overweg, in de beste tracks is dat instrument altijd aanwezig.
*Easy Rider
*Abre Los Ojos
*Dr. Strangelove (etc.)
*Elizabethtown
*Double Indemnity
*Fast Times at Ridgemont High
*The Killing
Easy Rider werkte in eerste instantie vooral op de lachspieren. 2 maffe figuren op motorfietsjes. Is de film bedoeld als ridiculisering van die hele hippie-tijd? Waarschijnlijk niet. Zodra Jack Nicholson in beeld verschijnt wordt de film gelukkig beter. En grimmiger. Daarmee wordt ook wat duidelijker hoe zeer de hippies met de nek werden aangekeken. Een mooie zet in Easy Rider zijn de uit de losse pols opgenomen Mardi Gras scènes.. En de daaropvolgende (waarschijnlijk) beroemde LSD-trip. Met dit 2e gedeelte bewijst de film dat het toch niet voor niets een klassieker is. Al was de film zeker niet zo goed als ik had gedacht.
Op IMDB is een mooie cultureel correcte recensie over Abre Los Ojos te lezen. De schrijver vertelt hoe deze eerst Vanilla Sky zag en daarna Abre Les Ojos.. En die laatste film was zoveel beter! Wat een Hollywood troep was Vanilla Sky eigenlijk, klaagt de recensent. Ik vind het knap. Want toen ik de 2 films in dezelfde volgorde zag werd mijn kijkervaring toch zwaar belemmerd door het feit dat Abre Los Ojos nu veel minder spannend was. Misschien was Vanilla Sky daar sowieso wel beter in. Wat Vanilla Sky ook voor heeft op Abre Los Ojos is de muziek. Dat valt juist in deze volgorde op, nu memorabele scènes worden opgetuigd met ongeïnspireerde orkest-muzak. Maar goed, ik moet natuurlijk niet vergeten dat Amenábar wel het origineel pende.. En aan dat origineel is zover ik me kan herinneren, nauwelijks wat veranderd. Het is en blijft een fascinerend verhaal. Een duistere paranoiatrip. Ik blijft wel twijfels houden over de sci-fi wending.. (Was de verwisselings-paranoia niet interessant genoeg voor een hele film?)
Dr. Strangelove leek een "moetje" te worden. De film staat zo hoog in allerlei lijstjes dat ik 'm toch gezien moest hebben. Met lichte tegenzin. Helemaal verkeerd, want zoals gewoonlijk bleek de hoge klassering niet voor niets te zijn. Peter Sellers is altijd amusant flauw en de ster van de film is natuurlijk George C. Scott die in zijn rol als komische communistenvreter.
Elizabethtown leek om logische redenen wel de 2e Crowe film van de week. Ik vrees dat de man toch een one hit wonder blijkt te zijn. (Almost Famous) Oh, misschien moet ik 2 hit wonder zeggen.. Jerry Maguire staat nog op de "te zien" lijst. Hoe dan ook.. Elizabethtown is een film waarbij ik als kijker echt wel mijn best wil doen om de film als het ware met mentale kracht richting magie te stuwen. Maar het wil niet lukken. De muziek is goed, de plaatjes zijn goed, Kirsten Dunst is een al joie de vivre. Alleen.. Het verhaal is een ramp. Of liever, focust verkeerd. Orlando Bloom vliegt & rijdt naar het zuiden om zijn overleden pa op te halen, wat stof (as?) zou kunnen opleveren voor een road trip vol leuke muziek en ontmoetingen. (Het begint ook goed met een Buckingham solo versie van Big Love) Alleen dan arriveert hij al heel snel bij zijn karikaturale southern familie.. Die 'm niet mot. En draait de rest van de film daar om. Zonder ook maar te boeien. Ondertussen bloeit er natuurlijk wat op tussen stewardess Bloom & Dunst.. Tegen het eind wordt het 2de deel van de trip (zonder vliegen terug) in ijltempo afgeraffeld. Alsof Crowe 3 mixtapes vol leuke liedjes er in 10 minuten doorheen jaagt. Rommelig en zonde. Crowe's vrouw Nancy Wilson weet ook nog wel wat leuke sfeermuziek te schrijven. Als dat nou was samengegaan met een steekhoudend verhaal.
Het duurde even voordat ik het doorhad, maar een van de ware genieën van de film noir is natuurlijk Raymond Chandler. Hij schreef tenslotte ook het script voor Strangers on a Train. En creëerde de ultieme noir held: detective Marlowe. Van die laatste heeft de verzekeringenverkoper Neff wel wat weg.. Daardoor lijkt Double Indemnity eerst een film die wat te veel op routine en clichés drijft. Maar, en misschien is dat het kenmerk van een echt goede film, Double Indemnity wordt beter (!) naarmate de film vordert. Dan begint juist het gemak waarmee de film de pionnen over het bord schuift op te vallen. Als de 2 hoofdrollen net wat beter waren gespeeld (of toch geschreven?) was het een ware klassieker. Nu is de leukste rol voor Edward Robinson, als de enthousiaste collega van Neff. Zonder lucifers. Hij heet Barton, een naam die we weer van een andere goede film kennen.
Als Crowe dan deze week toch ontmaskerd moest worden als zijnde geen genie..: Fast Times at Ridgemont High. Crowe dook ooit een jaar onder op een middelbare school, waar hij een boek en een script over pende. Hij liet het aan Amy Heckerling over om 'r een film (en later serie) van te maken. Niet gek dat hij zich er zelf niet aan waagde, want als dit emotioneel nietszeggende scenario het enige is wat hij uit die undercover-operatie wist te halen. Pijnlijk. De film kent heus wel wat grappige momenten, maar is vooral leuk om goede acteurs als Sean Penn en Jennifer Jason Leigh aan het begin van hun carrière te zien. Nicolas Cage schijnt ook nog rond te lopen. Maar ik 'heb 'm gemist. Zijn rol werd er dan ook bijna helemaal uitgesneden. Wie weet omdat Cage (of Coppola) op de set de hele tijd over zijn beroemde oom opschepte. Zo lijken de anekdotes rond deze films leuker te zijn dan de film zelf. Bijvoorbeeld dat David Lynch eigenlijk zou regisseren. Wat voor duister teenage angst drama zou er dan zijn uitgerold. (Hij vond het script ook niet echt zijn ding)
Ach dan nog maar een korte Kubrick. The Killing is weer een ander genre voor de (ultiem?) veelzijdige regisseur. Film noir en wederom geslaagd. Hooguit lijkt Kubrick zich op 't laatst wat teveel in de komische kanten van het verhaal te interesseren.. Een oude dame met 'n hondje die alles in de war schopt. En een slechterik die worstel-moves uit begint te halen. (Die man leek sowieso wat op de Zweedse krachtpatser uit Plan 9 From Outer Space)
Ook grappig is de niet onbelangrijke bijrol van Vince Edwards. (Als het vriendje van de femme fatale) Zou de vader van Mark Ruffalo kunnen zijn. Zelfde uiterlijk en zelfde manier van spreken.
Vorig jaar rond deze tijd luisterde ik veel naar het album vol duetten dat Caitlin Cary met Thad Cockrell maakte. Een plaat die langzaam beter en beter werd. Dus ging ik er min of meer vanuit dat het ook met de Drie Meiden wel goed zou komen. Dat viel niet mee. Dit is gewoon een gezellig country-plaatje. Het heeft de sfeer van een pretentieloos zij-projectje. Hey, zei ik vorige week niet dat ik wat teveel Americana luisterde.. Misschien dat mijn enthousiasme daar (ook) wat onder leed.
Wat de plaat met Cockrell (Begonias) heel duidelijk op deze voor heeft, is de frisse productie. Bloom, etc. klinkt nogal dof. Het sprankelt niet. De liedjes mogen er echter best wezen en soms is de lulligheidsfactor zover opgeschroefd dat het erg leuk wordt. Met hele grappige ouderwetse achtergrondkoortjes bijvoorbeeld. "I hope that you don't go before me." Koortje: "Before me." (Ach je moet 't horen)
Al met al, aangenaam, maar meer ook niet.
*Final Fantasy - He Poos Clouds
Nee dan He Poos Clouds. De plaat is zo subtiel, bijna te verlegen om echt heel enthousiast aan te prijzen. Daarvoor is de kans te groot dat ik 'm al snel weer vergeet. Maar toch! Wat een heerlijk magisch sprookjesgeluid. Als marshmallows.. Of misschien zelf suikerspinnen. Al zijn die wat te zoet. Final Fantasy's mastermind is Owen Pallett, een violist. En daar komt de gelijkenis met Andrew Bird om de hoek kijken. De fans van Bird zullen deze plaat zonder twijfel goed vinden. Met de piano kan Pallett trouwens ook prima overweg, in de beste tracks is dat instrument altijd aanwezig.
*Easy Rider
*Abre Los Ojos
*Dr. Strangelove (etc.)
*Elizabethtown
*Double Indemnity
*Fast Times at Ridgemont High
*The Killing
Easy Rider werkte in eerste instantie vooral op de lachspieren. 2 maffe figuren op motorfietsjes. Is de film bedoeld als ridiculisering van die hele hippie-tijd? Waarschijnlijk niet. Zodra Jack Nicholson in beeld verschijnt wordt de film gelukkig beter. En grimmiger. Daarmee wordt ook wat duidelijker hoe zeer de hippies met de nek werden aangekeken. Een mooie zet in Easy Rider zijn de uit de losse pols opgenomen Mardi Gras scènes.. En de daaropvolgende (waarschijnlijk) beroemde LSD-trip. Met dit 2e gedeelte bewijst de film dat het toch niet voor niets een klassieker is. Al was de film zeker niet zo goed als ik had gedacht.
Op IMDB is een mooie cultureel correcte recensie over Abre Los Ojos te lezen. De schrijver vertelt hoe deze eerst Vanilla Sky zag en daarna Abre Les Ojos.. En die laatste film was zoveel beter! Wat een Hollywood troep was Vanilla Sky eigenlijk, klaagt de recensent. Ik vind het knap. Want toen ik de 2 films in dezelfde volgorde zag werd mijn kijkervaring toch zwaar belemmerd door het feit dat Abre Los Ojos nu veel minder spannend was. Misschien was Vanilla Sky daar sowieso wel beter in. Wat Vanilla Sky ook voor heeft op Abre Los Ojos is de muziek. Dat valt juist in deze volgorde op, nu memorabele scènes worden opgetuigd met ongeïnspireerde orkest-muzak. Maar goed, ik moet natuurlijk niet vergeten dat Amenábar wel het origineel pende.. En aan dat origineel is zover ik me kan herinneren, nauwelijks wat veranderd. Het is en blijft een fascinerend verhaal. Een duistere paranoiatrip. Ik blijft wel twijfels houden over de sci-fi wending.. (Was de verwisselings-paranoia niet interessant genoeg voor een hele film?)
Dr. Strangelove leek een "moetje" te worden. De film staat zo hoog in allerlei lijstjes dat ik 'm toch gezien moest hebben. Met lichte tegenzin. Helemaal verkeerd, want zoals gewoonlijk bleek de hoge klassering niet voor niets te zijn. Peter Sellers is altijd amusant flauw en de ster van de film is natuurlijk George C. Scott die in zijn rol als komische communistenvreter.
Elizabethtown leek om logische redenen wel de 2e Crowe film van de week. Ik vrees dat de man toch een one hit wonder blijkt te zijn. (Almost Famous) Oh, misschien moet ik 2 hit wonder zeggen.. Jerry Maguire staat nog op de "te zien" lijst. Hoe dan ook.. Elizabethtown is een film waarbij ik als kijker echt wel mijn best wil doen om de film als het ware met mentale kracht richting magie te stuwen. Maar het wil niet lukken. De muziek is goed, de plaatjes zijn goed, Kirsten Dunst is een al joie de vivre. Alleen.. Het verhaal is een ramp. Of liever, focust verkeerd. Orlando Bloom vliegt & rijdt naar het zuiden om zijn overleden pa op te halen, wat stof (as?) zou kunnen opleveren voor een road trip vol leuke muziek en ontmoetingen. (Het begint ook goed met een Buckingham solo versie van Big Love) Alleen dan arriveert hij al heel snel bij zijn karikaturale southern familie.. Die 'm niet mot. En draait de rest van de film daar om. Zonder ook maar te boeien. Ondertussen bloeit er natuurlijk wat op tussen stewardess Bloom & Dunst.. Tegen het eind wordt het 2de deel van de trip (zonder vliegen terug) in ijltempo afgeraffeld. Alsof Crowe 3 mixtapes vol leuke liedjes er in 10 minuten doorheen jaagt. Rommelig en zonde. Crowe's vrouw Nancy Wilson weet ook nog wel wat leuke sfeermuziek te schrijven. Als dat nou was samengegaan met een steekhoudend verhaal.
Het duurde even voordat ik het doorhad, maar een van de ware genieën van de film noir is natuurlijk Raymond Chandler. Hij schreef tenslotte ook het script voor Strangers on a Train. En creëerde de ultieme noir held: detective Marlowe. Van die laatste heeft de verzekeringenverkoper Neff wel wat weg.. Daardoor lijkt Double Indemnity eerst een film die wat te veel op routine en clichés drijft. Maar, en misschien is dat het kenmerk van een echt goede film, Double Indemnity wordt beter (!) naarmate de film vordert. Dan begint juist het gemak waarmee de film de pionnen over het bord schuift op te vallen. Als de 2 hoofdrollen net wat beter waren gespeeld (of toch geschreven?) was het een ware klassieker. Nu is de leukste rol voor Edward Robinson, als de enthousiaste collega van Neff. Zonder lucifers. Hij heet Barton, een naam die we weer van een andere goede film kennen.
Als Crowe dan deze week toch ontmaskerd moest worden als zijnde geen genie..: Fast Times at Ridgemont High. Crowe dook ooit een jaar onder op een middelbare school, waar hij een boek en een script over pende. Hij liet het aan Amy Heckerling over om 'r een film (en later serie) van te maken. Niet gek dat hij zich er zelf niet aan waagde, want als dit emotioneel nietszeggende scenario het enige is wat hij uit die undercover-operatie wist te halen. Pijnlijk. De film kent heus wel wat grappige momenten, maar is vooral leuk om goede acteurs als Sean Penn en Jennifer Jason Leigh aan het begin van hun carrière te zien. Nicolas Cage schijnt ook nog rond te lopen. Maar ik 'heb 'm gemist. Zijn rol werd er dan ook bijna helemaal uitgesneden. Wie weet omdat Cage (of Coppola) op de set de hele tijd over zijn beroemde oom opschepte. Zo lijken de anekdotes rond deze films leuker te zijn dan de film zelf. Bijvoorbeeld dat David Lynch eigenlijk zou regisseren. Wat voor duister teenage angst drama zou er dan zijn uitgerold. (Hij vond het script ook niet echt zijn ding)
Ach dan nog maar een korte Kubrick. The Killing is weer een ander genre voor de (ultiem?) veelzijdige regisseur. Film noir en wederom geslaagd. Hooguit lijkt Kubrick zich op 't laatst wat teveel in de komische kanten van het verhaal te interesseren.. Een oude dame met 'n hondje die alles in de war schopt. En een slechterik die worstel-moves uit begint te halen. (Die man leek sowieso wat op de Zweedse krachtpatser uit Plan 9 From Outer Space)
Ook grappig is de niet onbelangrijke bijrol van Vince Edwards. (Als het vriendje van de femme fatale) Zou de vader van Mark Ruffalo kunnen zijn. Zelfde uiterlijk en zelfde manier van spreken.
posted by Ludo at 8/08/2006
4 Comments:
elizabethtown was verschrikkelijk, vooral door dunst die gewoon een irritant personage speelde. crowe heeft met singles wel een heel aardige film gemaakt, met goede grunge erbij.
Easy Rider is echt een film van z’n tijd. Filmhistorisch heel belangrijk (check de documentaire Easy Riders, Raging Bulls van een paar jaar geleden), maar als je die hippietijd niet (bewust) hebt meegemaakt is het toch een beetje aapjes kijken. George C. Scott is inderdaad een van de sterke acteurs in Dr. Strangelove met zijn bijna aapachtige bewegingen. Scott zit overigens niet in Paths Of Glory. Zijn andere grote oorlogsfilm is Patton (medegeschreven door Francis Ford Coppola), maar daar ben ik nog niet aan toegekomen.
Kunnen wij nuchtere Hollanders eigenlijk wel typische Amerikaanse high school drama’s/komedies waarderen? Films als Fast Times At Ridgemont High en American Graffiti lijken me voor het Amerikaanse publiek veel meer herkenbaar (en daarom leuker) dan voor Nederlands publiek. High school is zo totaal anders dan onze middelbare scholen dat het me niet echt lukt de gebeurtenissen te vergelijken met eigen schoolervaringen. Gisteren zag ik Dazed & Confused van Richard Linklater over een laatste schooldag in 1976. Net als
in Fast Times… loopt daarin een ontzettende dopehead rond. Die hadden wij niet in ons provincieplaatsje helemaal niet! In Amerika waren ze blijkbaar overal. Dazed & Confused heeft trouwens vroege rollen van latere sterren als Matthew McConaughey, Ben Affleck, Milla Jovovich en Parker Posey. Het rolletje van Renée Zellweger is in die film zo klein dat ze niet eens op de titelrol vermeld staat. Ik kon haar dan ook niet ontdekken tussen de figuranten. Nicolas Cage is wel een paar keer te herkennen in Fast Times, al duren zijn bijdragen bij elkaar opgeteld slechts een paar seconden.
Singles gaat op de te zien lijst.
Van Dunst kan ik veel hebben.
George C. Scott niet in Paths of Glory.. Oeps!
(kan er niet opkomen met wie ik 'm dan verwisselde, maar goed..)
Wel fascinerend hoe High School toch zo anders kan zijn. Misschien zijn het toch echt de films die alles wat dik aanzetten.
Dazed & Confused heb ik ergens dit jaar gezien. Die was wel echt leuk. Het werkte vooral fijn hoe de film op een korte momentopname focuste (paar dagen ofzo) en daar dan toch heel wat interessant drama in wist te suggereren.
I wanna dance!
(Mike in Dazed & Confused, wat een held)
Een reactie posten
<< Home