De Week (van 22-08-06)

*Pajo - 1968
David Pajo maakte vorig jaar al een alleraardigst cd-tje. Het eerste dat hij ooit solo opnam. Het werkje zonder titel stond vol typische lo-fi gitaarmuziek. Akoestisch en schijnbaar opgenomen op een oude cassette. Voor 1968 heeft hij (weinig verrassend) de lo-fi esthetiek grotendeels achter zich gelaten en is het geluid voller. Ook dat pakt niet slecht uit. Het is allemaal pretentieloos en aangenaam. Hoogtepunt is het laidback electrische gitaardeuntje Foolish King met de briljante openingszin, die ik eigenlijk niet eens helemaal goed kan verstaan: If I cared about the insults my friends have made to me.. (En dan nog wat) Jammer dat het nummer 5 minuten duurt. Als het wat korter was geweest was het een van de leukste nummers van het jaar. Nu is het "slechts" de Disque Pop de la Semaine..

*Bread - The Very Best Of
Net zoals bij Pajo eigenlijk bij 1 nummer blijven steken: Baby I'm A Want You. Gehoord in een of ander avondprogramma van de EO op Radio 2. Heerlijk basgeluid, ontzettend gladde productie, falsetto refreintje: toppertje..! En dan die achteloos gesoleerde blues-noten. (Zoals Eddie die wat slechter speelt op de platen van Jandek)
Het lijkt erop dat Bread net als bijvoorbeeld Harry Nilsson vele andere hitjes in exact hetzelfde stramien schreef. Ik hoorde op de Best Of zo wat duplicaten van het eerder genoemde nummer. Dan liever dat nummer nog maar een keer. Hoewel bij Nilsson God in New York City nog net even wat beter is dan die klassieker. (Eh.. even de naam kwijt.. Everybody's Talkin!)

*My Neighbor Totoro
*Tacones Lejanos
*After Hours
*Jerry Maguire
*Hiroshima Mon Amour
*Mrs. Henderson Presents
*Singles
Miyazaki is al sinds de jaren '70 bezig, maar brak in deze contreien pas door in de jaren '90. Ik keek deze week een van zijn (iets) oudere werkjes: My Neighbor Totoro. Grappig om te zien hoe ook in deze film de fascinaties van Miyazaki al duidelijk aanwezig zijn; Openbaar vervoer en pluizige beesten. In zijn latere films zit de progressie met name in een wat meer volwassen, ge(s)laagder verhaal. My Neighbor Totoro is behoorlijk "Disney", met 2 bijna continu schreeuwende en springende kinderen. Licht vermoeiend. De verwijzingen naar Alice in Wonderland zijn dan weer wel amusant. En de scène waarin de 2 meisjes samen met een grote Japanse bosgeest bij een bushalte in de regen staan wachten, is fantastisch. (En melancholisch!)
Het is me duidelijk dat ik geen Almodóvar fan ben. De man is natuurlijk bekend als de ultieme vrouwen-regisseur, maar ik vond in deze Spaanse Zomerfilm vooral de rol van Miguel Bosé leuk. Deze loopt in verschillende even foute als geniale vermommingen rond.
Misschien kwam het omdat de 2 films ervoor wat aan de matige kant waren.. Maar toch.. Wat is After Hours goed! Een klein meesterwerkje van Scorsese. De beste film die ik tot nu toe van de man heb gezien. En dat zonder De Niro. (Wel jammer dat hoofdrolspeler Griffin Dunne eigenlijk best veel op De Niro lijkt) Deze kantoorslaaf belandt aan het begin van een schijnbaar normale avond in SoHo.. En dan ontmoet hij daar de ene na de andere vreemde vogel. De sfeer in de film is magnifiek. Een perfecte mix van paranoia, duisternis en droogkomische verwikkelingen. Ik moest denken aan de sfeer van een willekeurige adventure-game op de pc. Je klikt rond met je muis en je komt de vreemdste zaken tegen. Maar je kunt niet weg! Dat is de beklemming die perfect in de film zit. Wat hij ook probeert, het lukt de kantoorklerk niet om SoHo te verlaten. Logischerwijs wordt er ook uitstekend geacteerd, met name door Rosanna Arquette met wiens ontmoeting (dan nog in uptown New York) het allemaal begint. Ook zijn er talloze fraaie bijrollen, zoals van de opgewekte snackbarhouder die gratis koffie schenkt op deze nachtelijke tijden.. (After Hours, dus) De muziek, tot slot, is van Howard Shore en is perfect zenuwachtig. Tik-tak, tik-tak, tik-tak.. En Dunne maar water in zijn gezicht gooien om wakker te blijven. I just want to go home! Overigens bewees het testpubliek zijn waarde voor deze film. Eerst schoot men namelijk een radicaal Gouden Ei-einde. Gelukkig protesteerde het publiek en is er nu voor een fijne "de cirkel is rond" oplossing gekozen.
Die andere bekende film van Cameron "Dirk Scheringa" Crowe stond ook nog op de lijst. Aardige twist aan het sportfilm-cliché om nu eens vanuit het perspectief van de zaakwaarnemer te kijken. Jammer dat de film voor de rest wél voorspelbaar is.. Bovendien is de hoofdrol helaas voor Tom Cruise. In principe geknipt voor het spelen van zo'n glad persoon, maar erg veel diepte weet hij niet aan zijn rol te geven. Gelukkig is er nog wel wat goede muziek, met name Bruce Springsteen in de romantische momenten, altijd een goed idee.
Ik dacht even dat er in Hiroshima Mon Amour anderhalf uur naar een voice-over moest worden geluisterd. Gelukkig blijft het bij die eerste beruchte 10 minuten. Daarna ontwikkeld zich een iets te filosofische film.. (Voor mij althans) Over een liefde in Hiroshima. Die weer aan andere (tragische) liefde doet denken. Jammer dat de 2 acteurs hun teksten als robots voordragen. In het geval van de Japanse minnaar niet zo gek, want hij sprak geen woord Frans en moest elke lettergreep apart uit zijn hoofd leren.
Musical lijkt me een genre waarin het heel lastig moet zijn er iets aan toe te voegen. Het voelt bijna aan als een dood genre. Daarom is het des te knapper dat Mrs. Henderson Presents een uitstekende musical is, die zichzelf af en toe zelfs te weinig tijd gunt. Achteloos goed spel van Judi Dench en Bob Hoskins als het kibbelende zakenduo dat het Windmill theatre opricht, bekend van zijn pikante tableaux vivants. Nog een dubbele portie wereldoorlog voor trauma's en ongelukken en je hebt een prima film. (Zelfs Will Young zingt, al lispelend, best ok!) Aan het end zit nog een mooie knik naar het slot van Paths of Glory.. Zingende, maar droevig gestemde, soldaten. Goed werk (kleine revanche in Ludo-chronologie, na het matige The Grifters) van Stephen Frears, al blijft mijn favoriet voorlopig The Van.
En dan nog maar een Crowe. Singles is net als Fast Times At Ridgemont High een relatie-komedie, alleen nu met volwassenen. Dat helpt op alle vlakken. Leukere humor en wat meer realisme. Fijn. De film speelt trouwens in het Seattle van begin jaren '90, dus veel rockende houthakkershemden. (En Sub-Pop t-shirts)
Een gedeelte van de soundtrack werd trouwens verzorgd door Paul Westerberg. Moet ik eens wat albums van horen, al dan niet met The Replacements. Westerberg is ook de man met de beste "hoe begin ik mijn carriere" anekdote ooit.