De Week (van 14-08-06)

*Grandaddy - Just Like The Fambly Cat
Grandaddy volgt net als I Am Kloot het (vaak) onvermijdelijke patroon dat iedere volgende plaat wat minder is. Gelukkig, zou je zeggen, is deze 4de dan de laatste. De vraag is natuurlijk of Jason Lytle solo, of met andere bandleden, zichzelf opnieuw uit kan vinden. Om de cyclus weer van voren af aan te kunnen beginnen. Ik gun 't 'm. Toch betwijfel ik of dit gaat lukken. Tot nu toe heeft hij enkel zijn collectie liedjes plaat na plaat gerecycleerd. (Wat hij zelf ook altijd toegaf in interviews)
Gelukkig is en blijft de sound van Grandaddy aangenaam. Uitstekend zelfs, ditmaal. Er zijn genoeg momenten van Boards of Canada-achtige melancholie.
Just Like The Fambly Cat wekt op mij de indruk van de meest rustige plaat in 't oeuvre. Het is zeer kalmerende prozacpop, waar we nummer na nummer in hetzelfde tempo door de ruimte zweven. Tuurlijk er zijn ook wel up-tempo nummers, maar die vallen bijna weg tegenover alle kalmte. Dichter bij ELO (of wat ik me bij die band voorstel) is Grandaddy nooit geweest. Grappig genoeg zijn de meest frisse nummers 2 (bijna) instrumentale werkjes. Opener What Happened? is al aardig, maar Skateboarding Saves Me Twice is voor mij het hoogtepunt van de cd. Het begint als een ringtone, waarna de hi-fi modus aangaat met de altijd aanwezige akoestische gitaar. Dan is er nog die geniaal sentimentele vocoder loop, die zegt wat de titel belooft, en eigenlijk nog wel wat vaker herhaald had mogen worden. Waarom eigenlijk "saves" en niet "saved"? Interessant.. Dit nummer sluit de goede eerste helft van de plaat af. De helft waarin ook de betere liedjes zijn te vinden, zoals Summer Is Gone. (Sowieso een ultieme Grandaddy titel)

*Thomas Dybdahl - One Day You'll Dance For Me, New York City
In Noorwegen is Dybdahl alweer toe aan zijn volgende plaat. Zijn werktempo ligt te hoog om hem ooit nog in te halen, zo lijkt het. Ik wist het tijdens de vorige 2 delen niet, maar klaarblijkelijk vormen zijn eerste 3 platen een "October" trilogie. Klinkt mooi, maar het heeft ook iets gezochts. Bovendien is de verleiding groot om dit wel erg korte (half uur) derde deel als een epiloogje te zien. Ik zal echter niet de "fout" maken om de plaat de grond in te boren. Vorig jaar bleek Stray Dogs tenslotte ook langzaam maar zeker een prima plaat te zijn. Dit keer stond ik dus wat welwillender tegenover de eerste paar luisterbeurten. En ja, de man blijkt toch een zeer consistente pen te hebben. Hooguit mis ik een "hit" zo goed als Pale Green Eyes, al hoorde ik die op Stray Dogs de eerste weken ook niet. Misschien dat Henry een kandidaat is, dat is vast dezelfde zangeres. Dybdahl zelf zegt geprobeerd te hebben deze plaat minimaal/leeg te houden.. Daar merk ik weinig van. Het geluid is nog steeds warm en gevuld met orgeltjes en piano's. Hooguit lijkt er wat minder plek voor drums. Daardoor is dit een plaat voor de late avond. En ik blijf fan.

*Mission Of Burma - The Obliterati
Na 2 kalmerende albums is het tijd voor wat energiekers. Mission Of Burma kan dat leveren. Zelfs zo goed dat ik nauwelijks verder ben gekomen dan het openingssalvo. 2 nummers, die beiden een aanstekelijk soort Guided By Voices rock brengen. M. of. B. is een Pitchfork-favoriet die ik ten onrechte had genegeerd. Iets in de bandnaam deed me denken aan zeer lawaaiige artrock. Misschien spelen ze die elders ook wel. Voorlopig hiervan genieten.

*Le Conseguenze Dell'Amore
*A Mi Madre Le Gustan Las Mujeres
*Hannah And Her Sisters
*Sideways
*Gegen Die Wand
*The King Of Comedy
*Persona
De beste film van de week, zat aan het begin. Conseguenze Dell'Amore is een staaltje filmliefhebberij pur sang. De regisseur moet een aanstekelijk estheet zijn. De film zit vol met prachtige shots, kleine schilderijtjes. De surrealistische sfeer wordt nog versterkt door muziek. Een verzameling glitchende electronica, waaronder een nummer van Boards of Canada. Deze muziek contrasteert op fascinerende wijze met de statige dure omgeving waarin de personages zich bewegen. Heel vervreemdend. En dan is dat eigenlijk een maffia-film! Wel een hele ongewone dus. Toni Servillo is fantastisch als volkomen gedesillusioneerde (gedwongen) loopjongen voor de maffia. Dankzij de liefde probeert ie dan eindelijk iets aan zijn situatie te veranderen. Helaas, de gevolgen zijn gruwelijk. Natuurlijk. (Dat is dan wel conventioneel)
De film met de veel te lange Spaanse titel was werkelijk hopeloos. Ik weet dat ik vrij kritisch ben geweest over eerdere afleveringen van de Spaanse filmzomer, maar dat waren tenminste nog films waar je over na kon denken. Uitdagende films. Dit is een film die zelfs als niemendalletje mislukt is. (Wegens niet grappig genoeg)
Hannah en haar zussen vormen de logische kern van deze Woody Allen film, die zoals gewoonlijk komedie met drama afwisselt. Op grillige wijze ditmaal. Er waren momenten dat ik me zat te vervelen, maar andere momenten zijn dan weer lekker scherp. Wat me amuseerde was dat de neuroot Allen zijn alter ego in de film geen hersentumor durft te laten hebben. Dat is de Goden verzoeken, dacht Woody. Stel ik me zo voor.
Eindelijk dan Sideways gezien. Stond al zo lang op de lijst. Ik was altijd bang dat de film overschaduwd zou worden door het hele wijn-gebeuren, maar dat valt mee. Het is fijn dat regisseur Payne vooruitgang heeft weten te boeken. Net als in About Schmidt zijn de personages heerlijk onsympathiek, maar dit keer heeft hij zijn film ook de broodnodige humor meegegeven. Geen kans om je te vervelen. Vooral dankzij Thomas Hayden Church, die de rol van zijn leven speelt. Het verbaasde me niet dat de carrière van zijn personage veel op die van hemzelf lijkt.
Gegen Die Wand viel nogal rauw op mijn dak. Ik had 'm even door elkaar gehaald met een of andere multi-culti komedie. Van komedie is echter geen sprake. (Hooguit enkele heel cynische momenten) Het verhaal is eigenlijk een cliché. Twee Turkse Duitsers sluiten een schijnhuwelijk, zodat het meisje uit haar familie wegkan. Om te feesten. Daarna groeien ze natuurlijk langzaam naar elkaar toe. Zo bijzonder klinkt het niet, maar de uitwerking is als gezegd "mooi" schrijnend. Het pijnlijkst is nog wel dat de film aan het eind 2 schijnbewegingen maakt. Eerst moet de kijker geloven dat het heel slecht gaat aflopen, dan is er hoop.. En vervolgens wordt die ook weer de grond ingeboord. Het lijkt het echte leven wel.
The King Of Comedy was eens wat anders voor Scorsese. De film wordt tegenwoordig vooral geprezen omdat deze heel goed de moderne sterrencultuur voor (en door)-ziet. Nee, een ster heeft het niet makkelijk en velen zullen hun sterrendom wel 'ns vervloeken. De Niro speelt weer een geobsedeerd personage, die koste wat kost in de talkshow van Jerry Langford (Lewis) wil optreden. Hij is (kennelijk) te lui om op een normale manier carrière te maken, dus vormt hij na talloze afwijzingen een team met een even gestoorde groupie om zijn masterplan uit te voeren. Het eerste uur is nog wat traag, maar zodra The King langzaam in zijn web van leugens komt vast te zitten, is het een zeer interessante film.
Persona tot slot.. Eh.. Een groot vraagteken. Bergman is hogere filmkunst. Morgen in de nabeschouwing maar 'ns lezen hoe het zit. De film heeft in elk geval een geweldig intens duistere sfeer. Maar wat de film wil zeggen, of wat sowieso "echt" is in de film.. Geen idee.