Oma's Platenkast: Happy Hammond Hits

Zo. Een nieuwe serie. Ditmaal ben ik van plan 'm vrij snel "af te handelen". Wat kortere afleveringen, mogelijk dagelijks, of gewoon wanneer ik er zin in heb. In elk geval geen vaste wekelijkse frequentie.
Mijn Dorpse Oma gaat, nu ze toch alweer een eindje in de 80 is, behoorlijk wat veranderingen doormaken. Haar boerderij wordt verbouwd en een oom & tante + kinderen gaan bij haar in huis wonen, naar mooi Italiaans gebruik, zullen we maar zeggen. Dit zorgde er wel voor dat het hele huis werd leeggeruimd, waarbij ook de platen werden weggeven. Een andere oom van mij (ik heb er veel, dit is Brabant) nam ze allemaal mee en sorteerde ze op "wil ik zeker houden" & "zeker weg". Die laatste categorie is in mijn handen gekomen. Inderdaad, dit wordt een serie van de wansmaak.
In deze eerste aflevering Alice Pemen's Happy Hammond Hits.
Uitgebracht door het Negram label in 1976 van Hans Kellerman, wat een fout logo voerde met een Nederlands vlaggetje.
De voorkant van de LP is, natuurlijk, foeilelijk. Een groot blauw orgel, het lijkt helemaal niet op een Hammond, wat mij betreft, maar het zal er toch wel een zijn. Cartooneske letters in blauw, geel en roze die de titel vermelden. Rode cursieve letters voor de naam van de heldin van deplaat. En dan het klapstuk.. Een belachelijk klein fotootje van Alice Pemen. Wat zonde dat deze foto niet full-size op de voorkant stond. Wat is het geval? Alice Pemen is recht uit Bergeijk weggelopen. Het is een heks! Een feeks in 't zwart.. En dan haar bril. Als een soort motor-coureur, met getinte glazen. Ze lijkt wel een Animaniac, net zo cartoonesk als de eerdergenoemde letters.
Maar het ergste moet nog komen.. DE GRIJNS. Ze kijkt de luisteraar aan of ze net een grote portie zwarte magie heeft ingezet, die de luisteraar verplichten deze hele plaat af te luisteren. Alice Pemen's hand drukt een van de toetsen in, haar middelvinger (toeval?) steekt er met een enorme ring uit.. Pemen lijkt trouwens in een psychiatrische inrichting of bejaardenhuis te zitten, het is in elk geval geen gemoedelijke huiskamer die op de achtergrond te zien is. Een halfdode plant en een witte deur.
Overigens is het instrument op het kleine fotootje wel duidelijk zo'n typisch Hammond orgel, dus zelf had ze er in elk geval wel een. (Thuis?)
Dan de muziek maar eens proberen. Oh heerlijk, Radio Bergeijk reclame-deuntjes. 24 stuks! Pwieew pwieew... Tralalala. Wat me meteen opvalt zijn de drums.. Er wordt nergens vermeldt dat er live drums op de plaat staan.. Er zijn sowieso geen andere credits dan Pemen. Toch is het lastig te geloven dat de drums uit die Hammond zouden komen. Maar aan de andere kant klinken de drums ook weer net niet zo goed dat het 100 procent zeker een drumstel is.
Soms lijkt er ook een electrische gitaar op te duiken maar dat zal toch wel Pemen op dat ding zijn. (Zou ze echt Alice heetten trouwens of zou de dikke manager die haar van de Bergeijkse kermis plukte gezegd hebben "Zeg Elsje, die naam, die ken dus eg nie he".)
De hele plaat lang hoopte ik dat ze erbij zou gaan zingen. Dat zou fantastisch zijn.
In 1976 waren de credits kennelijk veel makkelijker te regelen, Alice speelt allerlei gouden klassiekers zonder dat er een componist genoemd worden. 1 voorbeeldje: "Are You Lonesome Tonight" van Elvis Presley, in een magnifieke meditatieve versie. Oh yeah baby.
Als ik de juiste kabeltjes had zou ik de halve plaat moeten samplen, voor wat Madlib chaos. Dit zijn de platen waar de Stones Throw mannen hun kartonnen beats omheen bouwen.
Zouden opa (in de Katholieke hemel) en oma hier op gedanst hebben? Op hun klompen, opa in overall.. Diep in mijn hart.. Love letters in the sand.
Sjonge, kant 1 is nog niet om en Alice blijft maar veilig doorpingelen. Ze kan wel spelen, maar 't heeft geen pit. En zo happy is het ook niet. Ik word er eerder wat droevig van. Het slotnummer van Kant 1, met de mooie titel "Avalon" brengt ook weinig verfrissends.
De opener van kant 2 Once in a While is wel lekker. Jazzy.. En af en toe zelfs een scheurende noot (maar misschien is kant 2 van de plaat gewoon meer versleten door 't stof)
Toe, zing Alice! Zing! (Nee! Nee!)
J'Attendrai brengt zelfs wat Latin drums à la Bacharach. Misschien zijn het toch echt allemaal ritmeboxjes uit die Hammond.
Tijdens Pennies From Heaven (Bing Crosby) heb ik het wel gehad.. Het toerental opkrikken helpt ook niet. De liedjes lijken ook steeds langer te worden. Of is het een medley..
Ah eindelijk ware happiness.. Brazil! Tralalalalaaaa.. Vengaboys! En een solo! Misschien de 2e van de plaat en overduidelijk beiden de hoogtepunten..
Gelukkig.. Het was een medley, kant b duurde een kwartiertje maar 't leek wel een uur..
Laat ik tot slot nog wat googlen. "Alice Pemen".. 4 verwijzingen. Toe maar. Hmm.. Zo te zien is de plaat 7 Engelse ponden waard. Ach, ik zal 'm maar houden. Dit is dus hoogtwaarschijnlijk haar enige plaat. Zou ze nog leven? Zou ze 'm nog wel 'ns draaien?
Oh, de verbindingen met Bergeijk's enige toplocatie Grand Cafe Beeks zijn hersteld. Tedje zet die kutzooi af!