Oma's Platenkast: Cor Steyn And His Magic Organ

Eigenlijk had deze aflevering 30 Cor Steyn favorieten moeten heten. Cor Steyn and His Magic Organ is namelijk incompleet. Maar ja, die titel is zo geniaal..
In de geweldige kartonnen doos hadden 2 LP's moeten zitten, maar ik moet het met enkel de 2e doen. Echt zonde, want qua uiterlijk is het verreweg de leukste release tot nu toe. Erg luxe verpakking, van dvd-box allure. Op de voorkant zien we Cor Steyn zitten, met op de achtergrond een witte showtrap. Cor Steyn heeft een fascinerend uiterlijk, hij lacht, maar ziet er verder uit alsof hij elk moment dood neer kan vallen. Tevens is hij een soort combinatie van die guitige pianist uit Singin' in the Rain (zie de foto hierboven: Cor links) en het duistere film noir alcoholisme van Humphrey Bogart. En wat een oren heeft die Steyn, volgens mij zijn dat zijn Magic Organs.
Zoals het hoort bij een pretentieuze oeuvre-release, zijn er liner notes. Te leuk om niet de helft ervan te citeren: Gedurende de laatste jaren van zijn leven verwierf Cor Steyn zich. door een reeks van gramofoon platen en TV-shows een grote populariteit als eksklusief bespeler van het "Magic Organ" dat méér nog dan Vara's pijploos wonderorgel een waar wonder-orgel kan worden genoemd.
Een technicus werkte 8 jaar lang aan het ding, waarna er een verbluffend gedetailleerde handeling over de technische aspecten van het ding volt. (Watt vermogen, generatorkasten, manueel-panelen en de aanwezigheid van een complete rietsektie, misschien wel dankzij die 270 (!) plugverbindingen)
Het wordt me nu duidelijk dat die hammond en andere orgels de synthesizers van de jaren '50 waren. Van beide instrumenten verschenen veel van dit soort instrumentele show cd's.. Waarom eigenlijk van de opvolger van de synthesizer (het keyboard) niet? Na enige contemplatie, meen ik dat het wel zal komen doordat de prijs ongelofelijk gezakt was. Iedereen kan nu een keyboard kopen en thuis orkestje spelen. Toch jammer. Missen we kleurrijke figuren als Steyn en Oldfield.
De liner notes hadden de verwachtingen natuurlijk wel wat te hoog opgeklopt. De muziek blijkt nogal raar te klinken. Ik dacht dat het een soort imitatie machine zou zijn, maar het orgel heeft juist een heel eigen geluid.. Werkelijk als een voorloper van de synthesizer met suizende, bliepende en brommende oscillatoren. Een beetje alsof je je lippen laat trillen. Ook zijn er vele echo's. Spacy! Dit is een echte voorloper van Popcorn. Het klinkt ook wel wat als die beroemde tune voor het Sonic The Hedgehog level Starlight Zone (waar alle nerds melancholisch van worden) Ik zou zweren dat de componist van dat deuntje moet zijn gaan lenen bij Nur Eine Stunde geschreven door ene Kreuder, de openingsnoten klinken identiek.
Ik zei dat het geen imitatie machine was, dat geldt niet voor de drums, want die klinken echt loom swingend. Erg knap gedaan, ik vraag me af of Steyn knopjes had waar hij de drums een "variatie" (fill zou het op een keyboard heten) kon laten spelen.
Oh ja ik zei al dat Cor Steyn er niet al te jofel meer uitzag en ten tijde van deze uitgave was hij ons dan ook ontvallen, 58 jaar in 1965. De schrijver van de liner notes merkt vilein op dat de Nederlandse Lichte Muze nu een vrijwel (!) onvervangbare, unieke figuur heeft verloren. Wat een schrale uitspraak. Steyn is een held! Hij verdient meer respect. Het laatste gedeelte van de liner notes vertelt ons ook dat Steyn jarenlang met de beroemde Dorus werkte.. Die hem konsekwent Meneer Steyn noemde. Hij was dus de Cor Bakker van zijn tijd.
De 2e release (die 30 Cor Steyn favorieten) ziet er wat meer low-budget uit.. Meneer Steyn zit ditmaal achter een Hammondorgel. Hij lijkt ditmaal een oudere versie van Marco van Basten. Zelfde haar, zelfde houding. (op de achterkant trouwens als een verlegen of verdrietige Jan Kromkamp: de man is een kameleon)
Het verbaast me niets dat deze release dan toch beter blijkt te zijn, dat was tenslotte ook bij de crappy uitziende Mauriat plaat. Het Hammond orgel klinkt een stuk gewoner dan het Magic Organ maar Steyn speelt beter. Misschien had hij zijn Magic Organ toch nog niet helemaal onder controle, want op de Hammond is zijn timing vele malen beter, jazzier. Het swingt. Steyn had ook geen last van Ajax-Feyenoord sentimenten, want hij vult een groot gedeelte van kant 1 met Amsterdam deuntjes, en kant 2 is gewijd aan, ja, Rotterdam. Ik ga voor kant 2, wat sowieso de leukste lp-kant die ik tot nu toe gehoord heb, in deze hele reeks. Uit de Hammond komen subtiele gitaaraccentjes, trombones, shufflende drums en een prachtige contrabas: keyboards eat your hearts out. Het beste moet echter nog komen..Op kant 2 duiken ineens vrolijk klaterende en rinkelende marimba's op, waarmee Steyn, met een hoop triller-noten, helemaal uit zijn dak gaat en een grote grijns op het gezicht tovert. Het lijkt Tik Tak wel. Ahh, Send My Baby Back To Me of Sous Le Ciel De Paris. Heerlijk.
En dan worden de marimba's overboord gegooid voor wat snijdende distortion noten voor de ultieme meezinger She'll Be Coming Round The Mountains" (Hoe ging dat ook alweer in het
Nederlands?)