De Week (van 05-09-06)

*J Dilla - The Shining
Er schijnt nog veel meer materiaal van the late J Dilla op de plank te liggen. The Shining is alvast het 2e album van de man in dit, voor hem, tragische jaar. Anders dan Donuts is het een meer standaard hiphop cd, waarbij Dilla wordt bijgestaan door rappers van naam en faam. Het begint met een irritante scheldpartij van Busta Rhymes, maar zodra de sfeer gemoedelijker wordt en Common, in de 2 beste tracks, opduikt, is het genieten. En Dilla blijft een van de groote sample-goochelaars. Madlib staat wat mij betreft echt in zijn schaduw.

*Divine Comedy, The - Victory For The Comic Muse
Neil Hannon keert terug naar het geluid van zijn pop-plaat Regeneration. Dat werkt heel aardig in bijvoorbeeld Mother Dear, inclusief een vrolijke tokkelende banjo. Maar een "Perfecte Lovesong", zoals op de eerdergenoemde plaat, is helaas niet aanwezig. Dit nieuwe album voelt een beetje overbodig aan, na het ultieme magnum opus, de overdadige vorige plaat Absent Friends.

*United 93
*Wuthering Heights
*Baisers Volés
*On The Waterfront
*Alice's Restaurant
*The French Connection
*Love and Death
Soms is een film kijken ook een vrijwillige geseling. Enter United 93. Mij krijg je sowieso niet zo snel in een vliegtuig, maar je moet je ook niet voorstellen hoe het zou zijn om in een vlucht als United 93 te zitten. Het is een rauw soort emotie die deze film oproept, ik kijk eigenlijk liever naar een schokkende maar tegelijk melancholische film als Bloody Sunday. Ook van regisseur Paul Greengrass. United 93 volgt een lange spanningsboog naar het onvermijdelijke. Het 2e verhaallijntje rond de legerbazen e.d. is bijna irrelevant. Het is zeker een nuttige film, want ik realiseerde me nu pas hoe de vork in de steel zat. Ik dacht altijd dat de passagiers een soort van vrijwillige collectieve zelfmoord pleegden om te voorkomen dat het vliegtuig zich in een of ander gebouw zou boren. De film suggereert, en het is ook zo logisch als wat, dat de passagiers nog duidelijk hoop hadden dat ze het vliegtuig terug konden veroveren en aan de grond konden zetten. Een ander goed aspect is om bij het eerste lustrum van de aanslagen je toch nog weer 'ns te realiseren hoe schokkend deze waren en hoe hard de klap aankwam bij de Amerikanen.
De grote schare vaste lezers van dit blog hadden misschien Het Stenen Vlot in dit lijstje verwacht. Tenslotte de laatste film van de Spaanse filmzomer. Alleen die had ik al 'ns gezien. (Niet zo heel boeiend) Dus toen maar Wuthering Heights gekeken. Volgens de NY Times is deze 1939 versie de definitieve. Dat komt dan vooral door Laurence Olivier die Heathcliff op zeer intense wijze vertolkt. Zijn tegenspeelster Merle Oberon heeft moeite daar tegenop te kunnen. Misschien komt het ook omdat haar personage mij onsympathieker is. De film wordt trouwens nog bijna verknald door de hopeloze muziek. Alles is dichtgesmeerd met kinderlijke orkestrale klanken. Dat durfden ze in latere jaren gelukkig niet meer.
Antoine Doinel, Antoine Doinel, Antoine Doinel! Beste Franse film ooit! Het begint meteen goed met een een sentimenteel deuntje van Charles Trenet, de soundtrack is sowieso mooi subtiel met orkestrale belletjes enzo. Dan ontvouwd zich een verhaal vol slapstick, de Niro gekte voor de spiegel, The Graduate thematiek (1 jaar eerder verschenen) mooie Franse meisjes, gekke detectives, idiote bijbaantjes en lieve romantiek.
Het leukste aspect van de hele film ontdekte ik pas achteraf.. Er zijn in totaal 5 Antoine Doinel films! Baisers Volés is er eigenlijk "zomaar" eentje. Dus ik spoedde mij naar een dvd site en vond een dvd box.. Bijna aangeschaft, tot ik me realiseerde dat een dikke 50, misschien wel 60 euri wel erg prijzig is voor een armoedzaaier als ik. Toch zeer benieuwd naar de rest van het oeuvre van François Truffaut, want de man zou wel 'ns een genie kunnen zijn. En Trenet zingt.. Un petit village, un vieux clocher..
Leonard Bernstein mag dan een grote naam zijn, zijn muziek is van een vergelijkbaar dramatisch niveau van die uit Wuthering Heights. Het is een beetje de omgekeerde wereld, On The Waterfront kijken omdat Marc Ruffalo een Marlon Brando imitatie zou doen.. Ik zie de gelijkenis niet. Sowieso viel de film me wat tegen. Angry Men Lee J. Cobb schmiert wat overdreven in zijn rol als slechterik en, tsja, Brando.. Ik weet het niet. De legende is ook wel erg groot natuurlijk. Wel mooie scènes op het dak met de duiventillen. Het liedje On The Waterfront (album: Secrets of the Beehive) van David Sylvian is beter dan de film. (Oh ik zie dat het liedje Waterfront heet, maar hij zingt wel degelijk de woorden "On The Waterfront")
Over liedjes gesproken.. Alice's Restaurant. Het grootste probleem met deze film is wel dat ik die Arlo Guthrie maar een irritant wijsneusje vind.. Toch respect voor het feit dat hij zo jong al een klassiek nummer van maarliefst 18 minuten schreef. Het is eigenlijk meer een stand-up comedy talking blues. Vervolgens werd er dus een film van gemaakt (van een liedje dus.. Toch een unicum denk ik) waarin Guthrie zichzelf speelt.. Feit & fictie loopt (dus) constant door elkaar in dit counterculture werkje dat enigszins richtingloos is, maar wel aangenaam. Mooi is de droefenis van Alice die door alle hippie-lol heen schijnt.
Ik had het eerste half uur van The French Connection moeite om scherp genoeg te kijken. Het verhaal lijkt ingewikkeld te worden, maar verzandt dan al snel in zeer vakkundige achtervolgingsscènes. Nee dat is te negatief gesteld, ze zijn werkelijk van een moderne allure. (Speed, Collateral, dat soort werk) Ook niet onaardig is het wat bittere eind, waarbij de cirkel rond wordt gemaakt. De agenten (waaronder een beroemde rol van Gene Hackman) zijn en blijven onaangenaam. Zoals het hoort in een film die toch wat film noir trekjes heeft.
Love and Death is een van de mindere Allen films. De film lijdt onder een gebrek aan absurdisme, zoals het amusante dansje met de dood aan het end. Ook is er een overdaad aan te flauwe grappen. De setting is nochtans leuk. Woody in Rusland ten tijde van Napoleon. (Die op Vic van de Reijt lijkt..)