Oma's Platenkast: A Taste Of Mauriat

Dit is de eerste plaat in deze serie die enige verwachtingen oproept. De voorkant heeft iets duurs over zich, dit lijkt een plaat met klasse te worden. Het Philips label lijkt me ook geen low-budget imprint. We zien een statige blonde dame, met een nette witte handschoen die ze tegen haar mondhoek drukt, waardoor vreemd genoeg haar grote hoektand opvalt..Uit haar halfopen mond komt een ballonnetje in de vorm van een hartje: "love is blue". Het lettertype van de titel heeft ook iets literairs, a taste of (in groen) mauriat (blauw) introducing (roze) the paul mauriat orchestra (blauw) en dan heeft de plaat ook nog een soort motto: the sound of today for tonight.
Draaien we het album om dan komen we zelfs een te uitgebreide pretentieuze introductie tegen, geschreven in de typische Amerikaanse platenmij-stijl. Het begint zo.. For those who are perhaps having their first taste of Paul Mauriat in this LP here are some tips for catching the full flavour. Blablabla, neem een kopje koffie na het eten en dan zo'n ultieme liner notes zin "let the warm romantic bouquet of the music drift round you before you sip at the individual tracks and savour them"..
Even verderop pocht de anonieme schrijver nog dat Mauriat, het genie, op zijn 14e het conservatorium verliet.. En beschreven kan worden als een Totaalmuzikant (een soort Cruijff kennelijk!) Hij zou even goed als Leonard Bernstein zijn.. Waarom had ik dan nog nog nooit van 'm gehoord. Ik word er een beetje koppig van. Laten we maar 'ns luisteren.
De plaat opent met Love is Blue, een nummer dat bekend is geworden in de uitvoering van een Griekse zangeres die we later nog eens tegenkomen. Een zwoel gitaartje in een warm bad van strijkers. Strijkers blijken sowieso het beste aan deze muziek te zijn, Mauriat is een kundig arrangeur. Het valt me wel wat tegen van 'm dat hij geen eigen werk op het album heeft staan, mocht hij dat al schrijven. Toch wat teleurstellend, een soort wannabe Bacharach die bekende melodieën in diens stijl giet.. Mauriat heeft een voorliefde voor de harpsichord (de liner notes legt enigzins denigrerend uit wat dat is, "cause most people are not aware")
Love is Blue is opgetuigd met kekke blazeraccentjes en voelt aan als een fris lentebriesje. Heel licht klassiek werk met eenvoudige en duidelijke melodieën.
Het 2e nummer is A Taste of Honey wat me aan Herb Alpert doet denken. Had die niet een plaat met een zwangere slagroom dame die zo heette? Nee, die plaat heette Whipped Cream and Other Delights. Herb had wel een nummer dat zo heette. Jammer dat er geen Herb platen in Oma's collectie aanwezig zijn. A Taste of Honey is als een vrolijke Franse detective (of Inspector Clouseau) die door Parijs rijdt in zijn Renaultje. Het basje wandelt met 'm mee.
Er staan 2 nummers van de Beatles op de plaat, wat volgens de liner notes onherroepelijk aantoont hoezeer Mauriat bij de tijd is. Michelle is het betere Beatles nummer, waarin Mauriat stemmen als instrumenten inzet.. (Ooooh, ooeeeh)
Mauriat was op het conservatorium een begenadigd pianist (zegt men..) waardoor het bijna verbijsterend is hoe lelijk het piano geluid, op de gehele plaat, maar met name in Capri c'est Fini, klinkt. Als een blikken speelgoedpianootje, het contrasteert onaangenaam met de dure strijkers.
De koek is dan wel een beetje op wat betreft kant A, want wie zit er te wachten op het lege Little Drummer Boy met wederom die lelijke piano.
Zou er nog wat noemenswaardigs gebeuren op de 2e kant? Jazeker, de koffie is op.. De bonbons zijn verteerd, tijd voor de voetjes van de vloer, vond Mauriat. My Love geschreven door ene T. Hatch (Een Brit) is de ultieme en beste Bacharach pastiche van de hele plaat. Met een latin-swing inclusief die typische orkestrale drumroffels, waar Bacharach zijn nummers ook mee garneert. En ja, blazers, allicht. En de bas doet toem, te, toem..
Het kabbeltje allemaal rustig naar zijn eind, niets op tegen, daar is de plaat voor bedoelt. We gaan nog een keer een versnelling hoger in I know a place, een Beach Boys titel, de blikkerige piano speelt Beach Boys akkoorden, ja dit is het utopia waar Brian zich wel thuis zou voelen. Misschien de Disney versie, maar ok, de man houdt vastvan popcorn. Overigens weer een nummer van die T. Hatch, de beste componist op de plaat.
Het slot is weer voor McCartney en Lennon, met hun Girl. De grens wat betreft zijige en zuchtende strijkersmelodieën is dan wel bereikt, gelukkig is er een afleiding in de heel voorzichtige elektrische gitaarsolo. Jawel. Met een miniem klein beetje distortion ook nog.
Alleen toen lag er dus nog een Mauriat plaat op de stapel! Ik ga geen 2 afleveringen aan de man wijden. Het leukste aan de 2e, duidelijke wel goedkope plaat is dat we Mauriat nu te zien krijgen. Type Franse rector, streng met een dikke grijze snor en een net pak. Zou ook wel de maire van een klein Frans dorpje kunnen zijn, waar hij de Front National aanhangers tevreden moet zien te houden. Als Gaullist. Vermeldenswaard is misschien ook nog dat er een Paul Mauriat compositie op deze lp staat! Geïnspireerde titel ook: "Etude en forme de rhytm and blues". Serge Gainsbourg komt ook nog langs met zijn La Decadanse. Deze plaat is vele malen chaotischer dan de eerste. Meer gekke trommeltjes, meer electrische gitaren. En dan blijkt het "eigen" nummer van Mauriat best stoer te zijn. Eindelijk schiet me dan ook te binnen waar dit alles me aan doet denken.. Die imaginaire soundtrack van Arling & Cameron. Zij zijn vast grote fans.
Google leert ons dat Mauriat een man is die honderden van dit soort platen voor Philips maakte. In het begin gebruikte hij zelfs verschillende pseudoniemen.. Als de muziek wat Grieks klonk heette hij bijvoorbeeld Nico Papadopoulos. Hij werkte met Charles Aznavour, schreef een nummer dat een grote rol speelde in de Sister Act films en gaf in '98 zijn laatste concert in Japan. Zijn orkest toert echter onverminderd de wereld rond.. Tot de tijd ophoudt te bestaan en Summer Has Flown.

Mauriat is op 3 november 2006 ook gevlogen. 81 jaar oud.