Oma's Platenkast: I'm Glad You're Here With Me Tonight

Ah, het CBS label. Dat boezemt vertrouwen in, want er liggen hier vele Springsteen platen die op hetzelfde label verschenen.
Dit is na die Steyn box de 2e serieuze en dure release. De lp hoes is van uitstekend materiaal en er voor de eerste keer is er zelfs een soort boekje. Nou ja, een dik karton waarop het hele orkest (misschien wel meer dan 50 namen) met naam wordt genoemd, dat is wel aardig. En dan is er ook nog Neil's uitgebreide band, zonder mij bekende namen, maar het zullen ongetwijfeld bekwame studio-muzikanten zijn.
Neil zelf staat smooth te wezen op de donkerblauwe voorkant, net in het pak gestoken, zonder stropdas (die het talrijke borsthaar had kunnen verhullen, maar dat was misschien juist een selling point..)
Prachtig sentimentele titel natuurlijk: I'm Glad You're Here With Me Tonight. We zullen eens zien of wij ook blij zijn dat Neil er is.
De plaat opent verrassend genoeg met God Only Knows van Wilson. Verrassend om de coverkeuze, maar vooral ook omdat de tracklist op de achterkant pas als 3e vermeldt. Even dacht ik dat de nummers daar misschien op alfabet stonden, wat belachelijk zou zijn, maar nee, het eindigt met As If. Het moet dus wel een klungelige misdruk zijn geweest.
God Only Knows krijg je sowieso niet kapot en Neil zingt hier zeker een aardige versie. Het akoestische gitaartje klinkt wat gammel, maar de jazzy piano-accenten en de zwoele strijkers zorgen voor een aangenaam candlelight gevoel. Ook komen nu al de Disney associaties tevoorschijn die de hele plaat terug zullen komen. Aladdin en Prinses Yasmin op een kleedje door de Arabische nacht terwijl Neil die beroemde regels zingt..
Toch is Neil geen groot crooner, ik heb zijn recente plaat die hij maakte met Rick Rubin gehoord en daar is zijn stem dieper geworden. (Door ouderdom en drank waarschijnlijk) Eigenlijk klinkt hij tegenwoordig beter.
Op deze plaat uit '77 valt vooral zijn gebrek aan galm-kracht op. Hij lijkt vaak niet echt te durven. Hij durft de drempel van Hazes pathos niet over, en ik had dat eigenlijk wel interessant gevonden.
Ook heeft hij niet het karakter in zijn stem dat Cat Stevens heeft, wat duidelijk wordt in een ballade als Once In A While.
De vraag is echter of Neil Diamond wel een crooner wil zijn die de harten van de meisjes verwarmd. Het eerste niet, in elk geval niet op deze plaat, maar het tweede kan ook nog op een andere manier: de up-tempo rockvariant. Die komen we voor het eerst tegen in een van de leukste nummers Let The Little Boy Sing. Diamond klinkt hier als de jaren '70 versie van Robbie Williams. Ineens is daar ook een scherp randje op zijn stembanden, voor dat authentiek neppe rockgevoel. Het nummer is verweven met een stukje hoorspel waarin het kleine zangertje in de Superdome staat en het publiek hem toejuicht. Zeer vermakelijk. Mama cried when her little boy sang, she knew he could be something special. Let the little boy sing! Got a melody of his own! Scheurende sax en andere hoorns. Funky riffs. He can take you along on the wings of a song.. En dan rustiger en sentimenteel.. Take you back to New Orleans.. Where the music wakes up the city. Southern boy sing your southern song..
Alleen waar is toch dat gospel-koor om in het chorus Neil te echoën? Zou perfect in deze swingende song passen.. Oh vergeet ik nog, in de Superdome break zit ook een Toots harmonica solo, die zo gemanipuleerd klinkt dat het wel een sitar lijkt.
Neil pratend: Proud to introduce the little boy with the soul of the south! Gejuich! Harmonica goes crazy.. En dan dus inderdaad het koor. En bijna meteen de fade-out. Helaas.
Dat Neil toch echt wel een goede ballade kan zingen blijft het slot van kant A.. De titelsong.. And though you never make it right.. I am glad you're here with me tonight. Een akoestisch gitaartje, wat knullige percussie.. En de strijkers, natuurlijk, die langzaam aanzwellen. Oh waar zijn de zakdoeken? Now the leaves are falling, I guess they didn't have much more to say. (Aardig gezegd) En dan weer dat werkelijk briljante refrein. Though you never make it right.. Het doet me denken aan de hits van Katie Melua denken, ze zou 'r eens een cover van op moeten nemen. Ze zou prachtig door deze melodie kunnen fladderen. Meuj dat ik 't denk begint er ook met Neil een zangeres mee te zingen, jammer dat haar stem niet zo mooi is Toch geen slechte zet. Absoluut het beste nummer van de plaat.
Ik ging dus met een goed gevoel kant b in. Als Neil dit niveau vast zou kunnen houden zou mijn oom die plaat echt niet weg hebben moeten doen. Ver verwijderd van het wansmaak niveau van de andere platen.
Helaas we doen wat stapjes terug. Kant B is namelijk de progrock/musical-show-kant. Het begint al een tikkeltje pretenties met Lament in D Minor, wat klinkt als een Engels gitaaroefendeuntje.Beetje nep-rennaissance ook eigenlijk.
Het gaat over in Dance of the Sabres, die titel alleen al. Het klinkt alsof Neil live aan een touw op het podium neerdaald, in een Middeleeuws pak... Terwijl tientallen kortgerokte danseressen met sabels een interessante choreografie beginnen uit te voeren.
De gitaren rocken.. De spanning stijgt, de pianoakkoorden zijn veel te Abba en de strijkers gaan los. Neil begint nu al te zweten terwijl er langzaam een enorm spotlicht op 'm wordt gericht. Maar het intro is lang.. Hij doet maar wat onbeholpen danspasjes.. Sabre dance.. When dead plays a game on chance. Dancing the daaaaance! (progrock stembuiging + progrock riff)
En zo gaat het maar door.. Crescendo's.. Solo's.. De muziek op kant 2 is teveel gecomponeerd in gedeelten. Het vloeit allemaal niet meer. Was Queen er al in '77. Ja, vrees ik.
Remember Deeeesiree, oh Desiree, Some-how, I know, i could ON-LY have You, til' the morninglight. Abba-progrock. Blam blam!
Gelukkig was er nog 1 nummer over met een titel die wat beloofde. You Don't Bring Me Flowers. Ah een Guus Meeuwis piano. Geef mij je angst. You don't sing me lovesongs. Aanstekers! I remember when... (lange pauze) you couldn't wait to love me. Ook nu is het een lied vol musical akkoorden, maar gelukkig heeft Diamond nog een Tom Waits-achtig randje en melodie wanneer hij zingt: Now just roll over and turn out the light.. Used to be's don't count anymore, the just lay on the floor, 'til we sweep them away. Een degelijk liedje vol schrijversambacht, de juiste wendingen.. Dat kan ie allemaal wel. (zoals hij zelft zegt ergens zingt.. I do my best and I do good business)
Op deze overwegend up-tempo plaat moet er natuurlijk swingend geëindigd worden. Marco Borsato's Rood is eigenlijk erg seventies. (en met net zo'n vreemde tekst) De kick-drum in slotnummer Free Man in Paris gaat net zo rechtdoor als de trance in Rood, maar Neil Diamond heeft als pluspunt, echt waar, een dubbele Motorpsycho gitaarsolo die helaas maar 2x 20 seconden duurt..