De Week (van 19-09-06)

*Belle & Sebastian - The Life Pursuit
Uit "completist" overwegingen dan toch uit de bieb meegenomen. De verpakking is zoals altijd fantastisch. Stijlvolle foto's van leuke meisjes en een grappig boekje waarin de leden van B&S op droge toon vragen van fans beantwoorden. (En raad geven bij allerlei problemen op het gebied van eten en relaties)
Het lijkt wel of B &S op deze plaat meer richting Britpop zijn opgeschoven, weg van hun eigen unieke pastorale stijl. Misschien was dat proces al op Dear Catastrophe Waitress ingezet. De productie is nu, in vergelijking met die plaat, beter en warmer. Toch blijf ik gemengde gevoelens houden, er hangt een soort lulligheid over de plaat heen..

*The Hidden Cameras - Awoo
Ik had Hidden Cameras nog nooit beluisterd en ik geef de schuld aan de media. Die schetsten een beeld van een perverse band die liedje na liedje doorgingen over allerlei homoseksuele uitspattingen. Een beetje preuts van mij natuurlijk.. Bovendien zullen de recensies ook wel hebben opgemerkt dat de muziek goed was, wat reden genoeg moet zijn om eens te luisteren.
Nu is het er dan toch van gekomen.. En ik heb er geen spijt van. Wat een leuke plaat! (Tegelijkertijd moet ik gniffelen, omdat de meeste recensies ditmaal niet extreem enthousiast waren. Een voorbeeldje van wat je al kent is niet zo bijzonder meer) Daarom hop ik ook altijd van band naar band. (Zie Chad Vangaalen die me vorige week toch alweer verveelde)
Voorlopig is dit het snoepje van de week.. We knallen erin met Death Of A Tune, verreweg het beste nummer. Silence from you is liiiiiike the death of a tune, zanger en bandleider Joel Gibb snerpt als John Darnielle is zijn gouwe ouwe periode. De drums & de bass hebben er een goede vaart inzitten, ooohooh. Wat een fijn dansplaatje. Ik moet eigenlijk al het oude werk van R.E.M. beluisteren.. Die band wordt door mij ook al onterecht genegeerd. The Long Winters en Hidden Cameras hebben toch echt wel wat van ze weg.
De titeltrack mag er ook wezen, vooral met openingsregels als From the moment I was taught to resist the education.. Awoo. (Wat er dan verder nog gezegd wordt interesseert me al niet meer) Eigenlijk is Awoo wel een echo van het openingsdeuntje.. Gelukkig kan het ook nog anders, hoor She's Gone een tikkeltje melancholischer.
De tweelingtracks Follow These Eyes en Heji zijn ook het vermelden waard. Een droge electrische gitaar brengt wat funk, afgewisseld met droevige strijkers.. In Heji hoor ik 't dan ineens: Ze hebben de riff van Cody Chestnutt's The Seed gejat. Prima idee. Hey! Tatatata, Hey! Joel Gibb heeft ook nog een Jens Lekman kant, te horen in Heavens Turns To en Wandering.
Het is zeker geen diepzinnig plaatje en muzikaal lijkt het ook niet extreem lang houdbaar, maar voorlopig.. Awooo! (Al schijnt dat een kreet van afkeuring te zijn..)

*Prozac Nation
*The Big Chill
*Wild Things
*Iris
*Casualties Of War
*Delicatessen
*A Midnight's Summer Sex Comedy
Prozac Nation lag jarenlang (een stuk of 4, geloof ik) op de plank totdat het vorig jaar dan toch maar werd uitgebracht. Niet zo vreemd dat de studio niet tevreden was, want het is een onevenwichtig werkje. Christina Ricci, die de film ook mee-produceerde, speelt een jonge studente die langzaam volledig gegrepen wordt door depressies. Met behulp van Prozac komt ze er weer bovenop en schrijft een beroemd geworden boek. Zo lijkt de film net een reclame-spot, maar ze realiseert zich wel dat ze met/door de Prozac niet meer haar eigen ik is. Dat is althans wat de film probeert te tonen, maar het wil niet echt lukken. Er zijn naast Ricci een hoop bekende acteurs zoals Michelle Williams, Jonathan Rhys-Mayers en Jason Biggs, maar ook zij kunnen de film niet redden. Een tekenende fout is het feit dat het personage van Ricci fan is van de LP Tunnel Of Love van The Boss, die pas 2 jaar nadat de film speelt uitkwam.. Het lukt (dan) ook niet om de jaren '80 goed op te roepen, de personages dansen op de hippe muziek zonder die echt te voelen.. Bovendien racet de film in anderhalf uur van het ene naar het andere drama, met eindeloze huilbuien van Ricci, van wie ik me langzaam ging afvragen of ze eigenlijk wel echt acteren kan.
The Big Chill schijnt dé film te zijn over de babyboom generatie, die 'm ook massaal omarmde. Interessant want na het zien van de film kan ik niet bedenken wat nou eigen was aan deze generatie. Het zal de muziek wel geweest zijn, die de mensen al bij voorbaat emotioneerden. (En die is ook wel goed ja, Rolling Stones You Can't Always Get What You Want op een begrafenis, bijvoorbeeld) De beste rollen zijn van Jeff Goldblum en William Hurt. Die eerste is de laatste tijd helaas wat out the picture, toch een markant figuur, die vaker te zien zou moeten zijn. In deze films heeft hij wel pech dat hij continu in (te) grappige one-liners moet praten.
Zodra een film lesbische liefde of een aanzienlijke portie naakt, met name van cliché Playboy-sterretje Denise Richards, die met uitzondering van haar boezem wel erg mager is, bevat, is ie ineens makkelijk op illegale wijze via internet te vinden. Dus kon ik 't ook niet laten eens naar Wild Things te kijken. Voor Bill Murray zullen we maar zeggen, die helaas een te kleine rol heeft als de maffe advocaat van Matt Dillon. Diens personage wordt beschuldigd van verkrachting.. Maar de zaken blijken heel anders in elkaar te zitten. En weer anders. En weer anders.. En weer anders. 1 keer op het verkeerde been gezet worden is leuk. Daarna wordt het een flauwe en vermoeiende grap.
BBC staat voor degelijkheid, zo ook in Iris. Het portret van de schrijfster Iris Murdoch, die gedurende haar laatste jaren aan Alzheimer leed. Eigenlijk is niet zij de belangrijkste figuur in het verhaal, maar haar lieve, stuntelende en stotterende echtgenoot John Bailey.. Die deze aparte en soms nukkige vrouw altijd trouw bleef. Het is moeilijk voor een film om werkelijk de teloorgang van een Alzheimer patiënt te laten zien.. De film springt er nu vrij snel doorheen, van nog redelijk functionerend naar een hopeloos geval. In werkelijkheid zal het wel een bijna onmerkbare (maar zeer pijnlijk) glijdende schaal zijn..
In de Vrij Nederland stond een ontzettend lang en slaapverwekkend artikel over Sean Penn. De man houdt zich ook wat met politiek en journalistiek bezig, maar 't kon me niet echt boeien. Ik pikte nog wel een paar Penn films eruit op, zoals dit Casualties Of War. Ik ben geen liefhebber van oorlogsfilms, maar dit is gelukkig eerder een drama. Een groep soldaten onder leiding van sergeant Penn moeten in Vietnam een of andere missie uitvoeren.. De sergeant heeft echter het onzalige plan opgevat om een willekeurig lokaal meisje te ontvoeren, wat ook gebeurt. De ware hoofdrolspeler is Michael J. Fo,x die het meteen al niet zitten en de druk van de andere soldaten weerstaat om het meisje te verkrachten. Het eerste uur van de film handelt over deze gebeurtenissen rond groepsdruk, en is sterk en pijnlijk. Daarna begint het gerechtigheidsgedeelte waarin Fox in een held verandert die koste wat kost de mannen gestraft wil zien. Terecht natuurlijk, maar hij staat er wel erg genoegzaam bij te lachen.
Wat is het toch jammer dat er in Nederland eigenlijk zelden zulke overdadige films worden gemaakt als Delicatessen. Dit duistere toekomstsprookje is een feest voor het oog, het budget moet aanzienlijk geweest zijn. Eten is schaars in de post-apocalyptische wereld die hier wordt opgeroepen en de huisbaas (tevens slager) heeft zo zijn eigen oplossing. In eerste instantie is de sfeer nog enigszins vriendelijk en magisch met de clown Pinon die nietsvermoedend een kamer betrekt in de flat.. Hij blaast grote bellen met de kinderen en knapt allerlei maffe klusjes op. Elke scène is een klein visueel kunstwerkje. (En de vriendin van de slager, Karin Vriand, zelf ook) Al snel komt de clown erachter wat voor duisters hier loos is en volgt een knotsgekke chaos vol bizarre personages, zoals de vrouw die op de meest ingenieuze manieren zelfmoord probeert te plegen en een ondergrondse rioolbende. Een erg leuk spektakelstuk, met de juiste aftiteling waarin alle personages nog even worden voorgesteld. Dan blijkt dat Marc Caro zelf ook meespeelde, wat een leuk probleempje voor de tv-gids zou opleveren.. Het komt wel 'ns voor dat er staat "van en met..".. Maar wat nu? Van Jeunet en Van en met Caro? Nou ja, zijn rol was wel erg klein..
Verrassend goeie Woody Allen tot slot, die zijn gebruikelijke relatie-perikelen 100 jaar terug verplaatst. Een snufje fantasy helpt ook altijd. Woody die rondvliegt in/met zo'n trapvliegtuigje, geweldig.