Oma's Platenkast: Cats Aglow

Daar zitten ze dan, aan tafel, met stokbrood en goedkope plastic bekertjes, dit schrale maaltijdje verlicht door protserige kandelaars. Op de voorkant van de lp Aglow, ja... Die katten. Een verlegen nerd, eentje driftig kijkend met zonnebril, een melancholicus, (vast de zanger) de saaie bassist en dan de gek, met blonde snor en roze bouwvakkershemdje.
De Cats zijn natuurlijk beroemd om hun palingsound, alleen wat dat eigenlijk voor sound is? Ik wist/weet het niet. Ik geloof dat ze laatst een kleine come-back maakten met een oeuvre-box, en dan hoorde ik elk reclameblok een klein stukje nietserigheid.
One Way Wind is Jack Jersey muzak, maar dan een niveautje hoger. De akoestische gitaarmelodie is het meest glad/paling. You said some winds blow forever, but I didn't understand. One way wind are you trying to blow my mind?
Terwijl de muziek rustig verder kabbelt denk ik aan Volendam. One Way Wind is geschreven door A. Mühren, vast familie van de voetballer. Zouden kleine gemeenschappen automatisch meer talent voortbrengen? Alsof er meer wilskracht heerst, misschien zijn er meer ogen die je kennen en die je dwingen door te zetten.
Waar ik mij bij deze Cats aflevering het meest over verwonder is het (relatief) hippe geluid. Hip in de zin dat de Cats af en toe als de Beatles klinken. Ze klinken minder eigen dan ik dacht, maar wel beter. De Palingsound is toch niet de schlager die ik voor (hmm in de?) oren dacht te krijgen. My Friend Joe bijvoorbeeld kent amusante A-ha (niet de band) koortjes.. En zou geschreven kunnen zijn door John Cunningham .
Dat de mannen niet alleen de Engelse popmuziek opsnoven (pff afgezaagde Volendam grap) bewijst de enige cover op de plaat.. Een nummertje van Neil Young. Dance, Dance. Nou, het is niet zo verrassend dat het een opgewekt dansnummertje is, zou in een stokoude jeugdserie passen. Zie Mama Loe dansen bij een kampvuurtje. Dance, dance, spinning all around you. See the girl dance! Yiii-ha!
Van het wild dansende westen zakken we naar zuidelijke streken, daar zijn de, in deze serie, immer terugkerende blazertjes weer.
Maf hoe de Cats schakelen tussen dat soort Jack Jersey deiners en meer serieuze ballades. Misschien is juist deze vermenging wel dat waaruit hun eigen sound bestond, maar ik vind het wringen.
De veel betere b-kant bevat meer nummers uit de laatste categorie en opent al meteen goed met mooie droevige gitaar-akkoorden, zover zijn de Cats hier niet verwijderd van een goeie Americana-indie hit. Op de achtergrond zweven wat oosterse blazers. De Gipsy Girl is gearriveerd. (En wil weer vertrekken) Gipsy girl please don't go awaaay. When The Caravan's leaving, I am asking you to stay.
Er klinkt een hint van Indiase percussie of is dat in mijn hoofd? Jammer van de strijkers trouwens. Geen mooie orkestrale begeleiding, maar stompzinnige melodische accentjes.
De bassist eist op kant 2 een grotere rol voor zich op, hij lijkt op een ander exemplaar te spelen, meer jazzy misschien is het zelfs een contra-bas. Toch zonde dat er uiteindelijk geen swingende percussie meedoet.
Mexico was het land waar mensen van droomden in die jaren.. Gisteren zong Mireille Mathieu er ook al over (vergeten te vermelden) En nu zijn we er weer belandt.. Nou ja.. De ogen van de zanger! Een paar leuke impressionistische tekstregels over een arend die zijn blauwe ogen steelt.. En dropt in Mexico.
De percussie-trommeltjes die in het vorige nummer hadden moeten zitten, zitten hier.. Te overdreven zelfs, het a-melodieuze gitaartje is bijna niet meer te horen.
Het Engels van de Volendammers is trouwens curieus, het tekstvel bevat interessant kromme zinnen als "our happiness at least will last, till our days have past.." Ik weet het niet. Country Woeman is een van de hoogtepuntjes in Nederengels. Een enthousiast scheurende riff opent dit countryrock deuntje, de drummer gaat ook los.. P. Veerman is duidelijk de betere schrijver van de band, hij neemt de hoogtepunten voor zijn rekening. I am gonna be your man, country woman.
C. Veerman wil niet voor P. onderdoen en komt met een hemelse ballade. Voor het eerst een duidelijke piano en Beach Boys samenzang.. Heaven will be there at last, if you'll come with me. Hoge stemmen, the future is ours to be. If you'll be my woman. (Thematiek verandert niet vaak) Het is aan de hand van dit soort nummers dat de Cats waarschijnlijk een oversteek wilde maken naar de hitparades in Amerika en de UK.. Misschien dat teksten als "we'll take a trip to the promised land, were grass grows so high" (Happy hardcore eigenlijk) wat tegenwerkten. Aan de samenzang kan het echt niet leggen. Weg met de Beatles, hier zijn de Cats. I'll be the singer of a one man band, zingen ze aan het slot gezamenlijk. Geweldig. Wat ook helpt is dat de plaat wat vals is geworden, waar vooral de blazers onder lijden. Ze fladderen als een Boards of Canada plaat, voor dat extra beetje melancholie. (Inmiddels valt het me op dat ik bij elke plaat uit deze reeks als favoriet wel een ballade heb)
Pas in het een na laatste nummer hoor ik een snik, een echte levensliedsnik. Het moment: People they told me they saw you with somebody new. Dat is het moment van pijn, als je iets moet horen uit die kleine Volendamse gemeenschap, waar je zelf blind voor bent.
Het wordt wat afgezaagd om maar te blijven zeggen hoe goed de samenzang is, maar echt kant b zit er vol mee. De laatste 3 nummers zijn top.
Het einde is weer voor P. Veerman met zijn Winter's End, amusant genoeg een erg droevig deuntje.. De vogeltjes kwetteren er dan wel lustig doorheen, de stemmen en akkoorden lijken eerder te suggeren dat de winter begint, in plaats van eindigt.
De bassist doet ook nog een keer van zich spreken, nu haalt hij echt alles uit de kast, hij wiebelt als een malle door de track, syncopisch, de meest vreemde accenten. Het nummer lijkt nauwelijks nog in 4/4 maat te staan, terwijl het dat volgens mij toch wel, eh, doet.
Nu ligt hier nog een andere Cats lp, waar een van de nummers uit de reclame opstaan. (Marian) Eens kijken of daar dan de echte deiners opstaan. Het is trouwens een compilatie verzorgd door het Imperial label, wat ook al die mooie Cor Steyn uitgave verzorgde. Natuurlijk zijn er ook nu weer fijne liner notes, die verklaren dat The Cats zoveel succes hebben omdat ze zo gewoon zijn gebleven! Net als Fransje. Ook wordt er alvast een voorschot genomen op een wereldwijde doorbraak.. Ze geloofden er echt in bij Imperial.
Marian, tell me you still care for me. Heel wat meer strijkers op deze compilatie, maakt het allemaal wat zoetsappiger. Geef mij Aglow maar dan. De snik & overdreven galm-factor is ook omhooggegaan. My one and onlyyy, don't leave me only, without your love. Soms werkt het wel, zoals in het schmachtende Lea.
Een leerzame aflevering, het is me dankzij de compilatie duidelijk geworden waarom de Cats groot waren in Nederland. Aglow is is de andere kant: Een sympathieke poging om wat verantwoords te doen, wat vanzelfsprekend net niet helemaal wilde lukken.