De Week (van 26-09-06)
*Fionn Regan - The End Of History
Rommelhok is vernieuwd en ook ik zal regelmatig bijdragen leveren aan dit muzieklog. Eens kijken of ik nu dan nog een andere draai kan geven aan mijn stukje over Fionn. Dat is lastig. Als ik op The Gone Wait nou 'ns wat aardiger ben, dan zeg ik dat dit toch wel een prima singer/songwriter plaat is.. Met hele aardige kabbelliedjes in de lijn van Damien Rice en I Am Kloot. De volgorde is ook uitstekend, met net genoeg variatie om saaiheid te voorkomen. Misschien dat wat meer vuur af en toe toch geen kwaad had gekund. Er is helaas ook geen echte uitschieter, een nummer waar je verliefd op zou kunnen worden. Fionn moet nog wel op zoek naar zijn eigen Lisa Hannigan, de geweldige zangeres die Rice begeleidt.
*DJ Shadow - The Outsider
Ik hoorde This Time een paar weken terug op de radio. Supergoede nieuwe Shadow-track, dus ik keek hier wel naar uit. Voordat ik 't album te pakken had, had ik echter al overal negatieve recensies gelezen en kon ik de muzikale koers van de plaat wel raden. Het blijft bij dat ene goede nummer en voor de rest wordt het machinaal dansen op crunky stampers. Niks voor mij. En eerlijk gezegd, zelfs pijnlijk slecht.. Vooral op het moment dat je van This Time in 3 Freaks valt. Au!
*The Passion Of Anna
*Thank You For Smoking
*The New World
*La Mariée Était En Noir
*Out Of The Past
*Bullets Over Broadway
*Trainspotting
The Passion Of Anna is een Bergman in kleur, goed voor Liv Ullmann natuurlijk, met haar onwerkelijk helderblauwe ogen. Bibi Andersson is ook weer van de partij, net als Max Von Sydow. Die laatste is de grote ster van deze film. Hij speelt een personage dat me sterk aan Jandek doet denken. Uiterlijk is hij al even rossig en tenger, maar belangrijker is dat hij een man speelt die een zeer teruggetrokken leven leidt, geteisterd door depressies. Bovendien blijkt halverwege dat hij enige tijd in de gevangenis zat, wat een berucht aspect van de Jandek mythe is. Tot slot is daar nog de rurale omgeving, de hoesjes van Worthless Recluse en What Else Does The Time Mean vertonen er wel enige gelijkenis mee. Een aanrader dus voor de Dekkies. Maar niet alleen voor hen.. Het is sowieso een zeer sfeervolle studie naar de verwerking van psychische tegenslagen. Magnifiek einde ook. Van Koyaanisqatsi-achtige grofkorrelige allure!
Wie een avondje licht satirisch vermaak wil kan naar Thank You For Smoking kijken, misschien komt de film zelfs nog wel in de Nederlandse bios.. In België draait ie in elk geval vanaf 27 september.. Het is een zelfverzekerd debuut van regisseur Jason Reitman, die vanaf de vrolijke openingstitels de film met veel flair verteld. We volgen een lobbyist van de tabaksfabrikanten, die zonder scrupules roken verdedigd. Hij koopt rustig de stervende Marlboro Man om. Best grappig, zonder vilein of echt gevaarlijk te worden.
Malick heeft toch wel een beruchte reputatie die wat met Herzog valt te vergelijken. Hij maakte alleen een stuk minder films, en eigenlijk ook mindere. Hoe dan ook.. Als The New World begint, gaan de gedachten al snel naar die knotsgekke kolonisatie film van Herzog, Aguirre, der Zorn Gottes. Zeker als John Smith met een paar mannen het binnenland van de Nieuwe Wereld moet verkennen. Met een bootje. Alleen Smith draait niet door, hij wordt gek op het welbekende Indiaanse prinsesje. Nou ja het verhaal moge bekend zijn. Malick schiet weer geweldige plaatjes en laat het verhaal versloffen. Hij houdt met teveel moeite de lijn vast, zodat er van het ene op het andere moment honger heerst in het kolonistenkamp, en het volgende moment is daar alweer de oplossing. Van een goed drama vertellen heeft de man nog nooit gehoord. De film heeft zeer zeker andere kwaliteiten.. Een enorm aantrekkelijke puls, die de toeschouwer letterlijk zeer kalm laat ademhalen.. Fascinerend. Dan is daar nog Q'Orianka Kilcher, een meisje met een geweldige kop. Jammer dat ze maar verwonderd blijft kijken, 1 uur is het nog wel ok, daarna geloof ik 't wel. Gelukkig wordt ze vanaf dat moment in het ene na het andere Engelse kostuum gestoken, zodat we nog wat afgeleid worden. Een kleine modeshow. Juist in dat gedeelte van de film zit het enige stukje emotionaliteit, als de prinses met een of andere Engelse kolonist is getrouwd, zonder dat ze haar eerste liefde John Smith kan vergeten. Jammer dat ook zulke mooie momenten vaak worden verknald door eindeloze voice-overs. Er wordt nauwelijks níet in voice-over gesproken. Doe dan radicaal denk ik en laat ze echt zwijgen. Met nog 3 minuten te gaan verwonderde ik me over het feit dat na Disney Malick kennelijk ook het treurige einde niet aandurfde. Mis! Ook al duurt de film dik 2 uur, dat gooien we er op de valreep gewoon nog even in. Toegegeven, dat is een van de weinige momenten waar de "korte flitsen" stijl werkt. Conclusie: Een behoorlijk interessante film, met talrijke (nee teveel) mankementen.. Zo was de film ook beter geweest als de soundtrack niet zo hopeloos was. Matige orkestwerkjes, die teveel spanning suggereren en muzak piano-nootjes. Als daar toch eens een geschikt persoon voor was ingehuurd.
Truffaut was een van Hitchcock's grootste bewonderaars. Hij interviewde 'm talloze malen en schreef een beroemd boek over deze gesprekken. Logisch dus dat de man ook wel 'n eigen werkje in de stijl van de meester wilde maken. Ik las ergens Hitchcock's reactie op deze film en tussen de regels was toch duidelijk te merken dat hij zich (ook) ergerde aan de talloze plotholes. De politie levert broddelwerk, en hoe weet de wraakengel (bruid) toch wie ze moet uitschakelen? Ik heb Kill Bill nooit gezien maar daar schijnt ook een moordende bruid op te duiken, dus de liefhebbers daarvan kunnen hier zien waar Tarantino zijn inspiratie vandaan haalde. Deze Truffaut is enkel de moeite waard om te zien hoe het onvermijdelijke gaat gebeuren. De spanning zit 'm in Hoe en niet in Wat. Er duiken gelukkig wel wat geinige personages op zoals de rechtse industrieel gespeeld door Michel Lonsdale, die ook in Baisers Volés neurotisch goed was, toen als schoenverkoper. Truffaut had het slot wel iets eerder moeten inlassen.. Er is nog 1 man op de dodenlijst over.. En terwijl de politie zich afvraagt waarom de bruid zich nu ineens zo makkelijk laat inrekenen, weet de kijker het antwoord al. (Oftewel waar zou die laatste man zich nou bevinden?)
Out Of The Past volgt het gebruikelijke procédé van een goede film noir.. Eerst de sfeer neerzetten.. Een landerig dorpje, een doofstomme jongen, een klein cafeetje.. En dan in no-time tientallen verwikkelingen, al dan niet in flashback, laten plaatsvinden. Ik was de draad zoals gebruikelijk weer helemaal kwijt.. Maar er bleef een grote grijns op mijn gezicht staan. Leuke one-liners, slechte vrouwen, de hele mikmak.
Bullets Over Broadway is een van de beste films van Woody Allen, en ongetwijfeld de beste waarin hij zelf niet meespeelt. Ja, zelfs beter dan Sweet and Lowdown, want dat had een veel minder coherent verhaal. John Cusack is de scenarioschrijver (denk aan Barton Fink!) David, die enkele vervelende concessies moet doen om zijn nieuwste werk op de planken te krijgen. Een van de rollen moet namelijk gespeeld worden door een gangsterliefje.. En die heeft een opdringerige maffia bodyguard genaamd Cheech bij, die zo zijn eigen ideeën over het stuk heeft. Dat pakt beter uit dan je zou denken. Ondertussen wordt David verliefd op de steractrice uit het stuk, gespeeld door Dianne Wiest. Zij overdrijft amusant en geeft een even pathetische vertolking als Gloria Swanson in Sunset Blvd. (Waar haar rol duidelijk op gebaseerd is) Uiteindelijk vliegen er wat kogels rond en realiseert Cusack zich wat zijn ware roeping is.
Zodra Allen zelf niet meespeelt lijken zijn films wat duisterder te worden en de grapjes subtieler. Dat is fijn. Een klein voorbeeldje: Cheech verteld dat hij op Abraham Lincoln Day zijn lagere school in de fik stak.. Aan het slot van de film wordt het toneelstuk opgevoerd, in een duur theater met loges.. Cheech, die om bepaalde redenen zwaar in de problemen zit, is erbij. Wat zou er dan toch gebeuren?
Het boek Trainspotting was zeker de klassieker.. De film is ok, amusant, niks drugsverheerlijking. Bonuspunten voor de muzikale aanwezigheid van Ice Mc, bekend van de Top 25! Bomdigidigibom!
Rommelhok is vernieuwd en ook ik zal regelmatig bijdragen leveren aan dit muzieklog. Eens kijken of ik nu dan nog een andere draai kan geven aan mijn stukje over Fionn. Dat is lastig. Als ik op The Gone Wait nou 'ns wat aardiger ben, dan zeg ik dat dit toch wel een prima singer/songwriter plaat is.. Met hele aardige kabbelliedjes in de lijn van Damien Rice en I Am Kloot. De volgorde is ook uitstekend, met net genoeg variatie om saaiheid te voorkomen. Misschien dat wat meer vuur af en toe toch geen kwaad had gekund. Er is helaas ook geen echte uitschieter, een nummer waar je verliefd op zou kunnen worden. Fionn moet nog wel op zoek naar zijn eigen Lisa Hannigan, de geweldige zangeres die Rice begeleidt.
*DJ Shadow - The Outsider
Ik hoorde This Time een paar weken terug op de radio. Supergoede nieuwe Shadow-track, dus ik keek hier wel naar uit. Voordat ik 't album te pakken had, had ik echter al overal negatieve recensies gelezen en kon ik de muzikale koers van de plaat wel raden. Het blijft bij dat ene goede nummer en voor de rest wordt het machinaal dansen op crunky stampers. Niks voor mij. En eerlijk gezegd, zelfs pijnlijk slecht.. Vooral op het moment dat je van This Time in 3 Freaks valt. Au!
*The Passion Of Anna
*Thank You For Smoking
*The New World
*La Mariée Était En Noir
*Out Of The Past
*Bullets Over Broadway
*Trainspotting
The Passion Of Anna is een Bergman in kleur, goed voor Liv Ullmann natuurlijk, met haar onwerkelijk helderblauwe ogen. Bibi Andersson is ook weer van de partij, net als Max Von Sydow. Die laatste is de grote ster van deze film. Hij speelt een personage dat me sterk aan Jandek doet denken. Uiterlijk is hij al even rossig en tenger, maar belangrijker is dat hij een man speelt die een zeer teruggetrokken leven leidt, geteisterd door depressies. Bovendien blijkt halverwege dat hij enige tijd in de gevangenis zat, wat een berucht aspect van de Jandek mythe is. Tot slot is daar nog de rurale omgeving, de hoesjes van Worthless Recluse en What Else Does The Time Mean vertonen er wel enige gelijkenis mee. Een aanrader dus voor de Dekkies. Maar niet alleen voor hen.. Het is sowieso een zeer sfeervolle studie naar de verwerking van psychische tegenslagen. Magnifiek einde ook. Van Koyaanisqatsi-achtige grofkorrelige allure!
Wie een avondje licht satirisch vermaak wil kan naar Thank You For Smoking kijken, misschien komt de film zelfs nog wel in de Nederlandse bios.. In België draait ie in elk geval vanaf 27 september.. Het is een zelfverzekerd debuut van regisseur Jason Reitman, die vanaf de vrolijke openingstitels de film met veel flair verteld. We volgen een lobbyist van de tabaksfabrikanten, die zonder scrupules roken verdedigd. Hij koopt rustig de stervende Marlboro Man om. Best grappig, zonder vilein of echt gevaarlijk te worden.
Malick heeft toch wel een beruchte reputatie die wat met Herzog valt te vergelijken. Hij maakte alleen een stuk minder films, en eigenlijk ook mindere. Hoe dan ook.. Als The New World begint, gaan de gedachten al snel naar die knotsgekke kolonisatie film van Herzog, Aguirre, der Zorn Gottes. Zeker als John Smith met een paar mannen het binnenland van de Nieuwe Wereld moet verkennen. Met een bootje. Alleen Smith draait niet door, hij wordt gek op het welbekende Indiaanse prinsesje. Nou ja het verhaal moge bekend zijn. Malick schiet weer geweldige plaatjes en laat het verhaal versloffen. Hij houdt met teveel moeite de lijn vast, zodat er van het ene op het andere moment honger heerst in het kolonistenkamp, en het volgende moment is daar alweer de oplossing. Van een goed drama vertellen heeft de man nog nooit gehoord. De film heeft zeer zeker andere kwaliteiten.. Een enorm aantrekkelijke puls, die de toeschouwer letterlijk zeer kalm laat ademhalen.. Fascinerend. Dan is daar nog Q'Orianka Kilcher, een meisje met een geweldige kop. Jammer dat ze maar verwonderd blijft kijken, 1 uur is het nog wel ok, daarna geloof ik 't wel. Gelukkig wordt ze vanaf dat moment in het ene na het andere Engelse kostuum gestoken, zodat we nog wat afgeleid worden. Een kleine modeshow. Juist in dat gedeelte van de film zit het enige stukje emotionaliteit, als de prinses met een of andere Engelse kolonist is getrouwd, zonder dat ze haar eerste liefde John Smith kan vergeten. Jammer dat ook zulke mooie momenten vaak worden verknald door eindeloze voice-overs. Er wordt nauwelijks níet in voice-over gesproken. Doe dan radicaal denk ik en laat ze echt zwijgen. Met nog 3 minuten te gaan verwonderde ik me over het feit dat na Disney Malick kennelijk ook het treurige einde niet aandurfde. Mis! Ook al duurt de film dik 2 uur, dat gooien we er op de valreep gewoon nog even in. Toegegeven, dat is een van de weinige momenten waar de "korte flitsen" stijl werkt. Conclusie: Een behoorlijk interessante film, met talrijke (nee teveel) mankementen.. Zo was de film ook beter geweest als de soundtrack niet zo hopeloos was. Matige orkestwerkjes, die teveel spanning suggereren en muzak piano-nootjes. Als daar toch eens een geschikt persoon voor was ingehuurd.
Truffaut was een van Hitchcock's grootste bewonderaars. Hij interviewde 'm talloze malen en schreef een beroemd boek over deze gesprekken. Logisch dus dat de man ook wel 'n eigen werkje in de stijl van de meester wilde maken. Ik las ergens Hitchcock's reactie op deze film en tussen de regels was toch duidelijk te merken dat hij zich (ook) ergerde aan de talloze plotholes. De politie levert broddelwerk, en hoe weet de wraakengel (bruid) toch wie ze moet uitschakelen? Ik heb Kill Bill nooit gezien maar daar schijnt ook een moordende bruid op te duiken, dus de liefhebbers daarvan kunnen hier zien waar Tarantino zijn inspiratie vandaan haalde. Deze Truffaut is enkel de moeite waard om te zien hoe het onvermijdelijke gaat gebeuren. De spanning zit 'm in Hoe en niet in Wat. Er duiken gelukkig wel wat geinige personages op zoals de rechtse industrieel gespeeld door Michel Lonsdale, die ook in Baisers Volés neurotisch goed was, toen als schoenverkoper. Truffaut had het slot wel iets eerder moeten inlassen.. Er is nog 1 man op de dodenlijst over.. En terwijl de politie zich afvraagt waarom de bruid zich nu ineens zo makkelijk laat inrekenen, weet de kijker het antwoord al. (Oftewel waar zou die laatste man zich nou bevinden?)
Out Of The Past volgt het gebruikelijke procédé van een goede film noir.. Eerst de sfeer neerzetten.. Een landerig dorpje, een doofstomme jongen, een klein cafeetje.. En dan in no-time tientallen verwikkelingen, al dan niet in flashback, laten plaatsvinden. Ik was de draad zoals gebruikelijk weer helemaal kwijt.. Maar er bleef een grote grijns op mijn gezicht staan. Leuke one-liners, slechte vrouwen, de hele mikmak.
Bullets Over Broadway is een van de beste films van Woody Allen, en ongetwijfeld de beste waarin hij zelf niet meespeelt. Ja, zelfs beter dan Sweet and Lowdown, want dat had een veel minder coherent verhaal. John Cusack is de scenarioschrijver (denk aan Barton Fink!) David, die enkele vervelende concessies moet doen om zijn nieuwste werk op de planken te krijgen. Een van de rollen moet namelijk gespeeld worden door een gangsterliefje.. En die heeft een opdringerige maffia bodyguard genaamd Cheech bij, die zo zijn eigen ideeën over het stuk heeft. Dat pakt beter uit dan je zou denken. Ondertussen wordt David verliefd op de steractrice uit het stuk, gespeeld door Dianne Wiest. Zij overdrijft amusant en geeft een even pathetische vertolking als Gloria Swanson in Sunset Blvd. (Waar haar rol duidelijk op gebaseerd is) Uiteindelijk vliegen er wat kogels rond en realiseert Cusack zich wat zijn ware roeping is.
Zodra Allen zelf niet meespeelt lijken zijn films wat duisterder te worden en de grapjes subtieler. Dat is fijn. Een klein voorbeeldje: Cheech verteld dat hij op Abraham Lincoln Day zijn lagere school in de fik stak.. Aan het slot van de film wordt het toneelstuk opgevoerd, in een duur theater met loges.. Cheech, die om bepaalde redenen zwaar in de problemen zit, is erbij. Wat zou er dan toch gebeuren?
Het boek Trainspotting was zeker de klassieker.. De film is ok, amusant, niks drugsverheerlijking. Bonuspunten voor de muzikale aanwezigheid van Ice Mc, bekend van de Top 25! Bomdigidigibom!
posted by Ludo at 9/26/2006
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home