Oma's Platenkast: Collage

Hè, alweer geen "echt" album.. Er zitten teveel platen in deze kast die "maar" een compilatie zijn.. Een low-budget releaseje uit een serie. Zo ook dit werkje van Laurens van Rooyen.. De titel Collage zegt ook niks, want alle andere platen uit de serie heten ook zo. Ik had liever de Collage van Rita Reys gehad denk ik. Verder de usual suspects uit de Nederlandse scène die zich met lite classic & jazz bezighield (of nog steeds houdt).. Rogier van Otterloo, Thijs van Leers en de onvermijdelijke Louis van Dijk.
Deze serie verscheen op het CBS label, wat wel een zekere mate van kwaliteit met zich meedraagt. Het artwork door ene Frank de Brouwer ziet er "arty" uit.. Met een getekend portret van de jonge artiest, omgeven door allerlei krabbeltjes en tierelantijntjes. Zo zien we een tijger met boven 'm de tekst: I simply don't like Pink Panthers. Kunstacademie-humor waarschijnlijk. Ander voorbeeldje op de achterkant.. Een portret van een oude man en in minuscule letters de tekst: Of is ons heimelijk bewust dat wij het essentiële dat wij begeren nooit zullen zien? Op het vertrek komt het aan, op de steeds hernieuwde poging het opbreken, het zich niet gewonnen geven. En dan flauw tussen haakjes: zonder bronvermelding heeft Terborgh niet nodig. Wie? (Een vergeten dichter) Naast de oude man is Remember 1984 gekalkt (dat jaar kwam 4 jaar na deze release) en It's an illusion.
Genoeg over het kaftje op naar de muzak.
Laurens van Rooyen blijkt een pianist te zijn. Hij opent met Love Theme (From Mysteries) Zou Mysteries een werkelijke film zijn geweest? Of slechts imaginair? Het is allicht een zoet deuntje, met ijle strijkers.. De piano klinkt wat blikkerig in de hogere regionen. Van Rooyen speelt zijn loopjes van boven naar beneden zonder dat het naar de keel grijpt. Het stuk zit wel ok in elkaar, met kleine dynamiek verschillen, korte pauzes van de piano en de strijker die bij zijn terugkomst aanzwellen.
En we eindigen natuurlijk met een uitgebreid loopje naar boven.. En een hoge pling.
Martha.. Was het maar een piano/orkest bewerking van het beroemde Tom Waits nummer.. Het is echter weer eigen werk.. De strijkers zingen als een koortje. Er is iets mis met Martha, er dreigt iets. Misschien staat ze wel eenzaam op een brug (zo'n hoge Amerikaanse) te huilen, naast haar een doorgaande weg waar auto's voorbij razen. Beng, beng, Laurens slaat driftig op de toetsen.. Hoorns zwellen aan. Ze staat op de reling.. Het beeld gaat op zwart.
Dan zijn we ineens in een balzaal.. Cavatina van ene S. Meyers.. Dartelende harpjes, het is lente. Een romantische dans in 6/8. Prima stukje solo piano-muziek aan het slot, maar veel valt er niet over te zeggen.
Van Rooyen heeft een voorliefde voor ouderwetse Nederlandse namen.. Memory of Jacoba.. Zou wederom goed in een historische film passen. Waaiende bomen in statige lanen. Het is dure muziek, een zekere irriterende klasse. Villa Klassiek. Ik hoop maar dat het allemaal werk was, wat op soundtracks van Verhoeven of een andere grote naam stond, dan heeft 't tenminste nog werkelijk waarde gehad. Ik hoor liever een orkest zonder dat er continu een pianist doorheen jengelt.
From Me To You brengt een likje jazz in de piano partij. Waar is Reys om er wat bij te zingen? De held van het verhaal zit in een café ergens aan de andere kant van de wereld, het regent buiten, de avond valt.. Hij is alleen maar voelt zich tevreden. Hij pakt pen en papier en begint te schrijven. Tijd voor een voice-over.. Dear Audrey, I know it's been awhile but I have to tell you..I'm hopelessly in love. (Een nummer wat van Rooyen dan maar begint te spelen)
Kant 2 opent met Emmanuel, inderdaad zonder een extra "Le".. Dat zou wel erg melancholische erotiek worden.
Daarna slaat de plaat gelukkig een andere weg in en begint het pure klassieke gedeelte. TROS-klassiek, dat wel. Van Rooyen begint met een eigen prelude, die eigenlijk nog het meest geschikt is voor een goede soundtrack met een fijn akoestisch gitaartje. Vervolgens speelt hij werk van Saint-Saëns, Satie, Scarlatti en Rachmaninov.
Zeker het stukje Adagio uit een symfonie van S-S sluit mooi aan op zijn eigen romantische werkjes. Het orkest kan eindelijk een mooie gezamenlijke melodie spelen, van Rooyen zet zich eventjes achter het orgel om daarna toch maar weer met zijn typerende korte piano-nootjes te strooien.
Een werkje van Satie kan natuurlijk niet ontbreken, glijdt er altijd aangenaam in. Van Rooyen koos voor Gymnopédie en speelt het vakkundig. Ik blijf Satie beter vinden wanneer zijn (origineel voor piano bedoelde?) werken door enkel een orkest worden uitgevoerd.
De 2 werkjes van Scarlatti zijn interessant omdat Van Rooyen zijn piano daar als een klavecimbel behandelt. Erg knap gedaan, vol trillers en dergelijke.
In het stuk van Saint-Saëns meende ik al een koor te ontwaren, maar dat wordt nergens in de credits bevestigd, in het slotstuk Vocalise is er wel een eh vocalist, hoe kan het ook anders met die titel. Ene Wanda Stellaard jammert als een spook. Geen tekst.. Oehoeee.. Ze lijkt wel een zingende zaag. De piano-partij lijkt wel mee te vallen qua moeilijkheid, de echt lastige Rachmaninov's liet onze vriend zeker op de plank liggen.
Ik heb te vaak "Van Rooyen" gezegd in dit stukje, maar goed, in de nabeschouwing blijkt de man een typische broodpianist te zijn.. Hij begon in het theater met Herman van Veen (de groep Harlekijn) maar ontwikkelde zich al snel als duizendpoot. Hij heeft inderdaad wat soundtracsk gedaan, bijvoorbeeld die van Eline Vere en inderdaad Mysteries, een film met Rutger Hauer. Tegenwoordig luistert hij bedrijfsuitjes op. (En ik kon geen helaas geen oude foto van 'm vinden)