Oma's Platenkast: O Piston Quente De Ronaldo Lark

Als er één jazzplaat bij de hele stapel zat moest het deze zijn. Ronaldo Lark, wat een vreemde naam, vast een pseudoniem van een Nederlandse wannabe hipster. Het is toch niet voor niets dat we op de voorkant de trompettist zien afgebeeld met op de achtergrond het rood wit blauw? Mijn gedachten gaan meteen uit naar Chet Baker als ik dit junkhoofd zie, een hoofd wat overigens een hoop grafische bewerkingen heeft ondergaan, het is nu meer een zwart-wit negatief. (Er is vast een fijne term voor) Draai ik de plaat om en verbaas me over van allerlei zaken. Ten eerste zien we wederom de trompettist. Nu een normale foto.. En daar is het een broekie van nauwelijks 20.. Keurig in het pak gestoken, een mooie vlinderstrik, haar netjes in een scheiding, de handen verlegen voor zich gekruist, de trompet tegen zich aangedrukt en een enorme Woody Allen bril. (Het is "jazz" dus dat voelt logisch) Jammer dat er geen poster bij zit. Wat een held. Vergelijk 'm met Elijah Wood in Everything Is Illuminated.
Ook blijkt nu dat dit een Braziliaanse release is, O Piston Quente De Ronaldo Lark. (The Hot "Piston" of..) De titel was voorop nergens te bekennen.. Braziliaans! Hoe kan het ook anders met een naam als Ronaldo! Het is wel een bijzonder wit Braziliaantje dan..Alle produção credits zijn ook in het Portugees, dus hoe dit vreemde import gevalletje in de kast van mijn oma is belandt?! De muziek dan..
Die valt tegen & mee, zoals eigenlijk alles in deze reeks.. Barbarella opent meteen met suspense tonen, dit is zeker geen hardcore jazz, helaas. Het lijkt eigenlijk meer op de muzak die Paul Mauriat ons eerder voorschotelde. Maar deze Braziliaanse jongens doen het een stuk beter.. Wat een heerlijke productie. Bacharach is een terugkerende naam en ook hier moet ik 'm wel noemen. Dit zou wel eens de oudste plaat uit de serie kunnen zijn.. 1969. En hij klinkt als een klok. Misschien helpt dat de opnames mono zijn. Zo hoort het. Lekker oldskool.
De percussie ritselt in Hang 'Em High terwijl de vibrafoon de lucht doet trillen.. Lark begint een aanvalsdeuntje te blazen terwijl de snares aan het roffelen slaan. Oude westernhelden razen op hun paarden voorbij.. Dat geboefte zal hangen.
Misschien wel mijn favoriete nummer uit de hele reeks is het instrumentale soul-deuntje Soulful Strut. Oh yeah, het swingt als de neten. De trompettonen zijn diep, de electrische gitaar plaatst fijne accentjes, de diepe sax buldert bronstig en de drums. Perfect. Gewoon perfect. Dit is muziek voor coole mensen met coole hoeden. En Lark weet het ook kort te houden, gewoon stukjes van nog geen 2 minuten.. Kort en krachtig.
Alegria De Você Voltar klinkt daarna wat lullig.. Hier trekt juist Inspector Clouseau eropuit.. Dit zijn de openingstitels.. Op de tonen van de xylofoon wandelt de roze panter door het beeld. De gedempte trompet is allicht droevig. Wah-wah-wah-waaaaaah.. Game over, nog voor de film begonnen is. Merde!
In het 5e nummer is de nieuwigheid er wel wat af en denk ik maar weer 'ns aan Arling & Cameron en de jongens van Black Market Audio, connaisseurs van dit soort tropicalia. Ik hoop dat die Ronaldo Lark een interessant, liefst tragisch, leven had, zodat dat de muziek straks nog een fijn rafelrandje kan geven. Sowieso wel benieuwd of hij bekend was..
Hoe kundig deze plaat in elkaar zit bewijst het ritmische accent in Ce Grand Bataeu waar snare/tamboerijn en coole gitaarriff samenvallen. Erg hip. Ze doen zelfs een Big John Shaftje. (kleine versnelling met snare die overschakelt op het dubbel tempo) Al had dat nog wel wat overtuigender gekund. Ook aardig zijn de atonale blazers die de boot imiteren in het slot.
Dat was "lado" 1 alweer, Lark verliest geen tijd. (12 minuutjes slechts)
Baby Baby is een veelbelovende titel.. Ah tempo! Ta-ta-ta spelen de blazers gezamenlijk in dat zo kenmerkende swing-geluid.. Hoppa, roffels.. Burt! Burt! De conga's dansen.. Dit is het ware Rio, Mireille Mathieu.. Lol op het strand. Het bandje speelt.. De avond is op zijn hoogtepunt. Baby Baby, snelle danspasjes zijn vereist.
Alle meisjes liepen vast met Ronaldo weg. En hun moeders ook. Zo'n beschaafde jongen. Hij speelde als een tierelier, maar zweette deed ie niet. Wonderboy.
Grazing in the Grass (jaja marihuana) is alweer zo'n soulkraker.. De percussie klettert, geen idee wat daar geschud wordt. Het lijkt wel bestek.
Eigen werk staat hier niet op natuurlijk, maar ik kende geen van de componisten. Tot we bij Scarborough Fair komen. Nou ja, ik ken de bekendste uitvoerders en Lark ook, want hij geeft het gouden duo de credits, terwijl het in werkelijkheid een traditional is. Nou, van de melancholie is weinig meer over.. Alles wordt suspense wat Ronaldo hier voorschotelt. En cool. Vooral cool. Ik zou nog trek krijgen in een dure sigaar. Het bekende slot van de Fair melodie, wat naar beneden daalt, krijgt hier iets van een femme fatale. Die met dalende stem je helemaal onder controle heeft als in die goeie film noirs.
Nu zit je met haar in de auto. Moment to Moment.. Het ene moment is het andere niet. Haast is geboden.. Misschien zijn we wel in Parijs, Belmondo probeert een gangster te zijn terwijl hij in razende vaart langs een draaimolen scheurt (even horen we de klanken van de kermis) Maar daar duikt alweer die vermaledijde agent op..
Lark heeft pech dat hij in de laatste 2 (nee 3) nummers een Hammond orgel introduceert. Daar heb ik even genoeg van. En weg is de concentratie.
Daar verandert zelfs een prachtige titel Tema De Minha Solidão (Subject of my Solitude, zegt Babelfish) niets aan. Wat maakt het uit, dit was toch al de beste plaat van de reeks dankzij lado 1. Sublieme orkestrale orkest-swing.
Ik dacht het al.. Die man is niet bekend. Geen plaatjes via Google Afbeeldingen, geen artikelen op Wikipedia. Wel wat platen van 'm op Ebay en enkele credits op IMDB. Hier (onderaan) kun je de voorkant van de LP bekijken, maar daar kon ik 't plaatje helaas niet van stelen.