Oma's Platenkast: Tumbleweeds

Door ervaring wijs geworden verbaasde het me niets dat het in een zeer Amerikaans landschap staande bandje op deze plaat, gewoon uit Waalwijk bleek te komen.
Zou er op ILX al een draad zijn waar album covers worden verzameld, waarop de artiest in kwestie een wapen vasthoudt? Misschien zijn er meer van zulke voorkantjes dan ik in eerste instantie dacht, al die hiphoppers, of metalbands met bijlen. Bij zo'n lief bandje als de Tumbleweeds voelt het echter wat vreemd aan, ook al is jagen natuurlijk erg country. Tumbleweeds bestaat uit de familie Masseurs aangevuld met Ruud Hermans op vocalen en Mickey de Boer op bass. Zangeres Ine zit middenin de prairie op een oude stoel. Ze lijkt een beetje op foto's van vroeger van mijn moeder.. Zelfde bruine haren, zelfde frêle gezicht. Ze wordt geflankeerd door haar broers, die als ze enigszins op elkaar lijken allemaal zwart haar hebben. Dan zal de enige belangrijke "niet-Masseurs" wel de man achter haar zijn, die zijn hand vreemd genoeg niet op haar (schouder) heeft gelegd, maar op de rug van (ik denk) Mickey, die vrij ver van 'm weg staat. Het ziet er onhandig uit. Mickey heeft zijn jachtgeweer gevaarlijk losjes in handen, de loop recht op Ine's hoofd gericht. Helemaal links staat de coolste snuiter. Hij mag het paard vasthouden (naast het geweer dan) en hij kijkt erbij alsof hij het een hele eer vindt. Ik vermoedde eerst dat de plaat het wel niet zou doen.. De rand van de lp is helemaal kapot. Het ding draait rondjes als een lekke autoband. De muziek lijdt er echter niet onder
Eels bracht een paar jaar terug Souljacker uit, een album waarop hilarische liner notes afgedrukt stonden. Dat zouden meer bands moeten doen. Tegenwoordig zijn liner notes juist een teken van klasse, als je een dure oeuvre-box uitbrengt, maar Eels persifleerde heel duidelijk de "begin" dagen van de lp, toen er nog op klungelige wijze introducties werden gegeven tot nieuwe bands. Ja, we treffen op deze hoes wederom liner notes aan. En ze zijn uitstekend, met name omdat ene Manfred J. Vogel weet wat er bijhoort: fouten! (Vraag me af of Eels wat foutjes in hun liner notes verstopte..) Alleen door de foutjes kun je merken dat die knakker ook maar betaald is om wat nonsens op te schrijven. Manfred is bovendien eerlijk, hij vermeldt zonder omwegen dat de Tumbleweeds heel goed naar hun Amerikaanse voorbeelden hebben gekeken. En voor elke boud statement zegt hij "met alle respect".. (Dit is het beste country album ooit in Europa)
Ondertussen noemt hij Ton Masseurs consequent Tom.. Nog grappiger wordt het als hij de 2 slotnummers aanprijst als zijnde superieure duetten (de beste in Europa, met alle respect) Terwijl de laatste 2 nummers helemaal geen duetten zijn. Toegegeven, ze zullen de tracklist wel omgegooid hebben.. Er staan wel wat duetten op.. Maar hij noemt natuurlijk niet veel titels.. Beter algemeen blijven als je enkel kant A hebt gedraaid terwijl je met je vrouw belde. Promissing act trouwens die Tumbleweeds.
Dit alles gezegd is het tijd om 'ns te luisteren wat deze kopieerkatten ervan bakken.
Logischerwijs doen ze voornamelijk aan covers. Ze openen met het aardige I Believe In Music, met heerlijke teksten als: Music is a universal language and love is the key! Ine zal de meeste liedjes vocaal voor haar rekening nemen en ze heeft een aardige stem. Misschien iets te laag, alsof je buurmeisje staat te karaoken, maar ze zingt 't allemaal overtuigend genoeg. Opvallend zijn ook de handclaps, die kraken als een electrische storing. Wie weet dan toch een mankementje.
Het nummer is trouwens geschreven door ene M. Davis, dat zal Miles toch niet geweest zijn?
Ruud Hermans zingt ook wat nummers en hij blijkt een grillig zanger, hij houdt wel toon, maar af en toe zet hij een te gemaakt Amerikaans accentje op. Dat doet Ine beter zij klinkt gewoon braaf Nederlands, wat beter werkt dan je anders voordoen. De Cats kunnen wel inpakken.. Hun country deuntjes waren echt nep vergeleken met dit werk. Ook kunnen ze nog wat leren van de fabelachtige a cappella samenzang break in Somewhere Between.. (Me and youuuu)
Random nutteloos feitje uit de liner notes: Tumbleweeds waren de eerste country band die doorRoemenië tourde, in 1972.
Manfred is danig onder de indruk van Tom's pedal steel guitar kwaliteiten, welnu ik ben een groot liefhebber van het instrument, maar onze vriend overdrijft.. Hij speelt aardig, maar er valt me weinig bijzonders op. Juist als hij andere snaarinstrumenten in handen neemt, excelleert hij.. Van de 3 zelfgepende tracks (Dat is 25% van de plaat) zijn er 2 instrumentaaltjes door, nou ja, Ton dus.. De eerste heet Mojave en is volgens Manfred een fingerpickin' deuntje in Chet Atkins stijl. Ik weet niet wie dat is, mij klinkt het als een deuntje dat in Sweet and Lowdown kan. Jazzy en een tikkie belegen. Jammer dat ze de opname niet nóg wat ouder hebben laten klinken. Dat zou M. Ward wel gedaan hebben met zo'n deuntje.. Hey M. Ward, inderdaad ook zo'n grasduiner in het Amerikaanse muziek erfgoed. De Tumbleweeds zijn in goed gezelschap.
Het nummer dat de meeste verwachtingen opriep was Bobby McGee, Me and Bobby McGee volgens Manfred, van de beroemde bard Kris Kristofferson.. In welke film kwam die laatst voorbij.. Eentje van Scorsese dacht ik. Hoe dan ook.. De drums kabbelen weer, pedal steel guitar blijft voor mij een oceaan-instrument, feeling nearly faded as my jeans. Took us all the way to New Orleans. Holding Bobby's hand in mine.. Freedom's just another word for nothing left to lose. In dit liedje zit alweer een korte modulatie van de pedal steel. (Je kunt waarschijnlijk ook gewoon akkoordwisseling zeggen) Het ergert me de hele tijd.. Als je dan een ander akkoordje pakt hoor ik liever iets anders dan dit doelloos stijgende geval. (Zeker als ze daarna gewoon weer terugschakelen naar de basistoon)
Met andere woorden, ik had iets beters verwacht.. Nanananana, Ine lijkt wat onzeker in het outro waar ze à l'improviste nog wat teksten moet zingen. Het zal mijn verbeelding wel zijn.
We blijven in New Orleans met de Southern Queen. De akoestische gitaar opent pingpongend door de speakers, ah, ik krijg een déjà vu.. Een man zingt en het lijkt ineens een betere plaat te worden. (Net als bij Abba laatst) In stijl geen verwantschap overigens. Ina zingt dan toch fijn mee in 't refrein... Leuk tik-takkend gitaartje ook. De tamboerijn rammelt, Southern Queeen it must be New Orleans, the lights are here.. The lights are burnin'.
Kant 2 opent met een Everybody has his own dogs, een eigen nummer van Ruud Hermans en ene T. Van Campen, die verder nergens genoemd wordt. Interessant.. Wie weet wel Tonnie van Campen, de vrouw van Ruud. Ruud zingt zelf, en heeft een gedaanteverwisseling ondergaan.. Klonk hij net in Southern Queen nog best geloofwaardig, nu knauwt hij met een nep-accent, wat ik eerder al aankondigde.. Alsof hij zijn Nederengelse tekst wilden compenseren. Niet om aan te horen. Een verrassende uitschieter naar beneden eigenlijk, want de plaat is verder een en al saaie degelijkheid.
The horses are comin' they soon will be runnin', Reno will quickly be gone.. Misschien is dat dan wel het beste nummer, een up-tempo dansdeuntje.
Het laatste eigen werkje is Tumbleweeds Polka, de knetterende handclaps van de opener keren terug. Als in die beroemde Samson & Gert video waar ze in 't Wilde Westen zijn aanbelandt en een rondedans uitvoeren. De paarden stampen vrolijk hun hoeven in de maat, terwijl Gertje door de salondeuren naar buiten wordt gegooid.(Maar hij zal 't er niet bij laten zitten!) Klap, klap. Het slotnummer brengt nog een keer de toch wel aanwezige kwaliteiten van Ine naar voren. Country Girl is een prima gezongen, smaakvol gearrangeerde ballade, met een mooie harmonica en zelfs wat strijkers.
I was booorn a country girl.. I will die a country girl, my world is made of blue skies and sunshine.