Oma's Platenkast: Gulliver, La Luna E Altri Disegni

Wat zou dit nu weer worden? De hoes ziet er nog gloednieuw uit, het karton stijlvol ruw als perkament. Angelo Branduardi.. Klinkt als een Italiaanse schlagerzanger. Maar dan de titel, die doet dan weer eerder denken aan een New Age muzak plaat met pseudoklassieke pianogetingel. Het meest fascinerend is de tekening.. Met wascokrijt is een modern uitziende fiets getekend.. Althans een gedeelte. De trapper, met oranje reflector, de euh.. tsja, as, een stukje ketting en frame.. Verenig die tekening maar 'ns met een in Middeleeuwse kalligrafie schrift gestelde titel, die gaat over Gulliver. Vreemd.
Omdraaien die hoes en we kijken in 't gezicht van de man. Absoluut kanshebber voor de meest stijlvolle artiestenfoto. Zie boven. Op de hoes in zwart wit, maar minder korzelig als die foto van Lark.. Angelo heeft een enorme bos krullen, het lijkt wel een Afro.. Hij houdt een gitaar vast, en met dat haar denk ik toch aan Hendrix. Dat zou wat zijn.. Een Hendrix-imitator! Een andere optie zou een melancholische Jaco Pastorius-achtige jazz plaat zijn, want erg vrolijk kijkt hij niet.. Het is een dure lp, met uitvouwhoes.. Binnenin vinden we opnieuw het gedeelte van de fiets.. Nu met stukje wiel.. Ter linkerzijde is de tekening half afgemaakt, ter rechterzijde helemaal.. Daar zit een mini-Angelo met akoestische gitaar en cowboylaarzen op de trapper. De fiets lijkt op weg naar het dorpje op de achtergrond. Best hilarisch.. En psychedelisch. De verwachtingen worden zo wel hoog opgeklopt..
Aan met die muziek.
Lato A begint met La Luna.. Woah dit gaat wat worden! Een middeleeuwse fluit, een dreunende dreigende bas.. Gitaartjes die als gekken echoën en tokkelen. Wat een sfeer. Angelo begint te zingen.. Haha, hij klinkt verdomme als de Paus! Ai ai! Eh, ik bedoel zoals ik me zou voorstellen dat de entiteit Paus zou zingen.. Hoog, trillend, voorzichtig maar toch dramatisch, heilig. Ik weet het niet. De stem echoot trouwens ook behoorlijk, duidelijk zijn favoriete effect. Affrontare il mondo a piedi nudin on si può e dall'alto a spiarlo lei restò. Que wa-a-a-a-a.. Dit is far out.
Het nummer is zo voorbij, we belanden in echte Renaissance sferen met Confessioni Un Malandrino. Oei, de stem van deze jongen begint me nu al vreselijk op de zenuwen te werken. Hij zingt ook een beetje theatraal, doet me in de verte denken aan Van Dyke Parks op diens Song Cycle (ook geen echt lekker gezongen plaat) Als Angelo de hoogte in vertrekt heeft hij wel wat weg van koning Julio, met teruggaande blik respect voor die man, die wist me in 4 plaatkanten minder te ergeren.. En dan dit.. Angelo zingt als Nederlandstalige troubadours die te gemaakt hun ijverig geschaafde teksten voordragen. Waar is het rauwe randje? Grappig genoeg zou Branduardi me waarschijnlijk beter bevallen als hij vals zong als Syd. Dat zou dan tenminste nog fascineren.
De Bekentenissen van een Malandrino (een vagebond?) is helaas een veel veiliger nummer. Geen maffe geluidjes.. Gitaarspelen kan hij wel hoor, daarover geen misverstand.. Zijn handen razen over de hals en spelen het na het andere versierinkje. Magnifico dei versi.. Piww, tatada pliing ploink. Past best bij die nieuwe folk beweging..
Hey, dat is vreemd, nu heeft hij het pas over de maan.. Doorlopend thema zeker.
Tijd voor wat drums dacht ik de eerste luisterbeurt en die worden meteen geleverd in het poppy Tanti Annia Fa. Och, och had de man maar een andere zanger genomen voor zijn teksten.. Wat een heerlijk intro, gitaartokkeltje, de stokjes van de drums die tikken, hi-hats die huppelen, tava-a-a-aa.. Het is met geen pen te beschrijven wat voor zijige stem die vent heeft. Tanti Anti Faaa.. ed io ora te lo cantooooo.. Prima baslijn, er zijn geen andere credits dus ik vermoed dat hij het allemaal zelf heeft ingespeeld. Wie weet was de man een veelgevraagd studio-muzikant en is dit zijn enige solo-werkje.. Toch een keer proberen al die ideeën neer te zetten. Nu komt er een fijn orgeltje in, al wordt de mix wel heel druk. Ik begin sympathie te voelen voor onze vriend. Wat maakt het eigenlijk uit dat zijn stem niet te verdragen is, er zijn wel ergere zangers.. Als Harry Merry toon zou houden, Italiaans zou zingen en zijn keyboard zou hebben verruild voor een hoop dure instrumenten, dan zou hij zo klinken. Haha. Dezelfde matrozennaïviteit. Angelo is in de jaren '60 blijven steken..
Gli Alberi Sono Alti brengt een kermismondharmonica, 10 bonuspunten daarvoor. De gitaar is zoekende naar de juiste noten.. Het ruikt naar wiet en paddenstoelen thee hier. Ah nu heeft de gitaar zijn gangetje gevonden.. Er komt een schone dame met een mandoline binnen, die driftig een riffje speelt. De stonede Angelo begint over Amore te zingen. De harmonica gaat nu Morricone achterna.. Paaadre o Paadre jammert Angelo. Ik zei toch dat het een katholieke knakker was.. Filiaa o Filiaaa. Weeeeeh jengelt de harmonica..Hey daar is de mandoline weer. Het snarenwerk is echt ongeëvenaard, af en toe best gewaagd met dissonanten en vele laagjes. Aan liedjes doet de man overigens niet.. Het zijn schetsjes..
Het wordt Notturno.. Er rinkelen belletjes. Een saxofoon speelt free jazz nootjes (het is niet te geloven) En dan gaat de rock modus aan.. De gitaar wordt niet meer bestreken, maar gegeseld. Angelo begint te schreeuwen (nou ja..) dat gaat 'm beter af. Emozione! Kom op.. Tamboerijn.. Waar blijven die drums.. Tadadada.. Nee een viool.. Snare roll. Juist dit zijn de jams die we moeten hebben. Angelo houdt zijn mond en nu maar trippen. Oh daar is ie alweer.. Costruisci una nave. Ja, dat klinkt toch best lekker.
Lato B dan..
Conga's.. Tikkend bestek. Klap, klap.. Zelfs een synthesizer. Gulliver is in aantocht. Hij doet meteen een dansje. Dit gaat weer mis, dit lijkt eerder op de volksdeuntjes die door Gigi D'Agostini werden verkracht. Straks gaat Angelo nog tapdansen als een Lord of the Dance. Nee, ook nog synthesizer die een doedelzak imiteert.
Gelukkig terug naar de subtiele deuntjes met Rifluisce Il Fiume, Angelo zingt weer vertrouwd door echo.. Non racconta poesie ma sa.. Iets van Cat Stevens' gitaarstijl heeft hij ook wel meegenomen. (Naar begin jaren '80) Hola wat krijgen we nou? Op hol geslagen paarden..Tsjktetsjktesjkts..
Een piano was nog niet langsgekomen en als multi-instrumentalist moet je natuurlijk wel tonen dat je ook dat ding meester bent. Donna Mia. Beatlesque.. Gelukkig wat zwoele Springsteen synthesizers om dat op te heffen. Bij zo'n pianoballade wreekt het nog het meest dat Branduardi weinig echte pophooks in huis heeft.
Primavera begint als de aftitelingsdeuntje van een hele slechte talkshow op RTL. Saxofoontje erbij..
Liedjes die met La beginnen blijken het beste te werken, al vergeet ik dan het even lullige als leuke popliedje Tanti Anni Fa. De La's zijn juist het meest "random", schijnbaar achteloos getokkel. Dit geldt dus ook voor slotstuk La Danza.. Zeer rustig spelen 2 gitaren.. En dan ineens KLENG, een sitar.. Scheurend. De gitaren zijn onverstoorbaar. De sitar doet er jankend nog een schepje bovenop.. Een koor van Angelo's begint zachtjes te neuriën, aahaaaahaahaa,, Dat klinkt beter dan zijn woorden. Steeds luider. Dit is freak folk. Pwieenzzz.. Haahaammmmm, E gira e va e balli la danza..