Oma's Platenkast: Music For Orchestra And Voice

De allergrootste naam in deze hele reeks is toch wel Ennio Morricone. En dan bedoel ik met name voor de muziekpolitie. Zo tourt er deze maand nog een serieus (Australisch!) orkest langs dure theaters om zijn muziek uit te voeren.
Er liggen hier 2 lp's van de man.. De ene is een complete (!) dubbel-lp waarin het beste uit zijn soundtracks is verzamelt. Waarschijnlijk de beste keus om de nadruk op te leggen in deze aflevering. Dus kies ik voor de andere.. Music for Orchestra and Voice, al staat er op het zwarte rondje The Orchestra, The Voice.. Wat een leukere titel is.
Op de voorkant een stijlvolle foto van de man.. Zwarte bril, kalende, beetje blond haar, maar dat kan door de zon komen. Hij kijkt serieus, zoals dat moet.. In zijn handen een paar vellen bladmuziek. Hij heeft een degelijke coltrui aan, die een tikje te vaak in de wasmachine heeft gezeten. Op de achterkant een fascinerende foto.. Morricone dirigeert (hij heeft nu zwart haar) en out of focus zien we een hand en een stukje viool.. De hand is wazig wit en precies op de plek waar de arm begint is iets bloederigs, dieproods te zien.. Alsof de hand langzaam is losgeraakt tijdens het spelen en straks wegzweeft. Addams Family taferelen.
Daar gaan we..
Gitaaraanslagen.. Tikkeltje western.. Echoënde harpjes en piano's. Poésie d'Une Femme..Tinkel, tinkel.. Laa-lalalalaaa. Er begint een vrouw te zingen.. Het is Edda Dell'Orso. Zij zingt natuurlijk wél hoog.. Een echt zuchtmeisje. Veel techniek heeft ze (dus?) niet in huis. De drums hebben een eenvoudige shuffle ingezet.. Ik meen ook wat synthesizers te spotten. Een beetje spooky, op zijn Twin Peaks. Edda blijft maar lalalala zingen. (En dit is nog maar het begin!)
A Lidya brengt wat meer spanning. Woehoee zingt Edda als een spook.. Tot het komisch wordt. Laala kraakt ze ook nog af en toe. Ah! Ik veer op.. Dit begon heel slecht, nu zijn daar ineens goede piano akkoorden.. Het orkest begint een stukje strijk te spelen.. En belletjes, vele belletjes.. Tadattadada.. Sneller, sneller. Het is echt een werkje dat in gedeelten is gecomponeerd. Delen die nauwelijks samenhangen.. En af en toe wisselen ze elkaar af. Het piano/belletjes en snelle drums gedeelte doet me aan de werken van Jules Verne denken. Michael Stro.. nog wat, die met zijn paard door Rusland sjeest..
Maar hij was niet op weg naar Veruschka.. Why do you zucht Edda.. De tekst is amper te verstaan. De percussie rolt en ratelt als een modern subtiel elektronica nummer. Someway zingt Edda, ergens gaat een hersencel open die zegt: Barbra Steisand.. Somewaay, Somewhere. Zij kon tenminste een beetje zingen.. En dat voor een actrice. Had ik al wat gezegd over de echo? Morricone is liefhebber, alles echo-o-o-oot.. Klinkt afwisselend hip, zoals bij die ritmes), of hopeloos, zoals als het wat al te uitbundig op de vocalen is geplaatst.
Orchestration 77 de Il Etait Une Dans L'Ouest".. Dat is een film. '77 is het jaar van de plaatopname. Als ik de film had gezien kon ik vast genieten van deze melodie.. Nu zeg ik, Leen van Rooyen.. Statig en weemoedig. (Maar ook een teleurstelling, Ennio moet toch beter kunnen?) Oh hier is het spook Edda op haar best. Wooehooe. Laag en zwoel.. Maar dan moet ze weer een paar noten omhoog van Ennio, en ze kan het echt niet.. Of ze heeft op het minst aanloopproblemen. Tragisch. En haar timing is ook al niet best.. De strijkers, die mogen er wel wezen.
Une Voix Au Miroir.. Is verbazingwekkend vrolijk. Kan ik eindelijk weer 'ns Bacharach zeggen. Bacharach, Bacharach. Lekker, pling-ploing percussie.. Soepele swing.. U weet het nu wel. (En niet te vergeten een gitaar met enige Bossanova invloeden)
La Cousine brengt ons in de nacht.. Duistere electronische toetsen.. Een trompet die het moeilijk heeft als een jankend zeebeest. Ooink.
Laten we het dit keer wat anders aanpakken.. Aangezien Edda op kant 2 nog altijd lala's en tatata's blijft zingen begeleid door echoënde piano's e.d, concentreer ik me dit keer ook 'ns op de 2e lp. Eens kijken of daar wel de beroemde spaghetti-sound is te vinden. Ik kan het niet laten, Image du Passé van kant 2 (plaat 1) mag toch niet onvermeld blijven. Er lijkt niets bijzonders te gebeuren maar dan is daar ineens de sfeer uit Eternal Sunshine of The Spotless Mind, wanneer het jonge alter-ego van Jim Carrey een vogel kapot moet slaan.. Row Row Row Your Boat zingt een kinderstemmetje.. En Edda vervult die rol hier. (Met Lalala's) Een van de weinige keren dat ze niet overbodig of storend is.. (Sterker nog in dit geval een pluspunt)
Nu dan echt naar "Il Etait Une Fois...La Revolution" et 22 musiques de films de Ennio Morricone. We zien een filmheld, een beetje kenner van het genre had vast geweten wie.. Een man met asgrauw grijs haar, een bruine snor, erg witte tanden.. Hij houdt zijn jas open.. De zakken zitten vol dynamietstaven en andere wapens. Op de achterkant wordt Ennio in het Frans geïntroduceerd (Il Etait.. blijkt een film van Sergio Leone) maar hij deed niet alleen Westerns.. Ennio blijkt in alle genres thuis..
Binnenin is er een mooi uitklapvel met screenshots van de films die op deze compilatie zullen langskomen. Er valt van alles te zien.. Vliegtuigen in Force G, een dictator: Mussoline dernier acte.. Natuurlijk cowboys.. En mooie vrouwen: La Cosa Buffa, L'assoluto Naturale, La Femme Plus Belle en vooral Disons Un Soir A Diner.. Het plaatje daarbij suggereert een soft-pornografische film, maar ik weet niet of Ennio zich daartoe "verlaagde".
We openen met het thema uit L'Assoluto Naturale.. Op het plaatje een vrouw met een dure design-bril. Een hoorn speelt rustig, later bijgestaan door een fagot. Een ritje met het auto langs een strand. De palmbomen wiegen in de wind, de avond valt. Romantisch allemaal. Er leek geen vuiltje aan de lucht maar daar komen de strijkers, ijl en donker.. Allicht, er moet toch wat drama inzitten. Heeft de rijke vrouw haar man verloren? Misschien zit ze alleen in die auto. Nee, daar is het toch te ontspannend voor. Een akoestisch gitaar bromt rustig op de achtergrond. Het is of stilte voor of stilte na de storm.. De aftiteling. Perfect geluid, goed gebakken lucht.
Come Un Miracolo uit Force G.. Een oorlogsfilm denk ik.. Vliegtuigen tenslotte. Een klavecimbel tinkelt als vallende sterren. Misschien zijn het de brokstukken van een vliegtuig die in slow-motion naar beneden dwarrelen. (Koyaanisqatsi) Het orkest weent zoet als een koortje. Is een mirakel per definitie goed? Uiteindelijk krijg ik bij dit soort licht melancholische muziek altijd dezelfde soort beelden.. De eenzame hoofdpersoon op weg naar huis.. Of in dit geval naar de vliegtuigbasis waarschijnlijk. Het is bezinningsmuziek.
Ah de Revolutie.. Giu La Testa. Een cowboy begint te fluiten, iemand zingt/roept sjomsjom & zoem zoem.. En ik maar denken dat Morricone altijd van die gevaarlijk spannende deuntjes schreef. Iedereen lijkt hier wel gelukkig.
Oh die zwetende vrouw op het plaatje van Disons Un Soir A Diner lag in de Sauna.. Helemaal op d'r gemak leek ze niet. Nou, dat zal wel aan mij liggen want de soundtrack wekt met vrolijk klingelende belletjes (ja, alweer) geen verontrusting op. Echt erotisch wordt het ook niet overigens. Morricone gebruikt toch wel vaak erg simpele, ehm, melodieën die door een snaarinstrument bovenop een zijige begeleiding worden gespeeld. Met andere woorden, alhoewel het geluid van deze dubbel-lp echt mooi is, valt het me toch wat tegen.. Paul Mauriat en Leen van Royen worden bepaald niet gedeclasseerd door de Meester.
Misschien hoor ik gewoon liever van die heen en weer wiegende piano-akkoorden.. Zoals bij Yann Tiersen. Morricone kan dat ook wel, bewijst hij in Tema di Francesca uit La Femme La Plus Belle. Dit nummer lijkt wel te zweven, zo vederlicht is het. Schiet ineens een zinnetje/beeld door mijn hoofd.. Geesten zwevend over het water. Oh God natuurlijk. God zweeft over het water. Had Spinvis dat bedacht of de Bijbel? Ha.
Dat lijkt me 'n aardig einde van dit chaotische stukje. Morricone gaat nog wel even verder met voorzichtig muzikaal mompelen.