De Week (van 03-10-06)

*The Long Winters - Putting The Days To Bed
Ik luisterde zondagavond Studio Brussel's Duyster en hoorde een prima Long Winters song.. Dus ik denk, wat de.. Die stond niet op mijn mp3 versie van dit album, was dat ding incompleet?! Neen, het goede nummer The Commander Thinks Aloud bleek een b-kantje op de nieuwe single Ultimatum. Dat zegt alles. Putting The Days To Bed stelt wat teleur.. Het is nog steeds leuke, vrolijke, heerlijk gezongen powerpop, maar er blijft dit keer (te) weinig hangen. Ook zetten ze iets te vaak de hardere rock-modus aan, met als dieptepunt (It's) A Departure.

*M. Ward - Post-War
M. Ward doet het wat beter. Post-War is weliswaar een afgezaagd rondje om de kerk, hij weet gelukkig nog wél wat uitschieters te produceren. Zo is daar de titeltrack, die meer seventies MOR-pop klinkt dan Ward ooit hiervoor deed. Folky liedjes lukken ook nog, luister maar naar Eyes On The Prize. Het is wel zo dat het beruchte ouderwetse effect op zijn stem eigenlijk maar 1 plaat werkt. (Is het eigenlijk wel een effect en niet gewoon zijn stem die kraakt?) Hoe dan ook.. Dat wordt een beetje flauw.

*The Doobie Brothers - Best Of The Doobies
Hè jammer, hier staat het fantastische What A Fool Believes niet op. Kan ook niet, want dat nummer verscheen pas een jaar (of 2) later. Wat een superieure "Hall & Oates" hit is dat.. Deze eerste compilatie is niet meer dan aardig. Het is ook nog niet echt de Yacht Rock die ze later maakten. (Leerde ik op Wikipedia)
Misschien toch 'ns wat meer Steely Dan beluisteren dan..

*The Taste Of Cherry
*Stand By Me
*La Cité Des Enfants Perdus
*North By Northwest
*The Perfect Score
*Art School Confidential
*Interiors
De beste film van deze week zat aan het begin. The Taste Of Cherry is weliswaar erg pretentieus en "arty" en balanceert vervaarlijk op het koord van saaiheid, toch pakt het allemaal nipt "goed" uit. Een Iraanse man rijdt door de buitenwijken van, ik meen, Teheran, op zoek naar iemand die 'm kan helpen. Hij vraagt 't zo omslachtig dat het al snel duidelijk wordt dat dit geen gewone vraag is.. Hij zoekt namelijk naar iemand die 'm kan helpen om (min of meer) eerbiedwaardig zelfmoord te plegen. Een heel simpel gegeven en zodra dat duidelijk wordt bestaat de film nog maar uit 1 simpele spanningsboog.. Zal hij iemand vinden? Opvallend (en vast geen toeval) is dat hij enkel "allochtonen" om hulp vraagt. Een Koerdische jongen die in het Iraanse leger dient.. 2 Afghanen, waarvan er 1 geestelijke is.. En uiteindelijk een oude vriendelijke Turk. De meest Europese van 't stel. De afloop is, zoals dat hoort, enigszins onduidelijk en de laatste shots in de film zijn wonderlijk. (Deconstructionistisch op zijn Bergmans) Een aangename filosofische film, met lange beschouwingen en nauwelijks muziek (1 of 2 flarden uit een radio)
Rob Reiner was een grote en succesvolle regisseur in de jaren '80. Dat was toch echt niet te danken aan Stand By Me, hoop ik.. Want wat een gedrocht is dit. Het aardigste wat erover valt te zeggen is dat het een acceptabele film zou zijn geweest, als er beter geacteerd werd. De 4 jongens die de hoofdrollen spelen, bouwden later een behoorlijke naam op, maar van hun talent is hier nog weinig te merken. Wie weet ligt dat ook (meer nog) aan het script wat een aaneenschakeling van clichés is. Het hoofdpersonage, gespeeld door Wil Wheaton, worstelt met de dood van zijn broer. De geweldige broer/atleet die zo geliefd was bij zijn ouders. Enter: de slechte vader die liever hem (het jongere broertje, de creatieveling) dood had gehad. Dan is daar zijn stoere vriendje, gespeeld door River Phoenix, een klein crimineeltje maar oh zo wijs. Tenenkrommend wijs. De 4 vrienden gaan op zoek naar een lijk, het verhaal is van Stephen King tenslotte. Een vermist jongetje moet ergens langs de kant van de spoorweg liggen. Ze lopen een hele dag over het spoor (spanning!) en overnachten in een donker bos. Deze tocht is natuurlijk een symbool voor het volwassen worden. Dat is prima, maar dit is een film waarin zulke wijze lessen dan ook nog worden uitgesproken. ("toen we terugkwamen voelden het dorp veel kleiner blabla) De leukste gedachte die door mijn hoofd schoot, was tijdens een van de vele kleffe momenten tussen de 2 belangrijkste vrienden, wat nou als ze zouden kussen! (En soms lijkt het daar echt op uit te draaien, zeker door het meisjesachtige gezicht van Wheaton) Dan zou de film echt geen 8 gemiddeld meer hebben op IMDB, en zou de helft van de Amerikaanse kijkers niet eens meer hebben ingeschakeld. Wel amusant om even bij stil te staan. Ook leuk is de jaren '50/60 muziek.. De titelsong van Ben. E. King, The Chordettes, Buddy Holly.. Onverwoestbaar.
Lang, lang geleden kocht ik met een vriend 3 computerspelletjes.. Hij had net een pc thuis, dus het was nog echt bijzonder. Ik was een fervent lezer van de Power Unlimited en raadde hem een paar spelletjes aan. Waaronder La Cité Des Enfants Perdus, wat een 9 kreeg. Inderdaad, een spel gebaseerd op de film van Jeunet/Caro. Geen idee of we dat toen wisten.. Terwijl ik de film keek, kwam langzaam terug waar dat spelletje dan uit bestond.. Eerst herkende ik alleen het art-design. Vele steegjes, bruggen en donker water in een post-apocalyptische stad.. En dan verschijnt Miette, het meisje in de rood/witte jurk. Oh ja! Je liep met dat meisje door de stad, kleine puzzels oplossend.. En dat was ongeveer hoe ver we kwamen. Pittig spel.. Kan me niet herinneren dat we ooit ook maar in de buurt van een van de andere filmkarakters kwamen. Zoals One, de spierbundel die een vrij intieme relatie met dit meisje krijgt. (Gewaagd! R rating!) Perlman (One) en Vittet (Miette) zorgen voor de leukste momenten in deze te groteske film.. Overdaad schaadt.. Er zat 100 keer meer magie in Delicatessen. Wat betreft Vittet verraste het me trouwens dat dit zo ongeveer de enige film in haar carrière is, waarschijnlijk alleen te verklaren doordat ze geen zin had in een filmcarrière.. (Een gokje)
Ik heb het niet zo op Cary Grant. James Stewart had Hitchcock gesmeekt om de hoofdrol in N by NW, maar Hitchcock zag liever Grant.. Zonde want Grant is niet de juiste man voor die arrogante, vrouw-onvriendelijke, immer coole one-liners.. Daar is ie te netjes voor. De chemie tussen hem en Eva Marie Saint is ook niet je van het. (Dat ging wat betreft Eva beter met Brando) Eigenlijk zijn de slechteriken nog het leukst in deze film en dan vooral Martin Landau. Het gewetenloze brein van de FBI: The Professor is ook een fantastische rol. Hoe Leo Hutchinson door de film sjokt ("I am too old for this") met zijn hoed als een Baantjer. Geweldig. De beroemde finale op Mount Rushmore is eigenlijk net zo bizar als de hele vorige film.. En ik maar denken aan die lp van Deep Purple..
Scarlett Johansson heeft een zeer grillig film-oeuvre. (Iets wat bij acteurs ook lang niet zo funest hoeft te zijn als bij muzikanten) The Perfect Score bijvoorbeeld.. Een film uit 2004. Toen had ze al een hoop goede films gemaakt. Waarom dan in dit soort matige zooi spelen? Ik snap er niks van. Geld? Niks beters te doen? The Perfect Score werd een rip-off van de Breakfast Club genoemd.. Maar hoe kun je een rip-off zijn als je in heel wat shots en ook tekstregels eer betuigt aan de film? Het lijkt me eerder een mislukte ode. Een paar high school studenten willen de antwoorden op een of andere belangrijke test jatten.. Deelnemers aan het team zijn onder andere een stonede Aziaat, het slimste meisje van de klas, dat onder de druk van haar ouders gebukt gaat en een Afro basketballer. Uiteindelijk leren ze allemaal een wijze les, een degelijke conservatieve les zelfs, zoals een recensent schreef.. Voorbeeld: De Aziaat ziet natuurlijk in dat het roken van wiet he-le-maal verkeerd is. (En ze gebruiken de antwoorden toch maar niet..)
Met een goede testscore kun je naar de kunstacademie, al is een 0.0 misschien ook goed genoeg, gezien de weirdo's die daar rond lopen.. Art School Confidential neemt ze met plezier op de hak en is daarmee een satire die in het begin wel vergelijkbaar is met Thank You For Smoking. De film heeft betere acteurs (of liever grotere namen) zoals John Malkovich als homoseksuele docent die zijn leerlingen het bed in probeert te krijgen. (En driehoeken schildert) Angelica Huston en Steve Buscemi duiken ook nog op. Waar Thank You For Smoking een onsympathiek karakter introduceerde dat gaandeweg wel cool werd, volgt deze film de omgekeerde route. Het jonge hoofdpersonage gespeeld door Max Minghella (een nieuwe Ruffalo) wil een groot kunstenaar worden, maar gaandeweg de film raakt hij als het ware gecorrumpeerd door de academie en het kunstwereldje. Hielenlikken met veel pretentieus gelul in de ruimte over "diepe" broddelwerkjes! Uiteindelijk vergaart hij op een wel heel cynische manier zijn roem. Daarmee is de satire eigenlijk té scherp.. Het Pickpocket einde met naast dit hoofdpersonage nog een ander onsympathiek figuur (een narcistische art groupie, naaktmodel en muze van de hoofdfiguur) is dus niet bepaald "happy". Dat past wel in de donkere wereld van tekenaar Clowes die zijn eigen strip voor de film bewerkte, maar vergeleken met Ghost World is dit een ongeïnspireerde flop. De film sprankelt niet. (Vergelijk het met La Cité tegenover Delicatessen)
De film is heus de moeite waard, want er zijn wel goede rollen van Joel Moore als de ongeïnteresseerde "whatever" student met een zekere Napoleon Dynamite unflair.. Nog beter is Jeanette Brox in een rol als licht gefrustreerde rood aangelopen studente.. Het is moeilijk te omschrijven wat haar kleine rol zo echt maakt, maar deze is in elk geval recht uit het leven gegrepen.
Interiors is niet mijn favoriete Bergman-ode. (Van de hand van Woody Allen) Maar op een bepaalde manier is 't wel de meest geslaagde. Misschien áls Bergman-film. Hmm. Zodoende, ongetwijfeld de donkerste film in het oeuvre van Woody. Zeer stijlvol gedaan, met een verwoestende stilte aan het eind.