Oma's Platenkast: Wonderaccordeon

Zo. De 25e en laatste aflevering. Ik zou ook nog enkele compilaties kunnen bespreken met romantische klassieke muziek en artiesten uit de stal van Johnny Hoes, maar heb me hier beperkt tot de "echte" albums, van steeds 1 artiest. Oh ja, Andre van Duin is natuurlijk ook 1 artiest, maar diens carnavalsplaten heb ik ook maar meteen apart gelegd. Misschien onterecht, daarom hier een songtitel: Stoont Als Een Garnaal. Dan kunt u 'r zelf het liedje bij verzinnen. Sjalalala.
U zag het al aan de titel, we hebben hier weer te maken met een accordeonist. Deze heet.. John Huisman! Dat geloof je toch niet? Eerst John Woodhouse en nu John Huisman.. En het is niet dezelfde! Onze vriend op de hoes van deze aflevering lijkt eerder een Belg.. Hij speelt vast accordeon in zijn vrije tijd, als job runt hij een snackbar. Een bol gezicht, ietwat pukkelig (teveel vette frieten?) en een fijne dikke snor. Hij is aanmerkelijk jonger dan opa Woodhouse.. Ik schat 'm tussen de 30 en 40. Zou deze Huisman in de slipstream van Woodhouse succes hebben gehad? Ik heb altijd sympathie voor de underdog, dus ik zal m'n best doen deze lp goed te vinden. Er is 1 goed voorteken.. Zijn accordeon wordt versterkt door een "box" van Hohner. (Dan zal de accordeon zelf ook wel van dit geniale merk zijn, bekend van de melodica)
Oh vergeet ik nog bijna te vermelden dat de voorkant is opgetuigd met een groot STEREO logo. Het beroemde Stereo logo, met letters die wooosh doen van groot naar klein naar groot.. Een soort diabolo-effect.
Ja, het is echt tijd deze reeks te stoppen want John opent met Waldelust. Inderdaad, dat hadden we bij Heino al gehoord. Nou ja, ik herken het liedje natuurlijk allang niet meer. Al die melodieën zijn hetzelfde. John's accordeon klinkt nog steeds niet zoals ik het instrument graag hoor, maar het ding klinkt iets minder synthesizer als die van Woodhouse. Een van de patronen in deze reeks is mijn voorliefde voor de drums.. Met regelmaat het best klinkende aspect. Zo ook nu weer. De hoesinformatie is weer nul komma nul, maar deze fantastische fanfare-drums komen toch echt niet uit zijn accordeon. Heerlijk gortdroog opgenomen, zoals de hele plaat eigenlijk. Goed werk. Zonde dat er geen drumsolo inzit!
Greensleeves is een afgesleten gitaar oefening. Zoals ik het ken althans.. En dat blijkt te kloppen want Huisman introduceert een echte akoestische gitaar. Klinkt weer fantastisch, deze plaat is nu al beter dan alle reisjes over de Rijn die Woodhouse ooit zou kunnen maken. (Zie je het gaat lukken met dat positivisme)
Ah, Huisman legt over de heerlijk emotionele gitaarlijntjes een spookachtige melodie. Horror in een oude kerk. (Nou ja, daar klinkt het wel weer wat te vriendelijk voor)
Oh, ik was even met mijn gedachten elders en we zijn muzikaal in Tirol aangekomen. De gitaar is terug, misschien dat ik daardoor weer wakker schrok. Nu in een subtiele begeleidingsrol op de achtergrond. Er mag wel wat meer actie in.. Waar is Willy Alberti?
Nee daar was echt geen budget voor.. Mooier dan de muziek is de heerlijk simpele lay-out op de achterkant.. Wonderaccordeon in vette letters, met schaduw.. De tracklist en de eenvoudige mededeling: Alle Sunderlandplaten zijn van een voortreffelijke stereo kwaliteit. Alle platen zijn tevens Mono afspeelbaar. Over het Sunderland logo is ook geen minuut te lang nagedacht.. Een zonnestraaltje, of toverstokje, met daarin het woord Sunderland. Het stelt allemaal niks voor, maar het minimalisme heeft wel iets vertederends. Zeker als John Les Patineurs begint te spelen een kleine polonaise, de bas klinkt als een springende kangaroe.. Ploink, ploink.. En we deinen rustig heen en weer. En dommelen bijna in. Het wordt toch echt wat saai nu.
Oh even de plaat omdraaien.. La Golondrina, zomers, te zomers voor dit koude weer. Zul je zien dat Golondrina sneeuwpop betekend.. Ik heb geen idee.
Hot of Space is nog een opvallende titel. Wat ie daarmee bedoelt? Een triangel klingelt, het lijkt een ritje op de tram. Huisman schuwt de dissonanten niet. Zijn accordeon rinkelt als een tijdmachine die bezig is met een teleportatie. (Space tenslotte)
Kant 2 gaat nog wel een tijdje verder. De plaat heeft een geweldig geluid, een bizar kalmerende ambient sfeer.. Maar is daarmee ook erg saai.
John Huisman blijkt een enigma.. Ik kan geen biografische info vinden. Een mysterieus einde, zullen we maar zeggen.

Tot slot.. De 5 leukste platen uit de reeks:
(op volgorde van aflevering)
*Pussycat
*Jim Reeves
*Ronaldo Lark
*John Denver
*Vicky Leandros