Oma's Platenkast: The Music And Feelings Of Brian Sharp

Ik ben blij dat het einde van deze serie in zicht is.. Zeker nu ik merk dat Brian Sharp geen hippie singer/songwriter is. Daar had ik wel op gerekend, de hoes & geinige titel inschattend. Sharp zit melancholisch in het gras. Sigaretje in de hand. ("100 platenhoezen met rokende artiesten?) De man lijkt op Marc Lotz, de wielrenner die een tijdje terug epo-gebruik toegaf, terwijl de politie, die zijn huis had doorzocht, dat nog niet eens doorhad.. Kortom, een man die te aardig is voor deze harde (wieler)wereld.. Zou ook wel 'ns kunnen gelden voor Sharp.. Humberto Tan zou in elk geval tevreden zijn, hij heeft zijn sokken hoog opgetrokken. Zoals dat hoort!
Nietsvermoedend keer ik de hoes voor het eerst om.. En zie onze vriend achter 2 orgels zitten. Mijn hoofd zakt op het toetsenbord.. Inderdaad weer een fijne instrumentale plaat! Er zijn liner notes in 4 talen. Toe maar! Nou ja liner notes, het is een woordje vooraf van Sharp zelf. Die uit Engeland blijkt te komen en misschien dus wel werkelijk zo heet. Hij vertelt: My kind of music is here on this album. (Ja dat mag ik hopen!) In recording sessions I can use all the recording techniques to bring to life the music I hear when I play. (Huh? Doordenkertje..) Hij vertelt dat hij wat hits en standaardwerk heeft bewerkt en hoopt dat zijn vrienden het leuk vinden. Hij bedoelt het vast anders, maar ik vind het wel een goeie.. Hij maakt muziek voor z'n vrienden. (En niemand anders) De fijnste mededeling is de introductie van de band.. Heel serieus het Brian Sharp Quartet genoemd. Schlagzeug, Bassguitarre, Schlaggguitarre.. Een originele set-up dus! Vervolgens introduceert Sharp zijn lievelingetjes.. De orgels. We naderen met deze plaat de synthesizer.. De orgels heten RIHA syntone en RIHA Jupiter, wat me verdraaid MOOG-ish in de oren klinkt.. We zullen 't horen. Vervolgens vertelt Sharp dat dit zijn eerste release op het Continent is. Dus ik denk.. Continent records.. Maar nee, niet te snel lezen.. Dit is zijn eerste release die uitkomt op hét Continent. Vandaar die uitgebreide introductie in al die talen, natuurlijk. Interessant is de slotzin: I hope it will be enjoyed by a wide audience and bring more music lovers to be fans of Brian Sharp and the RIHA sound. Zou het bedrijf RIHA hem ingehuurd hebben?
Oh ja, Sharp verklapte ook nog dat hij ook nog af en toe de vleugel bespeelde.. Waar de plaat meteen mee opent in Laughter In The Rain.. Daar is ook het orgel.. Een warm geluid, beetje plastic ook wel (Gaat dat samen?) De zanglijn speelt de man dus op zijn "Jupiter" en dat ding klinkt meer Morricone dan de Italiaan op 3 lp's klonk.. Inderdaad een soort mondharmonica dus. Ah, wat lekkere Air-bubbels en voor het eerst een hoofdrol voor gitarist Alan Wilkes (kan niet misgaan met zo'n naam) Hij speelt de hele plaat funky riffs.. Het blijft muziek voor in de lounge, maar dit heeft zeker kwaliteit.
Eens horen of er iets verandert in Look To The Sky.. Nee. Ik krijg visioenen van foute Duitse eenlingen op camping disco's die met 3 Casio's toll staan te doen.. En te vaak naar de microfoon grijpen. Waarom willen mensen van soundshows toch altijd zoveel aandacht? Nou ja, je wilt je wel een rockster voelen. Gave spacey echo's trouwens.. Passend bij de songtitel.
De drummer begint maar eens wat harder op zijn snare te roffelen in Goin Out Of My Head.. Een teken van de aanwezige muzikaliteit hier is dat Sharp zijn composities netjes laat ademen. Hij neemt gas terug, de dynamiek verandert. De bas mag af en toe op de voorgrond treden.. Soms pingelt ie zelf een stukkie op zijn vleugel.. Alleen had ie maar wat meer vuur. Passie. Het blijft (voorlopig) een kantoorbediende die als hobby toevallig goed orgel speelt en een plaatje opneemt.
Ik herken al die oude songbook nummers nog steeds niet, ook na pakweg 5 van zulke platen.. Maar Fernando is niet te missen natuurlijk. Abba.. Sharp bewijst even dat het inderdaad een goed idee is als die zangeresjes hun mond houden. Nu dringen we echt door tot de ware kern van deze muziek. Oftewel.. Het is gewoon draaimolenmuziek.
Het allerbeste nummer heet simpelweg Music. Ik wilde eerst mijn respect aan Sharp betuigen voor zo'n geniale titel.. Maar dat is niet het juiste adres.. Het i seen nummer geschreven door het duo Miles/Marshall.. En het was ooit een hit.. Maar van wie? Ik kan het niet thuisbrengen. Lastig googelen ook..
Het begint meteen al met ene heerlijk gezwollen piano-melodie.. En ineens klinkt dat orgel ook magnifiek.. Ta-ti-da-ta-dada.. Oh baby.. Pure Goede Tijden Slechte Tijden Romantiek. Zou het uit een Musical komen..? Billy Joel? De gitarist zet zowaar een distortion solo in.. De drums marcheren.. Beng, beng.. Progrock.. Is het Queen? Ta-Ta-Ta.. Yeah! Kleng. Een eenzame piano blijft over. Voor even.. We gaan door allerlei fasen (waaronder een Hazes-gedeelte) om uiteindelijk weer bij een musical-achtig crescendo aan te komen. Beng, beng, beng. Een ware progrock reis door space.. Het zou toch niet van ELO zijn? Nee, het origineel moet haast wel door een vrouw zijn gezongen.
Het is wel treurig om (ook) weer op kant 2 te constateren dat de echt leuke moment vaak met de piano van doen hebben. Zo opent Cherokee met een leuke jazzy lick, die door Sharp zelf al een paar keer als een loop wordt gespeeld, ideaal voor Madlib.. Daarna zet het orgel weer een portie kermismuziek in.
In wat voor sfeer zouden ze zo'n plaat hebben opgenomen? Was iedereen hartstikke zenuwachtig, want dit zou de grote doorbraak worden? Of dronken de muzikanten rustig een kopje Engelse thee terwijl ze deze muziek fluitend in enkele minuten op band kwakten. De begeleidingsband glimlachte meewarig om die gekke Brian die droomde van een grote wereldtournee.. Zij wisten dat ze waarschijnlijk nooit een gig buiten Birmingham zouden doen. Op die ene keer na dat ze in een muziekinstrumentenwinkel de RIHA mochten demonstreren. Zo'n soort groep is het wel. Zelfs in de jaren '90 zag je daar nog wel 'ns folders van. Dat er een groep of persoon een keyboard kwam showen.
Nu ligt er hier nog een andere Sharp plaat, zonder hoes. Die sluit mooi aan bij mijn laatste regels over Sharp.. Wij leven met muziek ervaar hoe fijn het is, staat er op kant a.. De eerste mono-lp trouwens! De prachtige titel blijkt de lijfspreuk van Mossel en Versteeg.. Een winkel. Een man babbelt over de geweldige hobby die muziek is. ..Jarenlang plezier van hebt. Waarvan? Van een goed orgel. (Overigens niet persé duur!) Nu hoort u een melodie met 1 vinger waarbij we 1 toonregister ingeschakeld hebben.. Etc. Hoort u de volle warme klank van de fluiten? Hoort u deze klarinet? Haha, daar heb je toch wel heel veel fantasie voor nodig. Nu een cello.. Identiek! De Hawaii-gitaar is wel geslaagd..
Van Venetië naar Schotland is een kwestie van registratiekeuze op uw RIHA Largo!
En dan is kant 2 dus inderdaad voor Sharp om te laten horen wat er allemaal kan als je echt goed bent. De oude Brian (zie foto) speelt nog steeds.. De tickets zijn vrij prijzig.
En nu allemaal naar de winkel om een RIHA aan te schaffen! (Of op Marktplaats)