De Week (van 10-10-06)

*Annuals - Be He Me
Ik merk dat ik op Rommelhok geneigd ben hogere scores te geven aan muziekstijlen die in principe niet tot mijn favorieten behoren. De site lijkt me sowieso wat vriendelijker te stemmen.. (Al heb ik nog geen 4 sterren gegeven) De Annuals bijvoorbeeld, een typisch bandje van deze tijd, ergens tussen Arcade Fire en Broken Social Scene. Geen uitschieters maar wel een fijne plaat.

*iLiKETRAiNS - Progress - Reform
Misschien gelden mijn bespiegelingen van hierboven ook wel voor iLiKETRAiNS.. Ik bedoel, Joy Division meets postrock begeleiding. Je zou me er normaalgesproken niet voor wakker hoeven maken. Toch is dit het leukste album van de week. Heeft alles te maken met de geweldige vocalen van de nieuwe Ian Curtis, ene David Martin. Bovendien is het openingsdrieluik heerlijk. Ik voorspel dat iLiKETRAiNS snel het postrock pad zal verlaten, want ze zijn eigenlijk beter in die wat kortere popliedjes, aan het begin van de plaat. Zodra ze een waar postrock-crescendo proberen ontbreekt de echte passie.. (Of het genre blijkt dan toch nog steeds vrij belegen)
Progress - Reform is een plaat die vreemde en onverwachte asssociaties oproept.. Hoorde ik eerst de tederheid van The Beautiful South.. Hoor ik vandaag ineens in het slotkoor De Kift!

*Rhymefest - Blue Collar
The Strokes in de sampler voor een van de leukste hiphopliedjes van het jaar.: Devil's Pie. Rumsfeld step up, and get you a slice. Condi Rice step up, and get you a slice!

*Alphaville
*Ivan's Childhood
*A Good Woman
*What's Eating Gilbert Grape?
*El Angel Exterminador
*Brick
*The Sweet Hereafter
Te lang nam ik Alphaville serieus. Een science-fiction film van Godard.. Dat moest iets bijzonders worden.. Ook cool hoe Godard helemaal geen moeite doet om de film een toekomst-uiterlijk te geven. Het is gewoon een stad in de jaren '60. Een of andere buitenlandse agent komt aan en wandelt rond in vreemde hotels en cafés. Het begin mag er dus zeker wezen. Maar na een half uur realiseerde ik me ineens.. Is dit een grap? (Of om te huilen zo slecht?) Minutenlang naar een reutelende dictatoriale machine luisteren, die pseudo-filosofische praatjes houdt. Echt genieten! Zeker omdat de machine klinkt als Wien van den Brink, het LPF-kamerlid zonder stembanden. Aargh. Er zal wel weer een hoop geniale symboliek in de film zitten (nummer-tattoos, gewaagd) Maar ik verveelde me vooral. Enkel de surrealistische executiescène in een zwembad (vast beroemd) had wel wat Asimov-magie.
Tarkovsky is een andere klassieke regisseur en hij is (hier althans) heel wat conventioneler. Ivan's Childhood draait om een jonge Russische spion wiens ouders door de nazi's zijn vermoord. Hij is op zoek naar wraak en heeft zich aangesloten bij het Rode Leger. Daar bekommeren verschillende soldaten zich om hem, in een setting die aan de (altijd fascinerende) Winter Oorlog tussen Rusland en Finland doet denken. Het is sowieso wel interessant om een film over de 2e Wereldoorlog eens vanuit Russisch standpunt te zien. Uiteindelijk is het meest boeiende aan de film echter niet het verhaal, of de oorlog, maar de mooie shots.. Soldaten die in een roeibootje over een meertje varen, terwijl allerlei bommen (of weet ik veel, raketten) als vuurwerk door de licht schieten. En het tragische lot van Ivan, die droomt van zijn gelukkige jeugd. Het einde lijkt trouwens even wel wat op dat van The Taste Of Cherry.. Ineens zijn er "ware" beelden te zien. (In dit geval uit de geschiedenis, van de dooie Goebbels) maar dan schakelt de film weer over op de fictieve laag.. En volgt er een beklemmend einde.
A Good Woman lijkt zo'n typisch BBC-filmpje.. Al is de BBC er dan dit keer niet bij betrokken. (Als ik het goed heb opgezocht) Een degelijk historisch verhaal, met kundige acteurs. Het scenario is gebaseerd op een toneelstuk van Oscar Wilde, wiens beroemde tegeltjes verder nog links en rechts geciteerd worden. Scarlett Johansson speelt een jonge Amerikaanse die met haar Engelse man in Italië verblijft. (Als zomervakantie ofzo) Het upper-class milieu en de setting doen aan The Talented Mr. Ripley denken, terwijl haar mannelijke tegenspeler Mark Umbers eerder uit Match Point lijkt weggelopen. (Ook hoge milieus tenslotte) Dan arriveert er een wat oudere "scandaleuze" vrouw (Helen Hunt) die een geheim heeft. Daar begint het gedonder, als in een Victoriaans damesromannetje (Al is dat wat respectloos gesteld) In een subplot zien we ook nog Tom Wilkinson in een geinige rol als de oudere rijk heer. (Rijkdom is zijn enige selling point, zoals hij zelf zegt) Aan het einde komt alles op zijn pootjes terecht, en aangezien al die (soms verrassende) verwikkelingen maar 90 minuten duurden verveelden wij ons niet.
Maar uiteindelijk is What's Eating Gilbert Grape? natuurlijk pas écht een goede film. (Gelukkig vaak op tv) Het is een moderne klassieker dus het verhaaltje moge bekend zijn. Johnny "Marc-Marie Huijbregts" Depp speelt de oudste broer in een disfunctioneel gezin (vader zelfmoord, moeder verandert in een walvis, broertje gehandicapt) Hij houdt zich met name met dat broertje bezig, inderdaad, de beste rol die DiCaprio ooit zal spelen. Zeer knap hoe hij in het uitbeelden van de handicap nauwelijks overdrijft. De sfeer van de film houdt het midden tussen Tim Burton en John Irving. Misschien dat Burton er iets meer surrealisme en magie in had gestopt. (Zou de film dan nog beter zijn geweest?) Ik vind de titel al heel Irvingiaans.. En de personages eigenlijk ook.. Niet gek dat regisseur Lasse Hallström zich later aan Cider House Rules waagde. (Geen onverdeeld succes) Meestal begin ik bij een goede film eerst over de geniale soundtrack.. En dat is een van de minpuntjes.. De soundtrack is te synthetisch jazzy, jaren '80 nep.. Meteen na afloop van de film had ik ook wat bedenkingen bij het einde.. Maar ik ben ze vergeten. Misschien dat alles wat te netjes werd afgerond.
Luis Buñuel is nog zo'n grote Europese naam. El Àngel Exterminador deed me vooral aan Saramago denken. Zozeer zelfs dat Saramago prompt in mijn achting daalde. In zijn boek Blindness komt tenslotte ook een groep mensen vast te zitten, althans, daar worden ze vastgezet door de overheid, nadat er een mysterieuze ziekte rondwaart die mensen blind maakt.. In die groep is ook een wijze dokter en verder krijg je het aloude thema dat mensen tijdens zo'n, euh, op leven en dood fase, zich als beesten gaan gedragen. Nou ja met uitzondering van de waardige dokter vallen de overeenkomsten eigenlijk reuze mee.. Het is gewoon hetzelfde genre. El Àngel Exterminador zou een remake verdienen.. Ik ben meestal voor korte films maar deze blijft wat schetsmatig.. Een nieuwe versie zou veel meer tijd moeten nemen om de psyche van de verschillende personen in de groep te schetsen. (Alsmede de onderlinge verhoudingen) Nu is het allemaal wat te subtiel voor mij. Geef ons meer drama. (En alweer een verwarrend einde met soldaten)
Tijdens Brick dacht ik ineens "het lijkt wel of ze een toneelstukje opvoeren". En die gedachte kwam me bekend voor. Ik had ergens wat gelezen over de film.. Natuurlijk. Vido bij de Subs.. Die het woord toneelstukje niet gebruikte, dus dat kwam in elk geval uit mijn eigen brein. Verder blijft het een wat neppe, geforceerde film.. Film Noir op een high school.. Het werkt niet echt. Al is het wel grappig. (En dat is dan weer niet de bedoeling) En waarom lijkt de slechterik The Pin zoveel op Mr. Bean!? Wel leuk dat regisseur Rian Johnson een uitgebreide site heeft, waar hij het hele script (eerst geschreven in verhaalvorm) voor niets weggeeft. Dat zegt wat over de liefde die hij voor zijn project voelt. Hij werkte er dan ook jaren aan.. En dat is te merken. Een film met een unieke stijl.
Genoeg drama in The Sweet Hereafter.. Een film zonder mij bekende namen. De film combineert elementen uit die typische "waargebeurd verhaal tv drama's" met de structuur van een literaire roman. Een gefrustreerde advocaat komt naar een afgelegen dorpje om daar voor de slachtoffers van een schoolbusongeluk wat geld uit het vuur te slepen. Daar zijn ze niet allemaal van gediend. De sfeer in het dorp verandert. Mensen veranderen. Uiteindelijk lijkt de film te pleiten voor ouderwetsche gemeenschapzin, help elkander! Licht pathetisch, maar niettemin een degelijke film met genoeg sociale spanning.