De Week (van 17-10-06)

*Loose Fur - Born Again In The USA
Nieuwe rondjes, nu op cd. Het blijft een steengoede plaat van 3 uitstekende muzikanten. De plaat combineert de "iced wave" coolheid van Malkmus' Pig Lib met de warmte van (en dat is logisch) Wilco en O'Rourke's soundtracks. Ook drummer Kotchke verdient een grote pluim, roboswing! Luchtdrums spelen is niet zo boeiend, maar bij de dubbele gitaarsolo's betrapte ik mezelf erop de air guitar tevoorschijn te halen.

*El Pino & The Volunteers - Molten City
Ik had er op die andere site wel een half sterretje bij kunnen doen. Een omgerekende 7 verdienen ze zeker. Vergeleek ik de band daar met Daryll-Ann en de barokke pop van Elliott Smith, later schoot me de naam Travis te binnen. Die hebben ook af en toe wel een licht country-gevoel met een vrolijke banjo, luister maar naar Impatienly, Heads or Tails of het intro van Moody Street. El Pino klinkt meestal wel een stuk, hmm, pretentieuzer. Belgisch.. Meer kunst, minder pop. En dat geeft niks. Als ze werkelijk uit Vlaanderen kwamen, waren ze nu allang de lieveling van Studio Brussel. Misschien dat het nummer Antwerp kan helpen, al is de tekstuele verwijzing aldaar naar Love Is Hell van Ryan Adams wat flauw, maar de opbouw is meesterlijk. (Ook vereweg het liedje met de meest geslaagde vocalen)
Origineel is het nergens, maar ze zijn wel alle 12 goed. Nou bijna dan! Tijd voor een groot artikel in de Volkskrant, denk ik dan..

*Badly Drawn Boy - Born In The U.K
Dat is dan alweer de 2e plaat deze week die verwijst naar de klassieker van The Boss. Helaas is dit nogal een futloos werkje. BDB lijkt er geen zin meer in te hebben. Zelfs op de soundtrack voor About A Boy klonk hij nog geïnspireerder. Hij moet maar met vrouw en kids in een fijne rurale omgeving gaan wonen..

*Ramblin' Jack Elliott - I Stand Alone
Hier.

*Subtle - For Hero: For Fool
Hier.

*Stroszek
*Bull Durham
*Dog Day Afternoon
*Nacho Libre
*The Conversation
*Heavenly Creatures
*Murder My Sweet
Werner Herzog heeft een goed oog voor gekke, maar toch wel sympathieke idioten. Enter "Der Bruno S." die min of meer zichzelf speelt in Stroszek. Wie weet was de hoerenzoon in het echt nog wel wat gekker. Hoe de man constant in 3e persoon over zichzelf praat, echt geweldig. Oh ja, Stroszek is natuurlijk vooral de film die Ian Curtis keek voordat ie zich ophing. In eerste instantie leek me dat onlogisch, want de film bevat in 't begin nog wel hoop. Der Bruno mag de gevangenis verlaten, drinkt nog 1x een biertje en maakt dan een nieuwe start. Samen met de prostituee Eva (ze lijkt op Eva Wiessing van de NOS) en een zijn oude getikte buurman worden er plannen gemaakt om naar de USA te vertrekken. Dat gebeurt ook en alles lijkt koek en ei. Het is een veeg teken dat Bruno tot zijn grote verdriet zijn vogel bij de douane moet afgeven. Uiteindelijk belanden ze in een mobile home en begint Eva zich lamlendig vol te vreten.. De oude buurman draait nu volledig door en Bruno raakt teleurgesteld aan de drank. De slotscène schijnt beroemd te zijn en heeft (zoals de hele film) veel poëzie in zich.. Een auto die zonder bestuurder rondjes rijdt, een Indianenreservaat met vreemde "speelkasten" en Bruno in een kabelbaan. Vergat ik nog de muziek van Chet Atkins te memoreren, kon helaas de gebruikte nummers nergens vinden.. Maar ze passen prima bij de wat meer hoopvolle momenten. "Leuke" film dus, al verliest de film na een uurtje wel wat richting. (Doelloos als de karakters)
Ach, Bull Durham, vraag me niet hoe die op mijn "te zien" lijst kwam, want ik weet 't niet meer. Schijnt een van de beste sportfilms ooit te zijn, dus ik kan wel concluderen dat het mijn genre niet is. Tim Robbins, Susan Sarandon en Kevin Costner in een driehoeksverhouding. (Susan en de 10 jaar jongere Tim zouden ook na de film bij elkaar blijven) Costner speelt een honkballer op de weg terug, die de rookie Robbins wat wijze lessen leert. Het beste aspect van de film is dat het zich op de eerste (of misschien nog lager) divisie van het honkbal richt: De Minor League(s?) (Die door deze film een boost kregen) Dat is wel leuk. Het lukt ook nog om enigszins melancholisch te worden van de deprimerende regen op de velden en Costner die er verslagen overheen sjokt. (Wat vast wat met de liefde te maken had, want dat is natuurlijk het andere belangrijke bestandsdeel)
Bizar dat ik na het zien van 12 Angry Men niet bewust heb opgezocht en onthouden wie dat kleine meestwerkje regisseerde.. Sidney Lumet dus. Zie ik nu per toeval een 2e film van de man.. Weer goed! En weer speelt de plot zich af op een bloedhete dag. Vanaf de opener Amoreena van een verrassende Elton John (klinkt als de jonge Van Morrison) kan het al niet meer misgaan. Wel jammer dat ik die documentaire laatst heb gemist over de "echte" bankovervaller, die hier gespeeld wordt door Al Pacino, deze moest tijdens de opnamen nog in het ziekenhuis worden opgenomen wegens oververmoeidheid, maar daar is niks van te merken. Hij speelt energiek en steengoed. Misschien komt het doordat de film in Brooklyn speelt, of door Pacino's (New Yorkse?) accent.. Hoe dan ook ik dacht aan Woody Allen! En aangezien we hier te maken hebben met de meest klunzige bankoverval, gepleegd door een vriendelijke overvaller, zitten er zeker Woodiaanse komedie-elementen in de film. Geweldig hoe de vrouwelijke bank-beambten hem piepelen. Maar dit verhaal is niet alleen komedie, uiteindelijk is het vooral tragisch.. Met name dan het suïcidale personage van John Cazale (wiens lot net zo treurig was als zijn personage) In eerste instantie dacht ik dat de bankoverval ook voor hem (zijn transgender-operatie) werd gepleegd. De film blijft scherp tot het end, waarna ik peinsde over de overtrokken reactie van de politie en of de operatie van de FBI nu wel of niet acceptabel genoemd kon worden.
Tsja, toen keek ik nog maar een sportfilm.. Met Jack Black! Slim. De reden was dan ook anders, Nacho Libre is het 2e project van de makers van Napoleon Dynamite. Helaas is het absurdisme verdwenen. Nacho Libre is vooral veel afgezaagde kinderhumor, met veel cartoonesk geweld. Kan ook niet anders in een voorspelbare film over een worstelaar. Een absoluut verspilling van talent.. Gelukkig zijn de overdreven fleurige/kleurige beelden nog wel aangenaam en is de soundtrack in orde, met Mexicaanse pastiches van Danny Elfman en.. Beck!
Cazale speelde (bij leven) in 5 films. Nu dus al bijna de helft gezien. Zijn rol in The Conversation is lang niet zo groot en indrukwekkend helaas.. Nee, dit is een Coppola film die om Hackman draait. Hij speelt een afluister-expert die (onvermijdelijk) zelf helemaal doordraait. Gene ziet eruit als een leraar geschiedenis. (Of electro-techniek) Brave kerel eigenlijk. Heel wat minder cool dan in The French Connection. (Maar wel hetzelfde verf-bloed) Coppola brengt een ode aan Hitchcock, nee niet de douche dit keer! The Conversation had het wat mij betreft toch net niet.. Misschien had het hoofdpersonage nog wat meer uitgediept kunnen worden. Zijn relatie met de vrouwen in de film, bijvoorbeeld.
Zou Peter Jackson beïnvloed zijn door Kubrick? Hij lijkt qua uiterlijk op de oude meester en voelt zich ook thuis in meerdere genres. Heavenly Creatures lijdt het eerste half uur onder een vreemd soort overdreven toneelmatig acteren van werkelijk elk personage.. Daarna verdwijnt het. (Of went het?) Jackson combineert de sprookjesachtige fantasiewereld elementen op slimme wijze met het bloederige drama dat zich gaat voltrekken. Het blijft een fascinerende moordzaak en als film is het een andere pikzwarte draai aan My Summer Of Love. Obsessieve meisjes, bloedlink!
Dacht ik eindelijk alle patronen van de film noir nu te herkennen, raakte ik tegen het einde toch weer het spoor bijster in Murder My Sweet. Dick Powell is een beetje een oenige detective Marlowe en het is in zijn geheel niet de meest inspirerende aflevering, maar ach.. Wel een grappig einde. (En dan vergeet ik nog de idiote droomsequenties die zo fijn door de Coens werden gebruikt in The Big Lebowski)