1. Midlake - The Trials Of Van Occupanther

Zo, het is weer volbracht. Al mag je dat geloof ik niet zeggen van verstokte katholieke Volkskrant-lezers. Buiten knalt het alweer, mensen die voor 1000 euro aan vuurwerk hebben gekocht zullen wel vroeg moeten beginnen. Hadden ze maar een euro(o)tje of 15 uitgespaard voor dit plaatje van Midlake.
Ach ja, zoals gebruikelijk in de laatste week van zo'n lijstjes-bonanza, kwamen de woorden schaarser, of in elk geval moeizamer en ging ik natuurlijk twijfelen. Hadden iLiKETRAiNS en Vetiver echt geen plaatsje in de lijst verdient? Om iLiKETRAiNS enkel uit de lijst te houden omdat ik nu eenmaal nooit van Joy Division-achtige bandjes houd.. En verdienden de Guillemots wegens die grote emotionele impact echt de nummer 1 positie niet? Wie weet is Midlake op 1 wel een staaltje objectivisme, omdat ze zo'n fijn consistent plaatje hebben gemaakt, waarin geen grote niveau-verschillen zijn te bespeuren. Nou ja, zo gaan die dingen.. En bovendien was Midlake (naast Loose Fur) een van de 2 albums die vanaf het moment dat ik ze hoorde van een positie in deze lijst verzekerd waren. Bovendien was dit jaar een Fleetwood Mac-jaar, de band waar Midlake wat mij betreft het meest mee verwant is. Niet alleen draaide ik de hele zomer Mac's Greatest Hits, ook kwam Lindsey Buckingham met een aardige solo-plaat en werd een van zijn liedjes ook nog heel aardig gebruikt in het verder niet al te beste Elizabethtown. (Dat al voor dit jaar uitkwam, overigens) Ook schiet me ineens te binnen dat er een vrij foute dance-remix met Stevie Nicks op de radio te horen was. Thunder only happens when it rains. Deze remix klonk wel heel wat beter dan de wanstaltige bewerking van Racoon's Love You More, die ook nog wel 'ns voorbijkwam. (Maar dat liedje was sowieso niet te redden)
Maar goed, Midlake.. Zoals elk jaar heb ik dit jaar weer honderden mp3-albums gedownload en zoals altijd ook braaf een paar favorieten gekocht, om die vermaledijde muziekindustrie maar overeind te houden. Wie weet dat de volgende generatie (zeg maar na '90 geboren) overigens weer wel een brave consument wordt, want mijn zuster koopt alles en zegt zich zelfs te schamen voor de Muse-kopietjes die ze ooit van mij kreeg. Mij maakt een kopietje of de "real thing" weinig uit, dit echte exemplaar van Midlake bewijst dat weer. Leuk zo'n tekstboekje, maar volgens mij heb ik 't er maar 1 keer uitgehaald, toen het ceedeetje net binnenkwam. Een nieuwe kans dan.
Aah, Roscoe. When they got here all exhausted, on the roof leaks they got started, and now when the rain comes, we can be thankful. Heck, wat maken de teksten uit. Het gaat om de samenzang, de gitaarsolo (of is het keyboard) en die heerlijke piano-lijn.Whenever I was a child, I wonder what if my name had changed into something more productive, like.. Roscoe. Okay, die is dan weer wel erg leuk.. Zelfs een van de eerste dingen die aan Midlake en deze knaller van een single opvallen. Wat een nummer als Roscoe zo aantrekkelijk maakt is de hypnotiserende kwaliteit. Een dik, vet geluid van, ook wel eens lekker, perfect opgenomen instrumenten die maar doorgrooven.
Als ik toch op zoek was naar mooie tekstregels.. Eentje die ik nooit echt tot me had laten doordringen: Did you ever want to be overrun by bandits, to hand over all of your things and start over new?
De zanger blijft een aangenamere versie van Rufus Wainwright. Net wat minder prikkelende harmonieën, maar daarvoor is het ook middle of the road-pop. Check die korte gitaarsolo in Bandits, even wat fijne blues-noten.
Ik weet niet of het ergens op slaat, maar goed, ik moet denken aan A Midsummer Night's Sex Comedy van Woody Allen.. De magische zomerse sfeer die daar hing, had iets even vederlichts als deze muziek. (Wie weet schiet het me te binnen omdat Gerard de plaat ook al met de zomer vergeleek)
Maar: When the winter comes and the greenery goes we wil make some shelter.
Voor een warm geluid heb je fris fluitende synthesizers nodig. En daar is Head Home al. En weer die samenzang. Ik kan nu eigenlijk beter niet aan Midlake live denken, maar als ze ooit echt groot willen worden zullen ze daaraan moeten werken. Ik bedoel, live is het helemaal niks.. Maar in de studio: magnifiek! En de kleine crescendo's die toewerken naar "during harvest time". Leviathan? Is dat een gedeelte uit de bijbel? Komisch, want ik verstond dus altijd: She never mentions a word to me, she reads the bible. Hehe. I think I'll head hoo-wehoo-ho-hooooome. Solo! Pwieew.
Was eerst mijn favoriete nummer Roscoe, later verschoof dat naar het compacte Van Occupanther. Bij de jongens thuis in Texas opgenomen, maar nog steeds lo-fi. (En natuurlijk denk ik dan graag dat toch die gemoedelijke thuis-sfeer op een of andere manier in de opname terecht is gekomen) De drum-fill die het nummer opent is het zoveelste Fleetwood Mac-element. Ik zei al eerder dat harmonie-vocalen een van mijn nieuwe "hobby's" waren van dit jaar. En deze titeltrack is bij uitstek geschikt om een nieuwe melodie "tegenaan" te zingen. Het klinkt voor geen meter, maar het is leuk om te proberen. My science is waiting, nearly complete. Hoor ik daar een dwarsfluit? Respect voor wie dat instrument kan inzetten zonder foute associaties met Barry Hay op te roepen. I could ask these people, but I shouldn't bother.. I'm Van Occupanter, I'm Van Occupanther. Ja, het wordt me steeds duidelijker dit is het jaar van de ware zangmelodie. Vast geen toeval dat ik ook wat Enrico Caruso beluisterde, de laatste week.
Ach ja, moet ik nog beginnen over de Oosterse viool in Young Bride? Het ultieme Rufus Wainwright-moment. Erg Greek Song. (van Poses) Zelfs de licht verwrongen drums doen eenzelfde klepje hersenen opengaan. My young bride why aren't you moving at all? Helps to make the day seems shorter. Een wijze les.
Als je 6 (7,8, 9?) nummers achter elkaar onverwoestbaar goed kunt klinken, verdien je op nummer 1 te staan. Ook Branches mag er wezen.. Die korte pauze en dan die briljante bas-opmaat voor het heerlijk desolate: We won't get married 'cause she won't have me. She wakes up awfully early, these days.. These days. And there's no one else so kind. Hamerende piano-akkoorden, een zachtjes wandelend gitaartje en dan de ultieme zin die ik maar al te duidelijk verstond: It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. It's hard for me but I am trying. Haal de zakdoeken maar tevoorschijn, ze zetten daarvoor ook alles op alles met al die Franse hoorns. (Of whatever) Het was een bombastisch jaar. Maar zonder valsheid. Het grote gebaar klein gehouden.
Proost op een hoopvol 2007 dan maar.
I'm not sure where this river goes, but we have no choice but to follow, there is smoke in the sky over those trees, let us hope they are kind to you and me.

Hoogtepunten:
*Roscoe
*Head Home
*Van Occupanther
*Young Bride
*Branches