5. El Pino And The Volunteers - Molten City

Molten City heb ik dit jaar erg vaak gedraaid en het waarom daarvan is een typisch staaltje Ludo-paranoia. Als ik weer 'ns een dag zat te "verniksen" achter de computer had ik niet altijd zin om mp3's te draaien, aangezien die door Last.fm werden opgepikt. Nu was dit Nederlandse album wat lastig te vinden via Soulseek en vond ik het uiteindelijk slechts in M4A-formaat. (Het bestandsformaat van iTunes) Hoe dan ook.. Last.fm heeft daar kennelijk moeite mee, merkt niet dat je die nummers draait en zo kwam het, lieve lezertjes, dat ik dit plaatje (veel te) vaak hoorde. Helemaal gestoord ben ik natuurlijk niet, die draaibeurten verveelden namelijk niet. Molten City is uitstekend album vol instant meezingbare country-pop. Country? Ze zullen het zelf liever Americana noemen. Wat mij betreft had El Pino al lang nationale bekendheid moge genieten en ik heb een aantal theorietjes over het uitblijven daarvan. Ten eerste die country-associatie. Ik lees bijna nooit interviews, maar als je het over commercie en in de markt zetten hebt, heb ik het gevoel dat Excelsior iets teveel heeft benadrukt dat dit een folky/americana/country-plaat is. Niks om je voor te schamen, maar even goed kun je dit bandje beluisteren als een Britpopbandje met een cowboyhoed. Niet voor niets vergeleek ik ze eerder met Travis én zei mijn zuster vandaag nog: "Dit lijkt Coldplay wel". Een andere reden voor het voorlopige ontbreken van massale hits en flauwvallende fans is de idiote bandnaam. In wat ik wél las werd altijd vermeld dat de zanger een punkverleden had.. Misschien schaamde hij zich voor zijn nieuwe country-act en besloot het beestje maar een absurde naam te geven. Alsof het een carnavalsgrap is. El Pino.. Pff. (Gemopper op het lelijke hoesje zal ik maar voor me houden)
Laat ik het over muziek proberen te hebben. Hoe groter de pophits, hoe lastiger ze te beschrijven worden, merk ik. Sodium Soaked Streets heeft naast een mooie "oeeeh"-harmonie vooral een fijne snare-drum. Op electronische ambient & beats-fora sta ik bekend als de man die geen snare-drum plezieren kan, welnu El Pino heeft hier een fijne te pakken. Niet eens zozeer het geluid, maar het moment dat de noisy gitaren wegvallen en de snare rustig tikt. Hoe een snare-drum een belangrijk melodieus element in een nummer kan vormen. Ook hulde voor het geluid an sich, dit is waarschijnlijk de best geproduceerde plaat op Excelsior ooit.
De Travis-banjo zal vaker opduiken, voor het eerst in Impatiently. Flowers in the window, the grass is greener on the other side, dat soort teksten zou Fran Healy erbij zingen. David Pino houdt het op Come with me tonight, there'll be a 1000 stars.. She breaks my heart in two. Ik aarzel altijd wat over teksten te gaan zeggen, maar Pino's teksten doen me soms aan die la-di-da platen uit Oma's platenkast denken. Wie weet is El Pino wel de nieuwe Tumbleweeds.
Ik blijf bezig met die fascinatie voor succes, wat betreft deze band nog één ding dan.. Tijdens Heads or Tails vroeg ik me ineens af of het had geholpen als er een mooie jongedame had gezongen. Een nieuwe Carol van Dyk zeg maar. David heeft een vrij vrouwelijke, lieve en verlegen stem, dus het had best gepast.
Het absolute hoogtepunt van de plaat en het beste Nederlandse nummer van dit jaar is, leuk zo'n titel, Antwerp. El Pino verspilt nergens tijd en introduceert ook nu dus al snel de belangrijkste fase van het nummer, een soort crescendo-refrein. Eerst alleen nog met een mandoline, maar later met hardere gitaren. Love is swell, love is hell. Soms is het eenvoudig de kracht van een nummer te situeren. (En het is de beste seconde van de plaat) 2.36: This town never let me down, een gitaar begint te "ringen", David zingt niet eens zoveel harder, maar het is een enorm jaaa-moment. Gekromde tenen van plezier. Heel wijs is het nummer daarna ook binnen een halve minuut om.
Moody Street is waarschijnlijk het meest Coldplay-achtig, met name dankzij het elektrische gitaargeluid. Hadden Chris Martin en zijn mannen maar een plaat zo goed als deze na Parachutes gemaakt. Helaas. Is someone screaming his lungs out, out of hope and out of fear? Is someone paying his dues. Samenzang, tweede stemmen ik ben er dit jaar helemaal in gaan geloven.
Nu die Coldplay-hit voorbij is kan het masker wel af.. Klikke-die-klak, Buck Owens is gearriveerd met zijn paard in de gang. Hoera, een mondharmonica, prima hoor. Goodbye Mary.. I just had to see the road again. Burn out diesel en dan nog wat. Klikke-die-klak. Mijn favoriete Samson-nummer was ook al altijd dat ze in het Wilde Westen zijn belandt. Plienk-ploink. Krek, speciaal voor mij nog even een Casio-ruisfluit. Dank u, dank u. Leuke break, de banjo zegt we moeten verder.. En hop. Iemand nog een marshmallow?
Ik wilde mijn stukje al afronden, maar om nog even in Oma's platenkast-thematiek te blijven. Wat misten we nog? Teengg-tenng.. Mexico! Niet alleen in het instrumentale Calxico-vullertje Molten City. De zanger begint er zelf over in El Degas.. De coupletten versta ik nooit maar bijna elk refrein heeft 1 fijn romantische regel. In El Degas klinkt die het lekkerste in een a capella-break: Hey hey hey let me take you away, I'd die if I left you today. I'll buy us some strings and we'll play the night away. Klikke-die-klak.

Hoogtepunten:
*Sodium Soaked Streets
*Heads or Tails
*Antwerp
*Goodbye Mary
*El Degas