9. Michael Andrews - Me And You And Everyone We Know

Het zal eenieder duidelijk zijn dat dit, voor mij, vooral een filmjaar was. Een paar dagen geleden zag ik de 300e film van het jaar. Wie weet zijn dat wel meer films dan ik in pakweg 20 jaar daarvoor had gezien. Een mensch heeft tenslotte soms een nieuwe hobby nodig. Vrijwel zeker heb ik daardoor ook wat minder van "de muziek" genoten dit jaar. Er zal toch wel een grens aan enthousiasme zijn. Maar serieus, in elk geval minder muziek gedraaid, dat kan ook niet anders als je bijna elke avond een paar uur in een film zit.
Oftewel, ergens in dit muzikale lijstje, want het blijft toch een album top 10, "moest" ik ook nog iets van dat filmjaar verwerken. Geen betere kandidaat dan deze soundtrack. Michael Andrews was een van die "halve bekenden" waarover ik gister sprak. Ik kwam zijn werk al eens tegen op de soundtrack van Donnie Darko, een film die ik zowaar vóór dit jaar had gezien. Daar viel zijn soundscape-werk nog niet zo op, die minimalistische werkjes werden overschaduwd door Joy Division en weet ik veel wat voor anderen jaren '80 bandjes. (Al herinner ik me ineens dat Andrews wel een hit scoorde met die Tears for Fears cover, gezongen door Gary Jules, waar hij ook aan meewerkte)
In Me and You and Everyone We Know vinden we geen pophits van zijn hand, maar dat maakt de glansrol er voor de componist niet minder om. Hij sloot zich een weekendje op, met om zich heen allerhande oude Casio-keyboardjes en andere goedkope prullaria en kwam eruit met dit bijzonder fijne werkje. Ik bedoel, ruisende Casio-zooi dan heb je mij al zo goed als helemaal voor je gewonnen. Bas merkte gisteren terecht op dat ik wel erg kritisch was, grappig genoeg was ik in deze top 10 juist van plan geen enkele kritische opmerking over de platen die erin stonden te maken. Maar ja, dan blijft er zo "weinig" te zeggen over.. Heel snel dan, natuurlijk profiteert deze elektronische muzak van het feit dat de film geniaal was.
Ok, dat heb ik gezegd, snel door naar het positieve gedeelte. Barzelay was energie.. Andrews is geluidsdesign. Heerlijk, die zoemende synthesizers, krakkemikkige beats. Ik ben wel 'n beetje jaloers op hem. Zoiets zou ik ook wel willen componeren. Het lijkt niet zo moeilijk, je mag lekker in schetsjes blijven steken en aan een stuk of 3 thema's heb je genoeg voor een hele film. Maar ja, dan moeten die thema's wel raak zijn, anders wordt het vulling, enkel bedoeld om nog wat hersencellen van de kijker te masseren.
Laten we dus luisteren naar het nummer dat alles in een archetype samenvat: Goldfish. Zwoele, licht krakende, aanzwellende akkoorden. En dan Andrews' perfecte geluid. Een huppelende synthesizer, ergens toch donker en prikkelend, die al snel wordt bijgestaan door iets wat klinkt als een mobiele telefoon. Hoe kan dit werken? Blieep, bliep. Ik haal er mijn schouders maar over op, het wérkt gewoon.
Socks on Ears is minstens zo fijn. Nu klikt en twinkelt de synthesizer als blinkende glazen. Andrews gooit er ook maar eens wat echte (?) instrumenten bij.. Iets wat een piano voor moet stellen en een heel aandoenlijke akoestische gitaar. Als het er werkelijk een is, het klinkt er eigenlijk een beetje te Chinees en Oosters voor. Wie weet toch weer een keyboardje. De akkoorden galmen en trillen door de lucht, terwijl de glaasjes door Merlijn in de kast worden getoverd.
In Signs klinkt het keyboard als een melodieus krakende deur, je hoeft, als soundtrack-sfeer-componist, dan geen "echte" liedjes schrijven als , een goede opbouw is minstens zo moeilijk. Hoe in dit werkje de kleuter-casio-beat terugkeert, het ijle akkoord even wordt vastgehouden waarna er weer zo'n briljante ringtone klinkt. Zeer effectief.
Als rechtgeaarde rockist had ik dit werkje nooit in de lijst gezet als het gevuld was met hits van vroeger. Al was de film (en soundtrack) nog zo goed geweest. Maar een paar nummertjes kan ik wel door de vingers zien. Cody ChestnuTT zit achter zijn Fender Rhodes terwijl hij met dikke tong zijn eigen melodie nauwelijks weet te zingen: Come along for the ride. Hij neemt nog maar een slok van zijn wijntje. Of hij met zijn bizarre dubbel-plaat The Headphone Masterpiece werkelijk de tienermeisjes van Amerika heeft bereikt valt te betwijfelen, maar daarvoor is het ook 'n sprookjesfilm. Vol eenzaamheid dat wel.
Er was al eerder ergens een "pa-daa-pa"-zangeres opgedoken, maar in Mirror is ze 't beste op haar plaats. Hier maakt Andrews weer uitstekend gebruik van afgekapte ruis-gedeeltes. Tzz-pa-da-da-pzz. Best ruig.
Zoals ik al zei, bepaalde thema's keren steeds terug of ze nu I'm Not Following You of Boy Moves The Sun heten. Die laatste is mijn favoriet, wat volledig op conto van de scène dient te worden geschreven. De nacht is gevallen en het kleine jongetje komt er eindelijk achter wat dat tikkende geluid is waar hij al een tijdje door gefascineerd is. Het heeft te maken met een oude man, de klasse van een film zit in kleine details. Die verweerde kop van de man is namelijk zo passend. Hij leert de jongen de truc om de zon te bewegen. Het laatste mooie visuele grapje van de film.
Andrews maakt plaats voor ene Virginia Astley. Edelkitsch, laat die piano's maar echoën, de vogels fluiten, luidt de kerkklokken: It's A Wonderful Life. Is het nou 'n kinderkoor, of heeft Virginia al die stemmen zelf ingezongen. Wat maakt het uit.
Aan het slot van dit stukje nog even terug naar het begin van "alles". Als ik deze soundtrack draai heb ik eigenlijk aan de eerste 2 nummers genoeg om de sfeer van de film weer even op te roepen. Bovendien is de film-opening zo magistraal! De hand! Een jaar van film kijken heeft ook mij ervan overtuigd dat er schoonheid in pijn/geweld/destructie zit. Miranda July is eerst en vooral video-kunstenaar, van die installatie-dingen en dat is wel te merken. In de film schijnt ze driftig oude ideeën te hebben hergebruikt, zoals die hilarische (of toch niet?) opening waarin het hoofdpersonage, gespeeld door July zelf, een toneelstukje opvoert. De sneeuw op de tv wordt de zee. Ze imiteert wat meeuwen en dan:
If you really love me, then let's make a vow. Right here, together. Right now. Ok? Ok. Alright.. Repeat after me: I am gonna be free. I am gonna be free. And I am gonna be brave. I am gonna be brave. Good! I'm gonna live each day as if it were my last. Oh that's good. You like that? Yeah. Say it!

Hoogtepunten:
*When I Call a Name (The Opening)
*Goldfish
*Socks on Ears
*Mirror
*Boy Moves The Sun