De Week (van 28-11-06)

*El Pino & The Volunteers - Molten City
Op cd heb ik ontdekt dat de plaat ook uitstekend in willekeurige volgorde is te draaien. Geen idee wat dat verder zegt. Nou ja, misschien dat bijna elk liedje prima in elkaar steekt. Wie weet later nog meer over dit album..

*Shawn Colvin - These Four Walls
Leukste mp3-album van de week. Ik was erg tevreden met mijn stukje op Rommelhok. Vooral om de vergelijking die ik intuïtief met de Brill Building maakte. Ik had daar net een artikel over gelezen in een Rolling Stone naslagwerk.. En wat blijkt? Zowel Jill Sobule als Shawn Colvin staan op de soundtrack van een film over die "scene". Jill Sobule heeft er zelfs nog een rolletje in.
These Four Walls is een heerlijk softpop-plaatje, met op de juiste momenten de juiste instrumenten, bijvoorbeeld een fijne mandoline-solo in de titeltrack. Hilarisch is het jatwerk in Summer Dress, in de coupletten een perfecte kopie van een nummer van Springsteen. Maar welke? The River? Hm, nee.. My Hometown! Dat is 'm! I was eight years old and running with a dime in my hand. Into the bus stop to pick up a paper for my old man.. Prachtig. Hoe dan ook, Shawn komt ermee weg.
Oh, er is ook nog een cover van de Bee Gees, dat komt mooi uit deze week.. Al vond ik haar eigen liedjes toch een stuk leuker.

*The Magic Numbers - Those The Brokes
Ik begin weer iets teveel horizontaal muziek te luisteren. Of hoe heette dat ook alweer? Teveel platen, te weinig verdieping. Zo probeer ik nog altijd verwoed ingang te vinden in het nieuwe album van Built To Spill, maar het gaat volledig langs me heen. The Magic Numbers lukte, tot mijn eigen verrassing, dan weer wel. Ze hebben toch wel wat klasse in huis. Stijlvolle Beautiful South-pop.. Met leuke arrangementen. Carl's Song was favoriet.

*Songs Of Green Pheasant - Aerial Days
Hier.

*Gosford Park
*Rosemary's Baby
*Mulholland Dr.
*World Trade Center
*Being There
*Tideland
*Night On Earth
Timing is alles. Altman overleed twee dagen eerder en ik had mooi al een film van de man klaarstaan. Gosford Park noemt men een Engelse "period piece", niet echt een genre waar ik onmiddellijk voor opveer. Een jachtfeestje voor upper-class Engelsen in een prachtig landhuis. Ideale setting voor een moord, natuurlijk. Grappig hoe juist deze setting synoniem is voor een Cluedo-moord. Wie zou daar mee begonnen zijn? Wanneer is het cliché ontstaan? Bij Agatha Christie? Altman staat bekend om zijn ensemble-films, en dat is ook hier te merken. Wat mij betreft introduceert hij wel erg veel personages, ik kon ze lang niet allemaal uit elkaar houden. Al die blonde gedistingeerde vrouwen. Gelukkig is daar Kelly MacDonald, als dienstmeisje. Ik snap werkelijk niet waarom ze geen Hollywood-ster is. Dat schattige Schotse accent is alleen maar een voordeel! Misschien wil ze gewoon niet. Helaas! Andere interessante personages zijn een Amerikaanse schrijver en zijn vreemde dienstjongen.. Ook is er nog een zingende Hollywood-ster, die een zeer aangenaam muzikaal intermezzo verzorgt. (Waarmee ik me bij de "servants" schaar, de rijke dames vinden het maar niks) De film lijkt zich zó driftig op het schetsen van de sfeer te concentreren dat ik me begon af te vragen of dat moordplot nog zou komen.. Jawel. Altman jongleert wat met mogelijke verdachten en net toen ik ging denken dat ik alle clues had gemist, geeft hij zelf (gelukkig) een uitgebreid en eenvoudig te volgen einde. Het blijft een beetje een afstandelijke film, maar zo is de setting nu eenmaal. Toch geslaagd.
Vreemd, hoe Rosemary's Baby spannender is dan Le Locataire is, terwijl het plot toch eigenlijk heel wat fantasierijker en ongeloofwaardiger is. Wederom wordt er een appartement gehuurd, waar het niet pluis is. Ach, het is 'n klassieker, u kent het verhaal.. Mia Farrow raakt zwanger.. En vervolgens paranoïde? Of toch niet? In het eerste gedeelte van de film loopt ze met lang haar rond. (De enige keer in haar carrière?) Ze lijkt dan op Paris Hilton! Haar vreemde buurvrouw wordt gespeeld door Ruth Gordon, die u moet kennen van Harold & Maude. Kennelijk kan die alleen hilarisch en overdreven spelen, wat helemaal niet erg is. Leuke film dus, behalve het einde dan.. Ik weet niet hoe Polanski zijn plot op had moeten lossen, maar het einde heeft nu iets weg van Roald Dahl's De Heksen. Flauw humoristisch griezelen, zeg maar.. Hail Satan! Doet af aan de indringende nerveuze sfeer uit de rest van de film.
Mulholland Drive is misschien wel de meest geanalyseerde en besproken film ooit, op internet althans. Een hele website vol theorieën. Dat is geweldig en erg stoer, maar ik was zelf allang blij dat ik de min of meer conventionele versie/laag van het verhaal doorhad. Al blijven dromen in films verwarrend. Wat kan ik er verder nog over zeggen? Op haar beurt was deze film weer enger dan Rosemary's Baby. Ook opvallend waren de kortere komische tussenstukjes met een klungelige "hitman" en een overspelige echtgenote. (Al dan niet in een fictieve filmrealiteit) Mijn favoriete personage was de Cowboy, al had ik geen idee wat Lynch hiermee bedoelde. Om sommigen van de theorieën valt trouwens wel te grinniken. Zo zou het hoofdpersonage in haar jeugd misbruikt zijn. Wat zijn de aanwijzingen daarvoor? Nou, eh, dat is "nu eenmaal" altijd in films van Lynch! Volgens mij draait de film gewoon om jaloezie. Jaloezie dat "Betty" zelf geen ster is.. En jaloezie dat haar vriendin met 'n ander gaat trouwen. Maar goed, voortijdige conclusies zijn gevaarlijk.. Eigenlijk eerst nog 5 keer zien, geloof ik. Vraag me altijd af of de regisseur van zo'n film (of de schrijver van een gelaagd boek) de meeste interpretaties of mogelijke hints wat er gaande is, er zelf in doet.. Of weet een genie juist onbewust zo'n ongelofelijk multi-interpretabel verhaal te creëren?
Na 3 toch vrij lastige films eindelijk iets simpels. Een gewone Hollywood-tearjerker. Nou ja, gewoon? Wat me opviel aan de recensies over deze film was dat ze dezelfde kritiekpunten plaatsen, als dat ik zou doen, maar dat ze daaraan niet een lage score verbinden.. Ik zou zeggen, een krap zesje meer is 't echt niet. Het grote verschil met United 93 is dat Stone de hele aanslag/ramp in de eerste 30 minuten afhandelt. Terwijl United 93 de kijker zo'n beetje de hele film ín de ramp plaatst. Dat werkt bijna als een therapeutische geseling. Stone laat de kijker een paar minuten rondlopen rondom de torens, terwijl er mensen geëvacueerd worden. (En anderen uit de torens springen) Daarna gaan de agenten onder leiding van Nicholas Cage naar binnen.. En vervolgens dendert alles eigenlijk meteen ineen. Ik weet niet hoe lang deze groep agenten in realiteit binnen nog wat hebben kunnen verrichten, maar het voelde nu erg kort. Een gemiste kans. (In werkelijkheid zat er zo ongeveer een uur tussen aanslag en instorting) Daarna richt Stone zich op de treurende, in onzekerheid verkerende families. Wat allemaal heus wel boeiend is.. En dankzij de uitgekiende muziek van Craig Armstrong ook wel kippenvelmomenten oplevert.. Maar toch, het blijft een beetje standaardwerk. En dan is daar natuurlijk nog die All American Hero. De soldaat die (bijna) in zijn eentje nog op zoek gaat naar overlevenden. (Wel verbazingwekkend trouwens dat de reddingswerkers 's avonds de zoektocht staakten) De marinier gaat door en redt de 2 in leven gebleven agenten. Hoera! The End! Maar ja, dat was eigenlijk niet echt spannend meer.
Being There is de samenwerking van 3 controversiële genieën. Peter Sellers, de wereldvreemde regisseur Hal Ashby (van Harold en Maude!) en Jerzy Kosinki. Die laatste verdient een eigen film over zijn leven. (Veel meer dan Capote) Wat een interessant figuur. Being There is zijn, al dan niet geplagieerde, parabel over de tuinman die als wijsgeer wordt gezien. Eigenlijk een vrij dun boekje.. 153 pagina's, dikke letters.. Waarmee we bij het grote nadeel van de film komen: het is volstrekt onnodig om deze over 2 uur en 10 minuten uit te smeren. 1,5 uur was prima geweest. Het eerste uur is zelfs geniaal. De scène dat de oerdomme tuinman voor het eerst het huis van zijn baan verlaat. Geweldig.. Ook dankzij een funky beats (Ekseption-achtige) bewerking van Also Sprach Zarachustra (de "men into space" muziek van Kubrick's Odyssey) Alleen om die scène van een minuut of 5 is de film de moeite waard. Na het sterke eerste uur wordt het wat flauw. Het is wat vergezocht dat mensen zelfs gaan geloven dat de arme tuinman 8 talen spreekt. (En meer van dat soort dingen) Ook is er eigenlijk nauwelijks een spanningslijn.. De mensen die de tuinman zouden kunnen tegenwerken, bijvoorbeeld omdat ze weten dat hij wérkelijk een tuinman is, en geen genie, doen dat uiteindelijk maar niet. Niks confrontaties. Gelukkig is er nog een heerlijk surrealistisch einde om toch met een positief gevoel af te sluiten. Alhoewel? Velen ergerden zich aan de "bloopers" die over de aftiteling spelen. Verknalden de sfeer. Ik zeg: valt best mee. Het is juist wel leuk om meteen weer uit die filmrealiteit gegooid te worden. (In sommige versies zijn die bloopers er overigens weer uitgehaald)
De eerste mindere Gilliam.. En nog wel een recente. Ook een van de eerste films waarin Jeff Bridges speelt, die níet bijzonder de moeite waard is. Het draait allemaal om een fantasierijk eenzaam meisje met 2 junkie-ouders. Ma sterft, pa neemt haar mee naar het huis van zijn moeder. (Die er niet meer blijkt te zijn, althans..) Pa sterft ook. (Oeps, spoiler) Maar het meisje lijkt dit niet echt door te hebben. Ze denkt waarschijnlijk dat hij weer een drugs-trip maakt.. Maar als hij begint te rotten heeft ze nog niets door. Hmm. Nou ja, ze komt een hekserige buurvrouw tegen en die heeft dan weer een mentaal niet helemaal jofele broer. Het is maar goed dat die broer er is (voor de film) want deze rol van Brendan Fletcher houdt de film overeind. Hij en het meisje ontwikkelen een curieuze vriendschap. (Niet geschikt voor Amerikaanse kijkers) Ik weet het niet.. Het plot is in samenvatting eigenlijk best ok.. De film introduceert Tim Burton-achtige karakters (Southern Gothic noemen ze dat), maar mist diens magie. Misschien is de film daarvoor wat te koud. Gezeul met lijken past daar ook goed bij. Het einde is niet verrassend (en explosief) De getikte broer heeft namelijk wat dynamiet, waarmee wel duidelijk is wat hij wil. De explosie en het bijbehorende Deux Ex Machina karakter zouden het meisje uit haar isolatie moeten "redden". Tsja.. Het zal wel. Het is allemaal te lukraak, er is geen lekker vloeiende lijn die een aannemelijke verandering teweeg brengt in de personages. En dat voor een boekverfilming! Misschien is Gilliam niet de juiste man daarvoor. Anders zou hij zich kunnen wagen aan Daniel Wallace's The Watermelon King.. Een al even vreemde roman over de maagdelijkheidrituelen in een zuidelijk dorpje. (van Amerika)
Korte films hebben ook een charme. Jammer dat er dan vaak net teveel in 1 film worden gestopt. Night On Earth vertelt 5 taxi-verhalen. De eerste 2 zijn het beste. Waarschijnlijk geen toeval dat die allebei in Amerika spelen. Op film toch altijd favoriet. In het eerste verhaaltje is de taxi-chauffeur van dienst een klein straafschoffie genaamd Winona Ryder. Ze rijdt een casting-agent door LA en die is wel onder de indruk van 'r. Het tweede verhaal gaat daar nog overheen.. Een Duitse clown krijgt een autorijlesje van een vrolijke "afro-american". Daarna richting Europa voor een blinde jongedame met zelfvertrouwen, "usual suspect" Benigni, die, met een priester achterin, te biecht gaat over seks met pompoenen en tot slot een Kaurismäki-imitatie. Ik denk dat ik dat laatste verhaal nog het minst zou missen.