dinsdag, november 14, 2006

De Week (van 14-11-06)

*The Sleepy Jackson - Personality
Het schijnt dat deze band rond ene Luke Steele al in 2003 een prima plaat afleverde. Ik kan me 'r niks van herinneren.. Raar, want de zweverige indierock stijl, zou mijn aandacht toch wel op de band hebben moeten vestigen. Misschien dat Australië op dat moment buiten mijn radar lag. Deze 2e plaat heeft een afzichtelijke kitscherige hoes.. Als van een slechte "emo"-band. De stem van Luke kraakt als die van de zanger van Destroyer.. Vergelijkingen met Mercury Rev zijn ook wel acceptabel. Maar dit werkje mist iets. Ik heb de plaat een halve week geluisterd en het bleef me niks doen. Net als The Polyphonic Spree eigenlijk. Gladde, volgepropte liedjes, waar ik 0.0 emotie bij voel. Meest opvallend is een deuntje ergens in 't midden, dat een hele slechte inzending voor het Eurovisie songfestival kan zijn. (Ergens tussen de Beegees en Abba) Ook grappig is het outro van Work Alone, waar het íntro van Coldplay's Don't Panic wordt gespeeld.
Om positief af te sluiten, als de band de drums in het slotnummer achterwege laat en er wat mooie bluesy akoestische gitaarakkoorden klinken schiet me een andere, fijne associatie te binnen: 22-Pistepirkko.

*The Mountain Goats - Get Lonely
Ik denk dat nieuwe platen van de Goats me altijd pas maanden later raken. Dat is al een paar keer eerder gebeurd. Misschien lag het gewoon aan mij deze week, dat de beluisterde muziek me weinig deed. Toch lijkt Get Lonely een minder werk van John Darnielle. Enkel het met drums en een lekker poprefrein opgetuigde Half-Dead viel in de smaak. Can't get you-u-u-u out of my head. Lost without you. Half-Dead.
De rest van de nummers leek een beetje te leeg. En voor het eerst had ik moeite met Darnielle's stem. Vreemd..

*Larkin Grimm - The Last Tree
Hier.

*Spires That In The Sunset Rise - This Is Fire
Hier.

*In Cold Blood
*The Searchers
*Chinatown
*2001: A Space Odyssey
*The Sting
*Brazil
*All The President's Men

Een week vol gekende klassiekers uit de IMDB top 250. Misschien zat de beste wel aan het begin. In Cold Blood had pech dat ik het verhaal eigenlijk al iets te vaak had gezien (tv-serie, de film "Capote") of gelezen. (Op de boekenlijst van de middelbare school) Zo kwam het dat ik de film pas de dagen erna begon te waarderen.. Mede dankzij de prima soundtrack van Quincy Jones. Perry's Song is echt geweldig. De 2 criminelen doorkruisen een paar staten op weg naar de plek van misdaad, ondertussen babbelen ze over van alles en nog wat en denkt Perry aan zijn jeugd en zijn rodeo-mama, terwijl hij op zijn gitaar tokkelt. Zeer sfeervol. Sowieso veel mooie shots. Deze filmversie is duidelijk daarin het beste, de inbraak/moorden zelf hadden wat spannender gekund. (Maar misschien zou het dan te grof worden voor een film uit die tijd)
Ergens begin dit jaar, meen ik, stond er een stuk in de Volkskrant over The Searchers. Het artikel analyseerde het racisme in de film. Klonk allemaal wel boeiend en als ik de premisse in 1 zin vertel zit er ook een geweldige film in. Een groep indianen moord een familie uit en ontvoerd een van de twee dochters. Twee mannen, een oude indianen hatende cowboy/oom van de familie (John Wayne!) en een jonge geadopteerde zoon (met indiaans bloed!) gaan op zoek naar de dochter. Nou ja, dat waren 2 kromme zinnen.. Ik stel me een prachtige "road"movie voor over de mannen die langzaam respect voor elkaar krijgen.. Zoiets. Maar de film faalt. Op zoveel punten dat ik niet weet waar te beginnen. De film bevat teveel flauwe grappen, en zogenaamd komische karakters als ene "Moses", een cowboy met een steekje los. De hele zoektocht is erg fragmentarisch en duurt bovendien te lang. De mannen schijnen 5 jaar op zoek te zijn! Ik had dat gecomprimeerd in een zoektocht van 2 seizoenen. Desnoods 4, waar de kijker echt met ze kan meeleven in de winter (die ze ook wel tegen komen, maar er zijn geen echte tegenslagen) Uiteindelijk vinden ze het meisje, die eerst een paar woorden in het Indiaans tegen ze praat.. Is ze het Engels verleerd? Nee, 2 tellen later blijkt ze 't dan toch nog te kunnen. Vervolgens wil ze niet mee. (Ok, dat kan.. Stockholm-syndroom) Maar als de mannen het dan opgegeven hebben en naar huis gaan, krijgen ze als het ware een nieuwe kans. En dan wil ze wel mee! Nou ja, een mens kan van gedachten veranderen. Om terug te komen op dat artikel.. Inderdaad zet de film indianen wel erg pijnlijk als moordlustige, en vooral oerdomme idioten neer. Toch kon ik daar dan weer wel om lachen. Als de mannen aan wat indianen hoedjes verkopen, bijvoorbeeld. Wie weet heb ik de film te vroeg gekeken. Wellicht mistte ik teveel Western clues..
Er zijn nog altijd legendarische regisseurs waarvan ik geen werk had gezien.. Enter: Roman Polanski. Altijd een kans om de moraalridder uit de hangen met die man. Zo las ik deze week dat de man niet zoals ik dacht enkel een relatie had met een minderjarige.. Nee, hij drogeerde haar! (En misbruikte 'r vervolgens) Maar ja, een geniaal kunstenaar kan overal mee wegkomen. Was het niet zo dat Polanksi een Oscar accepteerde per straalverbinding? Nee dat niet. Maar er klonk wel een staande ovatie. Het is me wat. Maar goed, Chinatown dus. Hoera, Faye Dunaway! Waar het voor een mannelijk acteur (bijvoorbeeld Jack Nicholson) niet uitmaakt of ie 30 of 70 is, heeft Dunaway toch na de jaren '80 niet veel bijzondere rollen meer gehad. (Of zeg ik dat nu elke keer als haar naam valt?) Het moet frustrerend zijn. In Chinatown speelt ze prima als de excentrieke, mogelijk gevaarlijke Film Noir vrouw. Ik snap niet dat IMDB Chinatown niet als Film Noir kwalificeert.. Toch zonde dat ie zodoende niet in die genre top 50 verschijnt. Want het is er wel een. Verschillende mensen die elkaar "double crossen".. Een of andere affaire met de watervoorziening.. En Nicholson als de "private dick" die op onderzoek uitgaat. Geen superfilm, maar wel een superieur einde. Vanaf het moment dat er bepaalde bizarre seksuele details boven water komen (Polanski film tenslotte) gaat de film op weg naar een verbluffend chaotisch en zeer treurig einde. Meesterlijk gedaan. Nu zal ik toch andere Polanksi films moeten zien, maar deed die man niet in horror voornamelijk? Het bloed blijft in Chinatown gelukkig beperkt, tot Polanksi zelf die, in een soort cameo, een neus bewerkt. (Die van Nicholson)
"Wat is dit!?", dacht ik de eerste 25 minuten van "A Space Odyssey".. Bijna iedereen zal de film wel gezien hebben, maar ik had nooit ergens gelezen dat het allemaal begint met knokkende apen! Het is me wat.. Al die beroemde klassieke muziek heeft gedurende film ook wel wat Koyaanisqatsi magie.. Veel hypnotiserende beelden van "niets". Ik ben toch een beetje een conservatief en kon van de 4 (min of meer) losse verhalen die de film beschrijft eigenlijk toch het meest genieten van het "gewone" verhaaltje rond Hal 9000. De computer die rebelleert en aan 't moorden slaat. Doet me denken aan de enige sci-fi schrijver waar ik me ooit in verdiepte: Asimov. Opvallend vond ik de onverwachte humor in de film.. Joggende astronauten, de ironische Engelse stem van die computer. Heel serieus kan het toch allemaal niet bedoeld zijn? Als geheel had Kubrick alle delen wat in mogen korten, maar al met al is 't toch wel een behoorlijke belevenis. (Met nog steeds geweldig "moderne" beelden, zoals bekend)
Na al dat serieuze werk tijd voor wat lichtvoetigers: The Sting. Regisseur Hill bracht Newman en Redford opnieuw samen, na Butch Cassidy and the Sundance Kid. Jammer dat de derde schakel (Katherine Ross) niet meedoet. De vrouwen in The Sting zien er juist opvallend "gewoontjes" uit, wat ook wel zijn charme heeft. Niet altijd die Hollywood-schoonheden. Met name Paul Newman is in deze film veel beter op zijn plek. Hij speelt een gelouterde "con artist" die een jonge collega (Redford) onder zijn hoede neemt. Met een heleboel mede-oplichters verzinnen ze een "play" om een Ierse mobster-baas een hak te zetten. (Want deze heeft een oude kameraad van Redford laten vermoorden) Onder begeleiding van ragtime-deuntjes swingt het verhaal soepeltjes 2 uur lang, naar een, zoals 't hoort in dit genre, verrassend einde. Een aanstekelijke film vol plezier.
Ik zei dat In Cold Blood misschien de beste film (van de week) was.. De andere kandidaat is Brazil, een science-fiction fantasie die allerlei favorieten in herinnering roept. Jeunet, heeft bijvoorbeeld voor zijn Delicatessen goed naar deze duistere toekomstfantasie gekeken. Waar Jeunet zijn film in warme sepiatinten schilderde, is Brazil nogal grijs.. Wat me dan weer aan de bizarre fabriek en wereld van The Hudsucker Proxy doet denken. Elke film waarin buizenpost wordt verstuurd moet wel goed zijn.. Brazil, net als Baisers Volés dus ook. Jonathan Pryce speelt een brave kantoorklerk die voor een of ander totalitair ministerie werkt.. Het is een wereld waarin terroristen in het 13e jaar van een bommencampagne zitten en de regering alle privacy heeft opgeheven (Zo gek ver van de moderne tijden is de film niet verwijderd, de terroristen blazen zelfs nog ergens een soort Twin Tower op) De kantoorklerk raakt gefascineerd door een vrouw (Kim Greist) die in zijn dromen verschijnt en even later ook nog in het echt. Hij vindt haar en raakt betrokken bij de terroristische acties tegen het regime. Nee, nee deze samenvatting is niks. Het is allemaal wat willekeuriger en fantasierijker. Dit soort films zijn niet na te vertellen, geloof ik. 2 andere losse opmerkingen dan maar.. Ten eerste, in een film die Brazil heet, kun je natuurlijk in ontelbare varianten de beroemde melodie van Ary Barroso verwerken. Geniaal. Ook leuk was dat ik achteraf merkte dat een van de mensen in het verzet, ene Harry Tuttle (in het begin wordt een man opgepakt die voor hem wordt aangezien) door Robert de Niro wordt gespeeld. Had ik zowaar gemist! Oei! Knap gedaan. Kortom: een duistere achtbaanrit, waar ook nog plek is voor flauwe (en toch leuke) grappen. (Wat wil je met Palin & Gilliam) Nee, deze film is bij nader inzien toch mijn favoriet dit keer.
Best knap, hoe het in All President's Men mogelijk blijkt een intense/spannende film te maken, die zich bijna volledig op een saaie krantenredactie afspeelt. Maar ja, het gaat hier vanzelfsprekend om de Watergate-affaire, dat maakt het wat makkelijker. Prima film, al vond ik het einde erg plotseling komen.

4 Comments:

Blogger O. L. Muñoz Cremers said...

Tsja Polanski is altijd vriezen/dooien. Chinatown is in ieder geval geweldig. En zelf heb ik een zwak voor Le Locataire (okay, okay, ook omdat Adjani meespeelt), Repulsion is wel essentieel net als Rosemary's Baby. En Fearless Vampire Killers vond ik vroeger superspanned en lachen (maar misschien blijft er nu weinig van over :(. Oh ja Frantic is vooral het eerste uur super.

9:53 a.m.  
Blogger Ludo said...

*noteert.

12:36 p.m.  
Blogger O. L. Muñoz Cremers said...

Ik heb ooit trouwens zijn MacBeth gezien, was bij uitkomst een hele happening als ik me niet vergis, maar ik vond er eigenlijk geen hol aan, kan me alleen herinneren dat die film heel grijs is en dat MacBeth, heel kil aan zijn eind komt.

(Puristen zweren natuurlijk bij zijn Poolse films en Cul-de-Sac maar die heb ik nooit gezien :)

4:19 p.m.  
Blogger Ludo said...

oh die heb ik ook wel 'ns gezien. Helemaal vergeten.
Kan me er weinig van herinneren behalve dan dat de Engelse docent helemaal weg was van een van de actrices in de film. (Volgens hem de enige reden dat we die film keken) ;)

9:43 p.m.  

Een reactie posten

<< Home