Oma's Platenkast: Ekseption

Ik las laatst een artikel in de Volkskrant over een koffietafelboek vol Nederlandse albumhoezen.. Het boek scheen een beetje lukraak samengesteld te zijn, maar in de kleine selectie die de Volkskrant erbij had afgedrukt herkende ik wat platen/artiesten die ook in deze serie aan bod zouden gaan komen. (Ene Corry bijvoorbeeld, misschien die van de Rekels)
Ook de hoes van deze aflevering stond 'r . Terecht, want de voorkant van dit debuut (?) van Ekseption is magistraal (en zeer beroemd) De strakke moderne letters van de bandnaam en dan die grijs-witte dame met de discobal-regenboog achter haar. Jammer dat haar oog niet zwart is, al zou de pupil dan wel erg groot zijn. Alsof ze een pilletje had genomen. Van mij hadden de songtitels niet op de voorkant hoeven staan.. Al geven ze wel een hint waar dit heen gaat. Als ik de hoes zonder die titels bekijk, zou ik toch denken dat het hier om een knallend disco-feest gaat.. In werkelijkheid is Ekseption progrock.. Toch?
De liner notes op de achtergrond doen vermoedden van wel.. Eerst wordt sympathiek vermeldt dat de groep geïnspireerd raakte door The Nice, uit Engeland. De mannen van Ekseption zouden een concert met een orkest geven, waarvoor pianist Rick van der Linden (zie foto) wat klassieken had gearrangeerd.. Toen bleek het orkest niet met een popgroep te willen samenspelen. Elitaire eikels! Rick zat niet bij de pakken neer en bracht "The Fifth" (van Beethoven) uit.. Een grote hit natuurlijk en dit volledige album is 't gevolg. Dus ik spreek de gebruikelijke woorden: Ik ben benieuwd..
Openen met je grootste hit.. Is 't een zwaktebod? Ta-ta-ta-taaaaa. Hans Liberg maakte er ooit nog een show over. Er klinkt een orkest. Hoe kan dat nou, die wilde toch niet meespelen? Een sample? Net zoals Thicke een paar jaar terug.. Jazz-drums. Stoffig als Morricone, tetterende blazers. Dit is best komisch, De bas (bespeeld door wijlen Cor Dekker) rommelt chaotisch op de achtergrond.. Ah, nu krijgt het wat body, ach, alweer een drumbreak. Het leukste moment is zodra het orgeltje langzaam het nummer binnenkomt. (Een terugkerend intro, eigenlijk) Toch verbazingwekkend dat dit een hit werd.
Oh, Dharma.. Dit is al beter. Een dwarsfluit.. Is dat Thijs van Leer? Nee.. Rob Kruisman. Dharma is trouwens een compositie van ene J. Tull. Jethro? Geen band maar een persoon? Oh God, een drumsolo! Het is wel erg rusteloze muziek. Maar de blazers knallen er hier wel lekker in.. Rare Dutch Grooves. Nou ja Rare.. Hartstikke bekend waarschijnlijk. Hop, nog een drumsolo, 2 binnen 1 minuut.. Deze is goed te samplen denk ik.. Retteketettoeng. De hiphopcats hebben deze plaat vast leeggeplukt.. Geef me die dwarsfluit nog maar' ns dan. Wow, schreeuwt iemand. Yeah! Niet gek. Nu zowaar een Ekseption orginal.. Little x plus. Ja, ik begin ze te voelen. Dirty Harry soundtrack werk. Een compliment. Nu zelfs een glazig instrument.. Xylofoon ofzo, geen idee, want ze zijn vergeten te vermelden wie 't bespeelde. (Of het moet een preset op een orgel wezen, wat me sterk lijkt)
We knallen van de ene sfeer in de andere.. Zou die Ekseption original nu om zijn en is dit Sabre Dance van Khatcaturian? Geen idee, er zijn zoveel korte pauzes. Misschien zou ik de groeven moeten tellen.. Nee, dit zal de Sabeldans wel zijn.. Zeven cowboys die door de Arabische woestijn rijden, Hoe ze daar zijn gekomen.. Geen idee.. Maar ze zijn er. Ta-da-da-da. Taaa daa. Oh jee, dit is echt een foute klassieker. Bassie en Adriaan duiken ook ineens op. Met die boeven. Hoe heetten ze ook alweer. B.. B nog wat.. Cartoon muziek. Doet me denken aan een cd van Carl Stalling, die ik in de kast heb staan. Die man schreef de muziek voor de Warner Bros cartoons. Daar wordt je ook horendol van. De gladde orgel-passage die nu klinkt is trouwens wel lekker. Het wordt wel ongelofelijk haastige spielerei nu, met compleet over de kop gaande piano's. Een beetje rust jongens.. Niks daarvan. Bem bem bem. Stelletje wankers. Wel meesterlijke drums hoor, even zijn naam noemen.. Peter de Leeuwe: petje af.
Ik wacht met smacht op Air van Bach. Dat klinkt als iets rustgevends.
Ok.. Daar komt ie. Een aanstekerballade. Met lang aangehouden saxofoontonen (laat het er een zijn) Dit klinkt als een origineel arrangement. Het is dus werkelijk mogelijk Bach in een popsong te vangen. Nu begint Rick er jazzy overheen te pingelen. Houd je nou in jongen.. Weer een fabelachtige drumbreak en dan een dulcimer.. Waar hoorde we laatst nou ook zoveel dulcimers..Morricone? Het werkt wel. Mijn favoriet van kant A. Air is het enige nummer waar de rusteloosheid wordt opgeheven door recht vooruit groovende drums en orgelakkoorden die alles samenbinden. Prima nummer.
Kant 2 dan.. Ritual Fire Dance van ene M. De Falla. De flauwe blazermelodietjes beginnen me nu te vervelen.. Zoals eigenlijk in alle eerdere nummers vind ik de breaks weer het gaafst. Een orgeltje dat uit de bocht vlucht. Excelsior's Zzz style. Ik begin meteen te verlangen naar wat bronstige vocalen.
Gershwin dan.. Rhapsody in Blue. Kijken of die melodie herken. (Cultuurbarbaar) Het klinkt erg New York. (Zal wel een hersencel zijn die weet dat Gershwin daar woonde?) Een klarinet die klinkt als de sirene van een lange, lange nacht. We zijn in een jazzclub. Weer een curieus glijdende baslijn met een vreemd robotgeluid. Ik had me dit toch wat mooier, melancholischer voorgesteld. Het is jusit het hardste nummer.. Een muted trompet wiebelt als de Langs de Lijn openingstune. De drummer begint zelfs even houtje-takje-touwtje te spelen, dat het wel avant-garde lijkt.
This Here gaat weer even recht vooruit, ik wed dat bassist Dekker zich verveelde met zulke saaie lijntjes. Pink Panther-stijl. Nu begint de gebruikelijke 2e plaatkant déjà vu toe te slaan.. Een ietwat bleek funkdeuntje, afwisselen met veel harder in de mix geplaatste dulcimerlijntjes. Dat kennen wel al. De dikke belegen saxofoonsolo knort wel lekker. This Here is het eerste nummer dat te lang duurt. Misschien wel 4 minuten. (Het leken er nog meer)
De Danse Macabre komt ook nog langs, maar de koek is op. 1 kant is het leuk..
Het slot is voor Bennett's Canvas. Beem beem.. Blazers als scheepstoeters. Dit swingt gelukkig weer. Nog 'n keer een dwarsfluitsolo, zo kan ik de plaat toch wegleggen met een glimlach, nu zelfs een The Who/Jet drumbreak + gitaarsolo.. I said are you gonna be my girl? Pwieeeew.