De Week (van 24-10-06)

*The Streets - The Hardest Way To Make An Easy Living
Ja, die is alweer maanden uit.. Toen 1 keer op mp3 geluisterd en daarna nooit meer gedraaid. Wat was dat verbijsterend slecht.
Deze week dan een herkansing op cd. Het blijft een pijnlijke affaire. Wie weet was die vorige Streets plaat ook veel minder goed dan ik dacht. Ok, het overkoepelende verhaal was geniaal en hilarisch en de "ballades" zorgden voor emotionele momenten.. Maar ook daar stonden al teveel flauwe "bounce"-tracks op.
En dat aantal is alleen maar gestegen. Ik noem het gemakzucht. Een simpel huppelende samba-dancehall-whatever beat en een heel lelijk gezongen refreintje. Brr. Niet alle kwaliteiten zijn verloren gegaan.. Skinner heeft nog altijd humor/zelfspot. De sentimentele piano-akkoorden die her en der opduiken werken nog steeds geweldig, vooral in combinatie met de oi-oi raps van Skinner. Ook probeert de man zowaar op 1 moment iets nieuws.. In Two Nations duikt een gefilterde gitaar op en waagt onze man zich met hulp van een vocal coach aan een stukje zang. Het wringt op een leuke manier.
Jammer dat een tekstueel hilarisch nummer als Fake Streets Hats weer om zeep worden geholpen door een stukje non-muziek.

*Bob Dylan - Modern Times
Nooit echt into Dylan geweest. Wie weet gaat dat gebeuren als Oma's Platenkast hervat wordt. (Ja, een nieuwe lading, weet nog niet wanneer ik weer ga beginnen)
Tot die Dylan plaat bevalt Modern Times me eigenlijk ook al wel. De plaat heeft de sfeer van het debuut van Tom Waits. Hoe slechter Dylan gaat zingen, hoe leuker het wordt. Ik luisterde toevallig op zo'n "best of" van Lou Reed wat van diens recente werk en dan hoor ik qua stem toch liever de huidige Dylan. Modern Times is stiekem pure muzak, de plaat is ook veel te lang.. Maar al die knullige gitaarsolo's zijn best lekker. Een krant merkte op dat het leek alsof de band de indruk wekte de liedjes op te nemen, terwijl ze die instudeerden.. Niks mis mee lijkt me. Zoeken als Jandek's Eddy. Toevallig een goede noot raken en er heel tevreden mee zijn. Vooral het slepende Spirit On The Water, waarin Dylan met zijn neus dicht lijkt te zingen, is favoriet. You think I'm over the hill? You think I'm past my prime? Let me see what you got, We can have a whoppin' good time.

*Lindsey Buckingham - Under The Skin
Nog zo'n geest uit het verleden. Hij probeert zuchtend en steunend zijn vocale beperkingen hardnekkig te verbergen, wat de zaak alleen maar erger maakt. Muzikaal zijn de liedjes echter wel heel aardig. De man kan nog steeds fantastisch gitaarspelen. (Al is het geluid wat blikkerig)

*Beirut - Gulag Orkestar
Hier.

*Cobra Verde
*The Match Factory Girl
*Network
*La Vita E Bella
*Barfly
*Dirty Harry
*Rabbit-Proof Fence
Ha, daar hebben we die gekke Klaus "Leo Beenhakker" Kinski weer. Hij kijkt weer extreem vermoeid/gepijnigd alsof hij de hartaanval die 'm een paar jaar later zou vellen al aan voelde komen. Cobra Verde, de bandiet en slavenhandelaar maakt samen met de kijker een fascinerende wereldreis, maar achteraf bleef er toch weinig van het verhaal hangen. Veel leuke coleur locale en zoals iemand op IMDB zei: the hottest nun choir ever.
The Match Factory Girl is helemaal een minimale film, qua plot. Misschien moest ik weer wat aan Kaurismaki wennen, want ik vond het de minste film uit zijn Kallio trilogie. Dit keer moet Kaurismaki's favoriete vrouw Kati Outinen de hele film in haar eentje dragen, terwijl zijn films juist leuker worden door de interactie van deze muze met andere personages. Dan komt ook de droge zwarte humor op de proppen, die in deze wel heel cynische film ontbreekt. Hier wordt nog meer dan anders gezwegen en ondergaan. Het meisje uit de fabriek droomt van betere tijden, denkt dat die zijn gekomen en wordt dan teleurgesteld. Tijd voor wraak als een echte femme fatale. Erg origineel is het allemaal niet.
Het moest vroeg of laat een keer misgaan met Lumet.. Network speelt zich niet af op één bloedhete dag. De tijdspanne is langer en het weer speelt geen rol. Net als in The King Of Comedy wordt de krankzinnige tv-wereld gepersifleerd. Network doet dat van binnenuit en voorspelt de troep die men uit zou gaan zenden om maar kijkers te trekken. Het duurt lang voordat de film op gang komt, en zelfs dan blijkt het een schijnbeweging. Na een uur begint de doorgedraaide journaal-presentator gespeeld door Peter Finch manische redevoeringen te houden. Eindelijk lijkt de film wat schwung te krijgen.. Helaas doorsnijdt Lumet deze laag met de gedoemde relatie tussen de fantastische "alles voor de tv" producer Faye Dunaway en een oude vriend/producer van de nieuws-afdeling. Deed me niet zoveel. Waar het einde van The King of Comedy hilarisch met een bittere ondertoon is, rest hier slechts de bitterheid.
Een absolute 4/5 mei klassieker, waarvan ook ik wel 'ns een stukje had gezien is het magnum opus La Vita E Bella van Roberto Benigni. Ik vermoed dat de man een one hit wonder blijkt te zijn. Vooral de eerste helft van de film verraste me, dat gedeelte had ik (dan ook) altijd gemist.. Heel anders dan ik dacht: een romantisch/clownesk vrolijk verhaal dat precies in 't midden veranderd in de hel van een concentratiekamp. Nou ja hel, de echte gruwelen blijven buiten beeld. Wel een mooi moment om in de bios de pauze in te lassen: "Benigni" en zijn nieuwe vlam verdwijnen in het huis en komen eruit met kinderen. (Die beeldgrap is al 100 keer eerder gedaan, maar als gezegd, hij zit hier erg mooi in het midden)
Ze kwam me al bekend voor.. Het vriendinnetje van Henry Chenasky (= Charles Bukowski) in Barfly. Faye Dunaway natuurlijk. Weer een sterke rol. De 2 drinken.. Proberen een baantje te vinden.. En drinken. Erg veel problemen lijkt het drankmisbruik niet op te leveren. Wat dat betreft zou je kunnen spreken van een gevaarlijke verheerlijking! Nou ja, Mickey Rourke, die Bukowski heel irritant, dus waarschijnlijk waarheidsgetrouw, speelt, sleept wel met zijn been en praat als een leipe idioot. En altijd maar knokken. Als hij de kans heeft in een fijne villa te wonen deinst hij terug. Weg uit de Gouden Kooi, leve de onderklasse! Om dit stukje opnieuw te beginnen.. Barfly is Drugsstore Cowboy, maar dan dus met alcohol. Had in de film van Van Sant Burroughs een cameo, nu is daar Bukowski. Verder gebeurd er in beide films weinig.. Drugsstore Cowboy heeft meer sfeer, Barfly de betere acteurs (en leuke one-liners: "so you hired a (private) dick to find an asshole"). Niet gek, later nog 'ns kijken of de recente Bukowksi film Factotum hier tegenop kan.
Ik had jarenlang een Dirty Harry pyjama! Althans een XXL t-shirt dat ik misschien wel gewonnen had op diezelfde braderie als waar ik het wijnrek te pakken kreeg. Harry keek op het t-shirt om een muurtje.. Een stoere blaffer in de hand. Wat een ontzettend foute film is dit eigenlijk.. Bush en consorten hebben teveel van dit soort "neem het recht in eigen hand" films gezien. Verdachten worden veel te zacht aangepakt! Is het nou werkelijk geen plot hole dat de overdreven lachende Federer-look-a-like-serial killer nergens op "gepakt" kan worden als ze 'm eindelijk hebben? Wat me wel aangenaam verraste was de meesterlijke soundtrack! Soort Ronaldo Lark, wat zuchtvocalen, maar vooral superhippe funky drum-breaks. Geweldig gedaan door ene Lalo Schifrin.
Rabbit-Proof Fence is een film die Verdonk zou moeten zien. De schande van gedwongen assimilatie. De film is aardig, maar eigenlijk is het feit dat de Australische regering tot 1970 half-Aboriginals van hun moeders weghaalde, om ze op te voeden in de "witte" cultuur en door ze (door) te "fokken"(!) de Aboriginal-elementen uit de samenleving te verwijderen, al aangrijpend genoeg. Wat is de koloniale geschiedenis van de blanke toch een groot gedrocht.