De Week (van 07-11-06)

*Guillemots - Through The Window Pane
Nou, ik heb de plaat, zoals beloofd, meer aandacht gegeven. Little Bear zelfs wat teveel. Die track heb ik inmiddels te vaak gedraaid en het protserig dissonante (?) akkoord in het orkest-gedeelte daarvan zal ik er ook nog eens uitknippen. De verrassingen zaten natuurlijk in de overige tracks die ik nu pas echt goed beluisterde. Zoals Made Up Love Song #43.. Een fijn chaotisch intro met bliepjes, synthesizers en valse noten. Now there's poetry in an empty coke can. Mooie opbouw ook met spacy plingelende gitaarlijnen en fijne drums. I love you, i don't think you care. Het stukje falset-gekrijs aan het slot is ook lekker fout, zoals Lambchop's Kurt Wagner dat ook wel eens doet. (Alleen swingt het hier) De "hit" van Guillemots is natuurlijk Trains To Brazil en ook die mag er wezen. Vooral de synthesizer/zingende zaag/spook is magnifiek (Het wordt moeilijk niet steeds fijn te zeggen) Maar die kekke blazers dan! Ik speurde wat op een forum naar mijn opmerkingen over dit nummer afgelopen februari.. Ik vergeleek de zanger toen met die van The Plan. Dit keer niet aan gedacht, maar het is wel een compliment. Meteen nog maar een hoogtepunt met Redwings.. Joan as Policewoman maakte zelf een wat saaie plaat, maar haar stem is echt wel ok. Lekker sentimenteel duet, met Bruce Springsteen orgels. (En belletjes!)
Ok, tijd voor wat kanttekeningen dan, dat is altijd makkelijker. Ongeveer vanaf de titeltrack beginnen de melodieën wat bekend aan te voelen. Misschien herhalen ze zichzelf, misschien plagiëren ze links en rechts. Het laatste in elk geval in If The World Ends. If the world eeeends.. Synthetisch vuurwerk. Pieeew. Is het Chris Isaak? Iets uit de jaren '80? Misschien zelfs Muse. Puntje van mijn tong. Met hulp van mijn zusje kwam ik er dan toch achter. Het is niet te geloven.. Bryan Adams! Op de soundtrack van de paardentekenfilm (!) Spirit, staat een duet met Sarah McLachlan en haar 2e stem is identiek aan het refrein uit dit nummer van de Guillemots. Oei! (Luister hier) Oh ja, had ik al gezegd dat ze een mysterieuze vrouwelijke contrabassiste hebben!? En dan heet ze ook nog 'ns Aristazabal Hawkes.. Toe maar. Beste Britse plaat van het jaar.

*Mates Of State - Bring It Back
Dit klinkt als Pinback, zei ik op Rommelhok, al geldt dat eigenlijk alleen voor de openingstrack Think Long. Die is dan ook meteen het leukst. Erg amusante plaat.

*Ghostface Killah - Fishscale
Hier.

*Primordial Undermind - Loss Of Affect
Hier.

*The Final Cut
*Turtles Can Fly
*Matchstick Men
*Tales Of Ordinary Madness
*Insomnia
*Goodfellas
*Donnie Brasco
Science fiction films zijn altijd verwarrend, vind ik. Al die onlogische zaken! In de toekomst in the Final Cut hebben sommige mensen een chip in hun hoofd, die alles opneemt wat ze meemaken. Als ze dan dood zijn wordt er een video van hun leven gemaakt door een Cutter. (Het hoofdpersonage gespeeld door Robin Williams is er een) Deze video wordt vertoond op een "rememory'. De hele film dacht ik dat zo'n rememory het geheugen van de bezoekers van zo'n rememory over de overleden persoon wiste en verving door zo'n video. Dat zou het woord rememory ook goed verklaren.. Alleen tijdens de film, en ook achteraf in de stukken op internet kan ik daar helemaal niks over vinden. Dan zou het dus gewoon een filmpje voor niks zijn. Lekker nuttig. Naast nog veel meer van dit soort missers (lees hier het stuk van Vido) is het ook jammer dat de personages vlak zijn. Robin Williams speelt wederom een geobsedeerde man in een film over "media". (Net als in One Hour Photo) Maar dat was een veel betere film met mensen van vlees en bloed. The Final Cut begint nog wel sfeervol, maar verzandt al snel in chaos, slechteriken die ok blijken te zijn en andere nonsens.
Iets totaal anders dan.. Turtles Can Fly is een hartverscheurend mooie film over een groep "Alleen op de Wereld" kinderen, in een vluchtelingenkamp, op de grens tussen Koerdistan en Turkije. De film verteld over de dagen net voor en na de inval van de Amerikanen.. De kinderen houden zich bezig met het verzamelen van mijnen onder leiding van de regelaar "Sattelite". Hij probeert met bluf en branie de zaken een beetje op de rails te houden, geholpen door zijn assistenten, een klein huilerig jongetje en een jongen in een Frans voetbalshirt. (En een kapot been) Er zijn 3 nieuwe kinderen aangekomen.. Een broer die de toekomst kan zien, een getraumatiseerd jong meisje en haar zoontje. Ze is verkracht door soldaten. Satellite wordt verliefd op haar en haalt alles uit de kast om haar op te vrolijken. Zonder succes.. En terwijl de Amerikanen dan eindelijk komen, is er weinig reden meer tot vreugde. Ondanks alle ellende een prachtige poëtische film met ontzettend lieve personages.
Matchstick Men heeft in het eerste uur ook een hoog niveau. Nicholas Cage is zoals gebruikelijk achteloos goed. Hij speelt een oplichter in een kast van een huis.. 1 probleem: Hij lijdt in toenemende mate aan neuroses en fobieën. Zijn partner in crime Sam Rockwell stuurt 'm naar een psychiater, die 'm wat pillen geeft. Tegelijkertijd moedigt deze 'm aan uit te zoeken of zijn dochter ooit geboren is. (U begrijpt 't, de vrouw van de "Con Artist" verliet 'm toen ze zwanger was, of hij haar dat weet ik even niet meer) Enter: Alison Lohman. Inderdaad, zijn dochter leeft dus.. En samen vormen ze een heerlijk team. Natuurlijk raakt het meisje al snel geïnteresseerd in zijn beroep.. Dan is het eerste gedeelte om en begint de film in ras tempo uit elkaar te vallen. Het is kennelijk tijd voor drama met een grote D.. En actie ook natuurlijk. Oplichtingstrucs lopen voorspelbaar in het honderd, conflicten.. De hele mikmak. Lohman doet niet veel meer dan hysterisch huilen. Jammer van al die aanstekelijkheden uit het eerste gedeelte. Bovendien wordt de film wat voorspelbaar. Zo belandt Cage op een bepaald moment in een ziekenhuis. Althans dat denkt ie.. (typisch Film Noir, zat er niet ook zoiets in Murder My Sweet?) Het ergste uit het tweede gedeelte is de zeer verrassende, zelfs onsympathieke plot twist. Werkelijk een totale omkering. Helemaal niet lief van de film! Dus uiteindelijk toch niet zo voorspelbaar.. (Typisch voorbeeld van het is ook nooit goed)
Hop, snel weer een Bukowski film eroverheen.. Deze film van Ferreri stamt uit de jaren '70, heeft iets Europees over zich, ook al is ie in 't Engels met Amerikaanse acteurs opgenomen. Waar de andere Bukowski films nog vrij braaf waren draait deze vooral om sleazy seks. (Komt het door de jaren '70? Soms lijken films uit die tijd het meest gewaagd) Bukowski's alter-ego wordt gespeeld door de iets te gemoedelijke olijke Ben "Lex Goudsmit" Gazzara. Deze rand in de eerste minuten al een minderjarige aan en speelt vervolgens sadomasochistische spelletjes met een vrouw die hij bij een bushalte was tegengekomen. Best komisch, maar al snel ook wat saai. "Gelukkig" is daar nog een ander plotlijntje met een depressieve zichzelf toetakelende prostituee. Al, deed dat me ook niet zoveel. Wel een hilarisch einde waarin het nut van poëzie wordt bewezen. Net als in alle Bukowski films maken we een full circle en is de man weer terug bij af.. Hij komt weer een jong meisje tegen die uit de kleren gaat in ruil voor poëzie. Hoera. (Vergelijk 't met dit liedje van Frida Hyvonen)
Alweer Robin Williams, nu in een remake van een Noorse thriller. Wie weet had ik eerst 't origineel moeten kijken en kon ik dan klagen over "geamerikaniseerde troep". Voorlopig vind ik dit een hele aardige film, al peinsde ik wel dat ik als het een boek zou zijn ik het nooit zou lezen.. Ik bedoel, ik lees nooit detectives, policiers, waarom kan het als film dan wel ineens? Insomnia heeft naast Williams nog meer sterren. Pacino speelt redelijk als een oude corrupte agent (Best ironisch, na vlak daarvoor Serpico te hebben gezien) Hij komt met een collega naar het stadje Nightmute in Alaska om een moord te onderzoeken. Hij wordt daar bijgestaan door wat plaatselijke agenten. Onder wie de uitstekende Hillary Swank en in een heel kleine rol, Nicky Katt, geweldige bijrol-kop heeft die man. Het leuke voor een geografie liefhebber als ik is dat het landschap in Insomnia een belangrijke rol speelt.. De film, die overigens werd opgenomen in Canada, speelt zich in Alaska af, ten tijde dat de zon niet ondergaat. Een fascinerend verschijnsel, ik vroeg me tijdens de film af of ook het omgekeerde voorkomt.. (Ja)
Pacino kan de slaap niet vatten, draait door, maakt fouten en speelt intussen een gevaarlijk spel met de slechterik. Dat is dus Williams. Als hij na een behoorlijk lange tijd voor het eerst in beeld komt is 't even wennen. Zeker vanuit de verte lijkt hij niet de juiste kop te hebben voor zo'n rol. Maar al snel went 't.. En behoudt de film een prima vaart tot en met de finale. (Shoot-out in een blokhut)
Nou ja, dacht ik.. Vroeg of laat zal ik toch ook die maffia-classics moeten bekijken.. Dus begonnen met Goodfellaszzzz. 2.5 uur verveling. Een compleet onsympathiek hoofdpersonage, het kon me echt niet boeien wat 'r met 'm gebeurde.. Het gebruikelijke maffia-geweld waar ik ook niet op kick. Een hele slechte overdreven rol van Lorraine Bracco, als de vrouw van het hoofdpersonage Henry. Zelfs De Niro heeft een onopvallende rol. Als.. Als wat eigenlijk? Allemaal driftig schelden mafia-mannetjes die klusjes doen. Het ontbreekt de film aan sfeer. Ik weet dat 't gewaagd klinkt. Die andere films van Scorsese die ik zag hadden een mooie New York sfeer. Hier miste ik de groezelige straatjes als in Mean Streets. (Misschien kwamen deze mafiosi daar nooit en hingen ze altijd in restaurants rond) Goodfellas is "The Rise and Fal" van een man die nooit echt bij de familie kan horen (Wegens Iers bloed) Dan verlinkt ie ze maar, al is nergens gebleken dat hij echt gewetenswroeging heeft. Gewoon uit eigen belang om zijn armzalige junkieleven te redden. (Inmiddels is de echte Henry Hill aan de drank, vreemd genoeg nog steeds niet geliquideerd) De soundtrack van de film is gelukkig wel goed. Met de Rolling Stones en Harry Nilsson en tientallen andere classics. Joe Pesci is ook wel ok als driftkop. Beetje kruising van Hilbrand Nawijn en een volkszanger. (Hazes of een willekeurige andere)
De moed erin gehouden en op naar de volgende maffia-film: Donnie Brasco. Die is al een stuk beter. Het uitgangspunt is minder wijdlopig en dramatisch veel interessanter: Een FBI agent (Johnny Depp) die infiltreert bij de maffia.. Hij wordt daar opgepikt door de gedesillusioneerde "Lefty" (Al Pacino) die uitgroeit tot de tragische held van het onderhoudende verhaal.