De Week (van 21-11-06)

*Johan - THX JHN
Een paar maanden terug al even op mp3 geprobeerd, maar toen ergerde ik me aan het vlakke geluid. Dat valt op cd eigenlijk reuze mee. De productie is zeker beter en frisser, dan het wat rommelig en goedkoop klinkende Pergola. Jammer dat de liedjes er juist niet op vooruit zijn gegaan. Ik hoor dit keer minder Guided By Voices. Ook is de plaat wat kleiner, geen bombast of grootse progrock-melodieën. Uiteindelijk zegt 1 ding genoeg.. Ergens in het midden veerde ik op, er klonk een heel ander soort melodie. Blijkt Tonight een nummer van gitarist Kooijman te zijn. Kortom ik ben niet de juiste persoon voor de muziek van De Greeuw. Any Other Guy is het enige andere nummer wat eruit springt en dat komt door een, altijd geweldige, "Casio-ruis-fluit".
Ik dacht laatst trouwens dat, het kon ook niet waar zijn, Marco Borsato een cover van Johan had opgenomen, met een of andere zangeres. Ik heb een singletje van Johan waar zij (ook) Every Time I Think Of You coveren.. Een nummer van de Babys, dus..

*The Frames - The Cost
The Frames hebben de vaart er goed in zitten. Ik heb niet het idee dat Burn The Maps erg lang geleden verscheen, maar wie weet was die plaat al een tijd uit in Ierland. Burn The Maps stelde onvermijdelijk wat teleur na het geniale For The Birds.. Maar nu ik The Frames een tijdje niet heb gehoord voelt The Cost vertrouwd aan, zonder te vervelen. Het is wel even schrikken wanneer Glen Hansard een hoog stemmetje als Chris Martin opzet in opener Song For Someone. Daarna gaan de mannen als vanouds los in crescendo's, dramatiek en iets teveel vioolsolo's.

*Prima Donkey - Prima Donkey's Rhytme Exotique
Hier.

*Nosfell - Kälin Bla Lemsnit Dünfel Labyanit
Hier.

*Chocolat
*Sling Blade
*Dial M For Murder
*Frozen Land
*The Pawnbroker
*Time Bandits
*Le Locataire
Ik was Chocolat alweer bijna vergeten. Het is moeilijk te geloven dat de film pas 6 jaar oud is. Op een of andere manier voelt de film erg ouderwets aan. Begin jaren '90, ofzo! Juliette Binoche speelt een alleenstaande moeder die met haar dochter een winkeltje in een dorp in Frankrijk begint. Een chocolaterie, inderdaad. De conservatieve graaf van het dorp vindt zo'n vrije vrouw maar niks en start een lastercampagne. Natuurlijk blijkt de chocolaterie een succes, omdat de veel te wijze, zelfgenoegzame vrouw allerlei mensen goede raad/zelfvertrouwen geeft. Oftewel een hoop clichés in een te langdradige film. Hooguit interessant omdat er een hoop bekende namen meedoen.. Ook in de bijrollen, zo speelt Peter Stormare een echtgenoot met losse handjes en duikt Johnny Depp op als waterrat annex piraat, 3 jaar voor zijn rol in die bekende blockbuster. (Bij nader inzien is die rol van Depp niet echt een bijrol..)
Ik las toevallig, voor ik de film keek, al een stukje over Sling Blade, waar de director's cut werd afgemaakt en de schrijver suggereerde dat de film slechts 98 minuten had moeten duren. Daar ben ik 't vaak mee eens, maar vreemd genoeg vond ik dit keer ook deze extra lange versie niet vervelen. (De gewone "cut" nooit gezien, dus ik kan niet vergelijken) Ik realiseerde me even niet dat Billy Bob Thornton zelf de regisseur was. Erg knap, het lijkt me niet eenvoudig om steeds in en uit een rol te stappen, om aanwijzingen te geven. Zeker als je een rol hebt als verstandelijk gehandicapte. Deze wordt aan het begin van de film vrijgelaten uit een soort van tbs-kliniek, waar hij sinds zijn 12e zat na de moord op zijn moeder en haar minnaar. Voordat hij eruit mag wordt hij nog even geïnterviewd door 2 journalistiek-studentes. Een mooie beklemmende openingsscène die, de in wezen vriendelijke Karl neerzet als het beest die de mensen in 'm zullen zien. Goed, hij is vrij en haalt een frietje bij Jim Jarmusch, een van de cameos, Vic Chesnutt rijdt ook nog rond in z'n rolstoel, al las ik dat allemaal pas achteraf, natuurlijk. Karl sluit daarna al snel vriendschap met een jongetje van een jaar of 11, wiens vader zelfmoord heeft gepleegd. Zijn moeder heeft nu een nieuwe relatie met een of andere agressieve kerel. Deze wordt vertolkt door Dwight Yoakim, en dat is spijtig. Hij maakt zijn personage té slecht. Het is allemaal veel te overdreven. De film gaat op weg naar het onvermijdelijke, voorspelbare einde, waarin Karl opnieuw het heft in handen neemt en zich als een goed Christen (?) opoffert.
Dial M For Murder is net als Rope een Hitchcock-film gebaseerd op een toneelstuk. Beiden spelen zich bijna volledig op 1 locatie af. Rope wint nipt, want de spanning tussen James Stewart en Jon Dall is interessanter dan Ray Milland die zijn poging tot moord op echtgenote Grace Kelly probeert te verbergen. Er volgt een spelletje breinpoker met een hilarische op en top Engelse politie-inspecteur. Een amusant puzzel met een grote rol voor sleutels. Jammer dat Grace Kelly bepaald niet weet te schitteren, ze speelt wat anoniem/futloos. Hitchcock heeft het overigens niet zo op tennissers, geloof ik.. In Strangers On A Train zat er ook al een in de penarie.
Frozen Land (of Paha Maa, zo u wil) scheen een Finse bioscoophit te zijn.. En dat is nauwelijks te geloven. Ik zeg het Norbert na, zelden zo'n zwartgallige film gezien. Ik had toch echt wat meer droge Finse humor verwacht, maar helaas. Het begint als Bresson's L'Argent met vals geld, dat de levensloop van verschillende mensen verbindt. (Net zoals Magnolia, en waarschijnlijk tientallen andere films) We zien een leraar die ontslagen wordt, het moment als dat 'm wordt verteld is een van de beste momenten in de film.. Hij gaat naar huis, kickt zijn zoon het huis uit, die op het slechte pad raakt enneh, etc. Een van de pijnlijkste aspecten van de film is dat elk sympathiek karakter het loodje legt, met uitzondering van die leraar, maar die raakt dan weer buiten beeld. Verder leren we nog waarom Finnen zo goed zijn in rally-racen. Een van de leukere grappen (althans dat dacht ik) is het moment dat weer een ander crimineeltje een jeep steelt. Bij een Volvo-dealer! Een leuke "dis" naar Zweden leek me, maar later blijkt het een Landrover te zijn. Een film waarin verschillende levenslopen kruisen heeft altijd iets onrealistisch, en dat geeft niks. Wat ik dan jammer vind is dat Frozen Land tegen het eind ook nog tijdsprongen in hele jaren gaat maken. Een waardeloos idee, zorg dan dat alles wat je hebt te zeggen in die ene dag eruit komt, het is toch al een gekunstelde opzet.
The Pawnbroker is een vroege film van een van mijn nieuwe helden, Sidney Lumet. Het schijnt een van de eerste films te zijn die "dealt" met de nasleep van de Tweede Wereldoorlog en het effect wat het verblijf in een concentratiekamp op mensen heeft. Lumet schetst heel intens hoe een oudere lommerd-boer geteisterd wordt door herinnering aan een kamp. Hij doet dit met razendsnelle herinneringsflitsen. (Jump cuts?) Dat ziet er erg modern uit, maar daar staat tegenover dat in de film te theatraal/ouderwets geacteerd wordt. Zowel door Rod Steiger in de hoofdrol, als vrijwel alle bijfiguren. Wat me ook verbaasde was dat, na de opening, het gezinsleven van de lommerdhouder niet meer aan bod komt. Alsof Lumet vergeten was dat hij daar iets van had laten zien. De film heeft veel weg van The Assistant, een film gebaseerd op het magnifieke boek van Bernard Malamud. Weliswaar speelde de Oorlog daarin geen rol, het ging wel over een oude Joodse winkelier en een jonge immigrant. In het geval van deze film is dat een leergierige Latino die van rijkdom droomt. The Assistant is uiteindelijk een romantisch/sentimenteel werkje, terwijl The Pawnbroker bitter eindigt.. De oude man vind uiteindelijk een soort van verlossing door eindelijk wat te voelen. (Dat lukt 'm eerst niet meer) Daarvoor moet hij wel een stigmata aanbrengen, zoals ooit gepersifleerd in een Apeldoorn-reclame. Een erg Bergmaniaans en depressief einde. Vreemd is de muziek van Quincy Jones, die op dat moment een vrolijk funky deuntje laat spelen. Totaal misplaatst.. En dat terwijl hij daarvoor nog mooie Coltrane's A Love Supreme-achtige jazz had laten horen.
Ah, meer Gilliam nonsens met veel van de latere cast van Brazil. In Time Bandits reist een kleine Klaas-Jan Huntelaar met een groep dwergen door de tijd. Ze komen onder andere Robin Hood (John Cleese), Agamemnon (Sean Connery) en Napoleon (Ian "Bilbo" Holm) tegen. Het eerste "historische" gedeelte van de film is 't leukst, ze belanden bijvoorbeeld ook nog op de Titanic.. Daarna worden ze naar een soort van hel gelokt, door ene "Evil", die hun tijdreismap wil stelen. Complete chaos volgt. Sublieme rol van de tragische David Rappaport, de leider van de dwergen.. Hij pleegde 9 jaar na de film zelfmoord. (Iets wat Gilliam ervan weerhield om nog een deel 2 te maken, elk nadeel heb zijn voordeel)
Nu begrijp ik dat horror "spannend en lachen" tegelijk kan zijn. Hoewel horror? Misschien is Le Locataire ook wel een psychologische thriller te noemen. Eigenlijk bestaat de film uit 1, ehm, ontwikkeling, die niet verklapt moet worden en pas na een uur duidelijk wordt. Heel leuk gedaan.